Mijn 5 meest gênante momenten in Zuid-Amerika

Zoals je wellicht weet ben ik net terug van een reis van twee weken door Zuid-Amerika. Het was een trip die ik maakte voor mijn werk (perks of the job) en ik moet eerlijk zeggen dat ik het best spannend vond. De meeste studiereizen, zoals dat ik vaktermen heet, maak ik met een collega of een groep. Slechts één keer eerder ging ik alleen op pad en dat was vorig jaar in Alaska. Die plek ken ik inmiddels op mijn duimpje en dus had ik weinig reden tot zorgen. Deze keer dus naar Zuid-Amerika, dat was toch even andere koek. Alhoewel ik eigenlijk geen tijd had om me écht zorgen te maken ergens over, spookten er toch allerlei zaken rond in mijn gedachten als ‘wat als ik in Rio nou overvallen word?’ of ‘wat als mijn auto in de middle of nowhere in Chili stuk gaat?’ Over het algemeen ben ik best avontuurlijk maar toch, het bleef een beetje sudderen in mijn achterhoofd. Eerst helemaal alleen in Rio, daarna een paar dagen beurs met oude bekenden en daarna een roadtrip van een week door Patagonië…
 
Uiteindelijk is het allemaal goed verlopen. Ik ben niet beroofd in Rio, ben niet overboord gevallen tijdens mijn avontuurlijk boottocht bij de watervallen van Iguazú en heb me prima gered op de beurs, waar ik zelfs de moed verzamelde om in mijn eentje een feest van zo’n 500 mensen binnen te stappen. Ik heb de huurauto uiteindelijk heelhuids terug gekregen op het vliegveld, heb geen van mijn vluchten gemist en ook was mijn bagage uiteindelijk steeds op zijn bestemming, zij het regelmatig als allerlaatste op de band. Toch verliep mijn reis niet geheel vlekkeloos en waren er best wat momenten waarbij ik het schaamrood op de kaken had staan. Komen ze:
 

1. Je telefoon vergeten in een toeristen attractie

Als je mij een beetje kent, weet je dat mijn iPhone mijn beste vriend is. Ik maak overal foto’s van en heb zelfs geroepen ‘ze mogen alles van me stelen in Rio, maar niet mijn telefoon.’ In Rio stopte ik mijn telefoon steevast achter de band van mijn broek (als ze dan mijn tas zouden stelen, had ik in ieder geval mijn telefoon nog) en daarna werd ik iets makkelijker. Nadat ik in Iguazú een bootritje naar de watervallen had gemaakt waarbij ik letterlijk zeiknat ben geworden, reed ik met een soort van open bus door de jungle. Je zit dan hoog boven de grond en een half uur lang vertelt een gids over de natuur en de omgeving. Omdat ik dus volledig afgekoeld was door de kou van het water, zat ik te trillen als een rietje in dat voertuig. Voor de vorm probeerde ik toch nog wat foto’s te maken en eenmaal aangekomen bij het eindpunt, spoedde ik me naar het restaurant om wat te eten en op te warmen. Zo’n tien minuten na het uitstappen stond er ineens een Zuid-Amerikaan achter me, die mijn telefoon in zijn hand hield. Ik kreeg zo ongeveer een rolberoerte, want ik had hem dus schijnbaar in die bus laten liggen. Gewoon, op de stoel naast me. Hoe dom? Ik krijg er nog een hartverzakking van als ik eraan denk. My preciousssss …. Overigens heb ik me in Rio verder super veilig gevoeld, meer dan in bijvoorbeeld Buenos Aires!
 

 

2. Het niet kunnen betalen van je benzine

De laatst week van mijn reis ging ik op pad met een huurauto in Chileens Patagonië. Ik reed in een prachtige SUV en voelde me best wel stoer dat ik dat toch maar even mooi deed zo in mijn eentje. Nu moet je weten dat ik eigenlijk bijna geen Spaans spreek. Kijk, ik kan best wel eten bestellen, de weg vragen en wat over mezelf vertellen, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Het rappe Chileens-Spaans, daar versta ik echt geen reet van. Na twee dagen rijden leek het me verstandig om eens te gaan tanken en in Chili is het zo dat er mannetjes voor je bij de pomp staan die de tank vullen. Mijn ‘acceptar tarjetas?’ werd bevestigd en dus tankte de man mijn auto vol. Even later moest ik betalen en bleek mijn creditcard niet te werken. Mijn pinpas ook niet. Daar sta je dan, ergens in Chili, met te weinig cash op zak om je benzine te betalen. De beste man begon een heel verhaal te vertellen in het Spaans en stelde me talloze vragen. De kaart werd nogmaals door het apparaat gehaald maar na vijf pogingen werd ie nog steeds niet geaccepteerd. Dat was het moment dat ik het toch wel even warm kreeg. De halve bedrijfskantine liep uit en inmiddels had ik een heel publiek om mij heen verzameld. De opluchting was dan ook heel groot toen het apparaat piepte en er een bonnetje ‘betaald’ uit kwam rollen… na tien pogingen!
 

3. Iets met je kleding …

Op mijn laatste dag in Patagonië moest ik een veerpont nemen om terug te komen bij de luchthaven waar ik mijn auto zou inleveren en terug zou vliegen naar Santiago. Ik was die ochtend in alle vroegte opgestaan want de rit zou ruim 3.5 uur duren en ik moest om 11 uur in Puerto Montt zijn. Eenmaal op de boot besloot ik even een luchtje te gaan scheppen. Nadat ik mijn overtocht had betaald, liep ik naar de achterkant van het dek. Al bij de eerste auto die ik passeerde, ging het raampje open en stak een Chileen zijn hoofd naar buiten. Ook hij begon vrolijk tegen mij te babbelen maar al snel werd hem duidelijk dat ik het niet begreep. ‘No entiendo Español!’ deed hem uiteindelijk inzien dat zijn verhaal een kansloze missie was maar hij wilde me toch iets duidelijk maken. Wat ie allemaal zei, ik had geen flauw idee. Ik was moe van mijn reis en het was nog vroeg, dus ik zat er helemaal niet op te wachten en wilde dus doorlopen, tot ie me zelfs bij mijn arm greep. Uiteindelijk wees ie naar mijn kruis. Net op het moment dat ik ‘piss off!’ wilde roepen, keek ik even en … bleek mijn gulp wagenwijd open te staan. Oeps! Het enige wat ik kon uitbrengen was ‘ohh gracias señor’ en met een rood hoofd ben ik keihard weggelopen…
 

 

4. De verkeerde kant op rijden

Rijden in Chili is op zich niet moeilijk, alleen had ik me voorafgaand aan de reis niet echt verdiept in de verkeersregels. Ik ging er vanuit dat het wel goed zou komen en de meeste van mijn routes gingen toch over de snelweg en/of door de middle of nowhere. Net voor het eerder genoemde tankmoment, reed ik een dorpje op zoek naar een benzinepomp. Alhoewel ik weet dat er in Chileense dorpen vaak eenrichtingswegen zijn, staat het alleen aangegeven op de straatnaam bordjes met een pijltje en niet zoals in Nederland met een groot verbodsbord. Mijn hart sloeg dus ook een aantal slagen over toen ik schijnbaar een drukke eenrichtingsstraat tegen het verkeer in was gereden. Ik werd erop geattendeerd door een aantal mannetjes aan de kant van de weg, die driftig begonnen te zwaaien naar me. Als een dolle zette ik in mijn auto in de achteruit en reed ik de straat in zijn achteruit weer uit, tussen het rijdende verkeer door.
 

 

5. Een lifter meenemen die geen Engels spreekt …

Normaal gesproken neem ik nooit lifters mee maar tijdens mijn laatste dag had ik een wandeling naar Muelle de Alma gedaan die tien kilometer rijden over een gravelweg van het dichtstbijzijnde dorp vandaan lag. Op de heenweg zag ik al een jongeman lopen over die weg en niet veel later tijdens de wandeling kwam ik hem tegen. Omdat we allebei alleen waren, vroeg ik hem aan het eindpunt een foto van me te maken en ik maakte een foto van hem. Zo gaat dat als je alleen reist. Al snel bleek hij alleen yes/no/thank you te kunnen maar geen probleem, de foto’s waren okee. Toen ik terug reed naar het dorp, zag ik hem lopen en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem die 10 km terug te laten lopen, dus ik deed mijn raampje open en vroeg of ie een lift wilde, in het Engels. Dat leek ie te begrijpen en dus stapte hij in. Ik deed een poging wat over mezelf te vertellen maar veel verder dan ‘hallo ik ben Anto en ik ben hier voor mijn werk’ kwam ik niet. Dus zette ik mijn Spotify playlist van Muse maar aan, die hij vervolgens mee ging zitten zingen. In het Engels… Omdat ik nogal gefocust was op het veilig bereiken van het dorp, de weg was namelijk aardig slecht, had ik geen tijd om hem in de gaten te houden, maar op een gegeven moment zag ik dat hij allemaal selfies aan het maken was. Van ons. Terwijl ik aan het rijden was. Ik zit er niet bepaald op te wachten om internet famous te worden in Chili dus vertelde hem dat ik dat niet zo’n goed idee vond, maar dat leek ie ook niet te begrijpen. Uiteindelijk is hij zo’n anderhalf uur met me meegereden en dat was wat mij betreft lang genoeg.
 

 

6. De weg niet kunnen vinden, zelfs niet met een GPS

Tijdens mijn roadtrip had ik ook nog een zakelijke afspraak met een agent waarmee we samenwerken. Ik was er al eens eerder geweest maar had voor de zekerheid toch mijn GPS maar aan gezet. Zo’n GPS op je telefoon waardoor je dus eigenlijk niet echt meer op het verkeer let als je de weg zoekt op je mobiel. Maar goed. Ik zat op de goede straat en reed voorbij en zag niks. Althans, niks dat me bekend voor kwam. Ik keerde dus om en reed nog een keer langs, maar weer niks. Ik ben welgeteld vier keer op- en neer gereden maar zag het gewoon niet. Geen kantoor dat ik herkende. Compleet gefrustreerd heb ik de auto uiteindelijk maar ergens geparkeerd en ben ik gaan lopen, met mijn telefoon in de hand. Toen bleek dus dat het kantoor niet aan de rechterkant maar aan de linkerkant van de weg zat. Had mijn geheugen me daar even mooi in de steek gelaten…
 

7. Niet meer overeind kunnen komen tijdens je snowboardles op een vulkaan

Stel je bent op reis en krijgt het aanbod om te leren snowboarden. Op een vulkaan. In Patagonië. Als je Anto Spaan heet, zeg je daar natuurlijk geen nee tegen. En zo stond ik dus, totaal onvoorbereid, op een snowboard terwijl ik geeneens skikleding bij me had. Leren snowboarden is vallen. Heel vaak vallen. Elke minuut vallen en dan meestal nog op je achterste ook. Omdat de sneeuw heel zacht was, zakte ik vaak tot mijn ellebogen erin weg en kon ik niet zonder hulp overeind komen. Dus moest mijn leraar (ik had gelukkig privé-les) steeds weer naar mij toe komen om me overeind te helpen. Hoe gênant?!? Maar goed, ik heb het overleefd, heb geen been gebroken en ben de piste af gekomen, het laatste stuk zelfs helemaal zonder hulp. Het ziet er nog best okee uit toch, zo voor een eerste keer?
 

 
Tot zover mijn meest beschamende momenten in Zuid-Amerika. Dit alles vond plaats in zo’n twee weken of beter gezegd, een week en een dag. Al met al was het een geweldige reis die ik niet snel zal vergeten. Toen ik terug kwam en thee ging drinken bij een vriendin die ook veel in Zuid-Amerika heeft gereisd en ik vertelde dat ik dit alles in mijn eentje had gedaan, gaf ze aan dat best wel stoer te vinden, vooral in een land waar ik de taal nauwelijks spreek. Eerlijk gezegd had ik daar nooit zo bij stil gestaan. Ik doe gewoon wat in me opkomt en probeer af en toe iets wat niet lukt. Dat ik dan weer heelhuids thuis kom is toch altijd het belangrijkste.
 
Meer confessions? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– De blogger burn-out roept!
– 5 Tips voor travel bloggers waarvan ik wilde dat ik ze twee jaar geleden had geweten
– Hoe Instagram het reizen voor mij verpestte
 
Dank je voor het delen!