Nieuw-Zeeland week 9: afgesloten wegen en rivierdoorsteken

De negende week van mijn Nieuw-Zeeland reis begon met het moment dat ik vriendin Marieke ophaalde in Picton. Zij was een week eerder aangekomen in Auckland en reisde alleen van Auckland naar Wellington, waar ze op de ferry naar het Zuidereiland stapte en ik haar ophaalde bij de haven. De dagen ervoor had ik gewerkt in Nelson en alvast wat plannen gemaakt voor de komende dagen. Cycloon Gita was enkele dagen eerder aan land gegaan aan de westkust van het Zuidereiland en schijnbaar had ik er middenin gezeten, maar nagenoeg niks van gemerkt, afgezien van een flinke dosis regen.
 
Toen ik me bij de DOC office in Nelson meldde om wat informatie te verzamelen voor de komende dagen, schrok ik me een hoedje. De meneer die mij hielp, wist me te vertellen dat de weg naar Abel Tasman NP tot nader order gesloten was, dat hij niet wist of de weg van Picton naar Nelson open was en dat de mensen in het dorp Motueka, op een half uur rijden van Nelson vandaan, de nacht op het dak van hun huizen hadden moeten doorbrengen. Oeiii … ik was dus werkelijk aan de cycloon ontsnapt.
 
Vol goede moed reed ik de volgende dag toch naar Picton en onderweg merkte ik relatief weinig van de overstromingen die er geweest waren. De rivieren waren modderig en stonden vrij hoog en af en toe lag er een boom langs de weg, maar dat was het. Rond het middaguur kwam de boot van Marieke aan en het was super fijn om na twee maanden een bekende te zien! Om gewoon weer even flink te kunnen ouwehoeren in het Nederlands en om niet alles alleen te hoeven doen. Vanuit Picton reden we terug naar Nelson en daar aangekomen gingen we wederom naar DOC. Hier vernamen we dat de weg naar Abel Tasman NP wel open was, maar dat we het laatste stukje alleen mochten afleggen als we een boeking hadden voor een service in de regio. En dus boekten we een watertaxi voor onze hike en belden we een camping. Ook de dame die ik aan de telefoon had, gaf aan dat de camping bereikbaar was en dat we gewoon konden komen. Op naar Abel Tasman National Park dus.
 
Eenmaal bij de afslag werden we inderdaad tegengehouden door een knul die vroeg wat we gingen doen. ‘We gaan naar Marahau en hebben geboekt voor de camping. Als het goed is, laten jullie ons er dan door.’ Hij knikte en wees naar de bergweg die we in moesten slaan en dat klopte volgens Google Maps ook. We mochten er door maar dan wel met groot licht én onze alarmlichten aan. Enigszins ongemakkelijk reden we naar boven en overal om ons heen waren modderstromen en lagen takken op de weg. Na ongeveer tien minuten kwam een camper ons tegemoet en ze gebaarden ons te stoppen. ‘Je kunt er niet door hoor, de weg is helemaal afgesloten!’ Ons antwoord luidde dat we een reservering hadden voor de camping maar de bestuurder bleef zeggen dat we er niet door konden. We snapten er niks meer van want de knul beneden aan de weg had ons hier naartoe gestuurd. En Google Maps gaf deze route ook aan. Eigenwijs als we waren, reden we toch door maar hij bleek (uiteraard) gelijk te hebben want iets verderop was een enorme modderstroom op de weg terecht gekomen en er was geen doorkomen aan. Omkeren dus maar weer en terug naar beneden, waar ik een beetje verontwaardigd werd naar de knul die ons dus de verkeerde kant op had gestuurd. Toen ik aan gaf dat we niet verder konden, haalde hij z’n schouders op en zei ‘ja maar jullie moesten naar de lodge toch?’ Nee, we moeten naar de camping in Marahau, sukkel! ‘Ah maar daar is niks meer hoor, alles ligt onder de bomen, modder en weet ik veel wat.’ Dat klonk bemoedigend …
 

We probeerden de camping te bellen maar die gaven nog steeds aan dat we gewoon konden komen. De verbinding was heel slecht en dus probeerden we de alternatieve route naar Marahau. Onderweg kwamen we sporadisch iemand tegen en waren er overal sporen van de ravage die Gita achter had gelaten. Inmiddels voelden we ons zwaar ongelukkig, wat deden we hier in godsnaam? En waarom had de camping gezegd dat we gewoon konden komen?
 
Gelukkig bleek uiteindelijk dat de knul ons verkeerd geïnformeerd had, de weg lag inderdaad vol puin maar de camping was gewoon up and running. Sterker nog: hij was compleet volgeboekt. We maakten een praatje met de opzichter en hij slaakte een verontwaardigde zucht toen we vertelden dat de knul die we bij de afsluiting tegen kwamen ons had afgeraden deze kant op te rijden.
 
