Is Cape Reinga de moeite waard?

Welkom bij dit uitgebreide artikel over Cape Reinga, het noordelijkste punt van het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. Ik bezocht Cape Reinga voor het eerst in 2018 en opnieuw in 2022. Hieronder vind je allereerst mijn uitgebreide verslag uit 2018 en daarna mijn ervaring van 2022, wat een volledig andere ervaring werd. Ik sluit af aanvullende tips voor je bezoek aan Cape Reinga en tips voor je accommodatie bij Cape Reinga. Veel leesplezier!

Drie maanden in Nieuw-Zeeland lijkt ontzettend veel, maar al zodra ik in Auckland een (soort van) planning maakte, kwam ik er achter dat er nog ontzettend veel te zien en te doen was. Zelfs na twee eerdere bezoeken aan Nieuw-Zeeland. Ik plande vanuit Auckland een bezoek aan de Waitakere Ranges en reed naar Whangarei, waar ik verdwaalde tijdens mijn hike op de Bream Head / Te Whara Track.

Vanuit hier was mijn planning om verder noordwaarts te rijden en de Te Paki Coast Track te lopen, een trektocht van drie dagen langs het uiterste noorden van Nieuw-Zeeland. Echter was ik in Whangarei al gewaarschuwd dat er noodweer op komst was. Omdat ik maximaal drie weken op het Noordereiland wilde blijven, moest ik direct keuzes maken.

Het weer uitzitten en dan alsnog Te Paki doen, of dat idee laten voor wat het is en verder gaan. Na een nachtje slapen had ik het besluit gemaakt: ik wilde hoe dan ook naar Cape Reinga rijden, omdat dit het noordelijkst bereikbare stukje van Nieuw-Zeeland is. En gewoon omdat ik super benieuwd was naar die plek.
 

Mijn reis naar Cape Reinga

Mijn reis naar Cape Reinga begint dus in Whangarei. Vanaf hier is het 265 kilometer rijden naar het uiterste noorden van het Nieuw-Zeelandse vasteland. Na het ontbijt laad ik mijn kampeerspullen in de auto en rijd ik richting Kaitaia, een deprimerende provinciestad en tevens het laatste échte stukje beschaving voor Cape Reinga. Ik verslik me bijna als ik hier ruim 30 cent per liter meer moet afrekenen voor mijn benzine, maar niet tanken is geen optie, vanaf hier zijn er namelijk geen tankstations meer.
 
Vanaf Kaitaia is het nog ongeveer anderhalf uur rijden naar Cape Reinga. Na een half uur valt mijn mobiele verbinding weg en wordt de weg eenzamer. Alhoewel het zonnig was toen ik uit Whangarei vertrok en het in Kaitaia slechts licht bewolkt was, hebben donkere wolken zich inmiddels boven mijn hoofd samengepakt. Onderweg zie ik nog wat borden met tours naar Cape Reinga en af en toe een verlaten boerderij. Voor de rest oogt het landschap desolaat en even voel ik me hier ontzettend eenzaam. Af en toe komt er een tegenligger voorbij, maar over het algemeen is het rustig op de weg.
 
Vlak voor ik bij Cape Reinga ben, zie ik de afslag naar Tapotupotu Bay liggen, hier wil ik vanavond kamperen. Ik twijfel even kort of ik eerst naar Cape Reinga zal gaan, maar wil niet het risico lopen dat de camping vol staat vanmiddag en dus zet ik hier eerst mijn tentje op aan het water. Het is een prachtige baai waar veel dagjesmensen naartoe komen om ‘een dagje strand’ te doen. Stiekem hoop ik dat de dagjesmensen vertrokken zijn als ik straks terug kom, want deze plek is eigenlijk te mooi om met hordes andere mensen te delen.

Over Cape Reinga

Cape Reinga is het noordelijkste bereikbare stuk land van Nieuw-Zeeland, maar niet zoals veel mensen denken het meest noordelijke officiële stuk land. Deze eer behoort toe aan North Cape, een stuk land zo’n 20 kilometer ten oosten van Cape Reinga. Dit stukje land wordt gebruikt voor wetenschappelijk onderzoek en is dus niet toegankelijk voor toeristen.

