wandelvakantie
nepal,  we12inspire

Nepal: een hoofd vol emoties

Zaterdagavond 19.00 uur
De wielen van de Airbus A330 raken met een lichte schok de landingsbaan. Over de schouder van mijn buurman kijk ik door het raampje naar buiten terwijl de lichtjes van Istanbul Atatürk Airport aan me voorbij flitsen. Ons avontuur naar Nepal is nu echt ten einde gekomen.
 
Maandagavond 19.00 uur
Daar zit ik dan met mijn laptop op schoot. Na een gedwongen overnachting in Istanbul zijn we weer thuis. Gedwongen omdat er in Nepal momenteel geen brandstof te krijgen is. Het vliegtuig moest daarom eerst naar Delhi om te tanken, waardoor we de aansluiting naar Amsterdam misten. Ik gaap. Gisterenavond lag ik, na een reis van zo’n 36 uur, om 19.00 uur op bed, compleet uitgeput. Om 03.17 werd ik wakker, om vervolgens niet meer verder te kunnen slapen. Om 06.30 uur ging de wekker: tijd om op te staan en naar het werk te gaan.
 
Mijn hoofd zit vol en barst bijna uit elkaar. Vol met herinneringen, ideeën en emoties. “Eat, sleep, walk, repeat.” Dat was alles wat ik zou gaan doen de afgelopen drie weken. Lopen door het Himalaya gebergte, genieten van de natuur, slapen en volledig tot rust komen. Dat alles onder toeziend oog van de hoogste bergen ter wereld. Dat liep even anders…
 
Al op onze derde dag van de Everest Base Camp trek liep ik een voedselvergiftiging op. De eerste dag dat ik me niet lekker voelde en ik na een uitputtende wandeling van zo’n 4 uur bij ons teahouse aan kwam, vroeg de gids aan mij “gaat het wel met je?” Ik mompelde iets van “mwah, niet echt, maar het zal de hoogte wel zijn” en vervolgens plofte ik op bed neer om er die dag niet meer af te komen. De volgende dagen moest ik tijdens de wandelingen zo’n beetje elk uur een steen of bosje zoeken omdat mijn darmen compleet van slag waren. Het putte me volledig uit, ik was helemaal leeg van binnen. Ik had geen kracht meer om te lopen en herkende mezelf niet meer. Elke stap leek een wereldreis op zich. De deuk in mijn zelfvertrouwen werd elke dag een stukje groter omdat ik mezelf van plaats naar plaats moest slepen. Stap voor stap, steeds weer ademloos. Ik was slechts een schim van mezelf, die normaal gesproken de berg op rent en vol leven en energie over de wandelpaden vliegt.
 
Na een week was ik het zat. Drie antibiotica-kuren later en volledig kapot plofte ik op mijn bed neer in één van de teahouses. Daar liet ik mijn tranen op de vrije loop. De tranen die ik al dagen weg slikte en probeerde te verbergen voor mijn medewandelaars. Big Girls Don’t Cry. Ik was klaar om op te geven. Het kon me niet meer schelen wat mensen van mij zouden denken, ik wilde dit gewoon niet nog langer meemaken. Eerder die week was ik met behulp van onze gidsen over de loeizware Cho La Pass geklommen. Zij begeleidden mij stap voor stap van steen naar steen, zelf kon ik het niet. Ik sta lachend op de foto, maar daar is ook alles mee gezegd.
 
Toen ik instortte was ik één dag was ik verwijderd van Everest Base Camp. Eén dag van het bereiken van mijn droom. MIJN droom. Voor de reis maakten we een afspraak: als één van ons het niet zou redden, zou de ander ook omkeren. Eén team, twee personen. Mijn wandelmaatje was zoals altijd de nuchterheid zelve: “als we het niet halen, gaan we er toch gewoon een mooie vakantie van maken!” Maar ik wilde Everest Base Camp halen. Zonder EBC geen geslaagde vakantie. De eeuwige strever in mezelf. Nog één dag lopen was ik verwijderd van mijn droom. Maar ik kon niet meer. Mijn lichaam had geen kracht meer en toch wilde ik niet opgeven.
 

