sunday social travel talk

Shit just got real: op naar de Pacific Crest Trail!

5 februari 2017 / 53 Comments

Het is een regenachtige doordeweekse avond als ik dit schrijf. Er ligt een lege zak Djupur (= IJslandse snoep) naast me en er kleven klodders mascara op mijn wang. Ik ben even gebroken en doe zoals een normale vrouw af en toe betaamt te doen: ik zit op de bank een potje te grienen. Gewoon om alles. Teveel om op te noemen. Waarom schrijf ik het dan? Om jullie even te laten weten dat ik menselijk ben. Dat ik gevoelens heb en dat ik geen robot ben die aan de lopende band blogs schrijft en daarmee probeert te verhullen dat er zoveel gaande is in mijn leven. Dat hetgeen je op social media ziet niet mijn hele leven is. Dat ik echt niet binnen twee maanden over een break up heen ben, dat er vrienden en familie allerlei struggles hebben, dat ik in januari veel te veel deed, terwijl ik mijn rust zo hard nodig had. En omdat ik al sinds eind december een stel gekneusde ribben heb. Velen zeggen tegen mij ‘je gaat zo goed met de situatie om’ en dat zal, maar heus niet altijd. Zo, dat is eruit. Lees vooral even door, want het wordt geen zeikblog vandaag hoor! Wat mij betreft staat 2017 voor positiviteit en dus … leuk nieuws!
 

De Pacific Crest Trail

Zoals de titel je al heeft doen vermoeden, ga ik dus de Pacific Crest Trail lopen. Net zoals Reese Witherspoon dat deed in de film ‘Wild’. Een stukje ervan hoor, dat zeg ik er meteen bij. De hele trail is 2.650 mijl en zou me minimaal 4 maanden kosten. Die tijd heb ik niet dus heb ik besloten het in het klein te gaan doen. Gewoon even ik en de natuur in Amerika. Over het feit dat Trump daar nu de boel regeert ga ik het even niet hebben, want ik laat zo’n idioot mijn dromen niet verpesten.
 
Een tijdje geleden schreef ik op dit blog over mijn doelstellingen voor 2017. Ik noemde daar dat ik hoopte twee bekende trails te gaan lopen. En dat ik mijn reizen wilde financieren met geld dat ik met We12travel heb verdiend. Omdat ik dus sinds kort weer alleen woon en dat allesbehalve goedkoop is, hou ik aan het einde van de maand niet zo veel meer over. Dat geeft niet, maar het is even wennen. Zo ga ik minder vaak uit, besteed ik minder geld aan kleding en kies ik mijn boodschappen zorgvuldiger uit. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks te klagen en nog steeds geld te besteden voor leuke dingen, maar ik wil gewoon zorgvuldiger zijn en niet alles als vanzelfsprekend meer aannemen. Een etentje met vriendinnen moet iets bijzonders worden (en geen standaard) en een weekendje weg kan ik me ook niet elke maand meer permitteren.
 
Toen ik de blog met mijn doelstellingen schreef, had ik niet verwacht dat ik binnen een maand al mijn ticket naar Amerika bij elkaar gespaard zou hebben. We12travel boerde goed in de eerste maand van het jaar, zal ik maar zeggen. Een vage droom werd werkelijkheid. Ik zocht een vlucht, vroeg vrij op mijn werk en ineens had ik een ticket naar Seattle. Shit just got real.
 
off to the pct 1
 

Zo ontstond het idee

Jaren geleden kreeg ik van iemand het advies het boek ‘Wild’ van Cheryl Strayed te lezen. Ik had er nooit van gehoord en met mij vele anderen. De film was nog niet eens in de maak geloof ik. Maar goed, ik bestelde het boek op Amazon en had het binnen een paar dagen uit. Het roerde me enorm, vond het verhaal herkenbaar en leefde mee met Cheryl, haar te kleine wandelschoenen en haar ervaringen op de trail. Dat was het moment waarop ik besloot ooit ook iets dergelijks te gaan doen. Alleen dan niet in één keer, want ik kan Nederland en mijn leven hier niet vier maanden de boel laten. Dat gaat gewoon niet, het ‘pak gewoon je tas en vertrek’, gaat voor mij niet op.
 
