Nieuw-Zeeland week 6: verder van huis kun je niet gaan …

Wanneer je drie maanden in Nieuw-Zeeland doorbrengt, kan het natuurlijk niet anders dan dat je af en toe een flinke bui over je heen krijgt. Het is immers net Nederland hier, het kan regenen als de neten terwijl het hartje zomer is, maar het kan ook wekenlang heet en droog zijn. Over het algemeen zijn de landschappen hier droog en op sommige plekken zelfs kurkdroog. In Fiordland National Park, waar ik de afgelopen dagen doorbracht, valt normaal 200 dagen per jaar regen, maar hebben ze deze zomer tot nu toe nauwelijks neerslag gehad. Weilanden zijn geel in plaats van groen en veel stroompjes in de bergen staan droog. Oftewel: men zit te wachten op nattigheid.
 
In Te Anau kijk ik wat mijn volgende bestemming gaat worden. Er is een immense storm op komst en dus ga ik op zoek naar een kamer voor de volgende dagen want alhoewel mijn Nigor tentje de regen prima kan weerstaan, zie ik drie dagen in de regen kamperen niet echt zitten. Because when it rains down here, it pours. Uiteindelijk besluit ik, op de gok, vast een week vooruit te plannen. Tot nu toe vis ik vaak achter het net wat beschikbaarheid van diverse dingen betreft omdat ook in Nieuw-Zeeland het hoogseizoen in volle gang is. En dus boek ik een paar nachten Invercargill en aansluitend een trekking over de Hump Ridge Track. Veel verder weg van huis kun je niet gaan …
 
In de stromende regen rij ik van Te Anau naar Invercargill. Samen met Martijn was ik hier in 2011 ook al en man man, wat is Invercargill toch een deprimerende stad. Overal leegstaande gebouwen, veel armoede op straat en gewoon he-le-maal aan het einde van Nieuw-Zeeland. Ik had niet gedacht er ooit nog eens terug te komen, maar zo geschiedde. En eerlijk is eerlijk, de stad vond ik nog steeds niks. Gelukkig is de omgeving van Invercargill werkelijk prachtig. De vorige keer bezocht ik vanuit hier Stewart Island (het ‘derde eiland’ van Nieuw-Zeeland) en deze keer wilde ik de zuidkust verkennen.
 
Op mijn eerste vrije dag werkte ik wat en reed ik ’s middags naar Bluff. Dit dorpje vormt het zuidelijke punt van de State Highway 1 en bij Sterling Point vind je een gelijknamig bord als dat er bij Cape Reinga staat, het meest noordelijke punt van de State Highway 1. Ik vond het niet heel bijzonder en uiteraard regende het, dus werkte ik nog een beetje vanuit het fancy restaurant dat zich hier bevindt. Voor een Espresso en een stukje droge chocoladecake betaalde ik een klein fortuin maar ach … het is vakantie! Zodra het droog werd, pakte ik mijn spullen in en ging ik een hike maken langs de kust. Eerst langs Forveaux Strait met onderweg prachtige uitzichten op Stewart Island, later de Bluff Hill op en uiteindelijk weer terug naar de auto langs de kust.
 

De volgende dag maakte ik een roadtrip door The Catlins: dit is het zuidelijkste gebied van Nieuw-Zeeland waar landbouw de voornaamste bron van inkomsten vormt. Het geheel doet met groene (en/of gele) heuvels en heel veel schapen behoorlijk landelijk aan. Ik had bedacht The Catlins ‘even’ te doen maar er was zo ontzettend veel te zien dat ik keuzes moest maken. Ik bezocht enkele vuurtorens, ging op zoek naar zeeleeuwen en pinguïns en maakte korte hikes naar mooie watervallen. Ook ging ik naar Slope Point, het meest zuidelijke deel van het Zuidereiland. Hier had ik wél het einde-van-de-wereld gevoel, ook omdat je vanaf hier geen andere eilanden ziet liggen en je er nog een dik kwartier naartoe moet lopen vanaf de parkeerplaats.
 

Na een aantal dagen Invercargill was het tijd om me klaar te maken voor de Hump Ridge Track. Op één of andere manier had ik in mijn hoofd zitten dat deze wandeling niet heel zwaar zou zijn, maar daar had ik me een beetje op verkeken. Gelukkig waren mijn enkel en kleine teen redelijk hersteld want het zou een pittige tocht worden met een gemiddelde afstand van ruim 20 kilometer per dag, oftewel 7-9 uur lopen. Nou is dat normaal gesproken niet iets waar ik veel moeite mee heb maar … wel met een zware rugzak op en met een dikke 1.000 meter te overbruggen hoogteverschil per dag.
 

Een uitgebreid verslag van de Hump Ridge Track volgt nog want het was een bijzondere ervaring. Ik hees mezelf aan boomwortels omhoog, waaide bijna van de graat af tijdens de storm, dronk wijn en ontmoette Nederlanders die net als ik uit Arnhem bleken te komen. Daarnaast bleek mijn regenhoes na zes uur stromende regen toch niet helemaal waterdicht en was dus alles doorweekt. Een bijzondere ervaring. Hetgeen wat me het meeste bij gaat blijven van deze trektocht echter is het einde-van-de-wereld gevoel dat hier enorm sterk aanwezig was. Tijdens het hiken kwam ik nauwelijks iemand tegen, ik was verder van de bewoonde wereld dan ik dacht en had vanaf de Hump Ridge eindeloze uitzichten over het onbewoonde en desolate Fiordland National Park. Dus niet over de Milford Road en de bekende plekken, maar over het gebied waar niks is. Waar je alleen per boot of te voet kunt komen. Een trektocht voor mijn volgende bezoek aan Nieuw-Zeeland is ook al uitgezocht!
 

Ik loop iets achter met schrijven maar aangezien het de komende dagen alleen maar gaat regenen heb ik tijd genoeg om mijn blog bij te werken. Vanaf maandag ga ik weer een trektocht maken, namelijk de Greenstone/Caples trek, het kleine zusje van de Routeburn Track. Wish me luck and … sunshine!
 
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– Nieuw-Zeeland week 4: over een kapotte stad en immer krimpende gletsjers
– Nieuw-Zeeland week 5: auww mijn teen en magisch Fiordland National Park
– Nieuw-Zeeland voor beginners: 10 reistips!
 
Nieuw hier en benieuwd wie ik ben? Check dan mijn bio! Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!