27 November – dé dag!

De zon is net op als we vertrekken vanuit Lobuche. Eerst in 3 uur naar Gorak Shep op 5.164 meter hoogte en vanuit daar in 2.5 uur door naar Everest Base Camp. We lopen door een rivierdal tussen de grazende yaks en steken een gletsjer over. Al na 2.5 uur bereiken we Gorak Shep, een plaats die met stip binnen komt in mijn top 5 van meest deprimerende plekken op aarde. Het is er koud en verlaten. Ik plof neer in het teahouse en pak mijn spullen opnieuw in. Alles wat ik niet nodig heb voor de laatste loodjes blijft achter. Nog 2.5 uur lopen ben ik verwijderd van mijn droom. Ik dwing mezelf te eten. Ik moet, ik heb de energie nodig. Ik eet alsof mijn leven er vanaf hangt. Al een week kon ik niet eten, nu prop ik mijn Chapati met muffe pindakaas naar binnen.
 

Gorak Shep
Gorak Shep
 
Ruim anderhalf uur later bereiken we dan ook echt Everest Base Camp. Mijn wandelmaatje loopt een stuk achter mij om te filmen, ik ben met de gids en sherpa de beruchte Khumbu Glacier al op gestapt. Vanuit de verte zag ik de Tibetaanse prayerflags al hangen. Dáár is het. Al glibberend over het ijs kom ik bij Everest Base Camp aan. Een brok in mijn keel, een hoofd vol emoties. Ik wil huilen en schreeuwen van geluk tegelijk. Ik heb het gehaald!
 
Zo’n 45 minuten verbleven we bij de plek die Everest Base Camp heet. We dronken hete thee en aten vanuit Nederland meegebrachte Ritter chocolade. We maakten foto’s en feliciteerden elkaar met het bereiken van deze bijzondere plek. Een plek die eigenlijk slechts een puntje op de kaart is. Want Everest Base Camp is er sinds de allesverwoestende aardbeving van 25 april niet meer. Toch stond ik met open mond te kijken. Naar de felblauwe Khumbu Icefall die vanaf de flanken van de Everest naar beneden stroomt en naar de Western Cwm leidt. Naar de Nuptse en de Lho La die het zicht op de Everest blokkeren. Het bevrijdende gevoel dat je aan het einde van de wereld staat overheerst. Ooit stonden helden als Sir Edmund Hillary en Tenzing Norquay hier, op 29 mei 1953 bereikten zij als eersten de top van de wereld.
 
Ons team!
Ons team!
 
Van tevoren vroeg ik mij af of ik bij het bereiken van Everest Base Camp meer zou willen. Of ik naar de top van Everest wil, of iets in mijn de uitdaging aan zou durven gaan. Ik was er bang voor, maar ik kan met opgelucht hart zeggen dat ik geen enkel moment de behoefte heb gevoeld om verder te willen gaan. Ik hoef mijn leven niet op het spel te zetten voor het beklimmen van de hoogste berg ter wereld. Mijn lichaam is niet gemaakt om te presteren op grote hoogte. Op 5.000 meter was ik bij het zetten van elke stap omhoog al uitgeput. Het bereiken van Everest Base Camp was voor mij een droom die ik heb verwezelijkt. Daar laat ik het bij.
 
Twaalf dagen hadden we nodig om “naar boven” te lopen. In drie dagen gingen we weer naar beneden. In die vijftien dagen heb ik veel gepraat. Met onze gidsen, met andere trekkers, met locals en met sherpa’s. Mijn hoofd zit vol verhalen die ik wil vertellen en met de rest van de wereld wil delen. Eenmaal terug in Kathmandu wilden we drie dagen tot rust komen en genieten van de laatste dagen van onze vakantie. Helaas was dat ons niet gegund. In plaats van rustig aan doen, kwamen we in een lokaal ziekenhuis terecht en hadden we slapeloze nachten. We bezochten de Monkey Temple en de Garden of Dreams, maar brachten de rest van de tijd noodgedwongen op onze hotelkamer door. Ik wilde niets liever meer dan naar huis toe, terug naar het comfort van mijn eigen bed en mijn eigen huis. Het uitzicht op de 36 uur durende terugreis was geen prettige, maar helaas was het niet anders.
 
