Nieuw-Zeeland 2019 week 1: aankomst en Abel Tasman

Net toen ik vertrok naar Nieuw-Zeeland, een kleine anderhalve week geleden, zat ik mijn weekverslagen van de vorige reis na te lezen en ik merkte dat ik er enorm van genoot om terug te lezen wat ik zoal gedaan had. En zo ontstond het idee om deze keer ook weer elke week een verslag te schrijven van wat ik gedaan heb. Om jullie een beetje op de hoogte te houden en om voor mezelf iets te hebben om terug te lezen. Veel leesplezier!
 

De oh zo lange reis naar Nieuw-Zeeland

Voorafgaand aan mijn reis zag ik eerlijk gezegd een beetje op tegen de lange vliegreis, maar uiteindelijk viel het me enorm mee. Tuurlijk is 24 uur vliegen (en dan ben je pas in Auckland) ver en lang, maar ik weet uit ervaring dat het steeds weer de moeite waard is.
 
Ik vloog deze keer met Korean Air via Seoul. Omdat de vlucht uit Amsterdam bijna een uur te laat vertrok, had ik in Seoul nog geen drie kwartier overstaptijd. Gelukkig was het rustig op de luchthaven en kon ik me snel en zonder al te veel moeite naar de volgende gate begeven. Daar stond een Boeing 747 klaar om me naar Auckland te vliegen. Op beide vluchten was ontzettend veel turbulentie waardoor ik nauwelijks heb geslapen, hooguit een beetje heb liggen dutten. Op de vlucht van Amsterdam naar Seoul zat ik trouwens op de eerste rij én had ik niemand naast me, dus dat was wel relaxt.
 
De service van Korean Air vond ik wel okee maar niet denderend. Misschien komt dat omdat ik de vorige keren o.a. met Singapore Airlines en Emirates vloog en die natuurlijk bekend staan om hun uitstekende service. Ik was in ieder geval niet enorm onder de indruk van Korean, maar voor 850 euro vond ik het goed te doen.
 

 

 

Aankomst in Auckland en door naar Nelson

Net voor de landing kwam de zon op en werd de horizon oranje. Niet veel later landde het toestel in Auckland en mocht ik in de rij voor de douane. Sinds vorig jaar hebben ze hier een electronische check, oftewel je laat alleen je paspoort scannen en als dat in orde is, mag je doorlopen. Geen beambte meer die je vraagt wat je komt doen en een stempel in je paspoort meer dus.
 
Zoals altijd moesten mijn schoenen en tent geïnspecteerd worden maar uiteindelijk was ik toch relatief snel door alle controles en stond ik in Auckland. Hier heb ik in de aankomsthal meteen even een lokale simkaart gekocht en vervolgens mijn bagage afgeleverd voor de vlucht naar Nelson. Ik had een paar uur overstaptijd en heb geprobeerd wat te werken, maar ik was zo moe dat dit niet lukte en ik buiten in het zonnetje ben gaan zitten om even te dutten.
 
Halverwege de middag vloog ik met een klein toestel van Air New Zealand naar Nelson op het Zuidereiland waar ik een uurtje later landde. Per taxi ging ik naar mijn Airbnb en aldaar stortte ik redelijk in en heb ik zo’n 13 uur aan één stuk door geslapen …
 

 

Werken in Nelson

De volgende dag was het mijn plan om meteen aan de slag te gaan voor een paar uurtjes, om ervoor te zorgen dat ik toch min of meer snel in een soort van ritme kon komen. Een reis van 30 uur én een tijdsverschil van +12 uur doen namelijk wel iets met je, maar goed …
 
In de ochtend heb ik gewerkt in de lokale bibliotheek waar ze enkele werkplekken hebben. Hier heb ik vorig jaar ook gewerkt en dat ging prima. Af en toe stappen er wat daklozen naar binnen die je proberen geld af te troggelen, maar dat hoort erbij en ik maak me er niet druk om.
 
De dagen erna bestonden voornamelijk uit acclimatiseren, werken, slapen en voorbereiden op de eerste trektocht die ik maakte: die op de Abel Tasman Coast Track. Ik liep deze in 2011 al deels en vorig jaar een klein stukje, maar deze keer wilde ik de complete track lopen. Omdat het de dagen dat ik in Nelson was geen super weer was had ik niet veel tijd om alvast in te lopen, dus van mijn voornemen om elke dag minimaal een uurtje te wandelen kwam weinig terecht.
 