Toen ik ineens weer alleen was na zestien jaar, ben ik gaan nadenken. We besteedden best wat geld aan korte trips, weekendjes weg en één keer per jaar een grote (lees: verre) reis. Als ik terug denk aan die reizen, was het altijd het hiken wat me het meest is bijgebleven. De stilte van de natuur, het zoeken van je weg in onbekend gebied en het steeds weer vinden van prachtige plekken waar je met de auto niet kunt komen. Als ik terugkijk op de afgelopen jaren, was de reis die het meeste indruk op mij maakte de trektocht naar Everest Base Camp. Een dikke twee weken was ik aan de wandel omgeven door de hoogste bergtoppen ter wereld. Het voltooien van deze zware trektocht gaf me een enorm voldaan gevoel. Zo’n gevoel wil ik vaker beleven.
 
Als je ineens minder te besteden hebt, is een vakantie alleen ineens ook heel anders. Waar ik eerder een groot deel van de kosten door twee kon delen (huurauto, benzine, kampeerplek, hotelkamer) draag ik die nu alleen. Martijn en ik kozen altijd onze grote reizen om de beurt (Nepal was mijn keuze, Tasmanië die van hem) en dit jaar zou ik aan de beurt zijn geweest. De keuze was dan waarschijnlijk op de Pacific Northwest gevallen, het meest noordwestelijke deel van Amerika. Volgens mij is deze regio zwaar underrated en nadat ik erover ging lezen, werd mijn drang om hier naartoe te gaan steeds groter. Tel hierbij mijn wens om dagen te wandelen op en het idee om een deel van de Pacific Crest Trail te gaan lopen, was geboren.
 

De planning!

En nu is het dus zover … ik heb een vliegticket in the pocket en ik kan gaan plannen! In eerste instantie dacht ik dat ik gewoon naar het begin van de trail kon liften en vanaf daar zuidwaarts kan gaan lopen, maar dat blijkt lastig te zijn. De officiële start van de trail ligt in Manning Park in Canada maar aangezien het illegaal is om te voet de grens tussen Canada en Amerika over te steken, wil ik daar geen problemen mee krijgen. De officiële start op Amerikaanse bodem is te bereiken door eerst 30 mijl noordwaarts te lopen vanaf de dichtstbijzijnde weg. Hmm, 30 mijl (= 48 km) op- en neer te lopen terwijl ik maar twee weken heb, leek me geen goed idee. Ik begrijp dat thru-hikers (wandelaars die de hele trail in 1x doen) dit prima kunnen, maar ik vind het zonde van mijn tijd.
 
Inmiddels ben ik dus begonnen met lezen over de PCT. Over hoe je aan het begin en einde van een sectie kunt komen. Welke secties het mooiste zijn. Welke delen gevaarlijk en eenvoudiger zijn. Vast staat dat ik medio juli in Washington en/of Oregon ga lopen, dit lijken mij de mooiste staten Maar waar precies en hoe ver, dat staat allemaal nog open. Het uitzoeken hiervan vergt tijd en dat heb ik! Of nee, dat maak ik, want ik leef in de overtuiging dat tijd niet iets is wat je hebt, maar wat je maakt. Als je het maar belangrijk genoeg vindt.
 
op weg naar de pct
 
 
Naast het uitzoeken van het logistieke deel komt daarbij natuurlijk ook dat ik fit moet zijn. Niet fit aan de wandeling beginnen is geen optie. Dit betekent dat ik keihard moet gaan trainen om in vorm te komen. De laatste maanden heb ik mijn lichaam nogal laten verslonzen. Ik bezocht de sportschool nauwelijks en at slecht. Héél slecht. Skinny en atletisch zal ik nooit worden, maar ik wil mijn vet weer gaan omzetten in spieren. Oftewel werk aan de winkel! Met mijn #wandel1000kmin2017 challenge ben ik natuurlijk al een eind op weg, maar elke week een stukje lopen met een rugzak gaat me niet die PCT op helpen. Het feit dat ik al sinds de kerst met gekneusde ribben loop (zelfdiagnose overigens, lang verhaal) heeft ook niet echt bijgedragen aan een gezonde levensstijl. Hoesten en niezen doet ontzettend veel pijn, slapen doe ik pas sinds een week of twee zonder pijnstillers en sporten deed ik dus niet. Tot gisterenavond, toen ben ik voor het eerst sinds maanden weer naar de BodyPump geweest. Ik woon nu nog maar vijf minuten lopen van mijn sportschool vandaan dus niet gaan is echt geen optie meer. Wat was het fijn om weer aan die gewichten te hangen en mijn benen weer te laten trillen. I’m back!
 
Naast het fit worden en het uitzoeken van een geschikt traject, komt er nog veel meer kijken bij het organiseren van deze onderneming. Ik noem eens wat zaken die in mijn hoofd rondspoken:
 
– Ik wil een cursus kaart & kompas gaan doen. Een basis vereiste om alleen in de wildernis te kunnen overleven.
– Ik moet goede outdoor gear gaan verzamelen. Ik heb al wel van alles, maar lang niet genoeg. Zo heb ik geen eenpersoonstent, geen geschikte rugzak en wil ik een nieuwe (compacte) camera. Ook mijn wandelstokken zijn aan vervanging toe en heb ik geen brander.
– Leren om te gaan met een benzinebrander. Ik ben eigenlijk van de gastbrander, maar goed. Benzine gaat langer mee, heb ik me laten vertellen.
– Keuzes maken: lopen op GPS of puur op kaart en kompas. Een lastige, omdat ik zo kort ga.
– Leren zo licht mogelijk in te pakken en met een rugzak van minimaal twintig kilo leren lopen. Misschien wel zwaarder!
– Sponsors vinden voor outdoor gear, droogvoer maaltijden, vervoer, verblijf etc.
– … Noem maar op!
 
Genoeg werk aan de winkel dus. Ik heb er ontzettend veel zin in om met dit project aan de slag te gaan en mezelf uit te dagen tot iets dat ik nog niet eerder heb gedaan. Ik wil mijn angsten overwinnen en alleen op pad gaan in de wildernis. Rivieren te voet doorsteken, kamperen tussen de beren (help!) en overleven in de wildernis. En het allerbelangrijkste: helemaal alleen. Solo. Just me…
 
Ik had nog wel een uur door kunnen typen maar ik zit aan de 1.500 woorden, lang genoeg voor de zondag. Ik ga zometeen op pad met mijn nieuwe rugzak en een paar nieuwe wandelschoenen van het merk CMP, een relatief onbekend Italiaans merk. Eens kijken hoe die voelen. Ik kan immers niet net als Cheryl Strayed halverwege de wandeling er achter komen dat mijn schoenen toch niet goed zijn. Zelfs niet als ik maar twee weken ga lopen!
 
Mocht je je afvragen ‘WHY?’ check dan nog deze film. Ik heb de volle 51 minuten met open mond zitten kijken. Heb je niet zo veel tijd, forward hem dan naar minuut 25 want daar begint het Oregon/Washington deel.
 

 
Vinden jullie het leuk om vaker wat te lezen over mijn voorbereidingen op dit avontuur? Laat het me weten door een berichtje achter te laten in de comments!
 
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– De mooiste bergwandelingen ter wereld
– De 10 mooist meer daagse trektochten ter wereld!
– Confessions van een wandelende travel blogger: over poepen in de bush enzo…
 
Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!

You may also like

53 Comments

  • Wendy

    5 februari 2017 at 10:12 Beantwoorden

    Heel gaaf Anto! Een mooie uitdaging ligt in het vooruitzicht voor je. Zelf zitten we er ook aan te denken om naar het noordwesten vd VS te gaan (de staten Washington en Oregon) of naar het westen v Canada. Maar dan voor een rondreis per auto. Lijkt me super mooi!
    Veel plezier en succes met de voorbereidingen!

  • Edwin

    5 februari 2017 at 10:22 Beantwoorden

    Hoi Antonette,

    Super stoer dat je in je eentje deze trail gaat lopen.
    Heb veel bewondering voor je dat je deze tocht gaat ondernemen.
    Staat ook nog op mijn lijstje om een trail te gaan lopen. Herkenbaar wat je hierboven schrijft, als je 2 weken aan het lopen bent omgeven door de hoogste toppen ter wereld.

    Knap hoor om deze tocht alleen te ondernemen. Pas goed op jezelf.

    Super leuk om je verhalen te lezen.
    Fijne voorbereidingen.

  • Tikva

    5 februari 2017 at 11:55 Beantwoorden

    Het eerste wat ik dacht is waarom.. na de gilmore girls gekeken te hebben waarin loralei dit ook gaat lopen heb ik het idee dat dit pad compleet verpest is. Opeens heel populair bij allemaal dames die denken dat ze hier ook zichzelf kunnen vinden. Het is maar een serie maar toch misschien wel goed om te bedenken dat het niet meer is zoals voor de film. Ik wil je niet ontmoedigen en ik hoop voor je dat je er wel vindt waar je op hoopt.

    • anto

      15 februari 2017 at 22:35 Beantwoorden

      Haha ik kijk echt nooit naar de Gilmore Girls dus ik heb daar geen beeld bij. Ik denk dat het wel meevalt met dames die de trail uiteindelijk doen, want het is niet zomaar iets. Ik heb het gemerkt toen Into the Wild ‘in’ was dat iedereen er naartoe wilde en nu, een paar jaar na de film, heeft niemand het er meer over. Daarnaast vind ik het ook geen probleem om anderen tegen te komen, graag juist, dan ben ik in ieder geval geen twee weken niet helemaal alleen. Ik kies de trail omdat het me prachtig lijkt, maar als er geen film was geweest, had ik hem ook gedaan. Alleen hadden dan minder mensen hem gekend, vermoed ik 🙂

  • Rosanne

    5 februari 2017 at 12:35 Beantwoorden

    Geweldig Anto, en zoveel respect voor je doorzettingsvermogen! Ik vind dit soort uitdaging en trektochten fantastisch, maar zou het je niet zomaar in mijn eentje nadoen. Heel benieuwd naar je verhalen! 🙂

  • Eva

    5 februari 2017 at 14:50 Beantwoorden

    Wat een onwijs gaaf avontuur gaat dat worden! Super stoer en heel interessant om meer te lezen over je voorbereidingen. Ik heb er al een heel beeld bij door de film Wild, maar kan niet wachten op “echte” verhalen!

  • Charlotte

    5 februari 2017 at 14:51 Beantwoorden

    Yaay ik vermoedde het al toen j er in januari op zat te hinten! Ik vind het echt zo ontzettend gaaf dat je dit gaat doen! Ga je ook over al je voorbereidingen bloggen? En ga je tijdens de trail ook content maken (zoals bijvoorbeeld youtuber Joe Brewer) of ga je gewoon lekker van de tocht genieten?

    • anto

      15 februari 2017 at 22:29 Beantwoorden

      Hihi ja he 🙂 Ik wil zeker over een aantal voorbereidingen gaan bloggen. O.a. hoe ik fit word (hopelijk) en hoe ik mijn gear uitzoek, de route samenstel etc. Dit soort blogs schrijf ik vaak in een opwelling, zonder SEO onderzoek of iets dergelijks, maar gewoon om ze te schrijven. Ben nu vooral bezig met een routine vinden in sporten en balanceren met werk/blog/vrije tijd om zo ook mijn rust te pakken. Vanaf maart serieus trainen met langere afstanden lopen … then shit really comes ‘real’ …

  • Liz

    5 februari 2017 at 18:36 Beantwoorden

    Heel, heel gaaf!!! 1 klein dingetje: een backpack van 20kg is écht heel heel veel in het ultralight tijdperk 😉 Mijn basisgewicht (dus zonder eten&drinken maar wel inclusief tent en alle gear) voor de TA was ongeveer 8.5kg en zou zelfs nog lichter kunnen. “Echte” ‘ultralighters’ krijgen het voor elkaar om een basisgewicht van 5kg te hebben, maar dat vind ik soms wel erg extreem 😉 Succes met de voorbereidingen en voorpret, dat is al zo leuk!!

