Waarom ik alleen reis terwijl ik een relatie heb

Waarom ik alleen op reis ga terwijl ik een relatie heb

Vaste lezers: zeg eens eerlijk – heb jij je wel eens afgevraagd waarom ik alleen reis terwijl ik een relatie heb? En waarom hij niet mee gaat? Eerlijk zeggen hè … Het zou me niet verbazen als je je dit wel eens hebt afgevraagd en ik neem het je niet kwalijk. Het is namelijk de meest gestelde vraag die ik krijg wanneer ik een nieuwe reis aankondig. ‘Gaat je vriend ook mee?’ – en met grote regelmaat is het antwoord dan nee.
 
Ik schrijf deze blog niet omdat ik het gevoel heb dat ik jullie een verklaring schuldig ben (want dat ben ik niet) maar wél om vrouwen in een relatie te stimuleren om je hart achterna te gaan en je droom na te jagen. Daar heb je namelijk geen man voor nodig.
 

Een stukje geschiedenis

Voor ik verder ga ik het wellicht handig om een stukje geschiedenis op te rakelen, vooral voor degenen die niet als vaste lezer op mijn blog terecht zijn gekomen. Van mijn negentiende tot mijn vijfendertigste had ik een relatie met Martijn. Wellicht dat je zijn naam hier in één van de oudere artikelen al eens voorbij hebt zien komen, want we hebben deze site in het begin samen gerund. Zestien jaar lang waren wij een setje en reisden we (meestal samen) de wereld over. Maar … wel met slechts 24 vakantiedagen per jaar. We maakten één keer per jaar een grote reis buiten Europa en meestal nog één of twee korte reizen binnen Europa, aangevuld met wat weekendjes weg. Daarnaast maakte ik minimaal eens per jaar een reis voor mijn voormalige werkgever, een touroperator. Soms met een collega, soms ook alleen. Vooral toen ik nog wat jonger was vond ik dit erg spannend maar ook heel gaaf. Want hoe stoer is het om als vrouw alleen door Alaska te rijden met een dikke wagen onder je bips …
 
Hierdoor leerde ik dus ook tijdens mijn solo reizen gelukkig te zijn, thuis niet al te veel te missen en op mezelf te vertrouwen. Heb je werkelijk iemand anders nodig om gelukkig te zijn op reis? Je leest mijn eerdere verslag in het Engels over de bekende quote van Christ McCandles uit Into the Wild: ‘Is happiness only real when shared?‘. Ik wist toen al dat ik niet per definitie iemand naast me nodig heb om gelukkig te zijn. Tuurlijk, iets kunnen delen is fijn, maar niet noodzakelijk.
 

 

De omslag

Na zo’n vijftien jaar op een kantoor gewerkt te hebben vond ik het welletjes. Ik wilde méér! Ik wilde op wereldreis, niet meer veertig uur per week voor een baas werken en zeker niet meer slechts 24 vakantiedagen per jaar hebben. Mijn ex wilde dat niet en ik onderdrukte jarenlang de innerlijke wens om een avonturier te worden. Maar zoals we allemaal weten is iets wat je heel graag wilt, vaak héél sterk. Dus ook mijn verlangen naar vrijheid. Onze relatie eindigde en nadat mijn vader overleed en ik in diezelfde maand te horen kreeg dat ik mijn nieuwe huisje alweer uit moest, zegde ik mijn baan op en sprong in het diepe. Ik ging op wereldreis.
 
Wat volgde was een heel turbulent jaar waar ik jullie niet teveel over zal vertellen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik de dag nadat ik mijn baan had opgezegd mijn huidige vriend leerde kennen. Bummer, want ik ging op wereldreis.
 

Op wereldreis

Mijn wereldreis was niet een geijkte wereldreis zoals velen hem maken, maar ik kwam af en toe thuis, logeerde bij vrienden of mijn broertje en reisde weer verder. De negen maanden die ik leefde als digital nomad waren niet makkelijk want ik kampte met een burn-out en wilde tegelijkertijd mijn eigen bedrijf opzetten omdat ik dus niet meer voor een baas wilde werken als ik terug kwam. Gelukkig had ik met We12travel al een relatief goed lopende zaak (lees: ik verdiende er destijds zo’n € 400 per maand mee) en een uitgebreide portefeuille aan kennissen en collega’s.
 
Als ‘toetje’ op mijn wereldreis had ik bedacht dat ik drie maanden naar Nieuw-Zeeland wilde. Het land van mijn dromen en het land waar ik me thuis voel. Ik vloog op 25 december, mijn verjaardag, naar Auckland en daarna had ik geen plannen meer. Ik zou wel zien. Toch liep ‘ik zou wel zien’ niet helemaal zoals gepland want een aantal weken voor ik naar Nieuw-Zeeland zou gaan, werd ik verliefd. Op de man die ik een half jaar eerder had leren kennen maar uit mijn hoofd had gezet omdat ik op wereldreis zou gaan. Het precieze verhaal houd ik voor mezelf, maar in het vliegtuig stappen voor drie maanden als je héél erg verliefd bent is niet tof. Helemaal niet tof zelfs. Toch deed ik het, met zijn volledige support. Want … net als ik is hij een reiziger en een avonturier. Al vanaf het moment dat wij elkaar leerden kennen, wisten we dat we beiden de behoefte voelen om met regelmaat alleen te zijn en onze dromen na te jagen.
 
Nieuw-Zeeland was in één woord ge-wel-dig. Echt, het is mijn mooiste reis ooit. Drie maanden lang kon ik doen wat ik wilde, waar ik wilde en hoe ik het wilde zonder ook maar met iemand rekening te houden. Ik wandelde, sliep, werkte, genoot van de natuur en voelde me zo vrij als een vogel. Aan het einde van die drie maanden kwam vriendin Marieke mij opzoeken in Nieuw-Zeeland en toen zij naar huis ging, werd het gemis aan hem zo groot dat ik besloot hals over kop mijn auto te verkopen en ook naar huis te vliegen. Dat is nu ruim een jaar geleden en inmiddels woon ik een jaar samen. In het bos, met hem.
 

Het bewust kiezen voor alleen reizen

In het begin zit je nog enorm op een roze wolk en wil je het liefst alles samen doen, maar na een tijdje realiseerde ik me dat ik bepaalde keuzes had gemaakt in de jaren ervoor. Dat ik vrij wilde zijn, niet voor een baas wilde werken en wilde reizen. Omdat mijn vriend gebonden is aan de schoolvakanties, zou dat betekenen dat ik niet meer naar Nieuw-Zeeland zou kunnen, een land waar ik het liefst elk jaar drie maanden door breng. En dat ik altijd maar in het drukke en vooral dure seizoen zou moeten gaan reizen. En ik besloot om dat niet te doen. Ik maakte uiteindelijk niet voor niks de keuze om locatie onafhankelijk te kunnen werken en een online business op te zetten in plaats van maandag tot vrijdag van half negen tot vijf achter mijn laptop te zitten in Arnhem.
 
Ik maakte diverse persreizen voor mijn werk, maar die waren nooit langer dan een week. Na een week zat ik gewoon weer in de boshut achter de laptop te werken. Soms heel fijn, soms ook beklemmend. Ik overlegde met mijn vriend wat hij ervan zou vinden als ik voor een week of twee naar Bali zou gaan later dat jaar en zijn antwoord ontroerde me: ‘Als jij daar gelukkig van wordt, word ik dat ook. Een gelukkige vriendin maakt mij immers ook gelukkig.’
 
Zeg nou zelf: meer support dan dit kun je toch niet krijgen? En dus besloot ik mijn voornemen om meerdere grote reizen per jaar te maken om te zetten in daden. Ik ging afgelopen november naar Bali, vertrek morgen naar Nepal en hopelijk later dit jaar nog naar Amerika en Nieuw-Zeeland. Maar eerst Nepal dus morgen. Ik reis alleen en wandel met een gids. Eng? Nee hoor! Gaaf? Zeker wel! Overigens deed ik dat al eerder tijdens mijn trektocht naar Annapurna Base Camp!
 

 

Het is een kwestie van gunnen!

Alhoewel ik het natuurlijk jammer vind dat mijn vriend op dit moment niet mee kan op mijn grote reizen, heb ik inmiddels geleerd om volledig te genieten van een reis als hij er niet bij is. Zelfs op de lastige momenten. Soms is het niet altijd leuk en lig ik op bed te mokken met mijn telefoon in mijn hand, maar over het algemeen red ik me prima. Wanneer ik in een dipje dreig te raken is er gelukkig meestal wifi en wanneer ik op Bali zoiets voelde, ging ik gewoon lekker naar de massage of bestelde ik een Bintang.
 
Daarnaast merk ik ook steeds meer om mij heen dat het leven eindig is. Wie garandeert mij dat ik er over een jaar nog ben? Ik leef nu, niet over een jaar. Of over twee jaar. Natuurlijk heb ik dromen die ik wil verwezenlijken en waarvoor gespaard moet worden maar alles oppotten heeft geen zin. Nu genieten en niet pas in de toekomst want elke dag wordt je toekomst een dag korter. Vergeet dat nooit!
 
Daarnaast is het een kwestie van elkaar dingen gunnen. Alhoewel mijn vriend wellicht in de toekomst ook locatie onafhankelijk kan werken, zet ik mijn reislust niet ineens een jaar of twee on hold tot hij ook zo ver is. Hij gunt mij de reizen die ik maak en de dingen die ik doe als geen ander. Zodra ik terug kom uit Nepal stapt hij op de motor om een reis naar het zonnige zuiden te maken met een vriend van hem. Ik geef niks om motoren en hij wordt er super blij van. Wie ben ik dan om te zeggen ‘nee ik wil niet dat je dat doet?’
 
Elkaar dingen niet gunnen of zelfs verbieden (en ja daar hoort ook ‘ik wil liever niet dat je dat doet, maar als jij het graag wilt …’ bij!) staat voor een relatie hebben in angst. Angst om de ander te missen, angst om niet voor jezelf te kunnen zorgen, angst om alleen te zijn, angst om de ander gelukkig te zien zonder jou. En leven in angst is niet het leven dat ik wil leiden.
 
Mijn geluk in dit leven hangt niet af van anderen en het najagen van mijn dromen ook niet. Opdat ik op mijn sterfbed niet hoef te zeggen ‘had ik maar …’
 
Ennn … hoe denken jullie hierover? Zouden jullie er ook voor kiezen om alleen te reizen als je vriend of vriendin niet mee kan? Let me know!