Solo wandelen in Alaska: verhalen en tips voor beren

Tijdens mijn meest recente reizen naar Alaska, was ik regelmatig alleen. Aangezien ik een wandelfan ben, was het geen optie om niet te gaan wandelen in Alaska. De daarop volgende conclusie was, dat ik dus alleen op pad zou gaan in berenland. Ik bereidde me voor en had al de nodige ervaren met het maken van wandelingen in Alaska in een groep. Alleen moest dus ook wel lukken.
 
In dit artikel geef ik je mijn tips voor solo wandelen in Alaska. Mijn ervaringen zijn gebaseerd op reguliere wandelpaden en dus niet op de backcountry hikes waarbij je dwars door de bush struint. Hierover zijn ongetwijfeld andere artikelen online te vinden. Tijdens het solo wandelen in Alaska was ik regelmatig bang. Soms wandelde ik verder, soms keerde ik om. Ik begin dit blog met mijn persoonlijke ervaring met wandelen bij de beren en deel uiteindelijk wat algemene tips die overal ter wereld waar beren zijn toepasbaar zijn. Doe er je voordeel mee en geniet van mijn verhalen!
 
Dit artikel verscheen voor het eerst in 2015 en werd geupdate in 2021
 

 

Wandelen bij de beren

Even een korte terugblik op mijn eerdere ervaringen met wandelen in berenland. Ik ben reeds meerdere keren in Alaska geweest, maar was altijd samen met iemand, in de meeste gevallen een collega. Omdat al mijn reizen voor mijn werk waren, was er meestal niet veel tijd om een wandeling te maken. Af en toe had ik een middag vrij voor een korte tocht, maar daar bleef het meestal dan ook wel bij. Behalve de zwarte beren die ik spotte toen ik de Harding Icefield Trail in 2007 al probeerde te lopen, ben ik in Alaska nog nooit zomaar een beer tegen gekomen. Ook in Canada kwam ik, behalve langs de kant van de weg, nog niet eerder tijdens het wandelen een beer tegen. In Yellowstone National Park gebeurde dit echter wel. Hier kwam een beer mijn toenmalige partner en mij tegemoet op een van de wandelingen. Beren zijn veel sneller dan mensen en als de betreffende beer een sprintje had getrokken, waren we waarschijnlijk flink in de problemen geraakt. Gelukkig was dit niet het geval maar het heeft me wel weer laten zien dat je nooit weet wanneer je een beer tegen kunt komen…
 

Berenland Alaska

Alaska is het ultieme land voor beren, nog meer dan Canada of de rest van de Verenigde Staten. Het is niet zo dat je ze in grote aantallen overal maar tegen komt (zoals gezegd ben ik ze nog nooit zomaar tegen gekomen, hooguit tijdens een berenexcursie of langs de kant van de weg) maar het KAN zijn dat ze er zitten. Soms verbergen ze zich in de bosjes of achter een boom waar je net langs bent gelopen, best een raar idee…
 
De eerste keer dat ik solo ging wandelen in Alaska wilde ik graag de Harding Icefield Trail in zijn geheel lopen. Mijn overtuiging om deze keer de Harding Icefield Trail dan echt helemaal tot het einde te lopen was groot en dat betekende dus een volgende stap in mijn carrière als wandelaar, namelijk solo wandelen tussen de beren!
 

 

Solo wandelen bij de beren

Mocht je regelmatig in Amerika of Canada komen of zelfs wonen (ik weet dat er Nederlanders uit Canada mijn blog lezen), dan is solo wandelen in berengebied waarschijnlijk iets voor je wat je met de paplepel is ingegoten. Echter kennen wij in Nederland geen wildernis waarin je gevaarlijk wild tegen komt en al helemaal niet waar dodelijk wild in voorkomt. Ik ben het dus gewoon niet gewend en voor ik terug ging naar Alaska las ik dus voor de zoveelste keer nog maar weer eens de regels van “omgaan met beren” door… wie weet zou het van pas komen! Van een Alaskaanse collega leende ik een bus bearspray en een soort van claxon die ik in geval van nood kon gebruiken. Of als ik de beren af wilde schrikken. Ze demonstreerde hem even in haar tuin, wát een herrie.
 

Op pad in Denali National Park

Afgezien van een aantal korte wandelingen die niet langer waren dan 10 minuten, was mijn eerste echte wandeling in Denali National Park. Denali is beroemd om zijn wildlife en transport binnen het park vindt plaats in bussen. Alhoewel ik altijd leerde dat het geen safari is, heb ik die dag maar liefst zeven grizzlies gezien. Ze kwamen tot vlak aan de bus, heel bijzonder maar het deed me ook weer eens inzien dat het machtige beesten zijn die je gewoon niet in het wild tegen het lijf wil lopen.
 
