Over modder, rivieren, stranden en (on)gelukkig zijn / Te Araroa deel 3

Dit wordt een lange post, simpelweg omdat ik veel te vertellen heb. De afgelopen weken ben ik namelijk enorm gaan twijfelen over of Te Araroa lopen me wel gelukkig maakt. Alhoewel ik heel blij word van het in Nieuw-Zeeland zijn en het hiken ook ontzettend tof is, voelde ik een bepaalde emotie die ik niet anders kan omschrijven als me niet helemaal happy voelen. Ik dacht dat het lopen van de hele lengte van Nieuw-Zeeland iets zou doen waar ik plezier aan zou gaan beleven, maar niks bleek minder waar.
 
De realisatie dat ik niet deed waar ik gelukkig van werd, is al in de eerste week van Te Araroa ontstaan. Ik besloot het voor mezelf te houden want ik had immers nog steeds last van een jetlag en mijn blaren waren heftig. Alhoewel ik prachtige momenten beleefd heb op de trail tot nu toe (mooie vogels, bergen die ik beklom en fantastische zonsopkomsten en ondergangen) bleek de ervaring niet te zijn wat ik ervan hoopte. Voor ik jullie meer ga vertellen over mijn besluit en hoe nu verder, vat ik eerst de afgelopen twee weken voor jullie samen.
 

 

Stranden en rivieren

Mijn derde week van Te Araroa draaide vooral om stranden en rivieren. Rivieren die uitmonden in de oceaan, waardoor het rivieren zijn die je alleen tijdens eb kunt doorsteken. Aangezien ik een aantal jaar geleden bijna ben meegesleurd door een rivier op IJsland, heb ik een angst voor rivierdoorsteken ontwikkeld. Desondanks besloot ik toch om Te Araroa te gaan doen, ik wilde mijn angsten namelijk onder ogen komen. De eerste twee rivieren die ik door moest, de Horahora en de Taihahuru waren relatief eenvoudig. Het water was niet dieper dan net voorbij mijn knieën en de stroming was mild. De kniediepe modder in de riviermondingen en de moerassen waren een grotere uitdaging.
 
Ik liep kilometers lang over stranden en genoot er enorm van. De enige keer dat ik het echt zwaar had, was toen ik een dag van 30 kilometer deed, waarbij de laatste 6 kilometer over zacht zand ging, nadat ik al twee rivierdoorsteken had gemaakt en een flinke berg beklommen had. De dag ervoor had ik mijn Apple airpods verloren en had ik verzaakt de dop van mijn waterzak goed dicht te doen, waardoor en twee liter water in mijn backpack lekte. Maar overall was ik blij, vooral wanneer ik door hobbitheuvels wandelde en de zon op mijn gezicht voelde schijnen.
 
Ik ervoer heel veel vriendelijkheid en vrijgevigheid van de Nieuw-Zeelanders. Ze gaven me een lift, eten, koffie en bemoedigende woorden op het moment dat ik er doorheen zat. De mensen die ik tot nu heb ontmoet hebben ervoor gezorgd dat ik gemotiveerd bleef terwijl ik door prachtige landschappen wandelde.
 

Modder en rivieren

Nadat ik een aantal dagen rustig aan had gedaan in het dorpje Mangawahai vanwege enorme regenval en mijn ongesteldheid, was ik klaar om weer op pad te gaan. De volgende sectie zou over een strand gaan met maar liefst drie rivieren die ik door zou moeten steken. Normaal gesproken is het water enkel- of kniediepte, maar na de hevige regenval vermoedde ik dat het weleens pittig kon worden. Dat werd het, want de rivieren waren modderig en diep. De stroming was okee, maar op de bodem lag drijfzand. Zodra ik te lang stil bleef staan, zakte ik weg. Op een gegeven moment voelde ik mezelf wegzakken en raakte ik in paniek, maar gelukkig wist ik mezelf te herpakken met de ademhalingsoefeningen die ik geleerd heb tijdens mijn Wim Hof workshop. Dit voelde als een enorme overwinning.
 
Hierna volgde de beklimming van Mount Tamahunga en de trektocht door Dome Valley, die erom bekend staan pittig en vooral erg modderig te zijn. De weg omhoog was prima te doen, veel modder maar niks dat ik niet eerder had gedaan. Na de pittige regenval was de route naar beneden zwaar. Soms ook leuk, maar vooral enorm opletten en niet uitglijden. Soms heb ik me vastgrijpend aan takken op mijn billen naar beneden laten zakken, om te voorkomen dat ik de diepte in zou glijden. Ik liep samen met twee andere hikers en we hebben ontzettend veel lol gehad. We kampeerden in een weide op hoogte met prachtige uitzichten over zee en hadden elk onze eigen hoogtepunten en dieptepunten, inclusief af en toe een traan.
 

