Wandelen met warm weer: over leermomenten en ‘nee’ durven zeggen

Wandelen met warm weer – hoe een leuke tocht niet meer zo leuk was

Het afgelopen weekend trok ik er samen met Jacomijn van Zinvol Reizen op uit om de Lee Trail in Luxemburg te lopen. Deze 53 kilometer lange trektocht van Ettelbrück naar Kautenbach is een middelzware wandeling die je in drie dagen kunt lopen. Wij besloten hem met volle bepakking te doen, ondanks de naderende warmte. Uiteindelijk moest ik opgeven, na drie dagen in de brandende zon met 30 plus graden, wilde mijn lichaam niet meer verder. In eerste instantie was ik teleurgesteld, maar al snel bleek dat dit voor mij de enige juiste keuze was. In dit artikel over wandelen met warm weer vertel ik je meer over mijn ervaring, het moment dat ik besloot ‘nee’ te zeggen en wat ik nog meer leerde over wandelen tijdens een hittegolf. Veel leesplezier!
 

 

Denk terug aan andere warm weer wandelingen die je deed

Vooraf riep ik nog naar vrienden ‘ik ben niet zo’n warm weer wandelaar’ en alhoewel ik probeerde het grappig te laten klinken, wist ik diep in mijn hart wel dat mijn lichaam er niet van houdt om te wandelen met warm weer. Onder warm weer versta ik trouwens temperaturen boven de 25 graden.
 
Een aantal jaar geleden moest ik op de Berliner Höhenweg in Oostenrijk ook opgeven toen het te warm werd en mijn lichaam aangaf niet meer verder te willen. Daarnaast ben ik al eerder (aan het einde van de dag weliswaar) niet lekker geworden nadat ik een hele dag in de zon had gewandeld.
 
Kortom: ik had eigenlijk eerder moeten zeggen ‘nee sorry dit wordt niet mijn weekend om te hiken’. Maar mede omdat ik met Jacomijn liep en zij hier speciaal voor vrij had gevraagd, wilde ik deze hike toch een kans geven, ondanks de hoge temperaturen. Vond je lichaam wandelen in de warmte eerder niet zo leuk, dan is de kans groot dat dit deze keer ook weer zo is!
 

Bepaal je route en check mogelijke alternatieven en opties

Een keuze die wij heel bewust maakten, was om de Lee Trail om te draaien. Dit omdat de eerste loopdag de koelste zou zijn (tussen de 29-31 graden) volgens de weerapp. Op het laatste moment besloten we daarom de laatste (en tevens de langste) dag als eerste te doen en dus tegen de standaard route in te lopen. De Lee Trail was gelukkig goed gemarkeerd in beide richtingen en voor ons gaf dit geen probleem.
 
Daarnaast wist ik dat we onderweg elke dag minimaal 1 dorp tegen zouden komen vanuit waar we een trein of bus konden nemen naar het beginpunt van de hike. Een geruststellende gedachte, in het geval je besluit op te geven.
 
Check dus vooraf altijd je opties, de mogelijkheden de route in te korten en/of te wijzigen. Op dit gebied hebben we alles gedaan wat mogelijk was en zit dus geen leermoment voor me.
 

 

Water, water en nog eens water

Omdat we met volle bepakking liepen (tent, matje, slaapzak etc.) en onderweg op campings kampeerden, waren onze rugzakken enorm zwaar. Ik wilde echter toch niet op water besparen en nam daarom 2.5 liter mee. Ik ging er vanuit dat dit voldoende zou zijn, vooral omdat ik normaal gesproken maximaal 1 tot 1.5 liter per dag drink. Echter niks bleek minder waar, want al na vier uur lopen op dag één was ik nagenoeg door mijn watervoorraad heen.
 
De beklimmingen van die dag vonden plaats in de felle zon waardoor het extra warm leek en mijn water was er dus als een malle doorheen gegaan. Gelukkig wist ik dat er na 15 kilometer (zo’n 4/5 uur) een dorp kwam waar ik water bij kon tanken, maar ik heb mezelf het laatste uur voor die stop wel op ‘rantsoen’ gezet omdat ik het gevoel had dat ik oneindig veel kon drinken.
 
Leermoment: 2.5 liter water is op een hete dag gewoon niet genoeg. Bedenk vooraf waar je water kunt bijtanken en rantsoeneer daarnaar. Ook had ik ‘s ochtends van tevoren op de camping alvast een halve liter water moeten drinken, om vast meer vocht binnen te krijgen.
 
