Is Cape Reinga de moeite waard?

Is Cape Reinga de moeite waard?

Drie maanden in Nieuw-Zeeland lijkt ontzettend veel, maar al zodra ik in Auckland een (soort van) planning maakte, kwam ik er achter dat er nog ontzettend veel te zien en te doen was. Zelfs na twee eerdere bezoeken aan Nieuw-Zeeland. Ik plande vanuit Auckland een bezoek aan de Waitakere Ranges en reed naar Whangarei, waar ik verdwaalde tijdens mijn hike op de Bream Head / Te Whara Track. Vanuit hier was mijn planning om verder noordwaarts te rijden en de Te Paki Coast Track te lopen, een trektocht van drie dagen langs het uiterste noorden van Nieuw-Zeeland. Echter was ik in Whangarei al gewaarschuwd dat er noodweer op komst was. Omdat ik maximaal drie weken op het Noordereiland wilde blijven, moest ik direct keuzes maken. Het weer uitzitten en dan alsnog Te Paki doen, of dat idee laten voor wat het is en verder gaan. Na een nachtje slapen had ik het besluit gemaakt: ik wilde hoe dan ook naar Cape Reinga rijden, omdat dit het noordelijkst bereikbare stukje van Nieuw-Zeeland is. En gewoon omdat ik retebenieuwd was naar die plek.
 

Mijn reis naar Cape Reinga

Mijn reis naar Cape Reinga begint dus in Whangarei. Vanaf hier is het 265 kilometer rijden naar het uiterste noorden van het Nieuw-Zeelandse vasteland. Na het ontbijt laad ik mijn kampeerspullen in de auto en rijd ik richting Kaitaia, een deprimerende provinciestad en tevens het laatste échte stukje beschaving voor Cape Reinga. Ik verslik me bijna als ik hier ruim 30 cent per liter meer moet afrekenen voor mijn benzine, maar niet tanken is geen optie, vanaf hier zijn er namelijk geen tankstations meer. Ik wil nog even een koffie kopen bij de McDonalds maar het is er stervensdruk en realiseer me dat de Nieuw-Zeelanders nog steeds kerstvakantie hebben en dat zo’n beetje iedereen op de been is. Ik laat de koffie dus maar voor wat ie is en wil Kaitaia zo snel mogelijk achter me laten.
 
Vanaf Kaitaia is het nog ongeveer anderhalf uur rijden naar Cape Reinga. Na een half uur valt mijn mobiele verbinding weg en wordt de weg eenzamer. Alhoewel het zonnig was toen ik uit Whangarei vertrok en het in Kaitaia slechts licht bewolkt was, hebben donkere wolken zich inmiddels boven mijn hoofd samengepakt. Onderweg zie ik nog wat borden met tours naar Cape Reinga en af en toe een verlaten boerderij. Voor de rest oogt het landschap desolaat en even voel ik me hier ontzettend eenzaam. Af en toe komt er een tegenligger voorbij, maar over het algemeen is het rustig op de weg.
 
Vlak voor ik bij Cape Reinga ben, zie ik de afslag naar Tapotupotu Bay liggen, hier wil ik vanavond kamperen. Ik twijfel even kort of ik eerst naar Cape Reinga zal gaan, maar wil niet het risico lopen dat de camping vol staat vanmiddag en dus zet ik hier eerst mijn tentje op aan het water. Het is een prachtige baai waar veel dagjesmensen naartoe komen om ‘een dagje strand’ te doen. Stiekem hoop ik dat de dagjesmensen vertrokken zijn als ik straks terug kom, want deze plek is eigenlijk te mooi om met hordes andere mensen te delen.
 

 

Over Cape Reinga

Cape Reinga is het noordelijkste bereikbare stuk land van Nieuw-Zeeland, maar niet zoals veel mensen denken het meest noordelijke officiële stuk land. Deze eer behoort toe aan North Cape, een stuk land zo’n 20 kilometer ten oosten van Cape Reinga. Dit stukje land wordt gebruikt voor wetenschappelijk onderzoek en is dus niet toegankelijk voor toeristen. Cape Reinga ie een heilig stuk land voor de Maori, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland. Op het noordelijkste deel van Cape Reinga staat een 800 jaar oude pohutukawa boom vanaf waar de zielen van overleden Maori het water in springen en op die manier terugkeren naar het hun thuisland, Hawaiki.
 

