Van kasplantje tot berggeit: een verhaal over mijn liefde voor de bergen

Het is weer zondag dus tijd voor een persoonlijk verhaal op We12travel. Die vind ik namelijk het leukst om te schrijven en lezen jullie (als ik de statistieken mag geloven) ook heel graag. Vandaag deel ik een verhaal over hoe ik van een heus kasplantje transformeerde tot een berggeit. En over hoe ik dit doe terwijl ik met beperkte zuurstof vaak nét niet helemaal lekker mee kan komen. Een verhaal over het zorgenkindje dat ik vroeger was, over persoonlijke ontwikkeling en hoe ik keer op keer mijn angst overwin door mijn liefde voor de bergen. Enjoy!
 

Van kasplantje tot berggeit

Vanochtend lag ik in bed even door mijn Instagram feed heen te scrollen. Ik gebruik het medium nauwelijks meer, maar soms vind ik het leuk om even terug te blikken op wat ik zoal heb gedaan het afgelopen jaar. Wellicht dat mijn bezoek aan Bever van gisteren dat getriggerd heeft. Ik was namelijk op zoek naar een Camelbak en tijdens het speuren, liep ik in de winkel langs het boekenschap. Daar lag een boek met de mooiste trektochten ter wereld. Alhoewel ik niet veel tijd had, bladerde ik er toch even doorheen. Ik ben namelijk altijd op zoek naar toffe trektochten. Zo gaan mijn vriend en ik deze zomer een deel van de Kungsleden in Zweden lopen en hopelijk ook nog een mooie tocht ergens in Noorwegen. Het boek was te dik om helemaal te lezen, maar mijn ogen vlogen over de wereldkaart en ik zag diverse bekende namen voorbij komen: de Laugavegur, Mount Rinjani, Everest Base Camp, de Overland Track en de Routeburn Track. Zo veel mooie tochten die ik gewoon al liep, zo bijzonder!
 

Veel mensen denken dat het peanuts voor mij is, dat dit mij met de paplepel is ingegoten en dat ik met twee vingers in de neus een trektocht loop. Maar ik kan je vertellen: niets is minder waar. Elke tocht, hoe makkelijk of zwaar ook, is voor mij weer een nieuwe uitdaging en ik heb het lopen van trektochten allesbehalve met de paplepel ingegoten gekregen. Ik was vroegeer namelijk een heus kasplantje. Die had je niet zien aankomen, toch?
 
Al sinds ik me kan herinneren, heb ik last van mijn luchtwegen. Mijn ergste herinneringen zijn de momenten waarop ik met mijn ouders naar het westland ging, om bij mijn opa en oma op bezoek te gaan. Zodra we Utrecht voorbij waren, kreeg ik het benauwd vanwege de luchtverontreiniging. En lag ik de rest van de dag puffend en hijgend op de bank bij opa en oma. Als ik daar bleef logeren (wat ik super leuk vond) had ik het standaard de hele week benauwd en wanneer in mijn ouderlijk huis bij de hond van de buren in de buurt kwam, had ik het ook benauwd. Mijn ouders sleepten me mee naar allerlei artsen, maar niemand kon wat voor mij doen. Uiteindelijk besloten ze me mee te nemen naar Oostenrijk, naar de bergen en naar frisse lucht. In die tijd was ik een soort van kasplantje. Ik was ontzettend dun, lijkbleek en at bijna niks. Eén keer blazen en ik lag omver, bij wijze van spreken. De eerste reis naar Oostenrijk was een soort van laatste redmiddel want mijn ouders waren de wanhoop redelijk nabij.
 
Tijdens die eerste reis geschiedde het wonder: de frisse berglucht deed mij enorm goed en ik leefde helemaal op. Ik begon te eten, te rennen en te genieten. Oftewel, ik begon weer tot leven te komen. En dus gingen we, vanaf dat jaar, elke zomer op vakantie naar Oostenrijk. Tot mijn ouders toen ik een jaar of dertien was uit elkaar gingen, toen waren de zomers in Oostenrijk voorbij.
 

Sinds enkele jaren ga ik weer regelmatig terug naar Oostenrijk. Meestal in de zomer, maar wanneer dat niet lukt, ga ik in de winter. Of op een stedentrip naar Wenen. Als ik me niet vergis, ben ik de afgelopen tien jaar minstens één keer per jaar in Oostenrijk geweest. Zo ging ik op trektocht in het Kaisertal, wandelde ik in Lech en ging ik onlangs van start met de Alpe Adria in Karinthië. Stuk voor stuk bijzondere plekken waarbij ik steeds weer merk dat wandelen door de bergen hetgeen is wat me écht gelukkig maakt. Het opsnuiven van de frisse berglucht, het stap voor stap voortbewegen van je voeten en het aankomen op een bergtop en genieten van uitzichten ver het oneindige in.
 
