Persoonlijk: ga niet op reis zonder afscheid te nemen
Deze blog schreef ik afgelopen zomer toen ik in het vliegtuig zat van IJsland naar huis toe. Ik durf het nu pas te publiceren. Een update vind je onderaan deze blogpost.
‘Terwijl ik dit schrijf, heb ik voor het eerst sinds een week mijn Macbook geopend. Het is inmiddels alweer 8 maanden geleden dat ik zo lang op reis was zonder een computer. Ik ben op weg naar huis vanuit IJsland, iets eerder dan gepland. Vandaag schrijf ik over een onderwerp waar niet zo veel blogs over geschreven worden, althans, waarover ik er maar weinig lees. En geloof mij, ik lees veel blogs. Heel veel. Mijn verhaal van vandaag gaat over familie en hoe het is om ze te missen als je reist.
Op de een of andere manier schrijven er niet zo veel reisbloggers over hun familie. Ik heb geen idee waarom dat is, wellicht is het te persoonlijk of vind je dat niemand er iets mee te maken heeft. Dat is natuurlijk je goedrecht, maar zelf hou ik van blogs die persoonlijkheid bevatten. Die iets vertellen over het dagelijks leven van een blogger en/of de persoon achter de blog. Van vrienden hoor ik vaak dat ze mijn persoonlijke blogs het leukst vinden en de andere blogs (die waar ik reistips geef en/of geld mee verdien) vaak niet eens lezen. Er zijn enorm veel reisbloggers en digital nomads die bijna nooit thuis zijn en niemand schrijft ooit over hoe dat is voor hun familie. Hoe die het vindt als je altijd op pad bent en/of hoe het is om naar huis te moeten gaan voor familieredenen.
Iemand vertelde me ooit dat je, wanneer je een goede blogger wilt worden, je je site moet beschouwen als een bedrijf. Dat is iets wat me bezig hield de afgelopen uren. Betekent dit dat je geen persoonlijke verhalen meer kan schrijven? Dat het (bijvoorbeeld) puur om lijstjes met de beste restaurants en/of beste wandelingen gaat? Zoals ik al eens eerder schreef, werkt het voor mij niet zo. Dan maar geen goede blogger hoor.
Stel je voor dat je naar een boekenwinkel gaat en daar aan een van de medewerkers haar mening over dat boek vraagt. Wat zou je denken als ze je vertelt dat ze het niet zelf gelezen heeft maar dat haar vader er enorm van genoten heeft. Zou deze winkel dan geen bedrijf meer zijn? Of zou je het extra waarderen dat ze een persoonlijke touch aan haar advies geeft? Ik weet het wel. Ik ben benieuwd naar jouw mening.
Maar goed, daar gaat het niet om. Waar het blog van vandaag over gaat is mijn familie, of beter gezegd, mijn vader. Ik reis ongeveer eenderde van het jaar en al doende realiseerde ik me jaren geleden dat er ooit een dag aan zat te komen dat ik naar huis zou moeten. Niet per se voor mijn vader, maar mogelijk ook voor een ander familielid die mij op dat moment nodig heeft. Ik maak me daar altijd een beetje zorgen over, vooral als ik in het vliegtuig naar de andere kant van de wereld stap en ik dus niet binnen een paar uur weer thuis ben, mocht dat nodig zijn. Volgens sommigen slaat het nergens op want hoe vaak hoor je niet dat iemand ’s ochtends naar zijn werk gaat en ’s avonds niet meer thuis komt. Toch maak ik me altijd een beetje extra zorgen over mijn vader. Hij is 87 jaar oud en alhoewel hij in puike conditie is voor zijn leeftijd, maak ik me altijd zorgen als ik weer vertrek. Zie ik hem weer als ik thuis kom? Is hij dan nog in dezelfde puike conditie? In het verleden kreeg ik al eens een verontrustend bericht, ik had de W-trek in Torres del Paine in Chili gelopen en was ruim een week buiten bereik geweest. Toen ik mijn mobiel aanzette kreeg ik het bericht of ik naar huis wilde bellen. Niet een bericht waarop je zit te wachten… Het liep uiteindelijk met een sisser af maar ik was hierdoor altijd extra op mijn hoede.