Lees ook: paklijst voor je wandelvakantie – wat moet er allemaal mee in de rugzak?
 

Struiken, beestjes en andere allergieën

Het voorjaar is voor mij niet de leukste periode wat wandelen betreft, aangezien ik hooikoorts heb die getriggerd wordt door grassen. Gelukkig kan ik met hooikoortspillen de boel redelijk onder controle houden en zie ik normaal gesproken geen reden om niet te gaan wandelen en/of kamperen.
 
Alhoewel de Lee Trail redelijk goed onderhouden wordt, was het pad op veel plekken wel behoorlijk overwoekerd met grassen, bramenstruiken en meer van dat. Omdat ik een allergische reactie heb op grassen zaten mijn benen na dag 1 al onder de rode bultjes, maar op dag 2 kwamen daar ook nog eens dikke schrammen bij van de bramenstruiken. Halverwege de dag waren de kleine wondjes die ontstaan waren nadat ik door de bramenstruiken was gelopen gaan ontsteken en aan het einde waren mijn benen één grote jeukende bende. En mijn rechterbovenarm ook trouwens.
 
Zoiets als dit had ik nog niet eerder meegemaakt en daarom had ik geen speciale smeersels bij me. Ik had slechts een tube anti-itch creme mee, maar die was meer geschikt voor insectenbeten. Ik vermoed dat de irritatie ontstond door een combinatie van zweet/zout en wonden, maar helemaal met zekerheid zeggen doe ik het niet.
 
Leermoment: vanwege de warmte had ik geen lange broek meegenomen, alleen een driekwart legging, die leek me voldoende. De volgende keer neem ik dus hoe dan ook een lange broek mee. Zelfs in tropische temperaturen.
 

 

Een algeheel gevoel van slapheid en niet naar behoren functioneren

Door de warmte leek het wel of mijn hele lijf niet meer goed functioneerde. Ik sliep ‘s nachts slecht in mijn tent, had geen trek in eten (at overigens wel gewoon), kreeg last van mijn darmen en hartkloppingen. Oftewel: algehele malaise.
 
Tijdens het wandelen in de warmte geeft je lichaam signalen af dat je rustiger aan moet doen. En alhoewel ik dat probeerde, was het niet rustig genoeg om me beter te gaan voelen. Daarnaast liep ik samen met Jacomijn die wél heel goed tegen warmte kan en bijna nergens last van had. Hierdoor moest zij vaak op mij wachten, wat ook haar wandeltempo niet ten goede kwam.
 
Daarnaast had ik enorm last en kramp in mijn kuiten, mede vanwege de steile beklimmingen. Normaal gesproken heb ik dit vaker en kan ik het goed handelen, deze keer lukte me dat niet en moest ik tijdens een klim elke paar meter stil staan om te stretchen zodat mijn kuiten niet zouden verkrampen. Een duidelijk teken dat de hitte me teveel geworden was.
 

 

Kortom: genoeg redenen om te stoppen

Na 2.5 dag en een behoorlijk steile klim naar Gringlee besloot ik de handdoek in de ring te gooien en niet meer verder te lopen, maar de trein terug te nemen naar het begin van de wandeling en de auto. Heel even baalde ik, maar ik wist eigenlijk ook meteen wel dat dit de beste keuze was. Voor die laatste dag werd er zo’n 34 graden voorspeld en ik zag echt geen mogelijkheid om nog eens vier uur te lopen in de hitte.
 
Daarop namen Jacomijn en ik afscheid op de trail. Deze bikkel heeft de trail uiteindelijk in haar eentje uitgelopen en kwam aan het einde van de middag in Ettelbrück aan, waar ik op haar wachtte met koude drankjes.
 
In eerste instantie voelde het een beetje als falen maar al snel veranderde die gedachte toen ik me realiseerde dat wandelen in de warme echt geen kattenpis is en dat hypothermie dodelijk kan zijn. En dus voelde mijn trots (‘ik wil de trail per se uitlopen, al kom ik strompelend over de finish!’) ineens niet meer zo waardevol, maar mijn gezond verstand des te meer.
 
Stoppen met wandelen was afgelopen weekend de enige juiste keuze. Hopelijk heb ik jou geïnspireerd om met aandacht te gaan hiken deze zomer, altijd in gedachten te houden wat je opties zijn en vooral die oh zo onzichtbare grens niet over te gaan.
 
Meer wandeltips? Lees dan ook dit artikel over veilig alleen wandelen als vrouw en dit artikel van Wandelvrouw met tips voor wandelen in de hitte.