Mijn liefde voor de bergen ontstond dus als klein meisje in Oostenrijk. Mijn liefde voor wandelen ontstond pas veel later, tijdens mijn eerste reis naar Nieuw-Zeeland in 2002 om precies te zijn. Tot die tijd wandelde ik niet echt maar daar kwam ik er achter dat ik wandelen fijn vond. Dat ik, ondanks dat ik een slechte conditie had, genoot van het te voet bereiken van plekken waar je met de auto niet komt. Het was daar dat ik er achter kwam dat er talloze trails waren, nog dieper de Nieuw-Zeelandse wildernis in dan me in eerste instantie realiseerde. Het bleek het begin van een never-ending haat/liefde verhouding tussen mij en mijn wandelschoenen. Want oh oh, wat heb ik een bijzondere momenten beleefd tijdens de trektochten die ik maakte. Zo bereikte ik Everest Base Camp na een helletocht waarbij ik dagenlang niks kon eten, sleepte ik mezelf huilend naar de top van Mount Rinjani in Indonesië en afgelopen week rende ik alsof ik door de duivel op de hielen werd gezeten over de Alpe Adria Trail, bang voor het opkomende onweer. Er waren talloze momenten waarop ik heb geroepen ‘nooit meer!’ of ‘ik ga niet verder, rot maar op met je wandeling’ maar uiteindelijk is het gevoel van overwinning altijd sterker dan mijn ego dat niet verder wil en/of kan. Het eeuwige gevecht tussen het stemmetje in mijn hoofd dat zegt ‘stop nou gewoon, je bent toch moe?’ tegen het gewoon weten dat het onoverwinnelijke gevoel afzetten, is altijd weer lastig maar ik ben trots op het feit dat ik uiteindelijk altijd mijn einddoel heb gehaald.
 

Dat dit niet altijd zonder slag of stoot gaat, zien maar weinigen. Soms vertel ik erover op mijn blog, soms ook niet. Toch wilde ik vandaag delen dat ik eigenlijk bijna nooit de berg op loop zonder last te hebben van mijn luchtwegen en het (in meer of mindere mate) benauwd te krijgen. Dat ik al mijn hele leven astma heb en ik hier dagelijks medicijnen voor gebruik. Dat ik altijd met een puffer op zak loop mocht het nodig zijn die te gebruiken als ik in ademnood kom. Dat ik soms letterlijk door een gids of medewandelaar omhoog wordt getrokken omdat mijn ambitie wellicht net iets te hoog lag. Dat ik regelmatig even moet stoppen om op adem te komen, terwijl anderen in mijn groep gewoon gestaag omhoog marcheren. Het was iets waarvoor ik me tot een tijdje geleden een beetje schaamde want hé, het is natuurlijk niet bepaald cool om niet zonder medicijnen die berg op te komen. Althans, dat dacht ik. Pas onlangs realiseerde ik me dat mijn astma een onderdeel van mij is en dat het helemaal niet iets is waarvoor ik me zou moeten schamen. Dat ik in plaats van me daar minder over te voelen, trots mag zijn op de prestaties die ik de laatste jaren heb neergezet. Dat ik, ondanks de angsten die ik soms heb, toch altijd overal aan mee probeer te doen, ook al staat het huilen me nader dan het lachen.
 

Over een week is het zo ver, dan stap ik in de auto naar het hoge noorden om een deel van de Kungsleden Trail in Zweden te lopen. Een droom die uit komt want deze staat echt al jaren op mijn bucketlist. Net als diverse andere mooie tochten in Noorwegen die ik hopelijk ga doen. Het grootste deel van de zomer ga ik doorbrengen in het hoge noorden. Samen met mijn lief, iets waar we enorm naar uitkijken. Wandelen, kamperen, boeken lezen en slapen. Dat wordt onze vakantie, in willekeurige volgorde. We12travel komt daarom even op een wat lager pitje te staan. Ik verdwijn niet helemaal (er staan mooie blogs in de planning!) maar ik ben veel minder online dan normaal. Ik hoop dat jullie me toch blijven volgen. In ruil daarvoor beloon ik jullie met mooie verhalen bij terugkomst uit Scandinavië. Deal?
 
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– De 10 mooiste meerdaagse trektochten ter wereld
– De beste wandelgebieden voor de zomer
– Confessions van een wandelende travel blogger
 
Nieuw hier en benieuwd wie ik ben? Check dan mijn bio! Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!