Tijdens onze zes weken durende droomreis door Nieuw-Zeeland skypte ik regelmatig met mijn moeder. Haar man was erg ziek in die periode en zou niet meer beter worden. Toch heeft ze dit nooit laten merken. Als hij in het ziekenhuis was opgenomen of zijn conditie achteruit ging, heeft ze dat nooit laten merken. Op die manier genoten wij optimaal van onze lange gekoesterde wens om een langere periode door Nieuw-Zeeland te wandelen. Toen ik thuis kwam bleek dat hij niet lang meer zou leven, een paar maanden later overleed hij. Die week hadden we eigenlijk een reis gepland maar die annuleerden we uiteraard, de eerste keer dat ik iets dergelijks moest doen.
Zoals ik al eerder zei, is het onoverkoombaar dat voor iemand die zoveel reist als ik, er een moment komt dat je naar huis moet omdat er iets aan de hand is. Net voordat ik naar IJsland reisde, ging ik uit eten met mijn vader, voor Vaderdag. Terwijl ik wegreed, zwaaide hij me na vanuit de voortuin, iets wat hij altijd doet als ik naar huis rijd, of het nu weer of geen weer is. Elke keer weer vroeg ik me af, of dit wellicht de laatste keer zou zijn dat ik hem zo zou zien staan. Jaar in, jaar uit. Deze keer, bleek het inderdaad de laatste keer te zijn.
Onze vakantie op IJsland was heerlijk. Het weer was minder goed als we gehoopt hadden, waardoor we niet alles konden doen wat we wilden, maar we hebben er het beste van geprobeerd te maken. We liepen naar het vliegtuigwrak op het zwarte strand en toen Martijn doorvloog naar Alaska, stapte ik op de bus naar de hooglanden. Heel stoer, vond ik zelf, vooral omdat ik me de hooglanden herinner als meedogenloos, koud en gevaarlijk. Ik bracht drie nachten in Landmannalaugar door en moest er flink bikkelen. Het was er koud, er lag nog veel meer sneeuw dan gedacht op de wandelpaden en ik verdwaalde zelfs in een van de lavavelden. Lees hier mijn hele verhaal. Eén avond had ik het zelfs zo koud dat ik linea recta vanaf het wandelen mijn slaapzak in ben gedoken en niet meer uit ben gekomen. Geen douche, geen tanden poetsen, geen eten. Alleen maar bibberen van de kou en hopen dat ik het snel warm zou krijgen…
Op de laatste dag was ik het zat. Het regende, alles was nat, de batterij van mijn telefoon was bijna leeg en mijn gezicht zat onder de vlekken omdat ik al dagen geen aandacht aan mijn uiterlijk had besteed. Toen ik mijn telefoon aanzette, kreeg ik een bericht van mijn zusje dat mijn vader was aangereden en dat hij, naar alle waarschijnlijkheid, zijn been had gebroken. Normaal geen drama, maar voor iemand van 87 geen fijne diagnose. Ik schoot meteen in de praktische modus en regelde dat ik zo snel mogelijk naar huis kon.
In de bus naar Reykjavík realiseerde ik me pas echt dat ik dus onderweg naar huis was om familieredenen. Hetgeen ik al jaren bang voor was, was nu eindelijk gebeurd. In het vliegtuig naar huis schrijf ik dit, geen idee waarom. Ik schrijf altijd als ik om welke reden dan ook verdrietig ben, dat heb ik altijd al gedaan. Het is fijn om even je hart te kunnen luchten. Mijn vader is niet zomaar een doorsnee vader. Hij ging met pensioen toen ik nog op school zat was er elke middag als ik thuis kwam. Toen mijn ouders scheidden, zorgde hij voor ons. Toen ik toerisme wilde studeren omdat ik wilde reizen, betaalde hij mijn opleiding en alle mogelijke cursussen zodat ik mijn droom kon waarmaken. Hij is zelf een reiziger en heeft in zijn jonge jaren flink wat van de wereld gezien. Hij heeft me altijd aangemoedigd op reis te gaan en me nooit gevraagd thuis te blijven. Als hij in zijn dorp bekenden tegenkomt, vertelt hij dat ik een reiziger ben en schijnbaar heeft ie dat zelfs aan de zusters verteld toen hij met de ambulance in het ziekenhuis aan kwam.
Eenmaal thuis begon het schuldgevoel te overheersen. Ik ben altijd weg. Ik weet heus wel dat ik niet altijd thuis kan blijven, omdat je nooit weet wanneer er iets gebeurt. Het is irrationeel van me om te denken dat altijd thuisblijven de enige optie is, maar zo voel ik het even. Ik kan het niet uitstaan dat de bestuurder van die auto niet beter oplette toen hij zijn auto in z’n achteruit zette en mijn vader aanreed. Mocht jij dit lezen als bestuurder, ik neem je niks kwalijk. Ik ben nu gewoon even heel verdrietig.
