Nieuw-Zeeland week 7: het regent zonnestralen!

Terwijl ik dit schrijf, zit ik in mijn auto. Ik heb vannacht in Red geslapen want er was weer eens noodweer op komst. Voor de vierde keer maar liefst tijdens mijn reis, moeder natuur laat duidelijk van zich spreken. Maar goed, daarover een andere keer meer. Week zeven is inmiddels al lang en breed voorbij, maar ik ben pas twee dagen geleden terug gekomen in de bewoonde wereld na een prachtige voettocht door de wildernis en dus klap ik nu pas voor het eerst sinds een week mijn laptop weer eens open…
 
Alhoewel drie maanden in Nieuw-Zeeland klinkt als een eeuwigheid, ben ik inmiddels tot de conclusie gekomen dat het maar een schijntje is. Want er is zo veel te zien en te doen, vooral voor een wandelaar zoals ik zijn de mogelijkheden eindeloos. Daarom maakte ik bij aankomst in Auckland een lijstje met een aantal dingen die ik per se wil doen, om op die manier toch ergens naartoe te kunnen werken en niet psychologisch ten onder te gaan aan het eindeloze netwerk van wandelpaden en berghutten en bij thuiskomst te denken ‘shit, ik heb dit en dat niet gedaan.’
 
Het lijstje ziet er als volgt uit:
– Picton: Mount Stokes
– Wanaka: Roys Peak en Rob Roy Glacier
– Queenstown: Greenstone & Caples Track
– Arthurs Pass: Devil’s Punchbowl en Avalanche Peak
– Mount Cook: Hooker Valley en Mueller Hut
– Nelson Lakes: Angelus Hut
 
Op zich gaat het prima met het lijstje. In Picton was het weer te slecht maar ik krijg een herkansing want daar ga ik volgende week naartoe als ik vriendin Marieke ga ophalen bij de boot. In Wanaka deed ik tot nu toe alleen Roys Peak omdat ik de dag erna mijn teen kneusde, maar Rob Roy Glacier hoop ik samen met Marieke te kunnen doen. In Arthurs Pass ben ik nu (wel in de stromende regen overigens, maar goed, niks aan te doen) en in Mount Cook was ik al even om Hooker Valley te doen en in maart ga ik terug met Marieke om naar Mueller Hut te gaan. Lake Angelus en Angelus Hut kan ik ook van mijn lijstje strepen. En dus blijft de Greenstone & Caples Track over en die deed ik dan dus ook gedurende de afgelopen week.
 
Queenstown is mijn favoriete plek in Nieuw-Zeeland, al sinds ik hier voor het eerst was in 2002 was ik enorm onder de indruk van de schoonheid van het landschap in dit gebied. Maar ook de sfeer die in Queenstown hangt vind ik geweldig. Outdoor, avontuur en alles wat daarmee te maken heeft overheerst overal waar je kijkt. Helaas had ik al van veel anderen gehoord dat Queenstown ongelofelijk druk geworden is de laatste jaren. Dit bleek ook uit het feit dat ik nauwelijks een plek kon vinden om te slapen en dat alles redelijk onbetaalbaar is. Er is inmiddels zelfs vanuit de overheid een verbod ingesteld voor buitenlanders om een huis te kopen, omdat alle woningen hier opgekocht worden door rijke Chinezen.
 

Ik reed vanuit Tuatapere waar ik de Hump Ridge Track eindige richting Queenstown en al vanuit de verte zag ik The Remarkables liggen: het scherp getande gebergte dat op alle plekken in de stad zichtbaar is. Wat mij betreft zijn het de mooiste bergen ter wereld en steeds als ik ze weer zie, krijg ik het een beetje warm van binnen en word ik emotioneel. Het is zonder te overdrijven echt een heel bijzondere plek.
 
Queenstown was me goed gezind deze keer. Ik bleef er vier nachten en combineerde werk met wandelen. Omdat mijn lichaam even tot rust moest komen na die barre tocht over de Hump Ridge maakte ik geen enorme wandelingen, maar ging ik juist op zoek naar de wat minder bekende tochten. En dat lukte. Zo was ik bijna in mijn eentje in het alpiene gebied bij Lake Alta, deed ik een fijn rondje om Moke Lake en stond ik hoog boven Lake Wakatipu bij Bobs Cove. Ook at ik twee keer bij Ferburger (de beste burgers van Nieuw-Zeeland waar je ongeveer 30 minuten voor in de rij moet staan, helaas) en struinde ik urenlang langs de oevers van het meer. Kortom: ik vermaakte me prima.
 

Vanuit Queenstown plande ik ook mijn volgende meerdaagse tocht, die over de Greenstone & Caples Track. Ik ‘ontdekte’ deze routes toen ik in 2011 de Routeburn Track liep en wist dat ik ze ooit zou gaan lopen. De routes liggen één vallei zuidelijker dan de immens populaire Routeburn Track maar wat een onmogelijk verschil in bezoekersaantallen! Op zowel de Greenstone als de Caples Track kwam ik onderweg nagenoeg niemand tegen, terwijl je op de Routeburn onder de voeten wordt gelopen. Althans, dat was in 2011 zo. Wandelen in de Greenstone en Caples valleien was een wereld van verschil met de Routeburn Track (die ik overigens in maart wederom loop, hij blijft immers prachtig!). Soms had ik de hele vallei voor mezelf en werd ik slechts af en toe gezelschap gehouden door wat koeien en schapen. In de hutten kwam ik wel mensen tegen, maar allemaal met een eigen programma. Sommigen liepen alleen één track, anderen maakten een combi met de Routeburn en weer anderen deden alleen een nachtje. In totaal liep ik in vier dagen een dikke 60 kilometer, een mooie prestatie vind ik zelf. Ik ben mezelf een aantal keer flink tegen gekomen onderweg maar dat is het mooie van alleen de wildernis in gaan: er is niemand om je te helpen als je het niet meer weet. Je kunt slechts op je eigen intuïtie en gezond verstand vertrouwen. En dat is me prima af gegaan, alhoewel ik wel oprecht blij was toen ik de auto na vier dagen lopen weer had bereikt. Een douche en een fatsoenlijk bed waren daarom meer dan welkom, evenals een XXL barbecue chicken pizza. Af en toe moet je jezelf gewoon even verwennen toch?
 

Inmiddels ben ik weer verder gereisd en zit ik weer ergens halverwege het Zuidereiland, in Arthurs Pass National Park om precies te zijn. Meer daarover volgende week, tot dan!
 
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– Nieuw-Zeeland week 6: verder van huis kun je niet gaan!
– Nieuw-Zeeland week 5: auww mijn teen en magisch Fiordland National Park
– Nieuw-Zeeland voor beginners: 10 reistips!
 
Nieuw hier en benieuwd wie ik ben? Check dan mijn bio! Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!