Zo overleef je het gevaarlijkste vliegveld ter wereld!

Een tijdje geleden vertelde ik al hoe onvoorbereid ik naar Nepal afreisde. Ik had nauwelijks tijd om me in te lezen voor onze aanstaande trip en aangezien ik alles via een lokale agent had geregeld, dacht ik ook dat het niet echt noodzakelijk zou zijn. Het bleek eigenlijk wel een goed idee, want als ik veel eerder had geweten dat Lukla Tenzing-Hillary Airport het gevaarlijkste vliegveld ter wereld is, had ik er slapeloze nachten van gehad. Toen ik een week voor vertrek door de Lonely Planet aan het bladeren was, las ik voor het eerst wat negatieve dingen over dit vliegveld, dat vluchten vaak vertraagd zijn vanwege het weer en dat er regelmatig ongelukken gebeuren. Ik ben bepaald geen held wat vliegen betreft maar besloot toen dat het gewoon maar een deel van het avontuur moest worden. Mijn collega, die de vlucht eerder maakte, vertelde me dat ik mijn borst maar nat moest maken voor mijn aanstaande vlucht…
 
Wat Lukla het gevaarlijkste vliegveld ter wereld maakt, is dat het er zeer regelmatig heel slecht weer is. Daarnaast is de landingsbaan echt heel kort. Mocht de piloot niet op tijd kunnen remmen, dan knal je tegen de berg op. Mocht ie niet op tijd kunnen opstijgen, dan stort je het ravijn in. Het is maar dat je het weet…
 
Tijdens de trek briefing voor de dag van vertrek in Kathmandu, hoorden we dat we op de eerste vlucht van de volgende dag naar Lukla zaten. We waren geboekt op Tara Air, op de een of andere manier klonk dat iets geruststellender dan Boeddha Air of Yeti Airlines. Dat slaat natuurlijk nergens op, maar goed… We mochten ieder 10 kilo check-in bagage meenemen en 5 kilo handbagage, precies het gewicht dat we planden mee te nemen op onze trektocht. Het oorspronkelijke plan was, dat we onze gids in Kathmandu zouden ontmoeten. Echter zat hij vast in Lukla, omdat er die dag geen vluchten gingen, hij zou voor een dag thuis komen en dan weer met ons mee terug vliegen. Dat liep dus anders.
 
De ochtend dat we onze trektocht zouden starten, gingen we op tijd naar het vliegveld van Kathmandu. Het was wederom een druilerige dag en de smog was niet om aan te zien. Eenmaal op de luchthaven kwamen we in een complete chaos terecht. Net toen we naar de balie van Tara Air wilden lopen, kwam er een klein Nepalees mannetje aangelopen, die vroeg “are you Martin” terwijl hij mij aan keek. We knikten ja en toen zei ie dat hij niet zo goed wist hoe hij mijn naam moest uitspreken (begrijpelijk) en hij vertelde ons dat er voorlopig vanwege het slechte weer in Kathmandu geen vluchten konden vertrekken. Maar ook dat hij bezig was om een helikopter te regelen voor drie Engelsen die al sinds gisteren aan het wachten waren om te vertrekken. Het Nepaleesje bleek ook een gids te zijn van de organisatie waar we geboekt hadden en in eerste instantie hielden we de boot af. We hadden gehoord dat het charteren van een helikopter een dure aangelegenheid is en we hadden geen zin om nu al op kosten gejaagd te worden. Daarnaast hadden we extra dagen ingepland in het geval van eventuele vertraging door weers- of andere omstandigheden. Echter wilden we toch ook wel zo snel mogelijk weg uit Kathmandu, dus toen bleek dat we slechts $40 pp bij hoefden te betalen, was de keuze snel gemaakt.
 

 
Binnen 10 minuten stonden we op de weegschaal met al onze bagage en werden er kopieën van onze paspoorten gemaakt. “Mooi, als we dan neerstorten op het gevaarlijkste vliegveld ter wereld, weten ze in ieder geval wie we zijn” dacht ik nog. 5 Minuten later werden we in een pick-up naar het heli-platform gebracht. We hingen hier een tijdje rond, zonder ook maar enig idee hoe lang we nog moesten wachten. Vlak naast ons stond de Airbus van Turkish Airlines die enkele maanden daarvoor verongelukt was op Kathmandu, ook erg bemoedigend. Alhoewel het vliegtuig er op zich niet compleet geruïneerd uit zag, bleek het voor Turkish Airlines (waar je overigens nooit mee moet gaan vliegen, geloof mij!) te duur om hem te repareren en terug te vliegen, dus hij blijft voorlopig hier staan. Best raar maar ook indrukwekkend, gezien mijn obsessie met vliegtuigcrashes enzo…
 

 
Na een tijdje rondhangen, kregen we te horen dat we gingen vertrekken. Het viel me op dat er ineens mannetjes overal vandaan aan kwamen rennen. Eentje met de radio, eentje met onze bagage, de Engelse piloot en minstens drie anderen waarvan ik geen idee had wat ze deden. Toen we in de helikopter geklommen waren, lekker knus tegen elkaar met zijn allen en met onze rugzakken op schoot, deed de piloot zijn helm op en werd er een fles zuurstof aan zijn stoel bevestigd. Ik fronste, maar besloot mijn mond te houden. Zuurstof en een helm, het was vast standaard procedure…
 

 
Binnen no-time stegen we op en alhoewel ik vaker in een helikopter heb gezeten, was ik er niet helemaal gerust op dat het goed zou komen. De Nepalese gids zat naast mij en was non-stop aan het lachen om mijn angstige blik. Toen we eenmaal in de lucht waren, viel er wel een last van mijn schouders: we waren onderweg naar de bergen! We vlogen door de smog en na zo’n 5 minuten zag ik een landingsbaan. Ik wees uit het raam en de gids knikte: ” we gaan terug!” Hoezo, we gaan terug? Waarom? Het bleek, dat de piloot een bepaalde bergkam niet over kon steken omdat er geen zicht was en we moesten dus terugkeren. Zo stonden we tien minuten later dus gewoon weer op het helikopter platform. We kregen een kop thee, maakten verbinding met de wifi en plaatsten wat foto’s op Facebook. Niemand had ook maar enig idee wanneer de mist/smog weg zou trekken maar na een uur leek het op te klaren. De piloot luisterde naar de radio en er steeg een andere helikopter op van het platform. 5 Minuten later riep de piloot: “hij is er overheen, we gaan!” En zo zaten we binnen luttele seconden weer gezellig opeen gepakt in de helikopter, wederom op weg naar Lukla.
 
Niet lang na het vertrek, kwamen we boven de mist uit en kregen we de eerste uitzichten op de met sneeuw bedekte toppen van het Himalaya gebergte. Dat was ook het moment waarop de wind begon aan te zetten. We werden heen en weer geslingerd in de lucht maar de piloot leek het alleen maar leuk te vinden. Op een gegeven moment, pakte hij zijn iPhone, deed het raam open en begon foto’s te maken. Hoe hij op dat moment de heli bestuurde, durfde ik niet te vragen. Maar goed, ik ging er vanuit dat als hij dit deed, het wel goed moest komen.
 

 
De vlucht bleef schokkerig en zo af en toe maakten we een duikvlucht en voelde het net alsof ik in een achtbaan zat. Net op het moment dat ik me bedacht dat we niet echt ver meer van Lukla vandaan konden zijn, doken we verticaal de diepte in. Ik gilde en riep “wat doet die vent?!?” Even later zag ik de landingsbaan van Lukla onder ons liggen. Op dat moment kwam er een vliegtuig van links en net toen dat ik dacht dat we gingen botsen, maakte hij een duik en iets later stonden we op de heli-pad van Lukla. Overleefd!
 


 
We stapten, in mijn geval met knikkende knieën, uit de heli en kregen onze bagage. Ik stond nog wat in het niks te staren maar werd uit mijn gedachten opgeschrikt door een mannetje dat mij gebood de heli-pad te verlaten omdat de helikopter opnieuw ging vertrekken. Het bleek dat hij was opgeroepen om in Camp 3 op Mount Everest iemand te halen, we waren dus onderdeel van een heuse reddingsactie. Aangezien hij toch richting Lukla moest, kon hij ons tegen een gunstige prijs meenemen. Onze gids Jangbu ontmoetten we hier op de luchthaven en hij vertelde ons later dat onze piloot een van de idiootste maar wel meest getalenteerde piloten van Nepal is. Dat moet ook wel, als je de heli bestuurt met je knieën terwijl je uit het raam hangt om foto’s te maken…
 
De weg terug naar Kathmandu was een stuk minder avontuurlijk. Geen vertragingen, niet te bumpy en de aankomst in KTM ging ook voorspoedig. Toch was ik blij dat ik weer met beide benen op vaste grond stond. Tijdens de trek naar Mount Everest Base Camp, hoorden we diverse horrorverhalen van andere trekkers, ik ben blij dat we daar niet over mee konden praten, de piloot die met zijn knieën stuurde was kinderspel vergeleken bij wat zij mee hadden gemaakt.
 

 
Uiteraard kan je het weer niet beïnvloeden en dat geld ook voor het al dan niet verongelukken van het vliegtuig. Echter hebben we als afsluiting van ons verhaal nog een aantal tips om het verloop van je vlucht zo aangenaam mogelijk te maken:
 
– Zorg ervoor dat je op de eerste vlucht staat aangezien het weer snel kan omslaan en het in de ochtend vaak het beste weer is in Lukla. In de middag is het bijna altijd bewolkt op 2.800 meter hoogte.

– Het maakt niet zo veel uit met welke airline je gaat. De vliegtuigen zagen er allemaal even gammel uit en nadat ik wat onderzoek heb gedaan, blijken ze geen van allen een echt goede staat van dienst te hebben.

– Als je wilt voorkomen dat al je bagage wordt doorzocht op de weg terug naar Kathmandu, adviseer ik je een paar stinkende sokken bovenop in je rugzak te doen. Degene die de controle uitvoert, heeft dan namelijk geen zin meer om de rest te bekijken. Sokken die je twee weken hebt aan gehad, zijn tevens dé plek om iets te verbergen, een stukje rots dat je vanaf het Base Camp hebt meegesmokkeld bijvoorbeeld.

– Plan altijd een aantal extra dagen in om terug naar KTM te vliegen en boek je intercontinentale vlucht zeker niet op dezelfde dag als dat je terug vliegt uit Lukla of de dag erna. Wij waren twee dagen eerder dan gepland in Lukla, maar besloten toch om maar vast uit te vliegen in het geval het weer ineens om zou slaan. Jangbu vertelde ons dat hij eens een klant had gehad die 9 dagen vast had gezeten…

– Als je niet kunt vliegen, krijg je in de meeste gevallen een refund als je geen gebruik meer maakt van je vlucht. Dit is echter nooit genoeg om te betalen voor de helikopter, als je er eentje wilt charteren, kost je dit al snel zo’n $500 pp of meer. Helikopter bedrijven zijn slim en spelen er handig op in als ze weten dat je weg moet, door de prijs gerust wat hoger in te zetten.

– Als je niet wilt vliegen is de enige andere optie om te gaan lopen. Lukla is niet over de weg bereikbaar en reizigers die niet willen vliegen en/of hier geen geld voor hebben, lopen dus omhoog. Reken op zo’n 2-3 dagen naar het dorp Jiri en vanaf hier is het nog een 12 uur durende busrit naar Kathmandu.
 
Om je een idee te geven hebben we een korte film van een minuut gemaakt van onze aankomst en vertrek in Lukla. Zonder muziek zodat je het geluid van het vliegtuig hoort én ons hoort gillen tijdens de duikvlucht met de helikopter. Ik hoop dat je niet al te misselijk wordt van het schokkerige beeld maar het geeft je een idee hoe we op en neer gingen. Oh, en vergeet vooral niet om even naar de buren te zwaaien!
 

 
Mocht je je na het lezen van dit artikel afvragen of je nog wel moet gaan: JA! Vliegtuigen crashen overal en alhoewel alle airlines die naar Lukla vliegen op de zwarte lijst van de EU staan, zou dit geen reden moeten zijn om niet naar de Everest regio te gaan. In het hoogseizoen komen hier zo’n 1.000 toeristen per dag aan (helaas ben je niet alleen) en de afgelopen jaren zijn er geen ongelukken meer gebeurd. En mocht het je geruststellen: de locals vertelden mij dat Lukla niet echt het gevaarlijkste vliegveld ter wereld is, maar dat ie op de vierde plek op de ranglijst staat. Echter, als ik je dat had verteld, was je dit artikel vast niet gaan lezen, toch?
 
Meer lezen? Deze blogs vind je ook vast leuk:
– Everest Base Camp trek: de film
– Nepal is veilig: waarom je NU naar Nepal moet gaan
– Nepal: een hoofd vol emoties
 
Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!