En toen was het donker in Zweden …

“Hé Anto, kan het kloppen dat je nieuwe blog niet werkt?” Ik reed op de E12 tussen Storuman en Tärnaby toen ik vanuit mijn ooghoek een bericht zag binnenkomen van een collega op mijn telefoon. Eenmaal in Hemavan kon ik het, ondanks dat ik mezelf een paar dagen vrij had gegeven, het niet laten om even te kijken. En ja hoor, mijn website deed het grotendeels niet meer. Net nu ik mijn nieuwste blog “Van single en dakloos naar verliefd en eigen huis” had geplaatst. Goeie timing wel. Gelukkig kon mijn topper van een websitebouwer me helpen en was het probleem de volgende dag verholpen. Het werd uiteindelijk een van de meest gelezen blogs van het jaar, samen met mijn andere emigratieblogs. Tijd voor een nieuwe update dus!
 

En toen was het donker in Zweden

Dit blog gaat over het donker. Donker op verschillende manieren. Donker qua licht en seizoen. Donker qua gedachten. Donker qua stroomuitval. Donker in de breedste zin van het woord.
 
De herfstequinox was een paar dagen geleden. Dit is het moment waarop overal ter wereld vrijwel de dagen even lang zijn als de nachten. We verliezen hier in het noorden van Zweden ongeveer 15 minuten daglicht per avond en 15 minuten daglicht per ochtend. Op het moment van schrijven is het 19.08 uur en heeft de schemer ingezet. Een maand geleden ging ik gerust nog een rondje om het meer wandelen op dit tijdstip. Nu sluit ik om 18.00 mijn voordeur en trek ik me binnen terug. In de ochtend merk ik er op dit moment nog weinig van. Het is bizar toch wel hoe snel het gaat.
 

 

Experimenteren met de verwarming

De verwarming staat inmiddels regelmatig aan. Alhoewel ik gewend ben aan kou in huis, vind ik dat mijn werkplek wel werkbaar moet zijn en dus is in 17 graden de hele dag achter de laptop zitten simpelweg geen optie voor mij. Op dit moment heb ik alleen nog maar de airco aan als verwarming, die is krachtig genoeg om mijn huis binnen een uurtje op te warmen van 16 naar 19-20 graden. ‘s Nachts gaat alles uit en trek ik een dikke deken over me heen in bed. In de slaapkamer en op de badkamer geen verwarming voor mij!
 
De elektrische kachels heb pas één keer gebruikt, toen ik thuis kwam van een paar dagen in Hemavan en het maar 13 graden was in huis. Het grappige is dat iedereen zegt “oh maar je hebt een groot huis, dan heb je ook een grote energierekening”. En ja dat zal, maar daar ben ik nu al voor aan het sparen. Bovendien heb ik gemerkt dat veel Zweden hun verwarming bizar hoog hebben staan (ik was laatst ergens waar het 24 graden was binnen) zowel dag als nacht. Tja, dan wil het wel met die rekening geloof ik.
 

Over elektra gesproken

Over elektra gesproken, gisterenavond had ik voor het eerst een stroomstoring. Ik zat lekker op de bank te lezen toen ineens de stroom uitviel. Een snelle blik naar buiten leerde me dat de hele straat zonder stroom zat. Via de website van mijn energieleverancier kwam ik erachter dat er een brand was en dat ze het gingen herstellen. Gelukkig had ik kaarsen aan en dus nog wel wat licht, maar op dat moment realiseerde ik me ook hoe onhandig het is dat ze hier in Zweden allemaal elektrisch koken en geen gas hebben. Ik had dus geen warm water en kon ook geen water verwarmen.
 
Gelukkig heb ik uiteraard mijn gasbrandertje en gastankje dus er is geen nood aan de man. Maar het deed me wel inzien dat het slim is om bepaalde zaken klaar te hebben liggen, vooral omdat stroomuitval hier zeer regelmatig voor schijnt te komen. Ik druk dus nog maar even op “save” as we speak.
 
Een noodpakketje dus! Inclusief kaarsjes, lucifers, nieuwe batterijen voor mijn hoofdlampje en een powerbank. Verder dus zorgen dat je altijd een gastankje op voorraad hebt (die kan ik dus niet kopen in mijn dorp!) zodat je warm water kunt maken en je kruik kunt vullen.
 
De stroomstoring was uiteindelijk ver na middernacht verholpen. Ik lag al te slapen, maar ineens gingen de lampen weer aan. Ik wist namelijk niet meer precies welke lampen aan waren toen de stroom uitviel dus ik had ze niet allemaal uitgeschakeld. Ach ja, al doende leert men zal ik maar zeggen.
 

Toch wel een beetje alleen zo af en toe

Soms heb ik ook zo mijn donkere momenten qua emotie. Die had ik in Nederland gelukkig ook dus ik weet dat het niet specifiek met Zweden of hier zijn te maken heeft. Maar omdat ik hier niet zomaar even een vriendin kan bellen voor een knuffel of even 3.5u kan rijden naar mijn lief omdat ik hem mis, komt het donkere gevoel af en toe wel harder binnen. En heb ik meer tijd om erover na te denken.
 
Alhoewel je het niet zo verwachten zijn er bepaalde dingen die ik soms best mis wanneer ik alleen op de bank zit. Zoals het even een koffie gaan doen in een cafeetje, of werken vanuit een koffietentje omdat ik daar zin in heb. Een vriendin van me stuurde me, naar aanleiding van dit Instagram bericht, een passage uit een boek toe:
 

Je eenzaam voelen is het missen van contact met een ander. Het is alsof je helemaal alleen op de wereld bent, alleen op deze planeet. Je hebt geen aanspraak of gezelschap. Gezelschap is een basisbehoefte.

Ik heb de quote iets ingekort, maar het komt erop neer dat ik soms toch onbewust wel een beetje eenzaam ben. En daar wil ik meteen aan toevoegen, voordat jij het voor me op wilt lossen, dat dit helemaal okee is. Wij mensen zijn gewend om een gevoel als eenzaamheid weg te stoppen omdat het onprettig is. Of iets te zeggen om het beter te maken. Maar weet je, dat hoeft niet altijd. Want bij emigreren horen onprettige emoties en gevoelens. Dat ik me af en toe eenzaam voel als ik ‘s avonds alleen op de bank zit zegt niks over mijn fijne LAT relatief of de lieve mensen die ik hier wel om mij heen heb.
 
Het gaat erom dat ik soms gewoon even het dagelijkse contact dat ik in Nederland had met mensen hier af en toe mis. En dat gevoel wordt voor mij niet weggenomen door videobellen heb ik gemerkt. De avonden dat ik namelijk echt niks te doen heb zijn namelijk heel zeldzaam. Bijna elke avond bel ik wel met mijn lief of een vriendin. Ook heb ik me inmiddels ingeschreven bij de lokale sportschool waar ik 1 of 2 keer per week ga sporten (het programma is heel beperkt).
 
Nogmaals: je hoeft dit gevoel niet voor me weg te nemen. Want dat kan namelijk niet. Ik heb al lang geleden geleerd dat alle gevoelens, fijn of minder fijn, er mogen zijn. Alleen doen we er soms nogal spastisch over omdat we niet geleerd hebben om te gaan met minder fijne gevoelens en het al helemaal niet gebruikelijk is om er (in het openbaar) over te praten. Dus heb ik besloten dat wel gewoon te doen.
 

(Noorder)licht in de duisternis!

Het duister brengt ook iets prachtigs met zich mee, namelijk het noorderlicht, oftewel aurora borealis. Ik moet altijd een beetje lachen als reisorganisaties reizen verkopen als “noorderlichtreis” want ik ben er inmiddels wel achter dat het noorderlicht zien echt niet zo eenvoudig is als het lijkt. Behalve de Kp index moet er nog iets anders mee zitten, namelijk het weer. Je kunt wel een bizar hoge Kp index hebben, maar als er bewolking is zie je het noorderlicht alsnog niet.
 
Ik moest er drie keer in de winter voor naar IJsland, twee keer in de winter voor naar Zweden, één keer naar Alaska en twee keer naar Finland voordat ik vorig jaar dan voor het eerst het noorderlicht zag. Dit jaar was het tot nu toe twee keer raak. Beide keren in Hemavan, waar ik precies op het juiste moment was. De ene keer zijn mijn lief en ik op “noorderlichtjacht gegaan” om vanaf een zo donker mogelijke plek te kijken, de tweede keer was vanuit zijn huis.
 
Eerlijk is eerlijk, ik ben geen avondmens en ik had het noorderlicht veel vaker kunnen zien als ik langer wakker was gebleven. Maar helaas lukt het me gewoon niet om tot laat wakker te blijven en dus kruip ik vaak maar gewoon zodra ik de behoefte heb mijn bed in. Als ik dan ‘s nachts naar de wc moet kijk ik altijd even naar buiten, maar tot nu toe was het altijd te bewolkt.
 
Aanvulling … de avond nadat ik dit schreef was er weer een geweldige noorderlichtshow, deze keer boven mijn huis, en kon ik het vanaf mijn veranda zien. Wow, wow, wow. Alle foto’s die ik maakte vind je hier.
 

 

Op naar het zuiden

Aan het einde van deze week zet ik voor twee weken koers naar het zuiden. Eerst maak ik een blogreis in Zuid-Zweden en daarna reis ik door naar Nederland. Zin in? Nog niet, maar dat komt nog wel. Omdat ik met de auto ga zie ik een beetje op tegen de lange reis. En stiekem verwacht ik Zweden ook wel snel te gaan missen. Hoe dat verloopt, hoor je een volgende keer. Ses snart!
 
Verder lezen over mijn leven in Zweden kan hier.