Jaaroverzicht 2023: reizen, hikes, emigreren en heel veel liefde

Op 1 januari 2023 werd ik wakker in Nelson, Nieuw-Zeeland. Ik had inmiddels besloten om te stoppen met het lopen van Te Araroa en was een beetje zoekende hoe nu verder. De eerste week van het jaar bracht ik door samen met een reisgenoot in Golden Bay en nadat we afscheid van elkaar namen, reisde ik solo verder door Nieuw-Zeeland. Ik maakte echt hele bijzondere hikes en voelde vanaf medio januari dat ik steeds meer in de flow kwam. Omdat reizen door NZ een stuk duurder is dan een thru hike doen ging ik ook weer aan het werk. Ik had een heerlijke vibe te pakken waarbij ik vaak ‘s ochtends werkte en ‘s middags op pad ging.

Ik maakte verschillende Great Walks (oa de Kepler Track, Routeburn Track, Milford Track en Paparoa Track) en deed een toffe overnight hike naar Lake Daniell. Ik bracht bijna twee maanden in het diepe zuiden van Nieuw-Zeeland door, in het prachtige Fiordland National Park.

De laatste anderhalve maand van mijn reis moest ik helaas veel rustiger aan doen dan gepland want ik viel van een berg tijdens mijn Mueller Hut hike en blesseerde mijn knie zodanig dat ik op dat moment nauwelijks meer kon lopen. Het uiteindelijke herstel duurde voort in Nederland.

Dat ik niet kon gaan hiken had tot gevolg dat ik extra veel tijd had om naar binnen te keren en met mezelf aan de slag te gaan. Ik zat met mijn dagboek op de mooiste plekken aan het water en staarde vaak uren uit over zee of over de bergen. Soms stroomden de tranen volop. Ik wil niet teveel op details in gaan, maar er bleek onder een diepe laag nog een hoop verdriet uit mijn jeugd verstopt te zitten. Door recente gebeurtenissen werden bepaalde emoties keer op keer opnieuw aangewakkerd en door te schrijven, te voelen en gewoon te zijn kon ik mezelf, een week voordat ik naar huis vloog, eindelijke vergeven en tegen mezelf zeggen “het is niet jouw schuld.”

De Nieuw-Zeeland reis die een groot fysiek avontuur moest worden, namelijk 3.000 kilometer hiken, werd uiteindelijk een groot avontuur naar binnen. Overigens denk ik dat ik al met al toch zo’n 2.500 kilometer gelopen heb met alle wandelingen die ik maakte.

De fundering voor mijn wens in Zweden te wonen werd, zonder dat ik het destijds in de gaten had, al acht jaar geleden gelegd toen ik voor het eerst op reis was in het Zweden buiten Stockholm. Ik bezocht de regio Småland toen op een blogreis en schreef toen al: “mag ik voor altijd blijven”. Het artikel dat ik destijds schreef, vind je hier terug.

Na een afscheidsfeestje stapte ik in de auto en ging ik met de boot naar Zweden vanuit Kiel. Na aankomst reed ik naar de Sörmland regio, waar ik een paar dagen wandelde over de Sörmlandsleden, samen met Elsbeth van Swedish Trails. Zij is enkele jaren geleden ook naar Zweden geëmigreerd tijdens deze wandeling leerde ik veel over wonen in Zweden.

Deze keer keek ik heel anders naar Zweden. Namelijk niet als vakantiebestemming, maar als mijn nieuwe thuisland. Sinds 2018 ben ik elke zomer op vakantie in Zweden geweest maar op het moment dat je de knoop doorhakt om er te gaan wonen, zie je zaken ineens heel anders. Over mijn redenen om te emigreren schreef ik dit uitgebreide artikel, wat al duizenden keren gelezen werd, dus schijnbaar raakt het mensen en herkennen anderen zich erin.