Naar Auckland

De laatste dagen liep ik terug naar Auckland, alleen. Ik besloot liever mijn eigen pad te volgen in plaats van met een groep te gaan, want een paar dagen ervoor was ik tot de conclusie gekomen dat wat ik aan het doen was, me niet gelukkig maakte. Het bereiken van Auckland voelde als een enorme overwinning, ik had zo’n 600 kilometer afgelegd (met af en toe en korte lift). Wat mijn besluit ook zou worden, ik had verder dan ooit gelopen. Ik voelde dan ook een enorme trots toen ik aan boord van de ferry van Devonport naar Auckland CBD stapte.
 

Op zoek naar vrijheid

Al in de eerste week van Te Araroa werd ik overvallen door het gevoel dat ik niet zeker wist of ik dit wel wilde doen de komende 5.5 maand. ‘Dit’ als in een schema van 25 kilometer per dag lopen volgens wat voor mij als een soort regime voelde. Opstaan om 06.00u, weg gaan om 08.00u, doorlopen, afstanden meten, aankomen rond het einde van de middag, tent opzetten, koken, klaarmaken voor morgen en slapen om 21.00u. Al nadat ik rust had genomen in Kaitaia om mijn blaren te laten helen, lag ik voor mijn gevoel achter op schema en begon ik me af te vragen of ik wel tot Bluff zou komen voordat mijn visum verloopt.
 
Ik bleek niet de enige die zich hier zorgen om maakte. Bij aankomst op de campings word er ‘s avonds voornamelijk gepraat over afgelegde afstanden, hoeveel tijd je nog hebt ‘tot aan Bluff’ en ontoereikende budgetten. Nieuw-Zeeland heeft ongeveer 30% inflatie en veel hikers hebben mogelijk niet genoeg geld om de hele trail te doen. Ik kreeg er stress van en realiseerde me dat ik hiervoor niet naar Nieuw-Zeeland was gekomen. Ik wilde niet alleen maar doorlopen en ‘tikkie’ doen op het einde. Ik miste het ultieme gevoel van vrijheid dat ik afgelopen zomer in Zweden ervoer, waarbij ik per dag besloot hoe die dag eruit zou gaan zien. Te Araroa lopen voelde absoluut niet als vrijheid.
 

En nu?

Op dit moment verblijf ik een aantal dagen in Hamilton. Hier heb ik even rust genomen. Ik lijk namelijk wel eens te vergeten dat ik inmiddels al bijna vijf maanden op pad ben en bijna elke nacht ergens anders slaap. En alhoewel ik enorm geniet van dit leven, merk ik ook dat ik op sommige momenten ontzettend moe ben. Soms wil ik niets liever dan onder m’n deken kruipen en er over een maand pas weer onder vandaan komen. Deze rust had ik echt even nodig.
 
Ik heb dus besloten om het rustiger aan te gaan doen en weer te starten met genieten van de kleine dingen des levens die mij blij maken. Zoals het drinken van een koffie in de ochtendzon en het lezen van een boek. Ik heb dit de afgelopen weken ontzettend gemist. In het hostel in Stillwater kwam ik op de muur een quote van Tom (I Walk Around the World) tegen die de spijker op zijn kop sloeg: “never sacrifice happiness for achievement” oftewel offer nooit je geluk op voor de prestatie. Dit was echter wel wat ik de afgelopen weken had gedaan. Lopen om kilometers te maken, niet om gelukkig te zijn. Ik ga het anders doen.
 
De komende week ga ik de Timber Trail lopen en daarna neem ik de bus naar Wellington, vanaf waar ik naar Queenstown vlieg voor een conferentie waar ik als spreker te gast ben. Mijn oorspronkelijke idee was om vanuit daar weer terug te vliegen naar Wellington, maar mogelijk blijf ik op het Zuidereiland, ook omdat de ferries van noord naar zuid al zo goed als volgeboekt zijn tot en met de eerste week van het nieuwe jaar. Mijn plan is om op 1 januari met Te Araroa op het Zuidereiland te starten. Ik heb dan drie maanden de tijd om dit hele eiland te voet af te leggen, meer dan voldoende tijd om kortere dagen te doen en meer te genieten. Begin april vlieg ik weer terug naar Nederland.
 
Door de druk eraf te halen voor mezelf van het perse elke kilometer te gaan lopen, heb ik mezelf weer opengesteld voor de mooie dingen van het leven. Het voelde alsof de donkere wolk die boven mijn hoofd hing is weggeblazen en alsof de zon weer is gaan schijnen. Sindsdien heb ik al veel mooie momenten ervaren, zowel op de trail als erbuiten. Deze momenten geven mij meer geluk dan al die kilometers lopen. Het leven is te kort om ongelukkig te zijn, ik ga mijn eigen plan trekken en mijn eigen wandeling bepalen.