Wel wist de dame van het Department of Conservation Office in Nelson mij veel te vertellen over de lokale hikes die je vanuit het stadje kunt doen zonder al te veel moeite. Je kunt zelfs vanuit hier binnen een uur of 5 naar een heuse backcountry hut lopen die deel uitmaakt van Te Araroa (het langeafstandspad van noord naar zuid) maar ik vrees dat ik daar geen tijd voor heb helaas. Wel ging ik naar het Centre of New Zealand en wandelde ik, ondanks de grauwheid van het weer, door enkele lokale parken.
 

Op naar de Abel Tasman Coast Track

Afgelopen maandag vertrok ik dus naar Marahau voor de trektocht over de Abel Tasman Coast Track. Per bus reisde ik naar Marahau waar ik werd gedropt en het verbaasde me te zien dat de restanten van cycloon Gita (hier lees je er mee over in één van mijn oude blogs) nog steeds zichtbaar zijn en dat de wegen nog steeds niet volledig hersteld zijn.
 
In Marahau regent het nog een beetje maar zodra ik de eerste stappen op de track zet is het droog. De eerste dag is een korte: zo’n 4 uur naar Anchorage Bay. Dit geeft me de tijd om uitstapjes te maken naar de diverse stranden onderweg, die ik gebruik als picknick plek of gewoon om te genieten van de prachtige natuur.
 
Ondertussen word ik omringd door tropisch ogende en klinkende vogels en merk ik dat ik langzaam maar zeker aan het bijkomen ben van de enorme vermoeidheid die zich in mij nestelde de afgelopen maanden. Wandelen door de prachtige natuur van Nieuw-Zeeland geeft me zo enorm veel energie, zelfs met een zware rugzak van 15 kilo. Ik vloog bijna over de trail en genoot intens van het groene woud, de gouden stranden en de fabelachtige uitzichten over de Golden Bay.
 

Op de track

De dagen erna bracht ik door op de track. Omdat ik in het voorseizoen reis viel het me alleszins mee met de drukte. Ik liep een stukje op met de Nederlandse Nicole die ik in de hut in Anchorage ontmoette en maakte zelfs een dag van ruim 8 uur wandeltijd wat voor mij behoorlijk is, zeker met bepakking. Op de derde dag moest ik erg vroeg op vanwege een doorwading van een riviermonding aan het strand bij laagwater. De meeste estuary’s (zoals ze dat hier noemen) hebben ook een omweg wanneer het hoogwater is, maar deze niet en dus stond ik al om 05.30u klaar om op blote voeten het koude water in te waden. Heerlijk verfrissend maar ik kwam er tot op het bot bevroren weer uit. Gelukkig stond het water maar tot net onder kniehoogte …
 
Vooral het deel tussen Totaranui en Whariwharangi was erg mooi. Dit zegt jullie vast niet zoveel, maar vanaf hier komen er geen watertaxi’s en dus dagjesmensen meer. Ik had de track hier regelmatig urenlang nagenoeg voor mezelf en struinde urenlang over de meest ruige stranden die ik ooit heb gezien. Oftewel: wederom intens genieten.
 
Gisteren ben ik terug gekomen van de track en nadat ik weer een eerste fatsoenlijke maaltijd had gegeten, was het tijd om te douchen, de rugzak uit te pakken en weer te settelen in de kamer in de Airbnb die ik heb.
 
De komende dagen wissel ik werken af met reizen, ik laat het ook een beetje bepalen door het weer. Ik heb in ieder geval een auto gehuurd zodat ik niet vast zit aan de stad zelf en ik wellicht ook buiten de stad wat kan ondernemen. Woensdag staat mijn tweede trektocht op het programma!
 

Ik voel me thuis!

Oftewel: ik vermaak me prima hier. Ik voel me hier thuis, merk dat ik makkelijk contact leg met de Nieuw-Zeelanders (wat een fijn volk) en heb meerdere uitnodigingen staan om eens samen te wandelen, een drankje te doen of iets dergelijks. Of ik daar ook allemaal op in ga, geen idee, maar we zien wel. Voor nu ga ik in ieder geval weer even hard aan het werk en hopelijk ook nog even genieten van de zon. Tot volgende week!