Een plan had ik niet. Alleen maar naar het noorden reizen en huizen bezoeken. Het enige dat vast stond was dat ik tegen het einde van de zomer een woonplek wilde hebben. Mijn hele reis is hier terug te lezen. Uiteindelijk vond ik een prachtig huis in de gemeente Dorotea, in zuid Lapland. Als ik terugkijk op het hele proces mag ik in mijn handjes klappen met hoe vlekkeloos alles verlopen is. Dorotea is de kleinste gemeente in Zweden (het is elk jaar weer “vechten” met Bjurholm om deze twijfelachtige eer) en er wonen slechts 2.350 mensen) en ik heb er alles wat ik nodig heb. Twee supermarkten, een kleine sportschool, een kluswinkel, een konditorei (een van de beste van heel de provincie Västerbotten) en een busverbinding naar het noorden, zuiden en oosten.

De laatste jaren ben ik steeds meer gaan vertrouwen op mijn intuïtie en de signalen die ik soms krijg van bovenaf. Als ik dat niet had gedaan, had ik nu nooit gestaan waar ik nu ben. Ik heb leren vertrouwen op mijn gevoel en steeds opnieuw gekozen voor onzekerheid omdat ik diep in mijn hart wist dat de sprong in het diepe me iets moois zou brengen, zonder de precieze uitkomst te weten.

In september 2022 (ruim een jaar geleden dus) vond er een bijzondere ontmoeting plaats met iemand die ik nu mijn liefde mag noemen. Toen we elkaar online terugvonden nadat we slechts vijf minuten met elkaar hadden gesproken wist ik al: deze man gaat een bijzondere rol vervullen in mijn leven.

Welke rol dat zou worden wist ik niet. Wat ik wél wist is dat ik hem opnieuw zou zien. Ik moest er wat moeite voor doen en enorm voor uit mijn comfort zone gaan, maar uiteindelijk spraken we af en besloten we, op onze eerste “date” (wat ze in Zweden overigens niet zo noemen dus ik heb het ook nooit zo genoemd) gingen we kamperen in de sneeuw. Ik denk dat als mensen ons toen gezien zouden hebben, ze dachten “wow de vonken slaan flink over” en dat gebeurde inderdaad.

De rest van de zomer trokken we er, soms ook met zijn twee zoontjes, op uit de prachtige natuur van Zweden in. Ik verdeelde mijn tijd tussen het opknappen van mijn huis in Dorotea en buitenspelen met hem. Wat een heerlijke zomer vol liefde werd het.

Ik krijg veel vragen over de afstand tussen ons want hij woont bijna vier uur reizen bij mij vandaan. En dat is helemaal okee. Al vanaf het begin was duidelijk: we zijn ontzettend graag samen maar hebben ook behoefte aan onze tijd alleen. We hoeven niet samen te wonen en zijn daar ook helemaal niet mee bezig. Het geijkte samen doorbrengen van de rest van je leven is, mede door mijn levenswijze, niks voor mij. Als ik kijk naar mijn belangrijkste levensles van de afgelopen jaren is dat ik in de basis heel happy ben in mijn eentje en dat ik juist ook heel graag alleen ben. Door veel tijd alleen door te brengen, koester ik onze momenten samen juist meer. Ik kijk er steeds weer opnieuw naar uit om bij hem te zijn en dat gevoel wil ik graag vasthouden voor zolang het mag duren.

Zweden is een immens land en ik sta dan ook te popelen om er steeds weer opnieuw op uit te trekken. De afgelopen zomer maakte ik talloze reizen binnen Zweden. Veel op- en neer naar Hemavan (waar mijn vriend woont) maar ook reisde ik in opdracht naar Dalarna waar ik mooie hikes maakte in het Långfjället naturreservat en ik bezocht Skåne en Småland in het zuiden van Zweden.

Eén van de hoogtepunten van het afgelopen jaar was mijn hike op de Padjelantaleden. Deze meerdaagse tocht door het ongerepte Padjelanta Nationaal Park was prachtig maar pittig. Samen met vriendin Rianne trok ik erop uit en doorkruiste ik een van de grootste nationale parken in Zweden te voet. Uiteindelijk eindigde ik met een fikse blessure aan mijn enkel, waarvan ik nog steeds herstellende ben. Qua blessures was het zeg maar niet zo heel erg mijn jaar.

