Over de mentale killer die Annapurna Base Camp Trek heet

Maart 2017

Mijn pa is dood, de begrafenis is achter de rug en ik zit als versteend op de bank in mijn appartement. Het ene moment voel ik me op een bepaalde manier opgelucht dat ‘alles achter de rug is.’ Het andere moment schieten de tranen me in de ogen en wilde ik dat ik de tijd terug kon draaien. Niet omdat ik dingen anders had willen doen, maar om nog één keer mijn pa in de ogen te kunnen kijken en zeggen dat ik zo trots op hem ben dat hij mijn vader was. Hij heeft het zo vaak tegen ons gezegd, dat hij trots was op ons, mijn broertje, mijn zusje en ik.
 
Precies dit moment is het moment dat ik besluit dat ik twee dingen kan doen. Ik kan op de bank blijven sippen of ik kan iets van mijn leven gaan maken. Mijn dromen najagen en de dingen doen die ik altijd al wilde doen. Nóg meer dan ik dat al doe. En dus boek ik een ticket naar Nepal. Naar de plek waar ik mijn hart eind 2015 verloor aan de mooiste en hoogste bergen ter wereld. Naar de plek waar ik het hevigste gevecht met mezelf ooit voerde. Het klinkt wellicht bizar, maar ik ben wel weer toe aan een nieuw gevecht, geloof ik.
 

September 2017

Net voor ik naar Bali vertrek, realiseer ik me dat ik nog niks voor Nepal heb geregeld, met uitzondering van mijn ticket. In heb eerder dit jaar wel een paar keer gemaild met Abhi van Himalayan Encounters die ook mijn trektocht naar Everest Base Camp regelde, maar uiteindelijk heb ik nooit iets geboekt. En dus mail ik hem dat hij de Annapurna Base Camp trek maar voor me moet boeken. Inclusief een gids die ook een deel van mijn bagage kan dragen want al mijn zooi zelf die berg op dragen, zie ik niet zitten. Niet wanneer het op dit soort hoogtes aan komt. Een dag later krijg ik de bevestiging. De reis is geboekt. Weer een zorg minder!
 

November 2017

De week die ik tussen Indonesië en Nepal in Nederland ben, is op zijn zachtst gezegd een beetje chaotisch. Ik ren van hot naar her, probeer er nog wat werk tussendoor te proppen en vergeet dat ik ook nog een visumaanvraag voor Nepal moet doen. Je kunt voor Nepal een Visa On Arrival kopen, maar dan is het wel handig als je van tevoren online een formulier invult en dit uitgeprint mee neemt. Helaas blijkt de VOA site niet goed te werken en heb ik na een hele middag dikke stress nog steeds geen ingevuld formulier. Onderzoek op internet leert me dat er nog twee andere mogelijkheden zijn: in Amsterdam een visum halen of je VOA op de luchthaven van Kathmandu fiksen. Maar… er zijn schijnbaar airlines die je aan boord weigeren als je geen geldig Nepal visum of zo’n uitgeprint formulier hebt. Mijn twitter vragen aan de Indiase maatschappij Jet Airways hierover blijven onbeantwoord (ik gok dat ze het zelf ook niet weten?) en dus besluit ik, na mijn illegale verblijf in Bali, om deze keer op safe te spelen en de dag voor mijn vertrek naar Nepal een visum te gaan halen in Amsterdam. In eerste instantie wordt er bij de check-in op Schiphol niet naar een visum gevraagd, maar bij de controle aan de gate vraagt een streng uitziende dame van de douane waar mijn India visum is. Ik zak bijna door de grond, want ik dacht niks nodig te hebben voor India omdat ik daar slechts over stap. Als ik zeg dat ik alleen een transit heb en naar Kathmandu doorvlieg, vraagt ze naar mijn Nepal visum. Die staat er mooi in. Ze fronst, kijkt me langdurig aan en uiteindelijk mag ik doorlopen naar het vliegtuig. Alweer een zorg minder! En héél blij dat ik het op safe heb gespeeld deze keer…
 
Eerlijk is eerlijk, mijn zelfvertrouwen heeft tijdens de beklimming van Mount Rinjani een redelijke deuk opgelopen. Van alle keren dat ik een loodzware tocht liep en in eerste instantie riep ‘nooit meer’ is dit de enige waarvan ik dit nog steeds roep. Van de rest van de tochten ben ik het bloed, zweet en tranen verhaal eigenlijk alweer vergeten.
 
De eerste dagen van de Annapurna Base Camp trek verlopen gelukkig prima. Ik zit lekker in mijn vel, doe de wandelingen zonder al te veel moeite en merk dat mijn conditie lang niet zo slecht is als ik dacht. Terwijl andere wandelaars omhoog kruipen, loop ik ze redelijk makkelijk voorbij. Ik heb het ‘s nachts bijna niet koud en ontmoet dagelijks leuke mensen en dus is alleen helemaal niet zo alleen als ik dacht. Eigenlijk is de trektocht naar boven een soort van eitje. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. Ik doe er zelfs een dag minder over dan in het programma staat aangezien mijn gids (Raj) vindt dat ik het zo goed doe. Op naar boven dus maar! In twee dagen stijg ik meer dan 2.000 hoogtemeters naar 4.130 meter en alhoewel ik boven de 3.000 meter net als bij de trektocht naar Everest Base Camp steeds naar adem moet happen, houdt mijn lichaam het verder bijzonder goed. Ik zal de vreugde die ik voelde toen ik ABC bereikte niet tot in detail beschrijven, die volgt in een andere blog. Wat ik wel kan beschrijven is de mentale strijd die daarna begon. Het moet immers niet te makkelijk worden, toch?
 

Wanneer de zon niet veel na het middaguur achter de toppen van de achtduizenders om mij heen verdwijnt, wordt het acuut donker en koud. Heel koud. Ik bevries bijna, ondanks dat ik warme kleding aan heb. De wind is niet echt prettig, maar toch wil Raj dat ik ga acclimatiseren. En dus trek ik de wandelschoenen weer aan en klimmen we naar een gletsjer op een hoogte van zo’n 4.500 meter. Uiteraard ben ik buiten adem, heb ik het koud en last van een beginnende hoofdpijn.
 
’s Nachts is het koud. Nee niet koud, vreselijk koud. Later hoor ik dat het naar schatting tien graden vroor. Verwarming is er niet. Ik drink een kop thee en eet een smakeloze bouillon. Honger heb ik niet, maar toch werk ik een pizza naar binnen. Een PIZZA ja, die me uiteindelijk best goed smaakt. Ik besluit direct na het eten naar bed te gaan maar het is te laat, ik ben al compleet verkleumd. Ik draag al mijn kleren, heb een slaapzak met dons, een heatbag (gekocht voor 250 rupees) en nog lig ik te rillen als een gek. Tot overmaat van ramp besluit mijn blaas ook dat ie het koud heeft en aangezien ervaring leert dat ik dan maar beter naar de wc kan gaan, besluit ik mijn slaapzak uit te kruipen en in het pikkedonker naar de wc te gaan, met slechts het licht van mijn iPhone als begeleider. De wc is een paar ruimtes verder en dus moet ik hoe dan ook naar buiten. Boven me fonkelen de sterren aan een kraakheldere hemel, maar het is te koud om er van te kunnen genieten. Eenmaal bij de hurkplee aangekomen, blijkt dat het grapje dat ik vandaag maakte over het feit dat ik bij Everest Base Camp wel stijgijzers had kunnen dragen naar de wc omdat de urine overal vast gevroren zit op de vloer, hier ook wel op zijn plaats geweest zou zijn.
 

Ik kan nog uren doorgaan over deze hellenacht maar laat ik dat vooral niet doen. Ik sliep gewoon niet en was blij dat ik om 06.00 kon opstaan voor de zonsondergang. Niet snel daarna was het wandelschoenen aan en afdalen maar. En op één of andere manier heb ik me gewoon niet gerealiseerd hoeveel trappen ik eigenlijk omhoog gelopen ben de afgelopen zes dagen. Mensen die de Inca Trail hebben gelopen zullen het begrijpen. Het is alleen geen Inca Trail, het is nog tien keer erger. Ik maak geen geintje als ik per dag minstens tweeduizend traptreden afdaal. De eerste dag dalen we af tot aan Lower Sinuwa, oftewel zo’n 2.000 meter lager. Mijn knieën kunnen niet meer, maar ik weet dat er niks anders op zit. Na een tocht van tien uur zak ik compleet geradbraakt op een plastic stoel neer. Grandpa Jim die ik de afgelopen dagen ook dagelijks tegen kwam is er ook, evenals twee jongens uit Frankrijk en Australië. Ook zij zijn gesloopt en ik ben blij dat het niet aan mij ligt. Die nacht slaap ik wederom niet en heb ik opnieuw rare dromen. Als ik het aan Raj vraag, bevestigt hij mijn vermoeden dat het met de hoogte te maken heeft, veel wandelaars hebben last van nachtmerries en rare dromen. Gelukkig, het ligt niet aan mij.
 