Eenmaal bij Cape Reinga aangekomen, schrik ik een beetje. Overal langs de weg staan auto’s en campers geparkeerd en alhoewel het inmiddels halverwege de middag is, slaat al snel de angst toe dat ik geen parkeerplek meer kan vinden. Ik zie dat er verkeersregelaars proberen de boel in toom te houden en de moed zakt me in de schoenen. Het lijkt erop alsof ik in een complete tourist trap terecht ben gekomen. Uiteindelijk word ik door één van de verkeersleiders naar een plekje bijna vooraan gedirigeerd, tussen twee touringcars in. Om mij heen zijn werkelijk hordes met toeristen, van Chinees tot Russisch tot Kiwi tot Nederlander. Wow. Ik had niet verwacht dat het compleet verlaten zou zijn, maar dit nou ook weer niet.
 
Inmiddels heeft een flinke zeemist de kaap omcirkeld en kan ik slechts enkele tientallen meters vooruit zien. De bekende Cape Reinga vuurtoren is nog niet in zicht, dus besluit ik wat spullen in mijn rugzak te gooien en toch maar die kant op te lopen. De wandeling naar Cape Reinga is ongeveer een kilometer lang over een breed en geasfalteerd pad, prima te doen dus voor iedereen. Na enkele bochten zie ik nog steeds niet veel meer dan een flinke lading mist, maar uiteindelijk laat de vuurtoren zich even zien. De bijbehorende toeristenstroom negeer ik gewoon maar even.
 

Het waait ontzettend hard maar toch is het niet koud. Terwijl ik voorbij wordt gerend door schreeuwende kinderen en verontruste ouders, ga ik me steeds onrustiger voelen. Het lijkt Burgers Zoo wel op een zondagmiddag. Ik besluit op een stuk land op enkele tientallen meters van de kaap af in het gras te gaan zitten. Ik sluit mijn ogen en probeer de negatieve energie te laten voor wat ie is en me te focussen op het positieve. De eerste vijf minuten kost het moeite want ik hoorde de nog immer schreeuwende kinderen en bezorgde ouders (‘do not go past that hill!’ ‘Please smile into the camera NOW!’) overal om me heen. Uiteindelijk lukt het me om me hiervoor af te sluiten en me te focussen op het geluid van de wind en van de zee. Immens hoge golven beuken diep onder mij tegen de kustlijn en zeemeeuwen krijsen in de verte. Ik merk dat ik steeds rustiger wordt en langzaam begint het zonnetje door te komen.
 

Op naar de kaap

Na een kwartiertje zo gezeten te hebben, voel ik me relaxt genoeg om verder naar de kaap te lopen en wat foto’s te maken van de Cape Reinga vuurtoren en de bijbehorende wegwijzer. Ik loop naar het uiterste noordpunt en staar de diepte in. Hier komen de Grote Oceaan en de Tasmanzee samen en dat zorgt voor een enorm spektakel in het water. Wanneer ik naar links kijk zie ik Cape Maria van Diemen, die zijn naam kreeg van Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman. Ik wil er naartoe lopen, maar ik realiseer me dat het een flink eind is en dat ik niet genoeg water in mijn tas heb gestopt. Daarnaast heb ik de getijden niet goed gecheckt en waar ik dus niet of ik de rivier die over het tussenliggende strand stroomt wel over kan steken.
 

Uiteindelijk besluit ik terug naar de auto te lopen en de rust van de camping bij Tapotupotu Bay op te zoeken. Wellicht dat ik vanavond nog even terug keer naar Cape Reinga en hopelijk is het dan wat rustiger. Eenmaal op de camping, vertelt de opzichter dat ik mijn tent maar beter strak neer kan zetten want dat het vannacht flink gaat spoken. Ik zorg dat de scheerlijnen strak staan en pak mijn campingstoeltje. Met uitzicht op zee en mijn Hiking New Zealand reisgids op schoot ga ik de komende dagen van mijn reis plannen. Wellicht dat ik morgen een mooie tocht hier kan lopen, mits het weer het toelaat. ’s Avonds struin ik even over het strand, maar merk ik ook dat ik ontzettend moe ben. Inmiddels ben ik een week op reis en dat is meestal het moment waarop ik een keer instort, mede vanwege het enorme tijdsverschil en de bijbehorende jetlag.
 