Al sinds oktober is Lapland bedekt met een flinke laag sneeuw en is hiken nog maar beperkt mogelijk, dus ik kijk er enorm naar uit om volgende zomer opnieuw op pad te gaan en mooie, nieuwe plekken te ontdekken.

De sneeuw … laat ik het daar eens over hebben. “Snow is early this year” is een veelgehoorde uitspraak. In eerste instantie was het helemaal niet mijn plan om het hele jaar in Zweden te gaan wonen, maar dingen lopen nu eenmaal altijd anders dan gepland. Ik vond een huis waar ik het hele jaar door zonder problemen kan wonen en werd verliefd. En dus besloot ik ervoor te gaan en ook mijn winter door te gaan brengen in Zweden (in plaats van in Nieuw-Zeeland, wat een jaar geleden nog het plan was).

Op het moment dat ik op 6 oktober de boot afreed in Travemünde in Duitsland, kreeg ik een berichtje van mijn buurvrouw met daarin een foto van mijn huis … in de sneeuw. De eerste sneeuw van het jaar! Ik troostte me met de woorden “meestal blijft het pas vanaf eind november/begin december permanent liggen” maar eenmaal terug in Zweden bleek dat de sneeuw niet meer zou verdwijnen.

Inmiddels heb ik me volledig ondergedompeld in de wereld van het winterse Zweden, uiteraard niet zonder slag of stoot. Ik heb een klein fortuin uitgegeven aan goede winterkleding want met -25 is het wintersportspul dat je hebt gewoon niet voldoende. Mijn uitrusting, waaronder twee paar ski’s (langlaufski’s en tourski’s) en nieuwe boots waren ook een leuke investering. Gelukkig vond ik voor mijn kleding en gear ook enkele fijne sponsoren, waaronder Helly Hansen, Royal Robbins en LEKI.

Daarnaast ben ik druk met sneeuwruimen op mijn veranda en balkon en zo af en toe pak ik de oprit mee. Mijn buurmannen vinden het overigens maar al te leuk om mij te helpen met hun “snöslunga” (een elektrische sneeuwblazer) dus het gebeurt regelmatig dat ik thuis kom van een tripje en dat mijn oprit en toegang naar de voordeur al sneeuwvrij gemaakt zijn.

Alhoewel ik er niet altijd zin in heb, verplicht ik mezelf elke dag minstens een uur naar buiten te gaan. Soms door te wandelen op- en neer naar de supermarkt (ik heb momenteel geen auto, Rudolph is inmiddels terug naar Nederland), soms door een rondje om het meer te langlaufen. De kortste dag van het jaar ligt inmiddels achter me en de dagen worden langzaam maar zeker weer langer. De neiging om met een kleedje op de bank te kruipen en voortijdig naar bed te gaan is groot, maar ik realiseer me gelukkig dat elke dag een dosis daglicht noodzakelijk is om de winter fysiek en mentaal goed door te komen.

Aan het einde van het jaar reisde ik nog voor twee weken voor een workation naar Bali. Om op te warmen, te werken en vervolgens af te schakelen. Het is een ontzettend enerverend jaar geweest en ik voelde dan ook enorm de behoefte om even helemaal niks te doen. De eerste week op Bali werkte ik, de tweede week sloot ik mijn laptop en begon ik aan mijn vakantie. Ik sliep, las, deed yoga, en sliep nog meer. Ik heb in totaal 12 boeken gelezen in 15 dagen. Daarnaast maakte ik mooie nieuwe content voor op We12travel en maakte ik zakelijke plannen voor de toekomst.

Mocht je trouwens mijn blog over mijn 60 uur durende reis en vertraagde vlucht gelezen hebben dan heb ik goed nieuws, want de KLM heeft inmiddels niet alleen mijn gemaakte kosten vergoed, maar ook een bedrag van 600 euro uitgekeerd omdat de vertraging te maken had met technische omstandigheden. Bij deze is mijn ticket naar Bali voor volgend jaar dus zeker gesteld! Dank KLM, voor de uitstekende afhandeling en snelle service!

In zakelijk opzicht was mijn jaar minder succesvol. Deels vanwege mijzelf, deels vanwege omstandigheden buiten mijn macht om. Mijn belangrijkste doel in 2023 was om een huis te vinden en vanuit daar meer rust en balans te creëren. Dat lukte. Hierdoor had ik minder tijd en aandacht voor We12travel.

