
Gestopt met Te Araroa: het eerlijke verhaal
Op 22 oktober 2022 begon ik aan wat het grootste avontuur van mijn leven had moeten worden: de 3.000 kilometer lange Te Araroa Trail in Nieuw-Zeeland. Twee maanden later kocht ik een auto en daarmee kwam dat avontuur definitief ten einde. Het avontuur waar ik al jaren van droomde en waar ik keihard voor gespaard had, was feitelijk al een paar weken eerder ten einde gekomen. Hoe dat kwam? Dat vertel ik je vandaag.
Tegelijkertijd met deze blog verschijnt er aflevering van de Wandelpraat podcast waarin Wanda Catsman van De Wandeltrainer mij interviewt over mijn keuze om te stoppen en een aflevering van de Podcast voor Avontuurlijke Vrouwen waarin je het verhaal kunt beluisteren. Onderstaande is een samenvatting van het interview, in de podcast ga ik uitgebreider in op mijn verhaal. Je kunt de podcast beluisteren via je favoriete podcast app of hieronder via Soundcloud:
Table of Contents | Inhoudsopgave
De voorbereiding
Mijn voorbereiding op Te Araroa was geen standaard voorbereiding. Omdat ik sowieso al een avontuurlijk leven leid, ben ik gewend om last minuten besluiten te maken en dingen te regelen. Alhoewel ik wel wist dat ik Te Araroa ging doen, was ik er niet ontzettend veel mee bezig.
Voor velen is een thruhike doen een once in a lifetime, voor mij voelde het meer als een natuurlijke aanvulling op mijn toch al avontuurlijke leven. Ik interviewde wel een aantal mensen (oa. Tim Voors en Roaming Wild Rosie) omdat ik benieuwd was naar hun ervaringen en ik las er verschillende boeken over. Ik verzamelde wat gear, maar verder was ik vooral bezig met verhuizen, mijn business up and running houden en het schrijven van een boek.
Ik volgde ook een wandeltraining bij Wanda die mij hielp om beter te kunnen lopen en liep verschillende meerdaagse hikes. Ook deed ik een C1 cursus van NKBV, maar het was niet zo dat ik elke dag bezig was met mijn aanstaande avontuur.

De start van Te Araroa
In oktober 20222 begon ik Te Araroa bij Cape Reinga met een griep onder de leden. Ik was doodziek toen ik aan de start van de trail stond maar wilde per se starten. Na de eerste dag viel mij meteen op dat de andere hikers een compleet andere mindset hadden dan ik. Ik werd op dag twee om 07.00 wakker op de campsite en iedereen was al weg. Ik besloot eerst rustig koffie te gaan drinken en mijn dag te gaan plannen. Die eerste week liep ik over 90 Mile Beach en liep ik op elke voet minstens vijf blaren. Het complete verhaal lees je hier. Het kostte me vervolgens een week om te herstellen.


De mindfuck die prestatiedruk heet
Al binnen een week merkte ik dat veel gestelde vragen waren als je ‘s middags binnen kwam op de campsite:
- Hoeveel kilometer heb je vandaag gelopen?
- Hoe zwaar is je rugzak?
- Wanneer hoop je te finishen?
- Welke thru hikes heb je nog meer gedaan?
Ik merkte dat dit soort gesprekken me al na snel tegen gingen staan. Ik vind het oppervlakkig om elke keer dit soort conversaties te voeren die alleen maar over prestaties gaan. Bovendien leek onderweg zijn ook wel een competitie. Als ik besloot om met een groepje mee te lopen (gewoon, voor de gezelligheid) werd er vaak gezegd “niet te lang pauze want anders redden we het niet” of “we moeten wel door hoor.”
Ik merkte dat ik daar echt knettergek van werd en niet mee om kon (en wilde) gaan. Ik wilde genieten, met mijn hoofd in de zon zijn, foto’s maken en gewoon zijn. Ik wil niet bezig zijn met cijfers en deadlines. Ik wilde zes maanden mooie trails lopen in Nieuw-Zeeland, het ging me helemaal niet om het halen van de eindstreep. Dit bleek een compleet andere mindset dan die van de meeste andere hikers.
In mijn beleving waren andere hikers vooral bezig met de eindstreep en het halen van het doel dat ze zichzelf gesteld hadden. Ik was alleen maar bezig met het hebben van een mooie tijd en genieten. Een complete mismatch van mijn kant dus.

