Tales from the Trail: de schooiers die weka heten

Ik neem plaats in squatpositie met mijn broek op de enkels. Net op het moment dat de eerste druppels de grond raken hoor ik stemmen. Shit, een groep mountainbikers.

Welkom bij Tales from the Trail: een nieuwe serie op We12travel waar ik jullie zo af en toe iets vertel over een trail dat ik normaal gesproken niet zou vertellen. Dat kan bijvoorbeeld een bijzondere ontmoeting zijn, een bepaald gevoel, een unieke gebeurtenis of iets anders. Mijn notitieboekjes staan vol met aantekeningen van dit soort verhalen, maar tot nu toe bleven ze meestal verborgen in mijn persoonlijke archief. Vanaf nu niet meer: ik trap af met een verhaal uit mijn meest recente reis naar Nieuw-Zeeland. Veel leesplezier!
 

Het was op de Abel Tasman Track

Ik was nog geen kwartier aan het lopen op mijn allereerste trek van mijn Nieuw-Zeeland reis toen ik al gescharrel hoorde in de bosjes. Ik stopte, bukte om te kijken en was meteen enthousiast. Een weka met zijn jonkies! Ze waren in de bush op zoek naar voedsel en ik klikte raak met mijn camera, niet wetende dat de weka mij nog vele ongemakkelijke momenten zou gaan bezorgen.
 

Over de weka

Van de weka wordt gezegd dat ie op een kiwi lijkt en dat veel toeristen daarom ook denken dat ze een kiwi gezien hebben, terwijl het eigenlijk een weka is. De belangrijkste overeenkomst tussen de weka en de veel zeldzamere kiwi is dat het allebei loopvogels zijn en dat ze bruin zijn.
 
De weka staat in Nieuw-Zeeland bekend als een brutale jongen. Een beest dat je eten steelt, je ’s nachts wakker houdt met zijn gescharrel rondom je tent en je op de voet volgt in zijn (of haar) jacht op zoek naar voedsel. Er hangen daarom overal waarschuwingsbordjes met ‘don’t feed the weka’. Alhoewel het soms mag lijken dat er weka’s in overvloed zijn, is niets minder waar, hij staat op de lijst met bedreigde diersoorten.
 

Bij de Whariwharangi Hut

Weka’s lijken een speciaal vermogen te hebben om ineens vanuit het niets te verschijnen zodra je ergens bent gaan zitten om je lunch te nuttigen. Of je snack naar binnen te happen. Zo ook bij de Whariwharangi Hut, de laatste hut op de beroemde Abel Tasman Coast Track. Ik kwam hier halverwege de middag aan en was wonder boven wonder de eerste. Ik nam mijn intrek in de hut en maakte mijn lunch klaar. Een kommetje Cup a Soup, wat crackers met een gekookt eitje en een stuk chocolade als toetje. Whittakers chocola, de beste die ze hebben in Nieuw-Zeeland.
 
Gewapend met al mijn eten loop ik vanuit de hut naar buiten en neem ik plaats aan de picknicktafel achter de hut. Binnen no-time zit er een weka naast me op het bankje en niet veel later klimt ie de tafel op in de hoop dat ik wat kruimels mors. Met een snel handgebaar jaag ik hem weg maar hij blijft het proberen. Nadat ik mijn lunch op heb, besluit ik aan de zijkant van de hut in het zonnetje te gaan zitten en daar mijn thee met chocolade te nuttigen. Ik loop naar binnen om mijn soepkom en afval weg te zetten en neem mijn e-reader en thermoskan met heet water mee naar buiten. Terwijl ik aan de chocolade begin, heeft de weka zijn weg naar mij alweer gevonden en nadert ie me tot op nog geen halve meter. Hij ruikt vast de Whittakers.
 
Dan bedenk ik me dat ik me ben vergeten in te smeren. De zon hier in Nieuw-Zeeland is onvergeeflijk dus ik besluit even snel naar binnen te lopen om mijn tube zonnebrand te pakken. Op het moment dat ik terug naar buiten loop zie ik een stel Duitsers op de veranda zitten. Ze roepen en wijzen: de weka is er met mijn spullen vandoor. ‘Potverdorie, mijn e-reader!’ denk ik en ik ren naar de stek waar ik mijn spullen had achtergelaten. Ik slaak een zucht van verlichting. Hij heeft mijn Whittakers meegenomen, maar gelukkig voor mij had ik net voor ik naar binnen stapte mijn laatste stukje opgegeten. Veel anders dan een gouden stuk papier heeft de weka dus niet buitgemaakt.
 

Schijt alsjeblieft de boel niet onder

In de Saxon Hut op de Heaphy Track verkeer ik in de unieke situatie dat ik met slechts twee andere reizigers in de hut verblijf. In deze tijd van het jaar zitten de hutten op de Great Walks bijna altijd volgeboekt, maar met slechts drie personen in een hut is het heerlijk stil en kun je een nachtje goed slapen (in plaats van wakker worden van andermans gesnurk).
 
De Amerikaanse Ashley en Yuko lopen precies hetzelfde schema als ik. Het is best gezellig om elke avond even aanspraak te hebben en wat tijd met elkaar door te brengen. In de Saxon Hut zijn zij m’n hutgenoten en we besluiten om de volgende ochtend niet al te vroeg op te staan. We hebben die dag slechts 3.5 uur looptijd voor de boeg. Zodra het echter licht is word ik wakker. Niet van het licht, maar wel van een onbekend geluid in de hut. Ik doe mijn slaapmasker af en staar de lege hut in. Er scharrelt een weka op zijn dooie gemak in het rond. Shit, mijn hele voedselvoorraad ligt daar op een van de banken!
 
Ik rits mijn slaapzak open, ren naar de weka en probeer hem te verjagen. Het enige wat ik bereik is dat ie in paniek naar de hoek van de hut vlucht, waar ik hem met geen mogelijkheid weg krijg. Hij springt bovenop mijn backpack en het enige dat ik denk is ‘schijt de boel alsjeblieft niet onder’ terwijl ik hem besluit met rust te laten. Ik kruip mijn bunk in om hem te laten zien dat hij de winnaar is en niet veel later scharrelt ie op zijn ogenschijnlijk dooie gemak terug naar mijn voedselvoorraad.
 
Ashley en Yuko, die aan de andere kant van de hut liggen, zijn inmiddels ook wakker en samen werken ze de weka uiteindelijk de hut uit. En aangezien we inmiddels toch wakker zijn, besluiten we maar op te staan en er een mooie dag van te maken …
 

Op de Queen Charlotte Track

‘Be careful of the weka’ toetert de kapitein van de catamaran naar Ship Cove in de microfoon. ‘Weka are known to steal from humans. And not just food. They stole a lady’s camera the other day, so always keep your belongings safe’. Met deze boodschap stap ik de boot af en begin ik aan mijn trektocht over de Queen Charlotte Track, met mijn tentje deze keer. Ik vind de eerste nacht een werkelijk prachtige kampeerplek aan een baai en ben zowaar de enige kampeerder. Weka’s zijn er uiteraard in overvloed. Met het opzetten van de tent probeer ik al mijn spullen zoals haringen goed in de gaten te houden. Je weet immers maar nooit …
 
Die nacht breng ik in rust en stilte door. Af en toe scharrelt er uiteraard een weka langs mijn tent, maar ik ben zo moe dat ik het nauwelijks merk. De volgende dag ruim ik mijn tent uit en leg ik alles zorgvuldig op het houten bankje van mijn kampeerplek neer. Terwijl ik mijn tent afbreek merk ik dat ik acuut moet plassen. Dat heb je soms. Normaal gesproken zou ik even naar de outhouse lopen, maar ik heb al mijn spullen op dat bankje liggen. Zo goed mogelijk ingepakt, maar mijn ontbijt ligt klaar om genuttigd te worden en de haringen van mijn tent klaar om ingepakt te worden.
 
Aangezien er al sinds gisterenavond 17:00 uur niemand meer langs is gekomen, besluit ik gewoon maar even in de bosjes tussen de trail en mijn tent te gaan plassen. Op die manier kan ik mijn spullen in de gaten houden en meteen reageren op het moment dat er een weka ten tonele verschijnt. Ik neem plaats in squatpositie met mijn broek op de enkels. Net op het moment dat de eerste druppels de grond raken hoor ik stemmen. Shit, een groep mountainbikers en ze komen in rap tempo dichterbij. Ik kijk op en het blijkt een groep van zo’n tien fietsers te zijn. Daar zit je dan met de broek op de enkels. Ze groeten me een voor een beleefd, het enige dat ik doe is slechts mijn hand opsteken en me een heel klein beetje schamen. Stomme weka’s.
 

Zo ga je om met weka’s

Weka’s zijn uitstekende bedelaars, maar hebben menselijk voedsel absoluut niet nodig om te overleven. Sterker nog: het is ongezond en slecht voor ze. Geef een weka dus ook nooit wat te eten, ook al lijken ze zo schattig. Ruim daarnaast altijd je afval goed op, laat niks achter en zorg dat de weka’s geen kans krijgen iets van je te stelen. Het lijkt even wat gedoe, maar vergeet nooit dat je te gast bent in hun habitat.
 
Mijn e-reader ben ik trouwens later deze reis alsnog kwijt geraakt, ik vergat hem in te pakken voor mijn reis naar Picton. Gelukkig is ie inmiddels weer terecht en hangt ie as we speak ergens boven de oceaan om hopelijk volgende week weer bij mij afgeleverd te worden.
 
Meer lezen over mijn Nieuw-Zeeland reis? Dat kan via deze pagina, waar je al mijn verhalen van mijn meest recente reis vindt.