Nadat ik gesetteld was in mijn huis besloot ik er weer volop voor te gaan. Helaas pakte dat anders uit, want Google besloot zijn hele algoritme om te gooien. Hierdoor staan de meeste van mijn pagina’s ineens stukken minder hoog in Google of soms zelfs helemaal niet meer in Google. En dat doet pijn. Maar ik geef niet op, want ik heb de afgelopen jaren geleerd veerkrachtig te zijn en mezelf altijd wel weer te redden, hoe de omstandigheden ook mogen zijn.

Wat de toekomst voor me in petto heeft weet ik niet. Mijn site heeft sinds kort de tagline “het avontuurlijke leven van Antonette Spaan” en dat is precies zoals ik mijn leven voor me zie. Ik heb een fijne thuisbasis vanuit waar ik mooie avonturen mag beleven.

Heel veel concrete plannen voor 2024 zijn er nog niet, een aantal kan ik er al met jullie delen! In januari ga ik naar Nederland voor familiebezoek en een bezoek aan de Vakantiebeurs. Aansluitend ga ik een paar dagen naar Oostenrijk op persreis. De rest van de winter breng ik, zoals het er nu naar uit ziet, in Zweden door. Ik wil graag mijn skills op het gebied van langlaufen en tourskiën verbeteren en daar ga ik dan ook veel tijd en energie insteken.

In april staat er een workation in eigen land op de planning en in mei hoop ik mijn lief mee te nemen naar Nederland zodat hij kennis kan maken met mijn familie en mijn roots.

Voor de zomer heb zitten er een aantal reizen in de pijplijn maar die klap moet nog gegeven worden. Het voelt immers nog zo ver weg. In het najaar van 2024 ben ik van plan weer een grote reis te gaan maken. De bestemming houd ik nog even geheim, maar het belooft heel mooi te worden.

Mijn lief zegt weleens gekscherend tegen mij als ik weer eens wat aan het plannen ben “maar moet je nou steeds als die reizen maken” en mijn antwoord is steevast: JA! Ik wil niet zonder reizen, het is een onderdeel van mijn leven. Juist door regelmatig op reis te gaan is thuiskomen zo bijzonder en ga ik mijn zelf gecreëerde leven hier in Zweden steeds weer opnieuw waarderen en liefhebben.

Daarnaast ben ik dankbaar dat ik jaren geleden mijn passie heb mogen ontdekken voor het schrijven en inspireren van andere middels het delen van mijn avonturen en verhalen. Dat ik van mijn hobby mijn beroep heb gemaakt is geen geluk maar een gevolg van jarenlang keihard werken, risico’s nemen, doorzetten en bepaalde keuzes maken.

Nog steeds werk ik dagelijks aan mijzelf door middel van beweging, mindset, journallen, meditatie en kennis opdoen via podcasts, boeken en cursussen. Het leven dat ik nu leid bestaat uit een constante flow van gebeurtenissen die er keer op keer voor zorgen dat ik uitgedaagd word. Of het nu financiën, familieomstandigheden of mijn eigen gezondheid betreft, er valt altijd wat te leren.

In mijn eentje naar Zweden emigreren was niet makkelijk en zal ook het komende jaar de nodige uitdagingen met zich meebrengen. En dat geeft niet, want de deining van de golven waarop ik mee beweeg zijn onderdeel van het leven.

Ik zou nog wel uren door kunnen schrijven over wat 2023 me gebracht heeft, maar voor nu laat ik het hierbij. Het is de hoogste tijd om mijn pyjama uit te trekken, mijn winterkleding aan te doen en naar buiten te gaan voor mijn dagelijkse dosis daglicht.

Ik wil deze blog en 2023 graag afsluiten met een aantal woorden van dank aan jullie. Zonder alle mooie berichten, comments en DM’s zou mijn werk een stuk minder waardevol zijn. Dus dankjewel voor jouw mooie, bemoedigende woorden!

Ik wens je een prachtig 2024 vol avonturen en liefde toe!

Antonette xxx