Update uit Zweden: geen 8 maanden winter voor mij dit jaar

Als je mij al een tijdje volgt, weet je dat de winter van afgelopen seizoen me zwaar viel. Toen ik naar Lapland verhuisde wist ik heus wel dat het een lange winter zou worden, maar dat ie acht maanden zou duren? Poeh, die had ik niet zien aankomen. Vorig jaar lag er sneeuw van begin oktober tot en met mei. Tel maar uit. Dat zijn ACHT maanden. ACHT! En compleet onverwacht, want ik was in oktober naar Nederland en toen ik thuis kwam, lag het pak sneeuw er “gewoon.” En ondanks dat bijna iedereen zei “het smelt wel weer” bleef de sneeuw gewoon acht maanden liggen. Daarom besloot ik: dit jaar geen acht maanden sneeuw voor mij!

Mensen zeggen “ja maar dat kon je toch weten?” Dit vind ik zo’n enorme dooddoener. Ja natuurlijk wist ik dat het kon voorkomen dat er acht maanden sneeuw zou liggen. Er kan zelfs negen maanden sneeuw liggen. Of langer. Maar hoe dat dan ook daadwerkelijk ís, is een kwestie van ervaren. Zoals mijn hele solo emigratie naar Zweden was het één groot leerproces. Vallen en opstaan. Voelen wat je fijn vindt en wat niet. Ervaren hoe je het leven hier bevalt. Hoe het is om acht maanden winter te hebben kun je je niet van tevoren bedenken. Je kunt het alleen maar ervaren. Je kunt een beetje sneeuwval in Nederland of twee weken wintersporten in Oostenrijk niet vergelijken met acht maanden sneeuw in Zweeds-Lapland. Echt niet. Die twee weken zijn leuk want het is immers vakantie. Maar op het moment dat een groot deel van je dagelijks leven in het teken staat van sneeuw ruimen, je warm genoeg aankleden om naar buiten te gaan en blauwbekken bij de bushalte is het ineens een stuk minder leuk.

Ik ging medio mei naar Nederland en toen ik thuis kwam, was alle sneeuw gesmolten. Wat een heerlijkheid en bovendien: wat een vrijheid! Ineens hoefde ik tijdens het wandelen geen snowboots en drie lagen meer aan. Of rekening houden met waar er wandelpaden toegankelijk zijn. Op dat moment voelde ik pas hoe zeer ik het vrije bewegen in de natuur had gemist.

Sure, je kunt met je ski’s de natuur in. Of met sneeuwschoenen. Toch is het anders dan gaan hiken. Na een paar uur koel je af. Of wordt het donker. Je bent kwetsbaar (vooral als je alleen gaat) en eerlijk is eerlijk: een “bevroren” moeras of meer oversteken blijft spannend in m’n eentje. Ik ben gewoon nog niet super ervaren als het hier op aankomt, dat heeft tijd en oefening nodig.

In mei wandelde ik bijna twee weken elke dag in Nederland, dit had ik zó gemist. Toen ik thuis kwam, leek het alsof het voorjaar overgelagen was. Alles was groen aan het worden en de sneeuw was, op veel plekken, helemaal verdwenen. Dat was het moment dat ik besloot: volgend jaar wil ik geen acht maanden winter meer.

Mijn eerste échte wandeling van het seizoen was op 25 mei, toen ik probeerde een stukje van de Kungsleden te lopen. Verder dan zo’n zes kilometer kwamen we niet. De riviertjes waren overstroomd en regelmatig moesten we op blote voeten door het ijskoude water waden. Toch was het heerlijk om weer op pad te zijn. Twee weken later maakten we onze eerste trektocht op Lapplandsleden en midden juni beklommen we een van de hoogste toppen van zuid-Lapland: Ryfjället. De rest van de zomer ben ik voor mijn gevoel alleen maar buiten geweest. Ik heb zo veel mogelijk mooie hikes gemaakt, bezocht de Lofoten, deed de Höga Kustenleden en maakte nog een trektocht op Lapplandsleden. Ik was volledig in mijn element.

Ondertussen had ik mijn voorbereidingen al getroffen voor komende winter. Géén acht maanden sneeuw meer voor mij. In september/oktober reisde ik drie weken door Amerika en de hele maand november breng ik in Nieuw-Zeeland door. In januari ga ik voor een week naar Nederland en aansluitend naar Zuid-Spanje. Daar was ik in de winter van 2022 ook al en het beviel prima. Ik maakte prachtige wandelingen in de bergen rondom Malaga en vond het heerlijk om lekker buiten te zijn. Dan ben ik even een paar dagen thuis, voordat de Winter Langlauf Experience gaat beginnen. Deze reis heeft inmiddels gegarandeerd vertrek en ik kijk er enorm naar uit.

Toen ik op 7 oktober landde op South Lappland Airport zag ik de sneeuw vanuit het vliegtuig al liggen. Funfact: ik was de enige die hier uitstapte en dus moest het vliegtuig hier voor mij landen én moest de hele landingsbaan sneeuwvrij gemaakt worden. Ik gok dat weinig mensen dat kunnen zeggen in hun leven. Ik stapte het vliegtuig uit en tsja … daar sta je dan in je gympies.

De taxichauffeur die mij naar huis bracht, was dezelfde die mij toen ik vorig jaar vanaf Bali kwam naar huis bracht en hij vertelde me dat dit de eerste sneeuw van het seizoen was. Ik appte mijn familie een foto van de sneeuw en de reactie was “oh, daar ga je weer.”

Maar wat schetste mijn verbazing? De volgende ochtend was de sneeuw weg. En sindsdien heb ik, met uitzondering van twee dagen in de bergen van Hemavan, elke dag mijn wandelrondje kunnen maken zonder sneeuw. Het is inmiddels bijna november en er ligt nog steeds niks. En zoals het er nu naar uit ziet, gaat het waar ik woon ook niet meer vallen voordat ik naar Nieuw-Zeeland vertrek. Ik kom eind november weer thuis. Dat betekent dat ik al twee maanden sneeuw mis ten opzichte van vorig jaar. En met mijn geplande bezoeken aan Nederland en Spanje in januari en mei gaan er nog zo’n vier weken vanaf.

En zo ga ik ineens van 8 naar zo’n 5 maanden sneeuw. Als het mee zit in december een goeie maand en dan een beetje januari, februari, maart en april. In mei hoop ik weer, net als vorig jaar, op familiebezoek te gaan en dan ik het gros van de sneeuw vast al gesmolten tegen de tijd dat ik weer terug kom. Dan gaat het voorjaar heel snel over in de zomer en voor we het weten sta ik weer met mijn rugzak op de fjäll. Ik kan niet wachten!

Liefs uit Zweden,
Antonette