Cape Reinga ie een heilig stuk land voor de Maori, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland. Op het noordelijkste deel van Cape Reinga staat een 800 jaar oude pohutukawa boom vanaf waar de zielen van overleden Maori het water in springen en op die manier terugkeren naar het hun thuisland, Hawaiki.
 
Eenmaal bij Cape Reinga aangekomen, schrik ik een beetje. Overal langs de weg staan auto’s en campers geparkeerd en alhoewel het inmiddels halverwege de middag is, slaat al snel de angst toe dat ik geen parkeerplek meer kan vinden. Ik zie dat er verkeersregelaars proberen de boel in toom te houden en de moed zakt me in de schoenen. Het lijkt erop alsof ik in een complete tourist trap terecht ben gekomen. Uiteindelijk word ik door één van de verkeersleiders naar een plekje bijna vooraan gedirigeerd, tussen twee touringcars in. Ik had niet verwacht dat het compleet verlaten zou zijn, maar dit nou ook weer niet.
 
Inmiddels heeft een flinke zeemist de kaap omcirkeld en kan ik slechts enkele tientallen meters vooruit zien. De bekende Cape Reinga vuurtoren is nog niet in zicht, dus besluit ik wat spullen in mijn rugzak te gooien en toch maar die kant op te lopen. De wandeling naar Cape Reinga is ongeveer een kilometer lang over een breed en geasfalteerd pad, prima te doen dus voor iedereen. Na enkele bochten zie ik nog steeds niet veel meer dan een flinke lading mist, maar uiteindelijk laat de vuurtoren zich even zien. De bijbehorende toeristenstroom negeer ik gewoon maar even.

Het waait ontzettend hard maar toch is het niet koud. Terwijl ik voorbij wordt gerend door schreeuwende kinderen en verontruste ouders, ga ik me steeds onrustiger voelen. Ik besluit op een stuk land op enkele tientallen meters van de kaap af in het gras te gaan zitten. Ik sluit mijn ogen en probeer de negatieve energie te laten voor wat ie is en me te focussen op het positieve.

De eerste vijf minuten kost het moeite want ik hoorde de nog immer schreeuwende kinderen en bezorgde ouders (‘do not go past that hill!’ ‘Please smile into the camera NOW!’) overal om me heen. Uiteindelijk lukt het me om me hiervoor af te sluiten en me te focussen op het geluid van de wind en van de zee. Immens hoge golven beuken diep onder mij tegen de kustlijn en zeemeeuwen krijsen in de verte. Ik merk dat ik steeds rustiger wordt en langzaam begint het zonnetje door te komen.

Op naar de kaap

Na een kwartiertje zo gezeten te hebben, voel ik me relaxt genoeg om verder naar de kaap te lopen en wat foto’s te maken van de Cape Reinga vuurtoren en de bijbehorende wegwijzer. Ik loop naar het uiterste noordpunt en staar de diepte in. Hier komen de Grote Oceaan en de Tasmanzee samen en dat zorgt voor een enorm spektakel in het water.

Wanneer ik naar links kijk zie ik Cape Maria van Diemen, die zijn naam kreeg van Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman. Ik wil er naartoe lopen, maar ik realiseer me dat het een flink eind is en dat ik niet genoeg water in mijn tas heb gestopt. Daarnaast heb ik de getijden niet goed gecheckt en waar ik dus niet of ik de rivier die over het tussenliggende strand stroomt wel over kan steken.

Lees hier het verslag van mijn eerste week op Te Araroa, toen ik startte bij Cape Reinga en richting Cape Maria van Diemen liep.

Uiteindelijk besluit ik terug naar de auto te lopen en de rust van de camping bij Tapotupotu Bay op te zoeken. Eenmaal op de camping vertelt de opzichter dat ik mijn tent maar beter strak neer kan zetten want dat het vannacht flink gaat spoken. Ik zorg dat de scheerlijnen strak staan en pak mijn campingstoeltje. ‘s Avonds struin ik even over het strand, maar merk ik ook dat ik ontzettend moe ben. Inmiddels ben ik een week op reis en dat is meestal het moment waarop ik een keer instort, mede vanwege het enorme tijdsverschil en de bijbehorende jetlag.