We zien wel hoe nu verder. Of hij ooit weer zal kunnen lopen. Of hij thuis kan blijven wonen, het huis waar we allemaal zijn opgegroeid en woonden tot we uit huis gingen. Die laatste keer dat ik over mijn schouder keek bij het wegrijden, bleek ook echt de laatste keer. Ooit verwacht, nooit bedacht dat het écht zou gebeuren. Wat doe ik bij mijn volgende reis? Ga ik of blijf ik? Wil ik nog wel ver weg? Geen idee, de tijd zal het leren.
Conclusie van dit verhaal: ga nooit op reis zonder afscheid te nemen. Ik doe dat veel te vaak. Denk er over na, dat je leven helemaal anders kan zijn als je terug komt. Neem afscheid van de belangrijke personen in je leven. Het kan zomaar de laatste herinnering aan hen zijn.’
Update oktober: ongelofelijk als het mag klinken, maar mijn vader is bijna hersteld van het ongeluk. Een aantal dagen na mijn thuiskomst werd hij geopereerd en tijdens de operatie kreeg hij een beroerte. Mede hierdoor heeft hij bijna drie maanden in het ziekenhuis en een revalidatiecentrum gezeten. Tijdens mijn reis naar Patagonië is hij thuis gekomen. Inmiddels loopt hij weer, is inmiddels 88 geworden en woont zelfstandig, zij het af en toe met hulp van anderen. Steeds als ik op bezoek ben, zwaait ie me weer uit. Ik zie zijn herstel als een wonder. Hij heeft iedereen laten zien dat je, als je maar genoeg wilskracht hebt, je heel veel kunt bereiken. Mijn vader is mijn held!
Update 2017: helaas is mijn vader onlangs overleden. Heel verdrietig maar hij heeft een goed leven gehad. Dat is op dit moment alles wat ik erover wil vertellen.
You may also like
28 Comments
Bianca
Dat is ook de reden dat ik de dag van vertrek eigenlijk niet meer weg wel. En ik had mijn reis naar Italië precies zo gepland dat mijn vader genoeg herstelt zou zijn van zijn operatie. Zij het niet dat deze werd verplaatst naar het moment dat ik ín Italië was. (overigens bijzonder goed afgelopen). En ik was juist die periode bewust niet weggeweest.
Bijzondere vond ik ook dat mijn vriend eens 9 maanden aan het reizen was en net een week thuis was toen zijn oma overleed.. Alsof ze gewacht heeft ofzo..
Maar wat heftig en knap van je vader zeg. Zo’n leeftijd! Hopelijk blijft hij nog lang fitaal =)
anto
Zul je altijd zien ja … soms kan het zo enorm tegen zitten. Dat hoor je trouwens wel vaker, dat oudere mensen toch een soort van ‘wachten’ en als ze dan weten dat het goed is, is het zo ver … mooi verhaal!
Linda
Wat ben je toch een lieverd! Mooi geschreven, heb natte oogjes. 🙂
anto
Dank je Pinda 😉
Jenny - ikreis.net
Mooi geschreven!
Ik zie m’n ouders niet wekelijks, maar voordat ik het vliegtuig in stap bel ik altijd even.
Fijn dat je pa zo goed hersteld is.
anto
Inderdaad, ik bel mijn moeder ook altijd even (of we appen) … dan heb je in ieder geval even doei gezegd!
Annelies Spaan
hallo Antoinette, wat mooi beschreven, vanuit je gevoel! De tranen schieten me in de ogen.
Geniet zoveel mogelijk van de mooie momenten met je pa, maar leef ook je eigen leven, je kunt geen rekening houden met iets wat ooit gaat gebeuren, dat zie je tegen die tijd wel weer. Als je inderdaad altijd maar afscheid neemt, daar is ook zo’n tegelspreuk van, ga nooit heen zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen, wie het noodlot zal ontmoeten, kan het nooit meer overdoen..
Reis lekker verder, geniet van je leven, en van je familie, op de manier hoe jij dit invult, je vader heeft hier vrede mee.
Hij weet dat jij van reizen gelukkig wordt, dan is het voor hem goed.
groetjes, en ik kijk uit naar weer mooie foto’s en verhalen!!
anto
Dankjewel Annelies, wat lief dat je een bericht achterlaat. Mooie spreuk, ik ga hem zeker onthouden. Tot een volgende keer!