    • anto

      15 februari 2017 at 22:26 Beantwoorden

      Hmmmm ja dat klopt. Maar had je dan ook een camera? Die van mij is al 2 kilo geloof ik … maar dat wordt een lichtere. Kon je in NZ elke dag water bijtappen? Dat kan op de PCT volgens mij niet. Ook moet ik voor 10 dagen eten meenemen, een kilo per dag zit je al snel aan denk ik … of iig 750 gram denk ik toch wel. Ga het eens uitrekenen in ieder geval. Ik heb duidelijk nog een boel te doen haha 😉

      • Martin

        17 mei 2017 at 14:16 Beantwoorden

        Hey Antonette,

        Wat een mooi plan 🙂
        Zelf heb ik de Annapurna Circuit gelopen en de Everest Basecamp trek staat ook nog op mijn lijstje, echter, al een jaar of 2 denk ik af en aan aan de PCT lopen en dat wordt alsmaar sterker. Ik overweeg serieus hem in 2018 helemaal te lopen.

        De voorbereidingen zijn al een beetje begonnen. Ik ben er uit wat ik wil meenemen qua ‘gear’ (en vooral wat niet!) en ben momenteel bezig met het navigatie-vraagstuk (kaart of GPS) en ik wil nog een en ander lezen over het mentale aspect.
        Hopelijk hak ik de knoop definitief door komende maand of twee.

        Het viel mij wel op dat je op een vrij zware backpack ‘mikt’.
        Ook al ga je “maar” een paar weken, 20kg is echt heel zwaar. Te zwaar, als ik zo vrij mag zijn. Zoals je je vast herinnert van Everest Basecamp is wat minder douchen eerst vervelend en uiteindelijk kan het je geen mik schelen.
        Ik zou zeggen: je draagt 1 set kleding en je neemt slechts 1 set extra kleding mee.
        1-persoonstenten van <1 kg zijn duur, maar de kilo's tellen snel. Thermarest heeft geweldig comfortabele luchtbedjes die niks wegen (check bever.nl).
        Probeer te mikken op 6-8kg zonder eten/drinken, zodat je op 12-14 kg max uitkomt.
        Hoe minder gewicht hoe meer je kan ontspannen en genieten van je wandeltocht.
        Vrijwel zonder uitzondering benadrukken alle thru-hikers het belang van een laag gewicht, anders gaat het ten koste van de ervaring en anders haal je het einde niet door uitputting, al geldt dit laatste voornamelijk voor thru-hiking.

        Enfin, super veel succes en als je slachtoffers weet die zich bij mij willen voegen volgend jaar, stuur ze maar door 😉

        gr Martin

        • anto

          19 juni 2017 at 07:30 Beantwoorden

          hey Martin,

          Sorry voor de late reactie, hij was me even ontgaan dat ik deze comment nog niet had geplaatst. Helaas zijn de plannen wat veranderd en ga ik niet meer de PCT doen. Maar had me ondertussen al gerealiseerd dat 20kg wel veel te zwaar is. Ben het met je eens dat je met 1 set kleding prima kan volstaan voor overdag en dan 1 schone. Heb op EBC ook twee weken niet gedoucht en dat ging prima. Ga dit najaar hopelijk ABC doen dus dan ga ik proberen lichter te reizen. Kan je helaas niet helpen aan wandelbuddies maar mocht ik me bedenken en volgend jaar alsnog gaan, dan laat ik het je zeker weten. Heb je de beslissing inmiddels al genomen?

          gr Antonette

  • Sabrina

    5 februari 2017 at 19:56 Beantwoorden

    Wauw zeg! Ik reageer eigenlijk nooit maar lees je blog met veel plezier. Zo’n break up gaat je zeker niet in de koude kleren zitten 🙁
    Maar wat een avontuur. De film hen Ik ook gezien, ik ben lichtelijk geobsedeerd Door zulke films. Ik ga dan ook je avontuur op de voet 🙂 volgen!

    • anto

      15 februari 2017 at 22:25 Beantwoorden

      Ahhh wat leuk om te horen! Ik heb geen idee wie mijn ‘stille lezers’ zijn, dus super dat je reageert! Ja ik ook wel, heb hem echt al tig keer gezien en zit steeds weer te janken als ze dat jongetje met die oma tegenkomt en die dan gaat zingen … Leuk dat je gaat volgen!