Niet veel later begint het te druppelen en dus pak ik al mijn spullen. Middenin de nacht word ik wakker. De weather warning was dus bepaald geen geintje. De regen beukt met harde slagen tegen het tentdoek en ik kan de slaap niet meer vatten. Mijn auto staat een kleine honderd meter verderop en in mijn hoofd ben ik al plannen aan het maken om, zodra het licht is, te vertrekken. De tent afbreken is een uitdaging in dit weer, maar binnen enkele minuten heb ik alles onder mijn arm en ren ik voor de laatste keer, en inmiddels compleet doorweekt, naar de auto.

Zodra ik achter het stuur zit trek ik het portier met een klap achter me dicht en begin ik te rillen van de kou. Ik wil weg hier, weg van deze onherbergzame plek. Weg van de plek waar de Maori het land verlaten en weg van de plek waar het spookt. Weg van alle toeristen en weg van het noodweer. En dus geef ik een dot gas en besluit ik in één ruk door te rijden naar Auckland, een rit van zo’n 450 kilometer en zes uur. Onderweg blijft het regenen. Sterker nog: het komt gedurende een periode van zo’n 48 uur non-stop met bakken uit de hemel. Het Noordereiland is in een waas van noodweer gehuld en ik zit er middenin.

In 2022 keerde ik terug naar Cape Reinga omdat ik hier startte met mijn thru hike op Te Araroa. Dit keer was het een compleet andere ervaring.

Allereerst was het prachtig weer. Nog steeds met een frisse bries, maar ook met blauwe lucht. Van het onheilspellende weer in 2018 was deze keer absoluut geen sprake. Ook waren er nauwelijks andere toeristen. In 2018 was ik er in de eerste week van januari, hartje hoogseizoen dus. In 2022 was ik er eind oktober, oftewel het voorseizoen. Wát een wereld van verschil.

Deze keer wandelde ik richting Cape Maria van Diemen en dat was prachtig. Check vooraf wel het getijde omdat er een aantal rivierdoorsteekjes zijn, alsmede rotspartijen waar je lastig langs kunt met hoogwater.

Ik eindig dit artikel met wat aanvullende informatie over je bezoek aan Cape Reinga:

• De laatste plek van betekenis voor Cape Reinga is Kaitaia. Geen hele inspirerende plek, maar er zijn voldoende supermarkten en benzinepompen. Vergeet niet om nog bij te tanken hier.
• Vanaf Kaitaia is het 100 kilometer rijden naar Cape Reinga.
• Ten tijden van mijn laatste bezoek was er geen mobiel bereik op Cape Reinga
• Op zoek naar accommodatie bij Cape Reinga? De dichtstbijzijnde camping is de eerder genoemde DOC camping bij Taptupotu Bay. Overige accommodaties in de buurt van Cape zijn er in Kaitaia. Ik heb zelf overnacht in de Beachcomber Lodge.
• Er is dus een aanzienlijk verschil in drukte per periode. Hoe verder je buiten het hoogseizoen reist, hoe rustiger het is.
• Geen zin om het hele eind te rijden? Check hier de georganiseerde tours naar Cape Reinga vanuit Paihia.

Is Cape Reinga de moeite waard?

Ik eindig het artikel met de vraag “is Cape Reinga de moeite waard?” Een eenduidig antwoord kan ik niet geven, want het is natuurlijk heel persoonlijk.

Allereerst ben ik, als Nieuw-Zeeland expert, blij dat ik er geweest ben en had ik het niet willen missen. Ook niet in 2018 toen het zo druk was. Het blijft toch heel bijzonder om zo ver van de rest van de wereld vandaan te reizen.

Als je maar een paar dagen op het Noordereiland hebt, zou ik overwegen om Cape Reinga over te slaan. Het is immers ‘maar een vuurtoren’ en daar kom je er nog genoeg van tegen tijdens je reis naar Nieuw-Zeeland. Reis je in het hoogseizoen, wees er dan bewust van dat het er ontzettend druk kan zijn en dat je niet de enige bent.

Last but not least, hou het weer in de gaten. Krijg je noodweer net zoals ik, dan kun je overwegen om niet te gaan. Wordt het uitstekend weer, dan is het absoluut de moeite waard!

Nieuw-Zeeland voor beginners

_{In dit artikel staan affiliate links. Mocht je via zo’n link een aankoop doen en/of een reservering maken, dan ontvangen wij zonder extra kosten voor jou een bescheiden commissie. Alvast bedankt!}