zweden

Overnachten in een tipi in de Zweedse wildernis

3 februari 2017 / 20 Comments

De tweede dag van mijn winterse avontuur in Zweden is aangebroken. Vandaag is de planning om met de sneeuwschoenen naar een tipi in de wildernis te wandelen en hier dan te overnachten in de stilte van de natuur. Het loopt echter iets anders dan gepland want ik merk die ochtend meteen dat ik me niet lekker voel. Het is weer zover, ik heb schijnbaar een bronchitis te pakken. Waar het aan ligt weet ik niet, maar ik voel me allesbehalve fit.
 
Toch rijd ik met de groep mee naar het huis van Erik en Vanessa, waar blijkt dat een van de deelnemers van de andere groep vanwege een blessure ook niet fit is. Hoe graag ik ook wil lopen, met de benauwdheid die ik heb, is het verstandig om het niet te doen. Gelukkig biedt Vanessa mij de mogelijkheid om hier de middag door te brengen en dan ’s avonds met Erik en Johan mee te gaan naar het kamp. Ik kan ter plekke dan kijken of ik me goed genoeg voel om te er overnachten.
 
Ik pak mijn boek (Girl on a Train, aanrader!) en breng de rest van de middag door in de B&B van Erik en Vanessa. Het is koud buiten maar af en toe haal ik toch even een frisse neus. Ook neem ik even een kijkje bij Gustav en Pelle, een tweetal schattige varkentjes dat hier rondloopt. Schijnbaar staan ze ook op de Instagram van Douwe Bob, die heeft hier ook overnacht voor hij naar het Songfestival ging.
 
gustav en pelle
 
Ondertussen praat ik wat met Vanessa. Ze vertelt me dat ze hier sinds enkele jaren wonen en dat ze met veel plezier de B&B runnen. In de zomer hebben ze actieve programma’s bijvoorbeeld op de Klarälven rivier die door het gebied stroomt, in de winter organiseren ze diverse winterse activiteiten zoals dus het sneeuwscooteren en overnachten in de tipi. Haar voorliefde voor Zweden wordt me tijdens onze gesprekken duidelijk en ik snap het wel. De rust en stilte van de natuur hebben een helende uitwerking op mij.
 
Aan het begin van de avond maak ik me klaar om op pad te gaan met Erik en Johan, een Brabander die elk jaar in de kerstvakantie meehelpt met de activiteiten en organisatie hier omheen. Het blijkt dat de weg naar boven de heuvels in spekglad is vanwege het weer en dus is het oppassen geblazen op de weg er naartoe. Heel voorzichtig rijdt Erik met zijn stoere SUV de bergen in. Zo’n SUV waarvan je in Nederland denkt: ‘doe effe normaal’ is hier in de winter onmisbaar. Achter de auto hangt een kar met daarop twee sneeuwscooters, hiermee gaan we het eten en de spullen voor de nacht bij het kamp afleveren. Ik verbaas me erover dat ze in het pikkedonker de weg vinden naar het juiste paadje, deze weg heeft namelijk oneindig veel zijwegen. Uiteindelijk stoppen we bij een afrit en worden de sneeuwscooters van de kar geladen. Wanneer de lichten uit gaan, is het pikkedonker en oorverdovend stil. Daar sta je dan, midden in de natuur. In de kou. Ergens in Zweden.
 
Nadat alles is geïnstalleerd, is het tijd om op de sneeuwscooter te stappen. Johan vertelt me dat Erik een ster is in het besturen ervan en de manier waarop hij behendig over de paden zoeft, maakt dat al snel duidelijk. Ik zit bij hem achterop en hou me stevig vast, dan hang ik weer naar links, dan naar rechts en een enkele keer moet ik afstappen. Dit pad is steil, smal en ligt vol met keien en dus is het beter dat ik even een stukje te voet af leg, terwijl hij de sneeuwscooter behendig over de trail stuurt. ‘Dit pad nemen we niet met de gasten hoor, maak je geen zorgen!’ zegt hij nog. Niet veel later komen we bij het wilderniskamp aan. Het vuur is hier warm en aan de gezichten van de groep te zien, is men blij dat we er zijn. Dit betekent warmte en … eten!
 
pannekoek
 
De pannenkoeken met spek worden klaargemaakt boven het vuur. We eten er een speciale soort bessenjam bij, wat het een bijzonder smaakvolle combinatie maakt. Okee, het zijn niet de spekpannenkoeken van mijn vader, maar in de wildernis smaakt alles! Dan moet ik besluiten of ik wil blijven of dat ik mee terug ga naar de B&B. Ik heb het koud, krijg nauwelijks lucht en bedenk me dat ik graag de rest van het programma wil meemaken. Dus besluit ik bij Erik achterop te gaan en mee terug te gaan naar de B&B om een nacht in comfort door te kunnen brengen. Slapen in de sneeuw in een tent is me niet onbekend en alhoewel ik het vreselijk jammer vind, is dit de beste keuze.
 
In volle vaart scooteren we terug naar de auto en worden de machines weer op de kar geladen. Niet veel later zijn we terug in Båtstad en is het tijd voor een warme douche. Ik wel en daarover voel ik me best een beetje schuldig. Gedurende de nacht denk ik regelmatig aan mijn medereizigers. Zouden ze het koud hebben? Hoe beleven ze de nacht? Zijn ze vroeg wakker?
 
De antwoorden op deze vragen, krijg ik de volgende ochtend als ze in kleine groepjes terug komen in Båtstad. De een is vrolijker dan de ander. Sommigen hadden het lekker warm, anderen hadden het koud. Opmerkingen variëren van ‘wat een geweldige ervaring’ tot ‘ik doe het nooit meer, zo koud was het!’ Alhoewel ik de nacht in warmte heb doorgebracht, heb ik in mijn leven al redelijk wat van dit soort nachten in de kou meegemaakt en mijn ervaring is dat je er pas later met een voldaan gevoel op terug kunt kijken. Dat geldt ongetwijfeld ook voor mijn medereizigers.
 
Villa Båtstad
 
Helaas, geen overnachting in de tipi voor mij dus. Gelukkig voel ik me de volgende dag alweer stukken beter en acht ik me fit genoeg voor de laatste drie activiteiten van de reis: sneeuwscooteren (maar dan zelf besturen), ijsvissen en nummer 1 op de bucketlist: een hondensledetocht maken. Daarover meer in mijn volgende blog!
 

Disclaimer

Ik maakte deze reis op uitnodiging van noSun – een reisorganisatie gespecialiseerd in actieve groepsreizen. Eerder schreef ik al een blog over mijn sneeuwschoenwandeling op Branäsberget, de eerste activiteit van de reis.
 

You may also like

20 Comments

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *