Nieuw-Zeeland week 5: auww mijn teen en magisch Fiordland

Five down, eight to go! Oftewel een dikke eerste maand in Nieuw-Zeeland zit erop. Ik klap na een kleine week weer eens mijn laptop open, mijn mailbox vult zich en ohja, al een week geen blog online. En weet je … dat voelt prima voor nu! De komende dagen wordt het toch noodweer en kan ik alles bijwerken, maar voor nu de wekelijkste update. Vanuit Te Anau deze keer, de gateway naar het magische Fiordland National Park.
 
Ik begon mijn vijfde week in Nieuw-Zeeland in Wanaka. Eigenlijk wilde ik naar Queenstown, maar daar was geen bed te vinden en dus werd het Wanaka. Ik checkte hier voor de eerste nachten in bij een hostel omdat ik graag mijn batterijen wilde opladen en na Mount Cook ook weer behoefte had aan een douche. Ohja en aan hooikoortspillen want man man, de pollen vlogen me bij Mount Cook om te oren. Ik geloof niet dat ik eerder in mijn leven zo’n zware hooikoortsaanval heb gehad. Gelukkig hebben ze ook hier goede pillen waardoor het ergste genies inmiddels over is …
 
In Wanaka waren een aantal wandelingen die ik graag wilde maken, waaronder de befaamde Roys Peak. Omdat ik even behoefte had in wat rust in mijn kont en in plaats van steeds van plek naar plek te gaan, was mijn plan om ongeveer een week in Wanaka te blijven, eerst dus twee nachten in het hostel (BASE Wanaka, geen aanrader, vooral niet doen!) en daarna op de camping. Ik liep de tocht naar Roys Peak en maakte allerlei toffe plannen om nog meer te gaan hiken in de omgeving. Tot ik op de ochtend van vertrek uit het hostel enorm mijn teen stootte in de keuken van het hostel. Omdat ik vind dat je in het openbaar niet compleet tekeer kunt gaan deed ik dat niet, maar mijn interne ik schreeuwde het uit van de pijn. Omdat ik wel vaker mijn teen stoot vermoedde ik niet dat het een probleem zou worden, tot ik een half uur later mijn schoenen aantrok om mijn spullen naar de auto te brengen. Dat lukte namelijk niet. En toen bleek mijn teen daadwerkelijk bont en blauw te zijn. Oftewel gekneusd. Een zelfdiagnose overigens, maar nadat ik er een Fransman die op mijn kamer sliep naar heb laten kijken, kwamen we beiden tot die conclusie. KAK. Was mijn enkel bijna hersteld, had ik dit.
 

Ondertussen verhuidse ik naar de camping buiten Wanaka waar ik nauwelijks mobiel bereik had en aan een meer kampeerde. Prachtig en heel rustgevend. Maar … ik was in Wanaka om te wandelen en dat ging niet. Vol goede moed probeerde ik de ochtend na het stoten mijn hikingschoenen aan te trekken maar nee hoor … dat paste niet. En dus besloot ik voor die middag een fiets te huren. Als je dan toch niet kan wandelen, dan maar fietsen. Tof was het natuurlijk niet en daarom besloot ik ook weer verder te reizen want op een camping in de Middle of Nowhere zonder echt iets te kunnen doen, daar had ik geen zin in. Dus besloot ik mijn teen rust te gunnen en in de auto te stappen naar Fiordland National Park.
 

Ik crosste met Red de Milford Road over en kwam uiteindelijk terecht op de Cascade Creek Campsite. Ik had een super idyllisch plekje uitgekozen om mijn tentje op te zetten met vol zicht op de bergen, maar helaas bleek de ondergrond zo enorm hard dat ik mijn haringen niet de grond in kreeg, zelfs niet met grof geweld. Dus besloot ik mijn tentje iets verderop in het bos op te zetten, een heerlijk plekje. Ik werd er overigens wel direct aangevallen door de sandflies en een paar keer flink gestoken, maar dat is iets dat nou eenmaal hoort bij een kampeeravontuur in Fiordland National Park. Het regent hier ongeveer 200 dagen per jaar en het is daarom niet voor niets enorm groen. Die middag probeerde ik heel voorzichtig nog een hike te maken, op mijn sandalen en dat ging prima. Niet geheel zonder pijn uiteraard, maar je kent me en stil zitten is geen optie. Ik liep de tocht naar Key Summit, een stukje van de Routeburn Track die ik in 2011 ook al liep en in maart weer ga lopen, deze keer samen met vriendin Marieke die me komt opzoeken hier.
 

De volgende dag hing ik de über toerist uit want ik maakte namelijk een boottocht door de Milford Sound, de bekendste fjord van Nieuw-Zeeland. Toen ik aan kwam zat de fjord volledig in de wolken, maar halverwege de dag (en na een paar uur tukken in mijn auto, want suf na het innemen van een pilletje tegen zeeziekte) deed ik mijn ogen open en was het nagenoeg helemaal blauw. Zo fijn! En zo mooi! Ik ben enorm dankbaar dat ik dit heb mee mogen maken, want Mitre Peak uit de wolken is schijnbaar nog steeds een zeldzaamheid hier in Fiordland. Verder liep ik zo’n beetje elke wandeling die er is aan de Milford Road (met uitzondering van de hele zware tochten) en was ik lekker afgesloten van de rest van de wereld want in dit hele gebied is geen mobiel bereik. Heerlijk!
 

Sinds gisteren ben ik weer terug in de ‘bewoonde wereld’ en ben ik me aan het voorbereiden op de komende week. Ik heb een volle inbox en heb inmiddels een volgende trektocht geboekt, ook hier in Fiordland National Park. Als ik er dan toch ben, kan ik er maar beter maximaal van genieten. Vanaf vanavond trekt er een storm over Southland en Otago (de provincies waar ik de komende dagen ben) dus het wordt lekker mijn boekje lezen, een beetje bloggen en wellicht wat Netflixen. Mijn teen en enkel kunnen dan even tot rust komen voor ik zondag aan mijn driedaagse tocht over de Hump Ridge Track ga beginnen.
 
Tot volgende week!
 
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– Nieuw-Zeeland week 4: over een kapotte stad en immer krimpende gletsjers
– Nieuw-Zeeland week 3: over weergoden en engelen
– Nieuw-Zeeland voor beginners: 10 reistips!
 
Nieuw hier en benieuwd wie ik ben? Check dan mijn bio! Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!