Trektocht naar Refugio Otto Meiling

Nadat we tijdens de eerste week van onze trip door het noordelijke deel van Patagonië een flinke plens water over ons heen gekregen hadden, leek het weer eindelijk beter te worden toen we de Andes door staken en op weg gingen naar Bariloche in Argentinië. Hier aangekomen, gingen we direct naar de Club Andino, de organisatie die je alles kan vertellen over de wandeltochten in de omgeving. De volgende dag zou het weer nagenoeg perfect worden en dus besloten we het er direct van te nemen en ons op te maken voor het volgende avontuur: een trektocht naar Refugio Otto Meiling.

Van sommige plekken weet ik nog precies hoe ik het idee kreeg om er naartoe te gaan zoals Cochamó in Chili. Echter van veel plekken weet ik het niet meer en Refugio Otto Meiling is er hier een van. Toen ik ergens las over een berghut die midden tussen de gletsjers lag en relatief eenvoudig te bereiken was, wist ik dat we hier naartoe zouden gaan. Met behulp van wat mensen die ik in Argentinië ken, vond ik uit dat je een overnachting in deze hut niet van tevoren kan boeken, er is plek voor iedereen.

De trektocht naar Refugio Otto Meiling begint met een rit naar  Pampa Linda, 90 km ten zuiden van Bariloche. Mocht je geen auto met hoge bodemvrijheid hebben, bespaar je dan de moeite en neem de bus. De laatste kilometers van de rit, voeren je over een slecht onderhouden en onverharde eenbaansweg. Onze hoge 2WD Mitsubishi Katana had zelfs problemen om de weg te bedwingen.

De rit naar Pampa Linda is echt geweldig, je kunt er alles over lezen in een van onze vorige blogs (in het Engels). Nadat we een kort bezoek hadden gebracht aan de zwarte gletsjer “Ventisquero Negro” was het tijd om de wandelschoenen aan te trekken en op pad te gaan.

 
Het eerste deel van de trektocht naar Refugio Otto Meiling is eenvoudig en best wel saai: je loopt over een zandpad bezaaid met keien door de pampa. Na ongeveer een uur bereik je de Castaño Overa rivier die je via twee verschillende bruggen kunt oversteken. Vanaf hier volg je het paardenpad al zigzaggend de bergen in. Omdat het een behoorlijke warme dag was, vormden de bomen een welkome verkoeling. Er zijn diverse short cuts die de weg naar boven sneller en korter maken, maar deze waren afgesloten toen wij hier waren. Echter hebben we inmiddels vernomen dat een deel hiervan weer open is…

Na ongeveer een goed uur klimmen, bereik je de eerste uitzichtpunten over  de Castaño Overa gletsjer and Cerro Tronador, de hoogste top van dit gebied. Nog zo’n 30 minuten verder bereik je de open vlakte en heb je de boomgrens op 1.622 meter hoogte bereikt. Vanaf hier is het nog een goed uur en zo’n 300 hoogtemeters tot je bij de hut bent.

Vanaf hier wordt de trail iets zwaarder, maar nooit echt vermoeiend of veeleisend. Het wordt rotsiger en je zal enkele steile passages oversteken maar niks bijzonders, vooral voor iemand met ervaring in bergwandelen. Afhankelijk van je conditie doe je over het laatste stuk ongeveer een uur. Echter wordt de omgeving stap voor stap steeds een stukje indrukwekkender, dus waarschijnlijk maak je veel foto’s en doe je er dus langer over.
 

Uiteindelijk, na ongeveer 4.5 uur lopen, bereiken we Refugio Otto Meiling op een hoogte van 1.922 meter. We checken in (of nouja, melden ons) en laten onze tassen met slaapspullen bij de ingang achter. We gaan de omgeving bekijken, die werkelijk adembenemend is: links van ons ligt de Alerce gletsjer en rechts van ons de Castaño Overa gletsjer. De pieken van Cerro Tronador torenen statig boven ons uit en we realiseren ons dat we in een waar paradijsje terecht zijn gekomen. De foto’s laten je zien waarom:

Voor we het weten, gaat de zon onder achter Cerro Tronador. We zoeken een plekje aan de gletsjer en alhoewel het koud is, wachten we geduldig af tot de zon helemaal achter de bergen verdwenen is. Dan is het tijd voor het avondeten en we drinken wijn met andere wandelaars. We gaan niet al te laat naar bed, iedereen is moe en/of heeft plannen voor de volgende ochtend. We pakken een matras en zoeken een plekje op de zolder. Zo gaat het hier, er zijn geen bedden of kamers: iedereen slaapt in één grote ruimte. Het wordt ongetwijfeld een rusteloze nacht met zoveel avonturiers maar dat maakt niet uit … moe zijn we toch wel!

De volgende ochtend staan we vroeg op want het gerommel van de eerste klimmers heeft ons wakker gemaakt. We schuiven aan voor het ontbijt en terwijl we wachten tot het klaar is, hebben we een leuk gesprek met wat mensen die de hut bemannen. Ik heb het niet vertaald:

Zij: “Can we ask you something?”
Ik: “Sure, what do you want to know?”
Zij: You are not Julianne Moore, are you?”
Me: “Who?”
Zij: “That girl from Hannibal.”
Ik – frons
Zij: “You know, Hannibal, from Hannibal Lector. The one with the red hair?”
Ik: “Ah, that girl.”
Zij: “Yes!”
Ik: “No.”
Zij: “You really look like her.”
Ik: “Well, thanks!”

Schijnbaar was er die avond ervoor, terwijl wij de zonsondergang aan het kijken waren, in de hut al een discussie geweest of ik het was of niet, maar niemand durfde het te vragen. Persoonlijk zie ik de gelijkenis niet, maar wellicht dat ze daar dachten “blauwe ogen, rood (achtig) haar en een blanke huid” … of zoiets.

 
Na het ontbijt lopen we terug het dal in naar Pampa Linda. Zoals altijd is de weg naar beneden een stuk makkelijker en sneller dan naar boven (we deden er ongeveer 3 uur over) en voor we het wisten, waren we weer terug bij de auto. Inmiddels hebben de wolken zich boven de bergen samengepakt en krijgen we Cerro Tronador niet meer te zien. We eten iets in een restaurantje en maken nog een korte wandeling, voor de weg weer open gaat en we terug kunnen rijden naar Bariloche.
 

Praktische informatie over de trektocht naar en verblijven in Refugio Otto Meiling:

– De hut is enorm eenvoudig. Verwacht geen hutten zoals we deze in de Alpen kennen of zoals bijvoorbeeld op de W-trekking in Torres del Paine in Chili.
– Maaltijden kun je kopen in de hut (eten wat de pot schaft) dus neem voldoende cash mee. Ik heb helaas geen prijzen opgeschreven maar het was niet al te duur.
– Er zijn geen bedden of slaapkamers, iedereen slaap op de zolder op een matras. Er is geen privacy maar wel een heleboel snurkende mensen. Neem oordopjes mee als je denkt dat je niet door het geroezemoes heen kunt slapen.
– Je kunt een slaapzak huren of er zelf eentje meenemen. Wij hadden alleen onze lakenzak meegenomen en gingen onder een deken liggen, dit was warm genoeg.
– Er zijn geen badkamers of mogelijkheden te douchen of je te wassen. De enige ruimte die er is, is een toilet waarvan de deur niet op slot gaat. Bereid je dus voor op geurtjes in de gang … waar iedereen zijn tanden staat te poetsen.
– ‘s Ochtends is er de mogelijkheid om met een gids over het ijs te lopen. Omdat het weer niet geweldig was en we al vaker een gletsjerwandeling hebben gemaakt, hebben we hier geen gebruik van gemaakt. Als je dit doet, ben je op tijd weer terug voor de tocht naar beneden en de bus terug naar Bariloche.
– Bij de CAB hebben we de 1:50.000 wandelkaart gekocht van deze regio, echter hebben we hem niet nodig gehad. Het is er gewoon weer eentje om aan mijn collectie toe te voegen…

Terugkijkend op deze tocht, was het een van de hoogtepunten van onze Patagonië reis. Eerlijk is eerlijk, het mooie weer had er ook zeker mee te maken, maar dat was ons wel gegund na de flinke regen eerder tijdens onze trip. Terwijl ik dit artikel schreef heb ik meerdere keren op de kaart gekeken en heb ik heimwee … er zijn nog zoveel mooie trails te bewandelen in dit gebied…

 
Meer lezen? Check dan deze blogs (in het Engels)
– Things to do in Torres del Paine National Park
– Mountain hut Do’s and Don’ts
– 5 Must-sees in Argentina
 

Dank je voor het delen!