Niet veel later begint het te druppelen en dus pak ik al mijn spullen. Ik gooi zo veel mogelijk spullen vast in de auto zodat dat in ieder geval droog ligt mocht het weer vannacht echt zo slecht worden als dat men me wil doen geloven. Niet veel later val ik, met mijn kleren nog aan, in slaap. Ik zal het wel nodig hebben …
 
Middenin de nacht word ik wakker. De wind schreeuwt tegen me en mijn tent gaat bijna horizontaal. Die weather warning was dus bepaald geen geintje. De regen beukt met harde slagen tegen het tentdoek en ik kan de slaap niet meer vatten. Mijn auto staat een kleine honderd meter verderop en in mijn hoofd ben ik al plannen aan het maken om, zodra het licht is, te vertrekken. Af en toe doezel ik nog even weg, maar zodra ik merk dat het licht is, pak ik mijn spullen in en ren ik als een bezetene tussen de auto en mijn tent heen en weer om alle spullen zo droog mogelijk over te krijgen. De tent afbreken is een uitdaging in dit weer, maar binnen enkele minuten heb ik alles onder mijn arm en ren ik voor de laatste keer, en inmiddels compleet doorweekt, naar de auto. Zodra ik achter het stuur zit trek ik het portier met een klap achter me dicht en begin ik te rillen van de kou. Ik wil weg hier, weg van deze onherbergzame plek. Weg van de plek waar de Maori het land verlaten en weg van de plek waar het spookt. Weg van alle toeristen en weg van het noodweer. En dus geef ik een dot gas en besluit ik in één ruk door te rijden naar Auckland, een rit van zo’n 450 kilometer en zes uur. Onderweg blijft het regenen. Sterker nog: het komt gedurende een periode van zo’n 48 uur non-stop met bakken uit de hemel. Het Noordereiland is in een waas van noodweer gehuld en ik zit er middenin.
 
Is Cape Reinga de moeite waard? Ja en nee. Ik snap dat dat niet het antwoord is waar je op zit te wachten, maar waarschijnlijk kun je na mijn uitleg voor jezelf bedenken of het de moeite waard is zo ver te rijden. Laat ik voorop stellen dat ik, wanneer er niet zo enorm veel toeristen waren geweest, ik het waarschijnlijk anders had ervaren. In alle eerlijkheid had ik gewoon niet verwacht dat zo ontzettend veel mensen de moeite zouden nemen helemaal naar Cape Reinga te rijden, want het is natuurlijk niet heel veel meer dan een vuurtoren en een wegwijzer. Door de grote drukte vond ik de magie van deze plek erg moeilijk te voelen. Toen ik eenmaal de negatieve vibes achter me had gelaten, zag ik in wat een mooie plek het is en hoe bijzonder het voelt om daar te mogen zijn. Wanneer het niet zo druk geweest zou zijn, had ik me vrijer kunnen bewegen en wellicht meer kunnen genieten. Daarnaast had ik natuurlijk de pech dat er noodweer over het Noordereiland raasde, waardoor ik eigenlijk gedwongen was weer naar Auckland te gaan, aangezien drie dagen in de regen in mijn tentje zitten voor mij geen optie was. Er is namelijk he-le-maal niks in Cape Reinga en omgeving. Geen mobiel bereik, geen winkels, geen hotels … alleen hordes toeristen en een aantal natuurcampings, waarvan mijn camping er eentje was.
 

Of ik Cape Reinga de moeite vond, vind ik dan ook lastig met slechts een JA of een NEE te beantwoorden. Ik vond de weg er naartoe ontzettend lang en door het donkere weer denk ik dat ik niet echt optimaal heb kunnen genieten van de omgeving. Mocht je niet veel tijd hebben op het Noordereiland, dan zou ik zeker niet helemaal naar Cape Reinga gaan, maar je tijd elders doorbrengen, bijvoorbeeld bij Taupo en Tongariro National Park. Heb je alle tijd van de wereld, is het geen kerstvakantie en zien de weersvoorspellingen er gunstig uit, dan zou de rit er naartoe zomaar de moeite waard kunnen zijn …
 
Meer lezen over Nieuw-Zeeland? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– De Rangitoto vulkaan beklimmen in Nieuw-Zeeland
– 5 x pech tijdens mijn Nieuw-Zeeland reis
– Nieuw-Zeeland voor beginners: 10 tips!
 
Nieuw hier en benieuwd wie ik ben? Check dan mijn bio! Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!