In de middag had ik een uurtje “vrij” van mijn bustrip bij het Kantishna Roadhouse, helemaal aan het einde van de Denali Park Road. Ik had geen interesse om mee te doen aan de optionele activiteiten (goud zoeken of een demonstratie van een hondensledetocht) dus ik besloot in mijn eentje de omgeving te gaan verkennen, in het hart van de Alaskaanse wildernis. Men had me verteld dat er een 1 mijl lange wandeling langs de rivier liep die ik kon doen. Al gauw verliet de track het water en kwam ik echt in de bush uit, omgeven door bosjes, bomen en stilte. De roadhouse en andere beschaving had ik inmiddels al een tijdje achter me gelaten en ik betrapte mezelf al snel op een gefluister in de trant van “Hello bear, it’s Anto – please don’t step out and kill me!” … een beetje a la Reizen Waes dus… Na 15 minuten was ik het zat, ik had geen idee hoe ver ik nog moest lopen en waar de trail me verder heen zou leiden. Daarnaast had ik tegen niemand gezegd dat ik deze trail zou gaan doen dus wanneer ik niet op tijd terug was bij de bus, werd ik waarschijnlijk niet gemist. Tijd om terug te gaan en toe te geven aan mijn angst om een beer tegen te komen.
 

 

Wandelen bij Hatcher Pass

De daarop volgende week werkte ik voornamelijk op kantoor en maakte ik een korte trektocht op Hatcher Pass, een alpien terrein waar ik er van overtuigd was dat er geen beren zaten. Ook ging ik ijsklimmen in Wrangell St. Elias National Park en onderweg naar het ijs kwamen we een flinke hoop verse berenpoep tegen. Écht heel vers, de rook kwam er bijna nog vanaf … ik was heel blij dat ik toen niet alleen was!
 

 

De Harding Icefield Track

Tegen de tijd dat het einde van mijn reis naderde, was de planning dat ik een roadtrip naar het Kenai Peninsula maakte om de Harding Icefield Trail te lopen. De voorgaande jaren was ik enigszins geobsedeerd geraakt door het halen van het eindpunt van deze wandeling en dus moest het er nu maar eens van komen. Het is een pittige 6-8 uur durende tocht met meer dan 1.000 hoogtemeters, niet zomaar een wandelingetje door het park dus. Toen het eenmaal zo ver was, merkte ik dat ik zowel opgewonden als extreem nerveus was. Die kapotte enkel kon me niet zo veel schelen, desnoods sleepte ik mezelf naar boven, maar de beren, daar was ik niet zo blij mee. De avond ervoor Skypte ik met mijn toenmalige vriend en hij probeerde me wat moed in te praten: “joh, het komt vast goed, je weet wat je moet doen in het geval je een beer tegen komt toch?” Ja inderdaad, ik wist het wel … nu mezelf er nog van overtuigen dat het goed ging komen!
 
Het eerste wat ik deed toen ik bij het begin van de trail aan kwam, was een bezoekje brengen aan het Vistors Center van het Kenai Fjords National Park. Ik informeerde naar berenactiviteit maar ze hadden al een paar dagen geen beren meer gezien. Toen ik naar de trailcondities vroeg, zeiden ze dat ie prima te doen is en dat ik vast een hele fijne tocht zou hebben. Daarnaast vertelden ze me nog dat het beste wapen tegen de beren niet mijn claxon maar mijn stem was. En dat de beren zich momenteel met name ophielden in de bosjes omdat ze in augustus op zoek gaan naar bessen. Dus mocht ik bewegende bosjes zien, dan moest ik maken dat ik weg kwam.
 
Dus daar ging ik, vol goede moed … de eerste anderhalf uur liep ik door een dicht bebost gebied, het lastigste deel van de track wat beren betreft omdat je daar geen overzicht op de omgeving hebt. De eerste 10 minuten ging het prima maar toen ik het eerste geritsel in de bosjes hoorde, begon mijn hart als een razende te bonzen en dacht ik “BEER!” … dat was het moment waarop ik dus tegen mezelf begon te praten. Een beetje in de trant van “en we gaan nog niet naar huis … want de beren zijn niet thuis”  en ik heb de longen uit mijn lijf lopen zingen. Het klonk vast echt belachelijk maar ik voelde me er gerustgesteld bij. De eerste stop die ik maakte was toen ik door de bomen de lucht weer begon te zien en al snel bleek dat er vlak achter mij twee Italianen liepen. Gelukkig hadden ze mij niet horen zingen… De bearspray  droeg ik op mijn borst, zodat ik hem meteen bij de hand had, mocht het nodig zijn.
 
