Mong-La
de tocht naar everest base camp,  nepal,  we12hike

Everest Base Camp dag 4: Namche Bazar – Mong-La

Everest Base Camp Trek dag 4 – van Namche Bazar naar het gehucht Mong-La

Dag vier van onze trektocht naar Everest Base Camp, de dag waarop we Namche Bazar verlaten en daarmee ook de beschaving voorlopig achter ons laten, althans dat heb ik me laten vertellen. Onze volgende bestemming is het gehucht Mong-La, een kleine vier uur lopen van Namche vandaan.
 
Die ochtend begin ik met het nemen van Diamox, een middel tegen hoogteziekte. Alhoewel de Nederlandse bijsluiter meldt dat ik twee pillen per dag moet nemen, adviseert onze gids Jangbu dat ik twee keer per dag een half tablet neem. Hij vertelt me ook dat ik niet alleen tintelende vingers kan krijgen (wat de huisarts me ook al verteld had) maar ook tintelende voeten en oren. Goed om te weten…
 
We beginnen vroeg met het vertrek uit Namche Bazar. De zon stijgt op van achter de bergen en ik realiseer me dat het wederom een prachtige dag gaat worden. Het eerste deel van de wandeling is relatief vlak en makkelijk. In ongeveer een uur bereiken we een plek waar een Nepali een ‘donation box’ heeft staan, hij zorgt er namelijk voor dat de trail hier wijd en veilig is. Hij vraagt iedereen die langs komt een kleine donatie te maken, waarmee hij jongeren kan inhuren die het werk aan het pad voor hem doen. Al kort na het vertrek uit Namche komt Mount Everest weer in zicht. Wat een schoonheid! Ik vind het moeilijk mijn ogen van haar los te trekken en blijf maar ademloos de verte in staren. Vandaag loop ik wederom in een t-shirt omdat het echt warm is, vooral wanneer de wind is gaan liggen. Elke pas omhoog die ik zet, doet me happen naar adem. We bereiken een prachtige stupa, overal worden we ingehaald door jaks en we bereiken de man met de ‘donation box’. Samen met zijn vrouw sleept hij deze dagelijks van het volgende dorp hier naartoe en zit hij de hele dag op een stoel wandelaars te observeren. Aan zijn gezicht te zien, is hij minstens 100 jaar oud. Nadat we onze donatie hebben gedaan en onze namen in het boek hebben geschreven, lopen we verder.
 
everest base camp trek mong -la

everest base camp trek mong -la

everest base camp trek mong -la
 
Na ongeveer anderhalf uur lopen, komen we aan bij een klein dorpje waar we op het terras plaatsnemen voor iets te drinken. Ik neem een Fanta, iets dat ik thuis echt nooit drink. Echter is de Fanta hier ook nog écht oranje en dus laat ik het me goed smaken. Ik kan de suikers prima gebruiken, de volgende sectie is grotendeels omhoog en aangezien ik nu al steeds buiten adem ben, gaat het vast een uitdaging worden.
 
We bereiken de volgende vallei en dit deel van de wandeling is steil. ‘Slowly, slowly’ blijf ik tegen mezelf zeggen en elke stap neemt mijn zelfvertrouwen een stukje toe. Ik zie de trail voor me uit lopen, het gaat langzaam omhoog. Na het eerste, steile stuk wordt het pad vlakker, maar blijft altijd vals plat, zoals we dat hier noemen. Mijn hart gaat als een gek tekeer en ik krijg voor het eerst tintelende vingers. Heel bijzonder!
 
everest base camp trek mong -la

everest base camp trek mong -la

everest base camp trek mong -la
 
Na ongeveer vier uur lopen komen we bij Mong-La aan, gelegen op een plateau boven de Dudh Koshi rivier. Vanaf hier is het ruim 450 meter naar beneden en dit is de plek waar de lopers die rechtstreeks naar Everest Base Camp gaan rechtsaf buigen en de lopers die naar Gokyo gaan links af gaan. Omdat wij naar Gokyo gaan, wat weinigen doen, belooft het vanaf hier een stuk rustiger te worden op de wandeling. We zitten op het terras in de zon maar ik voel me niet goed. Mijn maag protesteert terwijl ik een boterham eet en ik voel me compleet energieloos. Lila, de gids die tegelijk met ons op loopt met zijn Spaanse klant, geeft aan dat ik toch mee moet op de acclimatisatiewandeling van die middag. Ik moet wennen aan de hoogte en dus lopen we achter het guesthouse de berg op. Soms is er een pad, soms niet en lopen we gewoon dwars door de bush. Onderweg komen we een Duitser tegen, die me vertelt dat hij hier voor de derde keer is. Zijn eerdere pogingen om Gokyo te bereiken mislukten steeds vanwege hoogteziekte, dit wordt zijn laatste poging. Als het hem deze keer weer niet lukt, stopt hij ermee. Na ongeveer drie kwartier klimmen, bereiken we de 4.000 meter hoogte en mogen we even uitrusten. Wow, mijn eerste stappen boven de vierduizend meter! We zitten even stil en de zon verlicht de bergen tegenover ons…
 
everest base camp trek mong -la

everest base camp trek mong -la

everest base camp trek mong -la

 
We lopen op eigen tempo weer naar beneden en ik breng de rest van de middag door op een van de bankjes in het guesthouse. Ik begin me steeds minder goed te voelen en vraag me af of dit hoogteziekte is. Die avond knoop ik een praatje aan met de eigenaresse van het guesthouse. Ze vertelt mij over de recente aardbeving, die op 25 april plaats vond. Dat ze ineens de aarde voelde schudden en dat ze geen idee had wat er aan de hand was, dit had ze hier nog niet eerder mee gemaakt. Ze rende naar buiten en terwijl de aardbeving door bleef gaan, stortte een deel van het guesthouse in. Enkele gasten die in de ochtend waren vertrokken, kwamen die middag weer terug en liet ze overnachten in haar slaapkamer, die als een van de weinige kamers ongeschonden was. De andere dorpelingen boden de bedden aan aan de andere gasten zodat ze in ieder geval een warme plek hadden om te slapen. Toen er op 12 mei een tweede heftige aardbeving plaats vond, realiseerde ze zich dat het geen grapje was en niemand in het dorp wilde meer binnen slapen. Samen met de rest van de inwoners, sliepen ze ruim een maand in tenten omdat niemand meer binnen wilde zijn. De enige keren dat ze binnen waren, was om te koken en om naar het toilet te gaan. In de zomer hebben ze keihard gewerkt om het guesthouse weer in orde te krijgen voor het nieuwe seizoen, iets wat ze prima is gelukt want als ze het mij niet had verteld, had ik niet gezien dat deze plek zo enorm getroffen was.
 
Terwijl ze mij haar verhaal vertelt, krijg ik kippenvel op mijn armen. Ze is zo aardig en tegelijk zo moedig. De aardbevingen moeten verschrikkelijk zijn geweest en met tranen in mijn ogen verontschuldig ik me, dat ik ernaar vroeg. Ze vind het niet erg en geeft aan niet langer bang te zijn, maar het heeft wel een grote impact op haar gemaakt. Het toerisme is enorm afgenomen en ze weet niet precies hoe de toekomst eruit zal zien. Na ongeveer vijftien minuten met haar gepraat te hebben, is het tijd om aan het werk te gaan voor haar. De gasten willen eten…
 
everest base camp trek mong -la

everest base camp trek mong -la
 
Ik heb een knoop in mijn maag tijdens het avondeten. Niet alleen omdat ik me niet lekker voel, maar ook omdat ik medelijden heb met de inwoners van Mong-La. Al die verschrikkelijk aardige Nepalezen die zo hard werken om het iedereen naar de zin te maken… ik neem mijn tweede (halve) Diamox tablet en ga naar bed. Toch kan ik niet slapen, de beelden van de aardbeving blijven door mijn hoofd spoken. Ik ben blij dat we toch besloten gewoon naar Nepal te gaan en op deze manier in ieder geval toch ons steentje kunnen bijdragen aan de wederopbouw van het land.
 
Alle eerdere verhalen lezen over de trektocht naar Everest Base Camp? Die vind je hier.
 
Meer lezen over Nepal? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
Nepal: een hoofd vol emoties
Everest Base Camp Trek: de film
Onze favoriete plekken om te eten in Kathmandu
 
Volg ons voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!
 

9 Comments

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *