Vliegschaamte als blogger (en wat ik ermee doe)

Vliegschaamte als blogger en hoe ik daarmee om ga

Laat ik beginnen met een disclaimer, want transparantie boven alles tegenwoordig toch? Dit artikel is niet gesponsord, er zitten geen affiliate links in en niemand heeft mij gevraagd over dit onderwerp te schrijven. Het is gewoon een stukje dat ik schrijf terwijl ik ondertussen een cracker met hummus naar binnen zit te werken tijdens mijn lunchpauze.
 
Vliegschaamte. Het nieuwe woord dat kans maakte op de titel ‘nieuw woord van het jaar’ in 2018 (als ik me niet vergis). Tot een jaar geleden iets waar ik me totaal niet mee bezig hield. Ik vloog van hot naar her, letterlijk de hele wereld over. In 2017 zelfs echter letterlijk want als je op de wereldkaart een lijn trekt van zo ver mogelijk noordwest en zo ver mogelijk zuidoost, ben ik op beide plekken geweest. Plus nog eens heel veel plekken daar tussenin.
 
Toch heeft de vliegschaamte zich onbewust in mij gevestigd. Daar waar ik dus een paar jaar geleden echt letterlijk de hele wereld over vloog (ook binnen Europa, ja!) heb ik het afgelopen half jaar pas drie keer gevlogen. De rest van mijn reizen maakte ik allemaal met de auto. Iets waar ik trots op ben? Nee eigenlijk niet. Iets wat gedeeld moet worden? Eigenlijk ook niet. Waarom dan toch dit artikel? Omdat ik even geen zin had om Google geoptimaliseerde stukjes te schrijven en mijn gedachten met jullie te delen.
 
Als ik terug kijk op de afgelopen jaren en hoe mijn vliegervaringen veranderd zijn, is dit eigenlijk heel natuurlijk gegaan. Daar waar ik vroeger op websites van allerlei low cost carriers aan het zoeken was naar de beste deal voor een cheap ass vliegticket naar welke plek dan ook, trek ik er tegenwoordig al dan niet met vriendlief net zo graag binnen het eigen land of net over de landsgrenzen op uit. In de anderhalf jaar dat we nu samen zijn, vlogen we pas twee keer samen en hij steekt niet onder stoelen of banken dat ie een hekel heeft aan vliegen.
 
Daarom hebben we deze zomer besloten ook weer lekker met de auto op reis te gaan. Naar Noorwegen. Een bestemming waar veel mensen naartoe vliegen om vervolgens een auto te huren. Dat zou ik vroeger ook gedaan hebben, maar tegenwoordig stap ik net zo lief in de auto om de reis te maken.
 

The journey is more important than the destination.

Hoe ik om ga met vliegschaamte als reisblogger

Van de vijf opdrachten (of persreizen, geef het beestje de naam die je het wilt geven) die ik voor mijn blog deed in 2019 vloog ik maar één keer. De rest deed ik per auto. Veel reizen die ik aangeboden krijg wijs ik af, mede omdat ik me gewoon eigenlijk niet meer kan vinden in het ‘persreiscontept’ van voor drie dagen naar bestemming X vliegen met een clubje, hier je rondje doen en dan weer naar huis vliegen. Liever ga ik zelfstandig op pad om op die manier mijn eigen unieke verhalen te creëren. Dat dit dan wat meer tijd kost, maakt me niet zo veel uit. Ik ben liever uniek en gewoon lekker mezelf.
 
Goed, de vliegschaamte dus. Alhoewel ik zeker niet de meest bewuste persoon op aarde ben, ben ik me er onderbewust dus wel degelijk bewust van geworden dat al dat gevlieg helemaal niet meer zo nodig is. Dat er binnen rij-afstand ook prachtige dingen te zien en ontdekken zijn. Dat even voor een weekendje naar bestemming-X echt niet meer zo cool is als ik jaren geleden dacht. Dat de mooiste herinneringen van afgelopen zomer verbonden zijn aan het kamperen met Rudolph de Volvo aan verlaten meren in Zweden (zie coverfoto).
 
Wil ik dan helemaal niet meer vliegen? Zeker wel. Want om op mijn favoriete plek ter wereld te komen (Nieuw-Zeeland) is met de Volvo gaan binnen én binnen een redelijk tijdbestek aankomen toch echt geen optie. Als het kon, zou ik het echter zonder twijfel doen!
 
Hoe sta jij hier in als blogger? Ben je hier bewust mee bezig? Let me know, ik ben benieuwd!