Nieuw-Zeeland week 8: Cycloon Gita alert en als de benen niet meer willen

Oeps ik loop een beetje achter met bloggen. Ik ben namelijk aan mijn tiende week in Nieuw-Zeeland begonnen en heb pas tot week zeven beschreven. Gelukkig heb ik vandaag een een soort van ‘rustdag’ ingelast en dus mijn laptop weer eens open geklapt.
 
Week acht in Nieuw-Zeeland stond in het teken van cycloon Gita. Nadat ik klaar was met de Greenstone & Caples Track, was het tijd om me langzaam maar zeker weer naar het noorden te verplaatsen. Mijn eerste geplande stop was Arthurs Pass halverwege het Zuidereiland, één van de items op mijn ‘must-do in Nieuw-Zeeland lijst.’ De rit van de Greenstone Car Park naar Arthurs Pass was echter vrij lang, waardoor ik besloot mijn rit halverwege op te breken. Ik boekte een hotelkamer in het gehucht Methven, op twee uur rijden van Arthurs Pass vandaan. In het dorp zelf was niks te doen maar ik genoot enorm van een warme douche, een fijn bed en weer even kunnen communiceren met thuis. Ook was ik aangenaam verrast over de schoonheid van het landschap van de omgeving en dan met name het melkachtige blauwe water van de Rakaia Gorge.
 

Bij aankomst in Arthurs Pass National Park meldde ik me bij het DOC Info Center, waar ik te horen kreeg dat ze mij adviseerden vooral niet te gaan kamperen die nacht, omdat er een enorme storm op komst was. Oftewel Cycloon Gita was onderweg en zou genadeloos hard over de pas razen. Omdat er in de wijde omgeving geen bed meer te krijgen was, besloot ik die nacht in mijn autootje te slapen. Niet heel comfortabel maar ach, het was niet anders. De storm bleek mee te vallen en van mijn buren op de camping hoorde ik dat dit pas een voorganger van Gita was en dat de échte cycloon pas ergens na het weekend aan land zou gaan. Maar dat was van latere zorg.
 
Mijn eerste dag in Arthurs Pass National Park bracht ik met name door in het lokale café. Je moet je voorstellen dat Arthurs Pass Village niet veel meer is dan een motel, een café/winkel en een hostel. Plus enkele hutjes van lokale bewoners. Oftewel een doorgaande weg midden tussen de bergen. Leuk als het mooi weer is maar minder boeiend wanneer het met bakken uit de hemel komt. Gelukkig klaarde het aan het einde van de middag op en maakte ik alsnog een prachtige wandeling naar de Devils Punchbowl waterval.
 

De tweede dag die ik in Arthurs Pass National Park had, wilde ik besteden aan een hike naar Avalanche Peak, door de gevestigde orde van trampers ook wel de beste daghike van Nieuw-Zeeland genoemd. Het is een pittige alpiene tocht waar jaarlijks diverse doden op vallen vanwege de steile afgronden en de harde wind. Toen ik op stond na een koude nacht in mijn tentje, voelde ik al direct dat ik eigenlijk geen zin had om te wandelen die dag. Toch pakte ik mijn tas in en begon ik aan de tocht, maar al snel zakte de moed me redelijk in de schoenen. De benen waren moe, het koppie wilde niet en daar baalde ik van aangezien het prachtig weer was en ik dus een ogenschijnlijk perfecte dag had om deze tocht te maken. De trail stond vol met water en ik moest mezelf aan boomstronken omhoog hijsen op sommige plekken. Ik was continue buiten adem en zodra ik eenmaal boven de boomgrens was, bleek er een forse wind te staan. Zo fors dat ik op sommige plekken net zoals bij de hike naar Angelus Hut op mijn handen en voeten naar boven moest. Op tweederde van de hike (een stukje van nog geen vier kilometer in een kleine drie uur) besloot ik dat het tijd was om terug te gaan. De wind nam aardig toe in kracht, ik was ontzettend moe en alhoewel het landschap om me heen werkelijk prachtig was, kon ik er niet echt van genieten. Onderweg naar beneden had ik gezelschap van een Engelse dame die net als ik alleen reist en dus hadden we genoeg om over te praten.
 

Enkele uren later was ik weer terug bij de auto en reed ik naar de westkust. Daar aangekomen bezocht ik eerst nog de Hokitika Gorge en zette ik mijn tentje op bij Lake Mahinapua. Ik miste het bordje ‘no camping’ compleet en gelukkig deed de dame die mijn betaling controleert er niet moeilijk over en mocht ik blijven staan. De volgende ochtend reed ik naar Nelson, waar ik me klaar maakte voor de aankomst van Cycloon Gita. Ik logeerde in hetzelfde hostel als waar ik op de heenweg sliep en aangezien ik vanwege het niet al te beste weer niet heel veel kon doen (ik kom zelfs een dag het hostel helemaal niet uit) sliep ik uit, maakte ik nieuwe vrienden en las ik mijn boekje. Plus ik schreef en vertaal als een malle want daar was de afgelopen maand weinig van terecht gekomen.
 

Cycloon Gita raasde over en op het hoogtepunt van de storm merkte ik er gelukkig weinig van. Naderhand zou pas blijken hoe erg Gita daadwerkelijk in Nieuw-Zeeland heeft huisgehouden. Meer daarover in mijn volgende blog!
 
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– Nieuw-Zeeland week 6: verder van huis kun je niet gaan!
– Nieuw-Zeeland week 5: auww mijn teen en magisch Fiordland National Park
– Nieuw-Zeeland voor beginners: 10 reistips!
 
Nieuw hier en benieuwd wie ik ben? Check dan mijn bio! Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!