Toch maar door
Ik liep blaren, had overal pijn, had het niet naar mijn zin, genoot maar weinig en had als klap op de vuurpijl ook nog eens bijna elke dag regen. Wanda vroeg mij, terecht, waarom ik toch door gegaan ben na die eerste twee weken.
Het moeilijkste van het thru hiken vond ik elke ochtend weer met goede moed opstaan. Die gore havermoutpap, de ruftende sokken, de natte spullen. Na twee weken was ik dat al zat en zag ik er de charme gewoon niet meer van in. Bovendien was ik doodop en wilde niet meer verder. Toch heb ik het uiteindelijk een maand volgehouden.
Ik heb veel roadwalks gedaan, waarbij het verkeer rakelings langs je heen raast. Veel stukken van de trail waren overstroomd en ik heb noodgedwongen vier nachten in een Airbnb moeten overnachten omdat het noodweer was. Eenmaal in Auckland besloot ik de bus naar Hamilton te nemen om een paar dagen te rusten. Ik merkte dat ik mijn terugkeer naar de trail steeds aan het uitstellen was.
Ik liep uiteindelijk de Timber Trail omdat dit het enige pad was dat redelijk begaanbaar was en niet weggeslagen was. Dit is een mountainbikeroute (ook onderdeel van Te Araroa) en daardoor goed te doen. Echter liep ik, omdat ik niet lekker in mijn vel zat, toch elke dag huilend op de trail, terwijl de regen op mijn capuchon tikte.
Begin december vloog ik voor een sprekersklus naar het Zuidereiland. Hier maakte ik een besluit …

Aankomst in Queenstown
Eenmaal in Queenstown, omringd door bergen en de prachtige natuur waar ik jaren geleden zo verliefd op werd, voelde ik me weer opbloeien. Ik maakte verschillende daghikes en realiseerde toen: ik ga niet meer terug.
De eigenlijke reden had zich eerder al, net boven Auckland, voorgedaan. Tijdens het douchen op de camping merkte ik dat een van mijn borsten ontstoken was. En niet een heel klein beetje ook. Vanuit mijn eigen ervaringen weet ik dat je lichaam op verschillende manieren signalen afgeeft om je er op attent te maken dat je niet goed bezig bent. Die signalen had ik inmiddels al wekenlang genegeerd. Toen ik mijn ontsteking waarnam, schrok ik me een hoedje. Ik zakte huilend in elkaar onder de douche. Op dat moment realiseerde ik me “ik ben iets aan het doen waar ik diep ongelukkig van word.”
Het vooruitzicht dat ik dit nog vier maanden moest doen deed me inzien dat het zo niet kon. Ik was enorm afgevallen, had een lelijk ingevallen gezicht gekregen, zat onder de pukkels van het ongezonde eten en ik voelde me mijzelf niet meer. “Wat ben ik mijn lichaam aan het aandoen” was mijn gedachte …
Mijn borstontsteking bevestigde wat ik diep van binnen al wist. De enige optie was stoppen.

En toen …
Het duurde uiteindelijk nog bijna een maand voordat ik de uiteindelijke knoop doorhakte en nog eens een paar weken voordat ik het wilde delen. Ik zag het destijds namelijk niet als stoppen, maar als opgeven. En falen. Niet alleen naar mijzelf toe, maar ook naar mijn volgers. Ik had gezegd dat ik iets zou gaan doen en elke dag weer verheugden mensen zich op mijn verhalen. Toch zat er niks anders op.
Ik voelde me wekenlang alsof ik gefaald had. Uiteindelijk heb ik het negatieve gevoel om weten te zetten in iets positiefs. Ik postte op Facebook forums dat ik gestopt was en kreeg veel vragen van andere Te Araroa hikers over mijn keuze omdat ze ook overwogen om te stoppen. Ik heb andere hikers geholpen met het maken van hun keuze door bepaalde vragen te stellen (sommigen stopten inderdaad, sommigen besloten alsnog door te gaan) en heb urenlang gesprekken gevoerd met andere hikers die ook afgehaakt waren omdat ze ongelukkig waren en/of simpelweg niet verder wilden. Van de mensen die ik heb leren kennen, blijkt uiteindelijk eenderde te trail niet af te maken (is mijn inschatting).
Aan mijn avontuur heb ik enkele fijne vriendschappen over gehouden. Het was niet alleen maar ellende dus. Ik heb soms een mooi landschap gezien, veel ervaringen op gedaan en mezelf tot het uiterste gedreven.

Conclusie
Voor mij was Te Araroa niet hiken maar overleven. Elke dag plannen waar je moet slapen en zelfs reserveren omdat er anders geen plek is. Elke dag je rivierdoorsteken plannen. Elke dag zeiknat regenen tot in je bilnaad. Elke dag door de modder glijden en uitkijken dat je geen been breekt. Elke dag met honger opstaan en weer naar bed gaan. Dat is voor mij geen hiken. Ik ben niet vies van hard werken of van smerig worden. Maar het overleven dat ik op veel dagen op Te Araroa deed was niet aan mij besteed.
Uiteindelijk heb ik ruim 800 kilometer van Te Araroa afgelegd tijdens deze reis. Eerder had ik al ongeveer 200 kilometer gedaan oftewel ik heb in totaal toch al zo’n 1.000 kilometer gedaan. Ik sluit dan ook niet uit dat ik ooit nog een ander deel op het Zuidereiland ga lopen. We gaan het zien.
Ik had geen 3.000 kilometer op een trail die eigenlijk geen trail is nodig om te bewijzen dat ik een doorzetter ben of bepaalde doelen kan halen als ik maar hard genoeg werk. Been there, done that. Wellicht heeft het met mijn leeftijd te maken, maar ik kick niet meer zo op prestaties. Wel op kwaliteit van mijn leven.
Ik wil al mijn lezers, luisteraars en volgers bedanken voor alle lieve berichten en steun die ik tijdens dit avontuur heb mogen ontvangen. Nadat ik gestopt was met Te Araroa heb ik nog vier maanden rondgereisd op het Zuidereiland en prachtige hikes gemaakt waar ik ontzettend veel plezier aan heb beleefd. Deze ervaringen zijn allemaal terug te vinden op mijn Instagram.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat thru hiken niet voor mij is. Ik bewonder vele thru hikers om hun doorzettingsvermogen en hun creativiteit op de trail. Het is niet mijn tribe. Dat geldt uiteraard niet voor iedereen, want zoals ik al eerder zei heb ik mooie vriendschappen over gehouden aan mijn tijd op Te Araroa die veel waardevoller voor mij zijn dan het bereiken van een bepaalde bestemming.
Mijn laatste advies aan jou is dat welke keuze je ook maakt in het leven, er altijd maar een keuze de juiste is. En dat is die van het luisteren naar je hart. Stoppen is niet hetzelfde als opgeven. Het is kiezen voor jezelf.
Liefs,
Antonette


2 Comments
Djilan
Dat je ongelukkig was op die trail was duidelijk. En het verbaasde mij toen ook niet dat je stopte. Je had groot gelijk. Dat ‘doorgaan want opgeven is geen optie’ is ook niet mijn filosofie. Of althans, niet ten koste van jezelf.
Het moet wel een beetje leuk blijven! Respect dat je die keuze ondanks de druk die je voelde, hebt gemaakt.
Randy Theunissen
Diep respect, Antonette! Dat je ervoor uit durft te komen waarom je gestopt bent, wetende dat je niemand verantwoording verschuldigd bent.
Ik ben er inmiddels ook achter dat het lichaam aangeeft wanneer het echt genoeg is. Hoe stress zich manifesteert op fysiek vlak.
Dat je gestopt bent, is de meest verstandige keus alhoewel ik goed begrijp dat het voor een travelblogger cq contentcreator veel moeilijker is om een dergelijke keuze te maken, want je wil je volgers niet teleurstellen.
Ik zou die vragen van mede-thru hikers al na de tweede dag moe zijn, want ik ben helemaal niet competitief ingesteld. Ja, ik kan mezelf wel uitdagen, maar haak af wanneer iemand anders me uitdaagt; hou niet van spelletjes, maar ga liever met authentieke personen om. Misschien had ik wel gereageerd met ‘Hoe zwaar is je mentale rugzak?’ en ‘Loop je hier voor jezelf of voor je ‘vrienden’ op social media?’
Het moet wel leuk blijven. Als een hobby gaat voelen als een ‘moet, omdat het ooit je grootste droom was’….mensen veranderen, krijgen nieuwe inzichten. Zolang men daar tenminste voor open staat en zich niet laat misleiden door desinformatie.
Je bent nog steeds een topper hoor dat je dit allemaal ondernomen hebt.