  • Es

    5 februari 2017 at 20:21 Beantwoorden

    ik kreeg Wild van mijn wandelvriendin met de woorden:ze doet me zo aan jou denken!
    Ik las het boek in één ruk uit ge-wel-dig dus ik ga je graag volgen en nu al een stoere diepe buiging
    X Esther (ook van wandel 1000km)

    • anto

      15 februari 2017 at 22:21 Beantwoorden

      Ja he, ik vond het ook een heerlijk boek. Zo herkenbaar en zo eerlijk. Veel beter als de film trouwens, die ook okee vind maar minder aangrijpend. Dank voor de buiging en succes met je wandel 1000 km challenge dit jaar!!

  • Astrid

    5 februari 2017 at 20:56 Beantwoorden

    Ik dacht dat Manning park het eindpunt van deze trail is, weten anderen misschien hier iets meer over? Wel super gaaf en kan niet wachten op de verhalen, succes

  • Marcella

    6 februari 2017 at 13:37 Beantwoorden

    Zó gaaf Anto! Echt iets voor jou ook, deze keuze verbaasd me niets 🙂 En ja, kom maar door met je artikelen over de voorbereidingen. Super interessant! Kan ik je als blogger nog ergens bij helpen? Let me know!

  • Annelies

    7 februari 2017 at 21:32 Beantwoorden

    ‘Wild’ zelf ook gelezen en natuurlijk ook de film gezien. En wie weet doe ik ooit wel een stukje. Ik herken me wel een beetje in je voorbereidingen al is mijn geplande trail (Lech trail in Oostenrijk) dit jaar niets in vergelijking met de PCT. Maar looptrainingen, Pilates en dagwandelingen van ca. 20 km horen ook tot mijn voorbereiding en ik overweeg een cursus staptechnieken om vlot te klimmen en dalen. Dus ik ben heel benieuwd naar je verdere voorbereidingen en ervaringen achteraf.

    • anto

      15 februari 2017 at 22:13 Beantwoorden

      Oh wat een goed idee, zo’n cursus. Ik ben inmiddels weer begonnen met BodyPump en spinning (de enige twee dingen in de sportschool die ik écht leuk vind) en daarnaast dus weer met lopen incl. rugzak. Volgend weekend voor het eerst weer twee dagen achter elkaar, eens kijken hoe dat gaat. Ik zou ook iets van pilates ofzo moeten gaan doen, ben nu wel met core training bezig maar ik doe eigenlijk maar gewoon iets 🙂 succes met jouw voorbereidingen, Lech is heeeeel mooi kan ik je zeggen!

  • Miriam

    8 februari 2017 at 06:39 Beantwoorden

    Supergaaf! Ik wil volgend jaar de South West Coast path gaan lopen in het zuiden van Engeland. Ik heb nog geen idee of ik de hele trail wil lopen, alleen of een gedeelte samen, wat ik allemaal mee moet nemen. Ik heb nog even de tijd, kan ik in ieder geval mijn conditie opbouwen (die is belabberd). Veel succes, ik blijf je volgen!

  • Sander

    8 februari 2017 at 16:23 Beantwoorden

    Wow, wat een eerlijk verhaal. Maar wat een gave uitdaging. Dit gaat zeker een uitdaging worden. Persoonlijk zou ik voor kaart en kompas gaan (dit zegt mijn scouting hart, haha). Is 20 kg niet veel te zwaar? Ik zou heel graag meer over de voorbereidingen willen lezen. Heel veel succes en tot in NZ? Gr Sander

    • anto

      15 februari 2017 at 22:08 Beantwoorden

      Ohh wat goed dat je voor kaart & kompas gaat zeg … zou ik ook moeten doen hoor 😉 Ik denk dat je al snel aan 20kg zit omdat je ook water voor meerdere dagen moet meenemen soms. Ik ben inmiddels met mijn eerste ‘voorbereidingsblog’ bezig … hou de site dus in de gaten. Enne, tot in NZ denk ik!

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *