Je bent niet wat je doet (leermoment in Zweden)

“Hoe gaat het op je werk?” is een vraag die ik, naar ik me herinner, heel vaak kreeg toen ik nog in Nederland woonde. Hier in Zweden krijg ik hem nooit. “Wat doe je voor werk?” is er nog zo eentje, als je op een feestje bent en aan de praat raakt met mensen die je nog niet eerder hebt gezien. Deze vraag krijg ik in Zweden wel regelmatig, maar als ik dan zeg wat ik doe, is het klaar.

In het begin vond ik dat raar. Daar waar ik in Nederland heel vaak over mijn werk praatte (en dat een belangrijk onderwerp van gesprek was) leek het hier ineens behoorlijk onbelangrijk. Ineens vielen alle kwartjes op zijn plek. Vandaag deel ik een mooi inzicht met je wat me ruim een jaar kostte om te begrijpen.

Ergens in december ’22 raakte ik in een soort existentiële crisis. Ik was in Nieuw-Zeeland en net gestopt met Te Araroa. Ineens had ik tijd over om na te denken over mijn leven en vooral het leven waarmee ik me identificeerde: dat van de reisblogger. Ik had tien jaar lang keihard gewerkt om van mijn hobby mijn beroep te maken en was sinds bijna zes jaar fulltime blogger. Onbewust had mijn werk een groot deel van mijn leven overgenomen en ik realiseerde me: dat wil ik niet meer.

In december ’22 sprak ik de woorden uit “ik wil niet meer alleen Anto de reisblogger zijn. Ik ben ook Anto de vriendin, zus, tante, dochter. En misschien ooit wel weer een partner. Ik ben méér dan mijn werk.”

Laat ik voorop stellen dat ik altijd trots ben geweest op mijn werk. Niet zozeer op dat ik reisblogger ben, maar wél dat ik van mijn hobby mijn werk heb weten te maken. Toen ik in 2013 besloot dat ik van mijn hobbyblog mijn werk wilde maken, werd ik door veel mensen uitgelachen. In mijn gezicht, maar vooral ook achter mijn rug om.

In de periode tussen 2013-2017 leek het alsof ik twee levens leidde. Mijn oude leven (kantoorbaan, koophuis, stabiele relatie) en mijn reisblogger leven (avontuur, onderweg zijn, remote werken). Ik switchte wekelijks meermaals van het ene leven naar het andere leven. En weer terug. Nadat ik in 2018 terug kwam in Nederland van mijn wereldreis was ik fulltime blogger en het leek wel alsof iedereen daar alles over wilde weten.

In Nederland stond mijn leven grotendeels in het teken van netwerken, blogreizen maken, ondernemen en werken in een co-workingspace met andere vrouwelijke ondernemers. Er was altijd wel iemand die mij vroeg wat ik precies deed en vooral: hoe ik dan met reizen mijn geld verdiende. De Nederlandse directheid, denk ik nu. Maar ook buiten mijn werk om kwam deze vraag altijd steevast naar boven. Uit interesse of nieuwsgierigheid? Zeg het maar …

Doordat ik veel omging met andere gepassioneerde ondernemers leek het heel normaal te worden dat mijn werk en privéleven zo met elkaar verweven waren zonder duidelijke grenzen. In Nieuw-Zeeland viel dat ineens weg en realiseerde ik me dus “dit moet anders. Ik ben méér dan mijn werk.”

De laatste jaren ben ik mij steeds meer gaan verdiepen in de kracht van je gedachten en hoe je bepaalde dingen kunt manifesteren. Ik weet het, manifesteren is (net zoals influencer trouwens, no pun intented), een kotswoord, maar toen ik voor het eerst van het woord manifesteren hoorde realiseerde ik me dat ik dit al jarenlang deed zonder dat ik wist wat het was.

Een van de belangrijkste lessen die ik leerde was “the Universe will always deliver” oftewel je krijgt waar je om vraagt. Goed en slecht. Ja jongens, ik heb ook een hele reeks dingen zien gebeuren waar ik onbewust om had “gevraagd” die minder leuk waren. Zoals een weggeblazen tent tijdens een tornado en een auto die kapot ging aan het einde van de weg ver boven de poolcirkel.

Soms duurt het een tijdje voordat hetgeen je om vraagt ook werkelijkheid wordt. Mijn uitspraak om meer te zijn dan alleen maar reisblogger manifesteerde zich, compleet onbewust, toen ik naar Zweden verhuisde.

Het belangrijkste dat ik het afgelopen jaar over Zweden leerde is dat niks is wat het lijkt. Het beeld dat ons door de media in Nederland over Zweden wordt voorgehouden, is naar mijn mening verre van de realiteit. Sure, in de grote steden (drie, welgeteld) zijn er veel hippe mensen en zijn huizen modern en ingericht conform het “nordic design” en zijn zaken als gezondheidszorg uitstekend geregeld. In de rest van Zweden is het echt een ander verhaal. Daar wijd ik wellicht op een ander moment nog wel eens een blog aan, mijn 1-jarig jubileum komt immers in zicht hier 😉

Maar wat ik ook leerde, is dat Zweden in veel opzichten heel anders zijn dan Nederlanders. Er is mij hier nog nooit door iemand gevraagd hoe ik geld verdien met mijn reisblog. Sterker nog, als ik vertel wat ik doe qua werk wordt er meestal geknikt en gaan we verder met het gesprek. In het begin had ik dit niet echt door, maar een paar maanden geleden begon het me ineens op te vallen dat er niks werd gevraagd en dat men het gewoon als vanzelfsprekend aan leek te nemen.

Verder begon het me tijdens gesprekken op te vallen dat niemand het in zijn vrije tijd het over zijn of haar werk had. NIEMAND. Geen geklaag over collega’s, stress en reistijden. Maar ook geen verhalen over loonsverhoging en carrière maken. He-le-maal niks.

De laatste maanden heb ik hier veel over nagedacht. Ik heb tijdens mijn gesprekken veel geobserveerd. Ik voerde gesprekken met bewoners van het platteland en bewoners van de steden hier in het noorden. Maar ik heb ook veel teruggedacht aan gesprekken die ik de afgelopen jaren voerde met Zweden. Is het zo dat Zweden niet nieuwsgierig zijn? Nee, volgens mij niet. Want de vraag die ik wél van letterlijk elke Zweed krijg is waarom ik hier naartoe verhuisd ben en waarom naar Dorotea, mijn woonplaats. Aan nieuwsgierigheid geen gebrek dus.

Ik kan eigenlijk maar tot één conclusie komen. En dat is dat het niet uitmaakt wat je qua werk doet. Daar waar we in Nederland status ophangen aan wat voor werk we doen, boeit hier niet. Ze vinden het hier gewoon niet zo belangrijk. En dat inzicht maakt voor mij de cirkel rond. Wat een verademing is het om te kunnen praten over alles behalve werk. Over mooie wandelingen, bessen plukken, familie en simpelweg: het dagelijks leven en iets simpels als de zon die schijnt.

Zonder dat ik het had kunnen vermoeden werd mijn door mijzelf aangebrachte label “ik ben reisblogger” de afgelopen tien maanden langzaam maar zeker van mijn ziel afgeschraapt en maakte dat plaats voor “hej, ik ben Antonette.”

Het duurde even en het gebeurde vrij onbewust maar zoals ik al zei .. the Universe will always deliver.

Kram från Sverige! x