Wandelen in IJsland – Anto op solo avontuur!

Solo avonturieren en wandelen in IJsland – het verslag van een outdoorchick

‘Nou eh, dan zie ik je over twee-en-een-halve week wel weer!’ Mijn laatste woorden tegen mijn reisgenoot voordat ik op de bus naar Landmannalaugar stap. Hij reist vandaag verder naar Alaska om een reis te begeleiden, ik trek het IJslandse binnenland in, in mijn eentje. Het is maar voor 48 uur maar toch vind ik het spannend. Landmannalaugar is namelijk niet zomaar een plek. Het waait er, is er koud en het is geïsoleerd, alleen met een 4WD kun je er komen of in mijn geval, met een bus die hoog op de wielen staat. Ik ben er inmiddels twee keer eerder geweest, beide keren met een reismaatje. De laatste keer was om de Laugavegur te lopen, die nog steeds op nummer 1 staat van mijn favoriete trektochten ter wereld. Deze keer ga ik dus alleen. Gewoon omdat het kan en omdat wandelen in IJsland gewoon altijd een goed idee is!
 
Ik vertrek vanuit Hella en ongeveer een uur na vertrek, wordt de weg onverhard. Alleen helemaal achterin de bus was nog plek naast het raam en op aanraden van de buschauffeur, maak ik mijn stoelriem vast. Dat is maar goed ook, want niet veel later volgen de eerste kuilen en hobbels in de weg en de Fransen voor mij, die hun stoelriem niet hebben om gedaan, worden bijna gelanceerd.
 
Onderweg zie ik de Hekla vulkaan, die volgens allerlei media op uitbarsten staat. Sinds de eruptie van Eyjafjallajökull in 2010 is de hysterie over op hand zijnde vulkaanuitbarstingen op IJsland volledig oncontroleerbaar. Dit merk ik op mijn werk, waar we regelmatig telefoontjes krijgen van verontruste reizigers die ergens in een tabloid of tweederangs krant iets gelezen hebben over een mogelijke verhoging van de dreiging van een uitbarsting. De Hekla staat al zestien jaar droog en is inmiddels zes jaar ‘over tijd’. Hij barst normaal gesproken zo elke tien jaar uit. De top van de berg zit in de wolken, hij ziet er nog immer vredig uit, net zoals de vorige keer dat ik hier langs reed met de bus.
 
Enkele uren later komt de bus aan in Landmannalaugar. Ik was weer even vergeten hoe mooi de aankomst daar is. De rit er naartoe is bijzonder, de aankomst zo mogelijk nog meer. Blahnukur, de blauwe berg, doemt voor me op en in de verte zie ik Brennisteinsalda, de rode berg. De bus manoeuvreert zich de laatste grote rivier door en dan is het zover. Bestemming bereikt, tijd voor wat avontuur!
 

 
Voor deze reis hebben we een tent geleend van Nigor Tents, een tipi voor drie personen. De vorige keren dat we gingen wandelen in IJsland hadden we een kleinere tent bij ons maar een grotere, die ook nog eens lichter is, is natuurlijk altijd fijn. Met een tipi baar je wat opzien op de camping maar, hij is heerlijk lichtgewicht en makkelijk op te zetten. Met zijn tweeën dan, want terwijl één persoon de paal in het midden vasthoudt, zet de andere persoon de haringen in de grond. Meestal stond ie binnen drie minuten en hadden we binnen tien minuten de tent ingericht met onze slaapzakken, matjes en kookspullen. In Hella de nacht ervoor heb ik geoefend met het alleen opzetten van de tent en dat ging prima. Eerst twee haringen de grond in, stok omhoog en dan langzaam maar zeker alle andere haringen in de grond tikken.
 
Vol vertrouwen stap ik de camping op. De horde uit de bus is inmiddels naar het informatiecentrum vertrokken om de camping fee te voldoen, ik kies ervoor eerst mijn tent op te zetten zodat ik eerste keus heb qua plek. Al direct merk ik dat het hier nog een stukje frisser is dan aan de zuidkust. Landmannalaugar ligt zo’n 600 meter hoger en voor mijn gevoel is het zeker niet warmer dan acht graden. Vol goede moed begin ik aan het opzetten van de tent. Al snel merk ik echter dat de grond keihard is en als ik al een plekje vind om de haring vast te zetten, is dat meestal niet heel diep. Na een aantal keer proberen, heb ik de eerste haringen in de grond geslagen en doe ik een poging de paal rechtop te zetten. Een poging ja, want telkens wordt ie weer omver geblazen. Had ik al gezegd dat het altijd waait in Landmannalaugar?
 
Als de paal eenmaal staat, krijg ik de tent met geen mogelijkheid strak, de haringen worden zo door de wind uit de grond getrokken. Wel verdorie. Na een half uur ploeteren en proberen (ik heb ook zo mijn trots), zie ik mijn buurman aan komen sjokken. Ik vraag hem me even te helpen met het omhoog houden van de paal en hij ziet hoe ik aan het morren ben met de tent. ‘Je moet zware stenen pakken, minstens twee kilo per stuk, en die dan op je haringen leggen’ adviseert hij me. Dat doe ik dan maar. Nog eens een half uur later staat ie, de tipi in Landmannalaugar. Trots ben ik niet want hij staat schots en scheef maar ik durf geen enkele haring meer los te trekken en opnieuw ergens anders in de grond te steken. Hij staat, and that’s all that matters. Dat de bloedblaren inmiddels op mijn handen staan, neem ik maar voor lief.
 

 
Omdat de plek waar ik de tent wilde neerzetten nogal veranderd is vanwege de wind, heb ik niet echt gecontroleerd of er keien onder het grondzeil liggen. Wanneer ik op mijn knieën ga zitten om mijn matje op de blazen, kets ik met mijn knie op een flinke joekel. Argh, dat wordt een blauwe plek morgen… Niet veel later is de tent ingericht en besluit ik mijn camping fee te gaan voldoen, een prijzige 3.600 Kronen voor twee nachten. ‘Ben je alleen?’, vraagt de viking achter het loket. ‘Ja.’ Hmmm, hij gelooft er weinig van zo aan zijn blik te zien. Hij geeft me een polsbandje zodat men kan zien dat ik betaald heb om gebruik te mogen maken van de faciliteiten. Say what? Avonturieren en wandelen in IJsland wordt schijnbaar steeds populairder.
 
Alhoewel ik hier kom om te wandelen, wil ik mezelf nergens toe dwingen. Misschien ga ik wel de hele dag met mijn kont in de hete stroom liggen relaxen of ga ik een boekje lezen. Dan besluit ik toch eerst maar te gaan wandelen, ik ben immers niet voor niks helemaal hier naartoe gekomen. Als ik bepakt mijn tent verlaat, zie ik een donkere lucht hangen in de verte. Twee minuten later barst het los. Het zal ook eens niet, het is niet alsof het nog niet geregend had die week. Ik schuil samen met een schare kampeerders die met de volgende bus is aangekomen, onder het overdekte deel van de faciliteiten. Samengepropt wachten we tot de regen ophoudt, wat ruim een half uur duurt. Af en toe werp ik een verontruste blik op mijn tentje, maar tot mijn grote opluchting, blijft ie gewoon staan. Girlpower!
 
Uiteindelijk wordt het droog en kan ik dan echt gaan wandelen. Ik heb al vernomen dat er nog veel sneeuw ligt, maar hoeveel sneeuw precies wordt me pas duidelijk na tien minuten. Pal achter het kampeerterrein van Landmannalaugar ligt het Laugahraun, een lavaveld waar je doorheen moet voor je bij het oh zo fraaie rhyolietgebergte uitkomt. Al snel stap ik in het lavaveld de sneeuw in, dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. De trail door de sneeuw is pikzwart en dus makkelijk te volgen. Het zijn steeds maar korte stukjes en geenszins moeilijk. In dit deel van Landmannalaugar kom je nog veel dagjesmensen tegen die even ‘een dagje Landmannalaugar doen’ maar al snel bereik ik het gebergte. Inmiddels ben ik ruim een uur verder en ik kan nauwelijks stoppen met foto’s maken. Ik word gewoon écht heel blij van dit landschap. Ik wil vandaag eigenlijk Brennisteinsalda beklimmen maar na een half uur bergop, heb ik geen zin meer. Ik zie op mijn wandelkaart dat er ook nog een andere route terug is naar de camping, namelijk via Grænigil en ik besluit die te nemen. Deze voert je opnieuw door het lavaveld en van bovenaf zie ik op diverse plekken al wandelsporen liggen. Ik passeer wat pruttelpotjes en loop door een sluier van zwavel die uit een flinke hotpot iets hoger op de berg komt. Heerlijk, die lucht van rotte eieren zo in mijn gezicht…
 

 
Uiteindelijk stap ik het lavaveld weer in. Ik hoef slechts de paaltjes te volgen en dat is super easy, alleen zijn ze af en toe nog bedekt met sneeuw. Na een tijdje klimmen door en over het lavaveld, merk ik ineens dat ik de verkeerde kant op ga. De trail buigt langzaam maar zeker af naar rechts en komt bij een rivier uit, die te hoog en veel te wild om door te steken. Ik kan me niet voorstellen dat mijn tegenliggers dat gedaan hebben en dus begin ik te twijfelen. Klopt de route wel? Had ik toch niet ergens moeten afslaan? Zin om helemaal dezelfde weg terug te lopen heb ik niet maar het wordt al laat, ik ben moe en heb geen zin om te verdwalen in het lavaveld. Op zich is het niet zo groot, maar onder de ijsvelden hebben zich inmiddels rivieren gevormd. Als ik er doorheen zak, ben ik mooi de sjaak en mag ik hopen dat er iemand in de buurt is om me te helpen…
 
Ik besluit toch maar terug te lopen. Het pad waarop ik terecht ben gekomen, voert me richting Skalli, een lange en zware tocht waarvan ik weet dat hij dit seizoen nog niet geopend is. Ik probeer dezelfde route terug te vinden wat soms lastig is vanwege de sneeuw en dan ineens zie ik een bordje. Op de heenweg was ik waarschijnlijk gewoon te druk bezig met foto’s maken, waardoor ik de verkeerde afslag heb genomen, namelijk inderdaad die naar Skalli en niet naar Grænigil. Die paaltjes waren geel, ik had de witte moeten volgen.
 

 
Via een besneeuwd pad loop ik terug naar de camping. Het pad volgt de eerder genoemde rivier en soms wordt deze nog volledig bedekt door een pak sneeuw, soms zie ik alleen een stroom onder het ijs vandaan komen. Maar goed dat ik geen poging gedaan heb die rivier over te steken, want dan was ik hier aardig vast gelopen. Na een half uurtje kom ik weer op de camping uit. De zon schijnt inmiddels en het is tijd om te gaan eten. Ik verzamel mijn spullen en loop naar de facilities. Ik neem plek tegenover een aantal Canadese dames. Door het geklets vergeet ik bij het ontsteken van de brander de pootjes waarop de pan moet staan uit te klappen en zo dondert de boel in elkaar. Gelukkig had ik mijn pasta nog niet in de pan gekiept.
 
Onder het genot van een Knorr Four Cheeses wisselen we verhalen uit. Zij hebben ook een outdoor-tic en een van hen vertelt me dat ze naar Vancouver verhuist vanwege de ‘outdoor-vibe’ die daar heerst. Ik kan alleen maar jaloers zijn. Zodra ik vertel dat ik de Laugavegur al deed (zij vertrekken morgenochtend) word ik bestookt met vragen. Hoe koud zal het zijn? Hebben ze genoeg brandstof bij zich? Nog andere tips en tricks? Ik vertel ze over mijn eigen ervaringen maar vertel ook dat ik heb gehoord dat er gigantisch veel sneeuw ligt en dat de rivierdoorsteken moeilijk zijn. Wandelstokken hebben ze niet dus ik hoop dat ze het er veilig vanaf gebracht hebben. Ik vermoed het wel, de Laugavegur wordt zo enorm veel belopen, er is altijd wel iemand die je kan helpen.
 

 
Na het eten besluit ik om naar de warme stroom te lopen. De eerste keer dat ik in Landmannalaugar was, heb ik hier ook aardig wat tijd doorgebracht en het is heerlijk om even helemaal op te warmen. Nadeel is dat er geen omkleedhok is, waardoor je dus in de wind staat met je nagenoeg blote lichaam. Brrr … Nadat ik me heb uitgekleed stap ik het warme water in, uiteraard wel in mijn bikini. Het water is een stuk minder warm dan gedacht. Gelukkig vind ik al snel een plekje waar het water een aangenamere temperatuur heeft, de meeste ruimte wordt hier ingenomen door een stel Fransen maar ik nestel me tussen hun in. Na ongeveer een uurtje rondgedobberd te hebben in de stroom, besluit ik dat het tijd is om terug te gaan naar mijn tent.
 
Het moment dat ik in die kou het water uit moet stappen is er een waar ik al sinds het er in stappen tegenop zie, net als iedereen. Kom op bikkel, even doorbijten. De wind steekt op en ik heb het zo enorm koud dat ik niet eens de tijd neem om mijn lange broek aan te trekken. Ik gooi mijn trui over m’n hoofd, doe mijn muts op, slippers aan en rennen naar de tent dan maar. Inmiddels helemaal verkleumd kom ik bij mijn tent aan en kruip ik direct mijn slaapzak in. Ik bibber nog een half uur na voordat ik het eindelijk warm krijg en realiseer me dat ik ben vergeten mijn tanden te poetsen. Ach, er is toch niemand die het merkt. Ik heb het eindelijk warm dus die slaapzak kom ik de rest van de nacht niet meer uit, niet-zo-stoere outdoorwoman die ik ben…
 
Tot zover mijn eerste belevenissen van het solo wandelen in IJsland. Meer lezen over IJsland? Bezoek dan de IJsland startpagina!