De volgende ochtend moet ik opstaan maar het lukt me niet. Ik ben bekaf en heb geen idee hoe ik vandaag nog eens 1.500 meter moet gaan afdalen. Ohja, en weer 1.500 meter stijgen ook … Uiteindelijk lukt het me om op te staan en een zompige appelpannenkoek naar binnen te werken. Eenmaal terug op mijn kamer krijg ik het niet voor elkaar mijn tas in te pakken. Raj komt niet veel later naar me toe om te vragen of ik klaar ben voor vertrek. Ik kijk hem aan en zeg dat ik moe ben. Kapot. Uitgeput. Energieloos. Hij kijkt me aan maar lijkt het niet te begrijpen. Dat is het nadeel van dat hij eigenlijk nauwelijks Engels kan. En het alleen reizen. Op dat moment was het heerlijk geweest als er iemand was geweest die een arm om me heen had geslagen en had gezegd ‘hé Anto kom op, je kan dit!’ … maar niks van dat alles, ik ben mijn eigen mentale kachel die weer aan de praat moet. Het eerste uur kruip ik bijna naar beneden. Alhoewel mijn motto is ‘als het pijn doet maakt langzaam of snel ook geen bal meer uit’ kan ik gewoon niet snel want ik zie het niet meer. Al anderhalve dag kijk ik alleen maar naar beneden, naar die godvergeten trappen. Al anderhalve dag doe ik niks anders dan schokken opvangen bij elke stap die ik maak. Ik zie de diepte niet meer, ik stap regelmatig verkeerd en begin bang te worden dat ik straks echt een keer val en dan iets breek. En dus is het slowly, slowly. Fucking slowly. Over een stuk van een paar kilometer doe ik drie uur. Het mentale breekpunt is wanneer ik op een steil en zanderig geitenpad sta en moet afdalen. Onder me kolkt een rivier en boven me komt een colonne volgepakte ezels aangestormd. Ik stap iets te laat opzij en krijg een duw van één van de beesten en donder bijna naar beneden. Ik schreeuw naar Raj ‘ik had je tocht gezegd dat ik dit niet leuk vind!’ en hij lijkt er van te schrikken. Gelijk bied ik mijn excuses aan want hij heeft dit ook niet verdiend. Alleen een inschattingsfout gemaakt want ik had al een paar keer eerder gezegd dat ik die ezels niet fijn vind. De tranen schieten me voor het eerst sinds deze tocht in de ogen maar ik vecht ertegen. Ik mag eens een keer niet huilen van mezelf. Het lukt en na een dikke vier uur lopen staan we eindelijk beneden.
 

Tijdens de lunch spreek ik mezelf een hartig woordje toe. Ik lees een hoofdstuk van een boek over positiviteit en besluit mezelf een flinke mentale schop onder mijn kont te geven. Het is nog drie uur lopen vandaag en ik kan dat. De eerste anderhalf uur zijn steil omhoog maar het deert me niet. Inmiddels kan ik traplopen als de beste en terwijl ik een muziekje op zet, storm ik naar boven. ‘Ho ho, slowly slowly’ roept Raz die me nauwelijks kan bijhouden. Ik moet lachen, mijn energie en plezier in het hiken is weer terug! Niet veel later bereiken we het dorp Komrong en daar ben ik getuige hoe een pasgeboren lammetje wordt afgelikt door zijn moeder. Het is een bloederig tafereel maar de tranen schieten me wederom in de ogen. Dat ik dit nu mag meemaken is werkelijk een cadeautje.
 

De laatste dag daal ik nogmaals 1.000 meter af en dat doe ik met twee vingers in de neus. De mentale dip is over en ik geniet nog één keer van de uitzichten op de besneeuwde pieken van het Annpurna gebied. Een aantal uur later ben ik weer terug in Pokhara. Trots omdat ik wederom een mooie tocht heb volbracht. Omdat ik mezelf mentaal flink ben tegen gekomen, maar ook weer uit het dal ben geklommen zonder hulp van anderen. Als ik later terug ben in Kathmandu, spreek ik Abhi van Rural Heritage en als ik hem vertel dat ik ABC technisch gezien zwaarder vond dan EBC moet ie lachen. ‘Tuurlijk, dat vindt iedereen, maar wist je dat niet dan?’ Een goed voorbeeld van een slechte voorbereiding dus …
 
Meer lezen? Er komen nog een heleboel blogs aan over deze reis met zowel verhalen als praktische tips dus stay tuned. Voor nu, check ook de volgende blogs:
– Wat niemand je vertelt over de Everest Base Camp Trek
– De leukste plekken om te eten in Kathmandu
– Welke moet je doen: trektocht naar Annapurna Base Camp of Everest Base Camp?
 
Nieuw hier en benieuwd wie ik ben? Check dan mijn bio! Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!