Even een update (gewoon omdat het kan)

Ik vond het wel even tijd voor een korte update vanuit het bos. Online heb ik me even ‘rustig’ gehouden wat betreft de huidige situatie en dat was ook nodig. Maar ik ben er weer en deel in deze persoonlijke blog mijn hersenspinsels met jullie. Pak een kop thee, zoek een plek in de zon en lees mee hoe het virus effect heeft op mij en mijn leven.
 
Note: ik vermijd de medische termen op mijn blog. Dit omdat Google heeft aangegeven mogelijk sites te blokken die hierover schrijven en ik dat risico niet wil nemen.
 

Het begon enkele weken geleden

Enkele weken geleden kwam er natuurlijk het nieuws vanuit China. We weten allemaal om welk nieuws het gaat. Niet veel later reisde ik met een vriendin naar Fins-Lapland. In het vliegtuig van Helsinki naar Amsterdam zaten veel Aziaten met mondkapjes. We maakten er grapjes over zo van ‘kijk maar uit’. Wisten wij veel wat voor impact het anderhalve maand op ons leven zou hebben.
 

Het is een maand later …

Het is een maand later en ik lees zo af en toe het nieuws met betrekking tot de situatie, maar verder houd ik me er niet mee bezig. Wel merk ik al een lichte daling in bezoekersaantallen op mijn blog en sales die ik via mijn blog doe. Er worden minder boekingen gemaakt en aangezien 1+1 twee is, wijt ik het aan het nieuwe virus. Aan het einde van de maand wordt de eerste besmetting in Nederland geconstateerd en ik schiet lichtelijk in paniek. Vrienden zeggen ‘joh het zal wel meevallen’ en ik probeer daar zo goed mogelijk op te vertrouwen. Maar iets in mij ziet de bui al hangen. Ik werk immers al 20 jaar in de reissector.
 

De risico’s van een ZZP’er

Natuurlijk weet je dat je als ZZP’er risico neemt. En natuurlijk heb ik (gelukkig) een klein spaarpotje waar ik uit kan putten voor mindere tijden. Echter op het moment dat er een gebeurtenis van deze omvang plaats vindt, is dat een moment waarvan je nooit had verwacht dat het zou komen. Dat een onderneming in golven stroomt is logisch, maar dat je ook daadwerkelijk onder nul kunt eindigen (en inkomsten zelfs mogelijk moet terugbetalen) had nagenoeg niemand kunnen voorzien.
 
In mijn tak van sport word je geacht meerdere business modellen te hebben om je inkomsten te waarborgen. En die heb ik. Zo leeft mijn site niet alleen van advertenties, maar ook van affiliate marketing (= commissie op aankopen die via mijn site worden gedaan), advertorials, gesponsorde content en betaalde campagnes. Daarnaast heb ik nog mijn freelance werkzaamheden en mijn initiatieven voor Avontuurlijke Vrouwen. En dat was allemaal ineens *POEF* weg. Nagenoeg niks meer van over. Zo zie je maar dat de term ‘passief inkomen’ ook gewoon maar schijnveiligheid is.
 

In eerste instantie was er verdriet en ongeloof

In eerste instantie was er vooral verdriet en ongeloof. Bevinden we ons echt in deze situatie? Is het niet gewoon een boze droom die langer duurt dan je lief is? Toen er werd aangekondigd dat mensen die lichte klachten hadden in quarantaine moesten, deed ik dat uiteraard. David was inmiddels in Marokko voor zijn werk en ik zat hier met lichte griepklachten in ons boshuisje. Toen kwam het nieuws dat Marokko per direct de grenzen sloot. Oftewel ik had niet alleen te maken met mijn eigen gezondheid (en bijbehorende risico’s omdat ik astma heb) en een business die compleet instort, maar ook met een partner die vast zit in het buitenland voor onbepaalde tijd.
 

Uitputting

Uiteindelijk is het gelukt om David terug te krijgen uit Marokko. De dagen die volgden lag ik uitgeput op de bank. Alle adrenaline die zich de afgelopen vijf dagen in mijn lichaam had opgebouwd moest eruit en dat duurde even. Ik was letterlijk he-le-maal op. Het afgelopen weekend bereikte ik een dieptepunt. Ik had het stikbenauwd vanwege de stress (want … het zou toch niet … was het wel stress … of iets anders?) en de medicijnen leken geen effect te hebben. Ik heb heel lang zitten huilen op de bank. Zelfs van een prachtige wandeling die ik maakte fleurde ik niet op.
 

Inmiddels gaat het goed

De dag erna maakten we samen een wandeling door het bos. Op de bewuste zondag dat iedereen er op uit trok. Tijdens die wandeling hadden we een mooi gesprek en biechtte ik mijn angst voor de dood op. En de angst om alles wat ik had opgebouwd kwijt te raken. En de angst dat ik niet alles uit het leven heb gehaald. Dat kwam binnen, maar tegelijkertijd stroomde er een deel stress weg uit mijn lichaam. Op maandag was het moment dat ik uit de kramp schoot en in acceptatie kwam met de situatie.
 
De situatie accepteren zoals ie is, is niet eenvoudig. Met mijn nogal drukke sociale leven en drang om er op uit te trekken en de wereld te verkennen, is het even aanpassen en een flinke stap terug doen. Qua energie en qua plannen. Maar aangezien ik niks over de situatie zoals ie is te zeggen heb, kan ik niks anders dan het accepteren en er op de best mogelijke manier mee omgaan. En eerlijk is eerlijk, dat lukt op dit moment best goed.
 

En hoe nu verder?

Het feit dat alles op zijn gat ligt en dat je geen plannen kunt maken is lastig. Al mijn reisplannen vallen in duigen (want: grenzen dicht en voorlopig geen geld), alle content die ik maak is wellicht overbodig en alle plannen die ik had voor andere projecten staan on hold want die waren gebaseerd op de situatie voordat alles veranderde in de wereld.
 
Inmiddels heb ik besloten mijn tanden voorlopig in We12travel te zetten. Om de content te schrijven die ik al héél lang wilde schrijven maar waar ik nooit tijd voor had. Om de online user experience te verbeteren, om via Instragram stories te connecten met mijn volgers en om meer tijd te besteden aan de juiste informatie verzamelen. En misschien zijn mijn blogs nu niet interessant voor je, maar wellicht zijn ze dat in de toekomst wel.
 
Het duurde even voor ik inzag dat gewoon doorgaan waar ik mee bezig was het beste is wat ik kan doen. In eerste instantie vond ik het ongepast om artikelen te blijven schrijven (want mijn overtuiging was ‘dat vast niemand nu op reisinformatie zit te wachten’) maar ik zie nu in dat dit helemaal niet het geval is. Enkele reacties die ik van lezers/volgers heb mogen ontvangen op deze overtuiging zijn hartverwarmend. Dus blijf ik mooie en zinvolle content maken voor jullie. Misschien nu niet voor nu, maar wellicht voor later!
 

Ooit komt het goed

De meeste ZZP’ers in Nederland krijgen een flinke knauw. Wij ook. Wie van ons het eerste hersteld is weten we niet. Wat ik wel geloof is dat het nog een hele tijd kan duren dat travel weer op de weg terug zal zijn. En dat is okee. Wij redden het wel, al is het linksom of rechtsom. Dus maak je om ons geen zorgen. We wandelen, we drinken onze ochtendkoffie in de zon, we kamperen in de tuin en hebben het goed.
 
Aan de situatie zoals ie is kun je niks veranderen. Aan hoe je ermee omgaat wel.
 
Liefs van Antonette