Rowan
Wat een prachtig persoonlijk artikel, ik heb met kippenvel zitten lezen. Ik ben het helemaal met je eens, nooit vertrekken zonder afscheid te nemen!
anto
Dank je Rowan!
Yvon
Ten eerste; wat fijn dat je vader zo goed als hersteld is! En op zijn leeftijd is wat hulp krijgen logisch. Het is allang knap dat hij het zo goed redt.
Ver weg zijn van familie en mensen die je liefhebt is niet leuk. Weet er alles van. Mijn vader was heel ziek en ik zat in China… niet op reis, ik woon er.
Probeer te blijven down wat je wilt. De reizen te maken die je wilt maken. Ook al is het moeilijk je vader achter te laten. Als ik je verhaal zo lees weet ik bijna zeker dat hij dat ook zou willen.
anto
Dank voor je bericht Yvon! Voor jou moet het helemaal lastig zijn, omdat je altijd zo ver weg bent!
Stéphanie
Wat mooi geschreven en herkenbaar en gevoelig onderwerp voor mij. Ik vraag mij tijdens het reizen ook soms af, of het met sommige familieleden goed blijft gaan, maar ik probeer het los te laten. Je kunt niet voorspellen wat gaat gebeuren. Zolang je geregeld contact houdt en altijd goed afscheid neemt kun je je sowieso niets verwijten. Fijn dat het inmiddels weer beter gaat met je vader, wat een vechter is het! Daar kun je trots op zijn 🙂
anto
Dank je Stéphanie! Je kunt het inderdaad niet voorspellen en die gedachte stelt me soms gerust. Ik ben inderdaad supertrots, wie weet wordt ie wel 100 🙂
Sas
From the hart…. Wat onwijs mooi en waar.
anto
Thanks Sas!
Charlotte
Wauw. Dat is wel even heel emotioneel. Maar wat fantastisch dat het weer zo goed gaat met je vader!
Zelf ben ik 2x eerder van vakantie gekomen om familieredenen: de eerste keer omdat mijn overgrootmoeder was overleden (dik in de 90) en de tweede keer omdat mijn eigen opa op sterven lag. Dat laatste was heel heftig. We waren als gastkoor in een Engelse kathedraal om daar een week te zingen. Later hoorden we van de dirigent dat er op de dag van ons vertrek door de voorganger nog gebeden was voor ons en opa. Ook al heb ik zelf al jaren niks meer met godsdienst, dat was een van de mooiste en liefste dingen om te horen.
anto
Ahh wat lief van de voorganger. Ik ben ook niet zo kerkelijk maar waardeer het altijd enorm als mensen op hun eigen wijze hun best doen om hun steung te betuigen!
Wanda
Mooi geschreven Anto. Super dat ja vader zo is opgeknapt en nu grotendeels weer zelfstandig kan wonen.
Gelukkig ben ik nog nooit in een dergelijke situatie terecht gekomen, maar het doet mij wel beseffen dat ik te makkelijk het huis verlaat zonder echt afscheid te nemen. Ook realiseer ik me hierdoor hoe weinig contact ik eigenlijk heb met mijn ouders en mijn opa. Zij weten vaak niet eens dat ik op reis ga, tot ze iets op Facebook voorbij zien komen. Tijd om daar maar eens verandering in te brengen.
anto
Dank je Wanda! Bij mij hetzelfde hoor, met korte reizen weet niemand echt dat ik weg ben, vooral omdat ik zeker niet dagelijks iets van me laat horen en ik vaak vrijdag t/m zondag weg ben, dus weer thuis voordat je er erg in hebt… met grote reizen probeer ik er toch echt wel beter over na te denken, vooral als je niet 1-2-3 terug kunt zijn van je reis…
Robert | Traveljunks
Ik weet precies waar je het over hebt. Ik moest ooit mijn reis door Mexico afbreken vanwege het overlijden van mijn vader. Terugkomen van een trip naar een archeologische stad en bij de receptie van het hotel een briefje in de hand gedrukt krijgen. Wist meteen wat er was, want mijn vader was al jaren erg ziek en hielden we elke trip rekening met het ergste. Toch komt het altijd onverwacht, ook in zo’n situatie..
Ik ben tot op de dag van vandaag heel blij dat hij de avond voor mijn vertrek nog even persoonlijk gedag kwam zeggen.
anto
Ahhh dat is echt zo naar. Heel fijn dat je hem nog hebt kunnen zien voor je op reis ging en moedig dat je hebt besloten toch op reis te gaan!