Na ongeveer twee uur bereikte ik de boomgrens en nog eens anderhalf uur later de Harding Icefield, zonder ook maar een beer gezien (maar vast wel gehoord) te hebben. Onderweg naar beneden was het al een stuk drukker op de wandeling maar ik had foto’s gezien van beren die door groepen mensen heen liepen dus helemaal gerust was ik er zeker niet op. Met het lood bijna in de schoenen ging ik weer naar beneden. Gelukkig kwam ik onderweg een jongen uit Seattle tegen en het laatste uur door de bossen liepen we samen. Stiekem was ik daar heel blij mee!
 
Bij terugkomst op de parkeerplaats voelde ik me toch wel enigszins stoer dat ik het gedaan had. Niet alleen had ik die tocht gemaakt met een kapotte enkel (ik kneusde hem een week voordat ik naar Alaska vertrok) maar ook omdat ik mijn angst van een ontmoeting met een beer had overwonnen. Ik had zojuist even een flinke tocht van 7 uur gelopen, in mijn eentje, in de Alaskaanse wildernis!
 

Went het ooit?

Ik ben blij dat ik de trail veilig heb gelopen zonder een beer tegen te komen. Zou ik nogmaals een solo hike doen in Alaska? Uiteraard, maar ik zal me nooit 100% relaxed voelen. Er zijn elk jaar weer diverse (fatale) aanvallen van beren op mensen en alhoewel de kans groter is dat je wordt geraakt door de bliksem dan dat je gedood wordt door een beer, hou ik altijd in mijn gedachten de het toch echt de Alaskaanse wildernis is en dat beren écht overal kunnen zijn…

 

Mijn tips voor (solo) wandelen in berenland:

– Vertel iemand waar je naartoe gaat en wanneer je terug hoopt te zijn. Hoe sneller iemand je gaat missen, hoe sneller je geholpen wordt in geval van nood. Een aanval door een beer is zeker niet altijd dodelijk.

– Ga naar een bezoekerscentrum (indien mogelijk) om na te gaan of er recentelijk berenactiviteit is geweest op de track die je wilt gaan lopen. Indien ja, dan kun je beter weg blijven of een groepje van 4 vormen met andere wandelaars. Er zijn nauwelijks gevallen bekend waarin een groep van 4 of meer is aangevallen, dit wordt daarom als het “veilige” aantal beschouwd. In bijvoorbeeld de Canadese Rockies komt het met regelmaat voor dat wandelingen vanwege de beren worden afgesloten, in dat geval zou ik het advies om niet te gaan zeker niet in de wind slaan.

– Neem bearspray mee en weet hoe je dit moet gebruiken. Draag het in je zak of op je borst zodat je er meteen bij kan, mocht het nodig zijn. Houd (indien je er nog aan denkt, help!) rekening met de stand van de wind, bearspray is een goedje dat je niet in je eigen gezicht wilt krijgen, geloof mij! Berenspray mag je trouwens niet in het vliegtuig meenemen en koop je dus op je bestemming, bij de meeste outdoorwinkels is dit te koop.

– Maak geluid! Ik ben waarschijnlijk meerdere keren vlak langs een beer gelopen, maar beren zijn niet op zoek naar mensen. Zodra ze je gehoord hebben, maken ze normaal gesproken dat ze wegkomen.

– Let op berenpoep. Kom je een verse hoop tegen, dan kun je beter omkeren en terug gaan.

– Weet het verschil tussen een bruine (grizzly) en een zwarte beer. Bij een aanval van een bruine beer moet je namelijk play dead doen en bij een zwarte beer terug vechten.
 

Conclusie

Het is grappig hoe verschillend mensen reageren op bewustheid en veiligheid in berenland. Sommige mensen waren er echt heel opgefokt over, zelfs groepen van 3 of meer, en anderen waren juist weer heel relaxed. Ik heb solo-hikers gezien die geen bearspray bij zich droegen (dat vond ik overigens niet zo slim op een trail die erom bekend staat dat er vaak beren gezien worden) maar ik heb ook mensen gesproken die er van overtuigd waren dat ze echt geen gevaar liepen. Iedereen moet het natuurlijk voor zich weten, maar vergeet nooit dat beren vele malen sterker zijn dan mensen … dat lijkt me een mooi einde van dit verhaal!
 
Hopelijk heb ik je met dit artikel gemotiveerd om ook alleen te gaan wandelen in Alaska en je goed voor te bereiden. Mocht je nog vragen hebben naar aanleiding van het bovenstaande dan kun je uiteraard altijd even contact met me opnemen! De coverfoto van dit artikel is overigens gemaakt in Lake Clark National Park onder begeleiding van een gecertificeerde wildernis guide.