Nieuw-Zeeland week 2: van vuurtoren tot vulkaan

BAM! Week twee in Nieuw-Zeeland zit er alweer op. Ik durf er niet aan te denken hoe snel de tijd vliegt en dat ga ik dus ook maar lekker niet doen. Mijn tweede week in Nieuw-Zeeland was er eentje om niet snel te vergeten. Ik reed ongelofelijk veel kilometers, had een mini-ongelukje en maakte één van de mooiste wandelingen ooit!
 
Na een verblijf van twee nachten in Whangarei was het tijd om verder noordwaarts te gaan. Ik brak mijn kamp op en stapte in de auto met bestemming Cape Reinga, het noordelijkste stukje Nieuw-Zeeland dat bereikbaar is voor toeristen. Hier komen de Tasman Zee en de Grote Oceaan samen en aan het einde van de weg vind je een wegwijzer en een vuurtoren. Eigenlijk was mijn plan om hier de Te Paki Coastal Track te lopen, maar tijdens mijn wandeling in Whangarei Heads had ik van een andere wandelaar al gehoord dat er noodweer op komst was. Even onderzoek doen, wees al snel uit dat het weer er voor de komende dagen inderdaad niet best uit zag. Toch besloot ik naar Cape Reinga te rijden en hoe noordelijker ik kwam, hoe grimmiger het weer werd. Waar ik in Whangarei nog weg reed uit stralend weer, werd het langzaam maar zeker donker en mistig. Toen ik uiteindelijk op de kaap aan kwam, zat het potdicht en besloot ik dus eerst maar een plekje te zoeken om te gaan kamperen. Ik vond die uiteindelijk bij Tapotupotu Bay en hier zette ik mijn tentje op. Daarna ben ik naar Cape Reinga gereden en man man, wat een drukte. Ik had me dit stukje van Nieuw-Zeeland toch wel iets idyllischer voorgesteld, maar helaas. Busladingen toeristen en een dikke mist zorgden ervoor dat ik nauwelijks een indruk kreeg van deze plek. Uiteindelijk kwam de vuurtoren even uit de mist tevoorschijn en schoot ik snel wat foto’s. Daarna ben ik een stukje naar het westen gelopen met uitzicht op Cape Maria van Diemen, de andere kaap in noordelijk Nieuw-Zeeland. Mijn planning was, als de Te Paki Track niet ging, om hier naartoe te lopen, maar na een ellenlange rit had ik daar niet zo’n zin meer in. Ik heb toen maar een stukje gras gezocht en een half uurtje mijn ogen dicht gedaan, luisterend naar de golven van de twee zeeën die hier keihard op elkaar botsen. Heel bijzonder en met een beetje fantasie waande ik me even in mijn eentje aan het einde van de wereld …
 

Ik wist dat het een bijzondere nacht zou worden bij Tapotupotu Bay en dat het noodweer elk moment kon toeslaan. Dus zorgde ik ervoor dat ik daar op voorbereid was. Ik at vroeg mijn avondeten, struinde nog een stukje langs de kust en ging uiteindelijk vroeg slapen met zo min mogelijk spullen in mijn tent vanwege mogelijke regen. ’s Nachts barstte het gigantisch los en ging mijn tentje bijna plat van de harde wind. Om maar niet te spreken van de enorme regen die op het tentdoek neerdaalde. Om 07.00u had ik er genoeg van en besloot ik op te staan. Ik ben een paar keer van de tent naar de auto gerend, heb de boel in de stromende regen afgebroken en ben kletsnat in de auto gestapt. #OnlyHappyWhenItRains
 
De rit naar Auckland die hierna volgde was weinig interessant. Het was een dikke 400 kilometer waar ik bijna 7 uur over deed, gezien de bochtige wegen en de immense hoosbuien. Die avond overnachtte ik in een Airbnb in het noorden van Auckland. De volgende ochtend stond er een hele bijzondere ontmoeting op de planning, namelijk die met Murray en zijn vrouw Joy. Murray en ik zijn echt al jaren Facebook vrienden en delen een passie voor reizen, hiken en Nieuw-Zeeland. Ze wonen in Auckland en zochten me op voor een kop koffie. Wat een ontzettend lieve en inspirerende mensen, als ik ooit hun leeftijd bereik (ze zijn beiden gepensioneerd) hoop ik nog even reislustig te zijn en even zo mooie verhalen te kunnen vertellen.
 