Jessica
Lieve Anto, een ietwat late reactie maar ik wachtte even met reageren omdat ik geraakt was door je verhaal (op een positieve manier hoor). Zo veel herkenning. Van de trotse vader die aan anderen over zijn dochter vertelt dat ze de wereld ontdekt tot dat typerende afscheid met elkaar wat je je altijd zult blijven herinneren. Mijn vader was ook een stuk ouder, dus dit onderwerp spookte al door mijn hoofd vanaf de eerste keer dat ik voor langere tijd naar het buitenland ging. Die gedachte heeft er niet voor gezorgd dat ik minder ging reizen, maar wel dat ik de tijd die ik in Nederland (met hem) doorbracht dan ook ten volste wilde benutten. Want dat zijn de momenten die je je later zult blijven herinneren. De laatste keer dat ik mijn vader sprak was in het ziekenhuis. De dag na zijn operatie zou ik naar Ierland vliegen, dus hij maakte een doorsnee grapje als “Kijk uit voor die roodharige kerels daar hè en veel plezier Flip”. Alsof hij er volledig van overtuigd was dat ik hem een paar dagen later weer zou spreken, of in ieder geval die schijn wilde opwekken. Toch heb ik hem nog voordat ik vertrok een kus en een dikke knuffel gegeven (iets dat we helemaal niet vaak deden), omdat ik dat wel belangrijk vond voor vertrek. Ik vind het mooi dat je hierover hebt geschreven, want het is inderdaad denk ik een onderwerp waar veel mensen/reizigers niet vaak bij stil staan. Wat ontzettend fijn trouwens dat het beter met je vader nu gaat, ik hoop dat jullie nog veel mooie momenten samen mogen meemaken! 🙂
anto
Thanks! Ik heb nu pas tijd om te reageren. Bizar he, hoe het soms kan gaan? Dat je voelt dat je een soort van afscheid moet nemen of nog net even een keer moet zeggen dat je van ze houdt en snel weer thuis bent … Dit soort afscheid is er eentje waar ik nooit aan zal kunnen wennen maar het hoort bij het leven en net zoals bij jou, wil iedereen om je heen dat je dit leeft zoals je dit wilt. Maar dat betekent niet dat het altijd makkelijker is 🙂
Angela
Wat goed dat je over dit onderwerp blogt. Je leest er idd niet vaak over terwijl het eigenlijk best een belangrijk onderwerp is om te bespreken, om over na te denken. Niet weten of de mensen van wie je houdt na je reis/vakantie er nog steeds zijn, maakt mij soms bang als ik er teveel over nadenk. Maar ook de angst dat ik zelf niet meer terugkom na een reis/vakantie. Er kan thuis van alles gebeuren, maar in het buitenland natuurlijk ook! Daarom denk ik er het liefst niet aan en heb ik bepaalde wensen en dingen opgeschreven voor het geval dat. Dat geeft me een rustig gevoel. En verder neem ik ook altijd afscheid het weekend voordat ik wegga en zorg ik ervoor dat ik diegenen ook het weekend na terugkomst weer zie.
anto
Dank je Angela! Er kan inderdaad vanalles gebeuren en soms denk ik ook ‘waar maak ik me druk over’ maar het is gewoon de afstand die soms zo verkeerd voelt. Wat een goed idee om sommige dingen op te schrijven, dat ga ik zeker ook doen. Je weet immers maar nooit …
Sabine
Meid wat een prachtige en emotionele post… Ik weet maar al te goed hoe dit voelt. En wat je als eerste zegt: ik houd ook van persoonlijke berichten tussendoor. Onlangs heb ik mijn ouders gevraagd een artikel te schrijven over hoe het voor hen is om een dochter te hebben aan de andere kant van de wereld. Moet je maar eens kijken. Want vanuit ons (degene die weggaat) bezien is het al supermoeilijk, voor de achterblijvers nog meer. Je verhaal is echt heel mooi en herkenbaar. Ik moet er niet aan denken dat er iets gebeurt met mijn ouders en ik eerst 12 uur in het vliegtuig moet zitten om bij ze te kunnen zijn…
anto
Ahh dank je Sabine! Ik heb het artikel laatst gelezen toen ik in de trein zat en moest een traantje wegpinken. Het doet me goed te zien dat je zo gelukkig bent in Colombia maar dat je dan zo ver weg bent … lijkt me heel zwaar. Respect voor jou en je familie!!