De volgende dag was het tijd om op pad te gaan. Na vier dagen rust in de benen, mocht het ook wel weer. We namen de watertaxi vanaf de camping en werden afgezet in Anchorage, een aantal kilometer Abel Tasman National Park in. Vanaf hier liepen we terug naar de camping, een prachtige tocht van zo’n 15 kilometer langs de kust van het nationale park. Ik liep deze tocht al eerder toen ik in 2011 de Abel Tasman Coast Track liep, maar het was wederom prachtig. Aan het einde kregen we nog even natte voeten toen we een stroom moesten doorsteken omdat de brug door Gita was weggeslagen, maar verder merkten we er weinig meer van. Ik maakte een kort filmpje van onze wandeling hier:
 

 
Vanuit Abel Tasman was de planning om naar Fox Glacier te rijden. Vanuit hier zouden we een tocht over de Copland Track naar Welcome Flat Hut gaan maken waar we een reservering voor hadden, maar helaas zag het weer er (wederom) heel slecht uit. We werden door DOC op de hoogte gesteld middels een email en uiteindelijk belden ze ons de dag van tevoren dat ze de track preventief gingen sluiten vanwege de hevige regenval. En dus moesten we onze plannen omgooien. Uiteindelijk besloten we via Cape Foulwind te rijden, een prachtige kaap aan de westkust van Nieuw-Zeeland, waar we zeehonden zagen en een prachtig uitzicht over de oceaan hadden. De avond kampeerden we in Paparoa National Park en genoten we onder het genot van een heerlijk glas wijn van een prachtige zonsondergang.
 

De volgende dag hadden we een flinke rit voor de boeg want aangezien het slecht weer werd, wilden we kilometers maken. En dus stonden we vroeg op en begonnen we de dag met een bezoek aan Punaikiki oftewel de Pancake Rocks. Daarna begonnen we aan een eindeloze rit naar Wanaka, volgens Google Maps een uur of vijf, maar in realiteit duurde ie de hele dag. Onderweg zagen we met enige regelmaat stukken weg langs de kust die weggeslagen waren en in Fox Glacier was de weg naar de gletsjer vanwege overstromingen afgesloten. Naarmate we dichter bij Wanaka kwamen begon het harder te regenen en al snel besloten we dat kamperen geen optie was. Op internet was geen kamer meer te vinden, maar ik belde een aantal hostels en na een paar telefoontjes was het raak en vonden we een hostel dat zojuist een annulering had gekregen.
 

Na een nachtje hostel verplaatsten we ons alsnog naar de camping. Omdat we de eerste paar dagen aardig wat kilometers hadden gemaakt, besloten we het relatief rustig aan te doen. We maakten een roadtrip naar de Blue Pools en wandelden langs het meer naar That Wanaka Tree. Het hoogtepunt van ons verblijf in Wanaka was echter de hike naar Rob Roy Glacier. Samen met Roys Peak (die ik eerder deze reis al deed) stond deze op mijn Nieuw-Zeeland bucketlist en op de dag dat de zon scheen, besloten we in de auto te stappen en die kant op te rijden. Echter is de weg grotendeels onverhard en wordt het soms afgeraden met een gewone auto. We dachten ‘ahhh dat komt wel goed’ maar na de vierde rivierdoorsteek stond er ineens een flinke lading auto’s langs de kant van de weg. Het bleek dat de volgende doorsteek toch wel erg diep was en aangezien de stoom inmiddels onder de motorkap vandaan kwam (achteraf bleek dit verdampend water te zijn) besloten we wijselijk onze auto hier ook achter te laten en verder te lopen naar de start van de trail. We moesten de resterende rivieren dus te voet door waardoor we niet altijd droge voeten hielden maar ach, het was maar water.
 
De hike naar Rob Roy Glacier is werkelijk prachtig. Je loopt eerst door een brede vallei met prachtige uitzichten op de gletsjers rondom Mount Aspiring en uiteindelijk een smalle vallei in naar de gletsjer. Ik had van verschillende mensen gehoord dat het wat zou tegenvallen maar ik was hoe dan ook enorm onder de indruk van de lading ijs die boven mijn hoofd hing. De weg terug ging een stuk sneller dan de heenweg en eenmaal terug bij de parkeerplaats hadden we eigenlijk geen zin meer om nog eens drie kilometer en vier rivierdoorsteken terug naar de auto te doen. En dus staken we onze duim op bij de eerste auto die ons passeerde en die stopte gelijk. Het was een Nieuw-Zeelandse familie die ons wat eerder op de trail had ingehaald en alhoewel ze vol zaten, mochten we wel mee in de laadbak. De moeder zei nog ‘we vinden het zo sneu dat jullie nog moeten lopen, we maken graag plaats voor jullie’. De Nieuw-Zeelanders zijn zo lief! En dus waren we in no-time weer terug bij de auto.
 

Tot zover mijn negende week in Nieuw-Zeeland. Volgende week meer verhalen, meer wandelingen maar bovenal: nog meer regen …
 
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– Nieuw-Zeeland week 6: verder van huis kun je niet gaan!
– Nieuw-Zeeland week 5: auww mijn teen en magisch Fiordland National Park
– Nieuw-Zeeland voor beginners: 10 reistips!
 
Nieuw hier en benieuwd wie ik ben? Check dan mijn bio! Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!