Daarna was het tijd om door te rijden naar Taupo, wederom door een aardige portie noodweer. Hier checkte ik in bij een hostel, want opnieuw kamperen in de stromende regen zag ik niet zitten. Inmiddels verblijf ik hier al vijf nachten en morgen ga ik dan eindelijk weer verder. Ik bedacht me dat ik, wanneer het weer dan slecht was, ik maar beter op een plek met goede wifi en leuke koffietentjes kon zijn. Taupo is zo’n plek. Na twee dagen werd het goed weer en besloot ik een wandelingetje naar de Huka Falls te maken. En daar ging het mis want … tijdens het lopen over een heel simpel pad ben ik gestruikeld en is mijn enkel dubbel geklapt. Ik voelde meteen een intense pijn maar aangezien ik in de middle of nowhere was, ben ik toch verder gelopen. Ik wist echter wel dat het niet zomaar een verstapping was en alhoewel ik de rest van de middag nog heel stoer volhield mijn reis gewoon voort te zetten zoals gepland, werd mijn enkel als maar dikker. De volgende dag heb ik de hele dag met mijn pootje omhoog gelegen en een koude doek er omheen en heel even zag ik mijn plannen om te hiken in Tongariro National Park in rook op gaan. Heel zuur want de wandeling die daar loopt, de Tongariro Alpine Crossing, wordt ook wel één van de mooiste dagwandelingen van Nieuw-Zeeland genoemd. Ik liep hem in 2011 al als onderdeel van de Tongariro Northern Circuit, maar toen was het weer niet geweldig. Deze keer had ik alles op de maandag gezet, dat zou namelijk de mooiste dag sinds een week worden en (als ik de weerapps moest geloven) ook de enige goede dag.
 

Die nacht geschiedde een wonder en herstelde mijn enkel grotendeels. De dag erna bezocht ik nog even een dokter, die overigens niet echt behulpzaam was en me adviseerde de komende drie weken rust te houden (say what? I don’t think so mister!). Maar de enkel voelde een stuk beter en dus maakte ik ’s middags een wandelingetje bij de Craters of the Moon, een geothermisch park ten noorden van Taupo. Dat ging prima en dus besloot ik toch gewoon de Tongariro Crossing te gaan lopen. Want … ik ben een goede hiker (al zeg ik het zelf) en kan mijn grenzen prima aangeven. Dus met een dikke elastieke kous er omheen en mijn stevige, hoge wandelschoenen aan had ik er alle vertrouwen in. Toen ook nog eens bleek dat dinsdag de beste dag van de week zou worden (niks zo veranderlijk als het weer!) hakte ik de knoop door en boekte ik de bus naar het nationale park. En wat een dag werd het …
 
Tongariro National Park is een prachtig natuurpark in het centrale deel van het Noordereiland, bestaande uit drie vulkanen: Tongariro, Ruapehu en Ngauruhoe. Deze laatste vormde de inspiratie voor Mount Doom toen Peter Jackson zijn Lord of the Rings trilogie filmde. Binnen stappen in Tongariro National Park voelt ook een beetje als binnen stappen in Mordor. Het landschap is dor en kaal, her en der kringelt er een rookpluim omhoog uit de bizar gekleurde bergen en je wordt omgeven door een oneindig maanlandschap. De Rangipo Desert ziet er vanuit de top onheilspellend uit en de Red Crater borrelt en ruikt naar rotte eieren. Het hoogtepunt van de wandeltocht was absoluut het zien van de Emerald Lakes, de turkoois gekleurde kratermeren net onder de top van de Red Crater. Wat was het mooi! Okee en druk, maar ja het is niet voor niks de meest populaire dagwandeling van Nieuw-Zeeland. Een uitgebreide blog over deze tocht volgt uiteraard nog!
 

Inmiddels zit ik lekker te chillen in mijn hostel. Mijn bed op een slaapzaal heeft plaats gemaakt voor mijn tentje die ik in de tuin mocht opzetten. Ik kan dan wel gebruik maken van de keuken, douches etc. en … de wifi. Vandaag ben ik aan het werk voor We12travel én een nieuw project dat ik aan het opzetten ben. Zometeen ga ik even lunchen en ik heb de route voor de volgende dagen al uitgezet. Morgen neem ik vanuit Wellington de ferry naar het Zuidereiland, waarna ik een 3 of 4-daagse trek ga lopen in Nelson Lakes National Park.
 
Van velen krijg ik de vraag hoe het nu bevalt om alleen te reizen, omdat ik een tijdje geleden had uitgesproken dat ik hier een beetje tegenop zag. In alle eerlijkheid bevalt het me tot nu toe prima. Ik ben natuurlijk pas twee weken onderweg, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik me nog maar weinig eenzaam heb gevoeld. Hier in het hostel heb ik genoeg aanspraak en ook wat ondernomen met een dame uit Finland. Daarnaast ontmoette ik, hoe leuk, een Canadese die al mijn blog heeft gelezen. Zo leuk om een fan tegen te komen! Ook heb ik lekker veel contact met vrienden en familie in Nederland en soms heb ik niet eens tijd om iedereen meteen terug te appen (sorry als je nog op antwoord van mij wacht!) … kortom ik vermaak me hier prima!
 
Voor nu deel ik nog even mijn video van mijn bezoek aan Huka Falls (gefilmd na mijn val, je bent een blogger of je bent het niet hé) en de Craters of the Moon. Enjoy!
 

 
Tot volgende week. Liefs vanuit Taupo, Nieuw-Zeeland
 
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– Nieuw-Zeeland week 1: over jetlags en verdwalen in de bush
– Kia Ora vanuit Nieuw-Zeeland
– Nieuw-Zeeland voor beginners: 10 reistips!
 
Nieuw hier en benieuwd wie ik ben? Check dan mijn bio! Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!