Vandaag kwamen de eerste vragen. En ik vertelde, aan iedereen die het wilde horen, dat het een vermoeiende reis was. Dat ik nog steeds uitgeput ben en dat mijn lichaam kapot is van de antibiotica. Dat ik geen idee meer heb hoe ik over de angstaanjagende Cho La Pass ben gekropen en dat het misschien wel helemaal niet verantwoord was dat ik door ben gegaan met lopen. Dat de dokter die ik bezocht in Machhermo had gezegd dat ik Cho La beter niet kon doen en daarmee dus het bereiken van Everest Base in rook op zou gaan. Maar dat de gids vond dat ik genoeg wilskracht toonde om het toch te proberen. Terwijl ik mijn verhalen vertel, transformeert de teleurstelling in mijzelf zich langzaam maar zeker tot een gevoel van trots. Ik eindig mijn betoog steevast met “het was een bijzondere ervaring die ik voor geen goud had willen missen.”
 
Nepal heeft mijn hart gestolen. Niet alleen de bergen, maar ook de mensen. Het dak van de wereld heeft een onvergetelijke indruk op mij gemaakt, de adembenemende hoogtes die we bereikten hebben doen mijn hart nog steeds sneller kloppen. De roze gekleurde hurktoiletten waar ik vaste klant was, staan voor altijd in mijn geheugen gekerfd. Kathmandu is geweldig maar toch ook verschrikkelijk. En de Nepalezen, die blijven ondanks alle ellende lachen en met een positieve instelling naar de toekomst kijken. In Nederland kunnen wij leren van hun positiviteit.
 
Er zijn ontzettend veel verhalen die ik nog wil vertellen. Over de slapeloze nachten van de locals, over het meisje met de speelgoedauto’s die nog nooit een echte auto heeft gezien en over dingen die niemand je vertelt als je een trekking gaat maken in de Himalaya. Alles op zijn tijd. Voor mij is het hoog tijd om even rust te nemen…
 
Meer lezen? Deze blogs vind je ook vast leuk:
Reisverslag Everest Base Camp Trek dag 1: Kathmandu – Lukla Phakding
Favoriete plekken om te eten in Kathmandu
Wat niemand je vertelt over de trektocht naar Everest Base Camp
 
Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!

34 Comments

  • Eric

    Hei Anto,

    Ik kan je enkel maar zeggen R E S P E C T !!!
    Ik weet wat het is om af te zien op grote hoogtes. Ik heb het ook eens meegemaakt op de Cotopaxi (en dat was dan maar op een daguitstap) en het voelde gewoon als doodgaan. Dikke dikke duim dus !!!

  • Mariek

    Hé Anto, wat een toppers zijn jullie! Een emotionele rollercoaster zo te lezen. Ergens zo loodzwaar maar zo ontzettend mooi. Wees trots op jezelf, je hebt t m toch mooi geflikt!! Vind het ook gaaf om te zien dat jullie als team naar boven zouden gaan en anders niet. Benieuwd naar de andere verhalen en de rest van dit avontuur met je emoties. Een blog die me raakt, zo puur en eerlijk. Rust lekker uit, zie je donderdag!

    • anto

      Dank je Mariek! Snap je nu waarom ik “nee” heb gezegd tegen Kilimanjaro? Grappige was dat de dame in ons team die 2 jaar geleden beklommen heeft en ze zei dat ie veel makkelijker was dan EBC. Dus ik denk er nog een keer over. Tot donderdag xx

  • Karlijn Travels

    Wow Anto, wat een verhaal! En wat een respect heb ik voor je doorzettingsvermogen, je mag zo enorm trots zijn op jezelf! En niet alleen vanwege het halen van je doel, maar ook vanwege de manier waarop je dit verhaal hebt verteld. Dit is een van de beste blogposts die ik de afgelopen maanden heb gelezen. Reisbloggen zoals het bedoeld is 🙂 En nu echt even heel rustig aan gaan doen. Herstellen!!

    • anto

      Thanks! Weet je dat ik steeds aan jou moest denken toen ik daar liep, omdat jij had gezegd dat je het ook zo graag wilde doen. Ik bleef maar denken “oh man, dit raad ik écht niemand aan, zelfs Karlijn niet…” grappig hè? Ben er nu wel een beetje van bij gekomen maar je moet er écht goed over nadenken (vooral trek via Gokyo) en bedankt voor het compliment, echt heel lief!

      • Karlijn Travels

        Wat grappig dat je aan mij hebt gedacht! Ik kom stiekem steeds meer terug van mijn wens om deze trek te doen. Het lijkt me nog steeds fantastisch (die foto’s, dit moet wel het mooiste landschap ter wereld zijn), maar ik ben bang dat ik het niet zou redden. Ik vond dit jaar onze vierdaagse trek in Kirgizië al zo enorm afzien, en dat was nog ‘maar’ op 4000 meter hoogte. Misschien maar beter als Mount Everest Base Camp trek een droom blijft 😉

  • Marijke

    Wauw, wat een verhaal, wat een wilskracht! Dit is toevallig ook een grote droom van ons, dus ik kan me voorstellen dat je echt niet wilde opgeven. Zoveel respect dat je ondanks alles toch geslaagd bent! Rust maar goed uit en dan zullen die verhalen wel vanzelf komen. Zo’n ervaring zal je niet snel vergeten!

  • ivonne

    Wat ben ik trots met jou dat je het hebt gehaald en wat ziet het er fantastisch uit daar! Echt een prachtige ervaring! Ik ben benieuwd naar de rest van je verhalen, maar eerst even bijkomen.

  • Stéphanie

    Wat een mooie post! Ik kan niet anders zeggen dan dat je inderdaad trots mag zijn op wat je hebt bereikt, en ook wat jullie samen hebben bereikt. Ondanks de tegenslagen heb je toch de kracht gevonden om door te zetten en je droom tegemoet te lopen, dat doen weinig je na. Nu tijd voor welverdiende rust en ontspanning! Ik zie alle verhalen straks graag tegemoet!

  • De Wandelgek

    Veel respect! Wat ben jij diep moeten gaan zeg. En en doordouwer Ik had zelf ook vlakbij everest veel last van maag en darmen en gewoon van de hoogte. Heel erg de moeite waard en supermooi en ik zou het zo weer doen maar het is wel afzien. Ik.had mijn brandertje met pannetje noodles omgestoten door vermoeidheid. Duurt ook vrij lang voordat een panbetje noodles gaat koen op die hoogte. Dus toen de resterende noodles opnieuw moeten koken maar gas was bijna op. Lauwe halgare noodles eten op die hoogte is geen aanrader. Mooie blog en gefeliciteerd met behalen van het einddoel!

    • anto

      Dank je! Heb jij EBC ook gelopen dan? Het is echt bizar wat de hoogte met je lichaam doet … toen ik daar was riep ik keihard “ik ga nooit meer” maar nu ik terug ben, begint het stiekem toch wel weer te kriebelen … het is gewoon zo’n prachtig wandelland. Enne nee, halfgare noodles, geen succes kan ik ook uit ervaring zeggen 🙂

  • Daisy

    Wauw! Wat een mooi, indrukwekkend verhaal. Wat moedig dat je het zo eerlijk met ons deelt. Ik herken veel in je woorden en ervaringen. Het is voor sommigen moeilijk te begrijpen dat je er zelf, vrijwillig voor kiest zoiets heftigs te doen. Pas als je zelf op die top hebt gestaan en zoveel hebt overwonnen. O’n strijd hebt gevoerd met je emoties, je lichaam. Pas dan weet je waarom het het allemaal waard was. Het is een gevoel wat je nooit meer vergeet. Nu weet je dat je alles kunt. Geniet van dat gevoel nu het nog vers is.

  • Heste

    Wat een doorzettingsvermogen, maar ik weet zeker dat je uit de grandioze vergezichten en lieve mensen om je heen deze enorme uitdaging hebt gehaald. Susses met het herstel.

    Groetjes Hester

  • Kirsten | Travelaar.nlt

    Phoe, heftig zeg! Wat vervelend dat het zo is gegaan, maar onwijs stoer dat je toch hebt doorgezet! Ik denk niet dat ik dat had gekund. Al zou ik het waarschijnlijk sowieso niet in mijn hoofd halen om zo’n hike te doen. Des te meer RESPECT! Dit heb je maar mooi even geflikt. Zo moet je maar denken. Dit pakt niemand je meer af!

  • Evelien

    Wat een avontuur, wat een prestatie!

    Als het een troost mag zijn: ik heb zelf ook de EBC-trek gelopen in oktober/november en ik heb ook keihard afgezien (en dan was ik nog niet eens zo ziek als jij). Het was voor mij gewoon niet het juiste moment om naar Nepal te gaan, maar ja, geboekt is geboekt. En uiteindelijk keek ik toch ook wel uit naar dat grote avontuur.

    En ja, achteraf herinner je je alleen nog de mooie momenten en wil je maar één ding: teruggaan. 🙂

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *