Een ode aan Alaska

Afgelopen maandag, vandaag precies een week geleden, was ik bij het concert van Eddie Vedder in Amsterdam. In eerste instantie had ik geen ticket bemachtigd, maar een oud-klasgenoot van de middelbare school wel en verkocht een ticket aan mij. En zo zat ik dus op rij vier bij het concert van één van ’s werelds grootste rocksterren. Ja je leest het goed, zat. Want de Afas Live (voormalig Heineken Music Hall) was voor dit concert omgetoverd tot een concertzaal met alleen zitplaatsen.
 
Alhoewel Eddie Vedder natuurlijk met name bekend is vanwege Pearl Jam, is zijn muziek van de film Into the Wild eigenlijk de reden dat ik naar dit concert wilde. Dit album draai ik dagelijks op Spotify en het horen van de muziek bezorgt mij letterlijk kippenvel. Steeds weer, al jaren lang. Het doet mij denken aan Alaska, de plek waar ik negen jaar geleden mijn hart verloor en elke keer als ik er vertrok een klein stukje van achter liet.
 
Zes keer was ik inmiddels in Alaska. Een bizar aantal keer, zelfs voor iemand die de halve wereld over vliegt. Toen ik tien jaar geleden begon met mijn werk voor Askja Reizen, had ik nooit kunnen dromen dat ik ooit die kant op zou gaan. Ik bedoel, Alaska is gewoon 100% bucketlist materiaal toch? Voor mij althans wel. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik dacht ‘heee, Alaska, dat lijkt me wel wat.’ Dat was bij het zien van de film Insomnia met Al Pacino. Een briljante film die de setting van het Alaska gevoel heel goed neer weet te zetten, maar eigenlijk niet eens in Alaska is gefilmd. Maar goed, het landschap bleef me bij en ik wist dat ik ooit naar die plek af wilde reizen.
 

Wie naar Alaska reist, weet wat ik bedoel met liefde voor Alaska. Geen enkele bestemming is ooit zo onder mijn huid gekropen als deze geïsoleerde plek, ver weg van de rest van Amerika. Mijn eerste blik op Alaska zal me altijd bij blijven: ik kwam aanvliegen vanuit het zuidoosten en vloog over gletsjers en bergen. Ik heb letterlijk tegen het raam aangeplakt gezeten. WOW! Nog geen 24 uur later zat ik al in een vliegtuigje de wildernis in. We landden ergens in de middle of nowhere om een plek uit te zoeken voor een wilderniskamp. Ik had nog nooit een gletsjer van bovenaf gezien en heb met open mond zitten kijken. Eenmaal terug in de bewoonde wereld kon ik mijn enthousiasme niet echt kwijt (het was voor de tijd van mobiel internet en social media, mijn mobiel werkte zelfs niet eens) dus ik zat echt te stuiteren op mijn stoel de rest van de dag.
 

Voor alles een eerste keer en Alaska is mijn land van eerste keren. Mijn eerste bushflight, mijn eerste watervliegtuig, mijn eerste keer als co-piloot, mijn eerste beren, mijn eerste keer kamperen met beren, mijn eerste keer ijsklimmen, zeekajakken bij de ijsbergen, solo hiken tussen de beren en ga zo maar door. Alaska is voor mij het land van uitersten en het land van ultieme wildernis. Het is het land waar je zomaar in de wildernis kunt verdwijnen en nooit meer terug kunt komen, het land waar eigenlijk weinig Amerikaans aan is en het land waar de mannen er ogenschijnlijk angstaanjagend uit zien, maar in werkelijkheid heel vriendelijk zijn.
 
Alaska is voor mij het land waar ik altijd honderd procent geniet zodra het vliegtuig de landingsbaan van Ted Stevens International Airport raakt. Waar ik geen moeite heb met vroeg opstaan, laat naar bed gaan en de hele dag buiten zijn. Waar ik zonder problemen mijn eigen weg vind, waar ik me eigenlijk best thuis voel en waar ik heimwee naar heb wanneer ik in Nederland ben.
 

Qua natuur is Alaska voor mij de overtreffende trap op alles. De gletsjers zijn mooier, de bergen zijn hoger, de landschappen zijn leger en de beren zijn groter dan waar dan ook ter wereld. Steeds als ik een gletsjer zie, voel ik de intense drang te glimlachen van oor tot oor. Nooit krijg ik genoeg van de immense ijsmassa’s die regelmatig de horizon domineren. Nooit krijg ik genoeg van de miljoenen white spruce die je blikveld vullen wanneer je van Fairbanks zuidwaarts rijdt. Nooit krijg ik genoeg van het afspeuren van de horizon op zoek naar beren, elanden en ander wild. In Alaska krijg ik nooit ergens genoeg van. Okee, er is één uitzondering, namelijk de muskieten die mij altijd op ongenaakbare wijze te pakken nemen. Man man, wat een drama zijn die beesten daar. Gelukkig heb ik het er graag voor over.
 

Ik mag dan zes keer in Alaska geweest zijn, het is niet genoeg. Zoals ik al zei, ik krijg nooit genoeg van Alaska. Ik heb er nog lang niet alles gezien, nog lang niet alles ontdekt. Er valt nog veel te zien, te beleven en te doen. Mijn ticket naar Seattle kan nog omgeboekt worden en toen ik vorige week de vraag uit Alaska kreeg ‘kom je nog langs deze zomer, de logeerkamer is beschikbaar voor je’ moest ik heel hard twijfelen om niet daadwerkelijk een retour Seattle – Anchorage te boeken. Ik zou de hele zomer daar door kunnen brengen, mijn gemaakte vrienden bezoeken en wederom genieten van al het natuurschoon dat Alaska haar bezoekers te bieden heeft. Toch besloot ik het niet te doen. Omdat er nog veel te ontdekken valt in de wereld. Omdat Alaska nou eenmaal niet goedkoop is (zelfs niet als je een logeerplek ter beschikking hebt). En omdat ik diep in mijn hart weet dat het voor nu even goed is.
 

Ik werk nog 21 dagen op kantoor en dan is mijn loopbaan bij Askja ten einde gekomen. Geen reizen naar Alaska meer, geen klanten die ik er van hoef te overtuigen dat een reis naar Alaska absoluut elke euro waard is. Mijn liefde voor Alaska kan ik vanaf dan niet meer delen. Dus doe ik dat dan maar op mijn blog omdat ik denk dat er nog heel veel over Alaska te vertellen valt. Over die keer dat ik opgesloten zat in een outhouse op Thompson Pass, over mijn eerste bear encounter en over mijn ontembare liefde voor de bruine beren van Katmai National Park. Die verhalen bewaar ik voor een volgende keer.
 

Zodra Eddie Vedder samen met Glen Hansard de eerste tonen van het nummer Society in zet, voel ik de tranen over mijn wangen rollen. Dit nummer is voor mij Alaska pur sang. Ik huil niet alleen om Alaska, maar om alles van het afgelopen half jaar. En om het feit dat de wereld aan mijn voeten ligt. Om het feit dat ik over drie weken (help!) mijn huis uit moet en dat ik vanaf dan officieel een digitale nomade ben. Zonder huis, niet veel later zonder baan en zonder verplichtingen. Dat het toch wel verrekte mooi en spannend is dat ik die kans krijg. Het concert wordt afgesloten met het opzwepende Hard Sun (ook van Into the Wild) en in de trein naar huis geniet ik na van een briljante avond. Ooit ga ik weer terug naar Alaska, maar tot die tijd heb ik de muziek van Eddie Vedder om me altijd weer even in gedachten terug te voeren naar de mooiste plek op aarde. Proost Alaska, deze is op jou. Hopelijk tot snel!
 

[Update … het is nu drie dagen later en vandaag heb ik een ticket naar Alaska gekocht vanaf Seattle. De liefde zit te diep. Toen ik gisteren wederom te horen kreeg ‘je moet gaan, ze wachten op je!’ heb ik de knoop doorgehakt. Dus na mijn reis door Oregon en Washington ben ik een week in Alaska. De intense vreugde die ik voelde toen ik op ‘book’ klikte, deed me realiseren dat het de enige juiste beslissing was].
 
Meer Alaska verhalen lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– IJsklimmen in Alaska op Root Glacier
– Over de Magic Supertramp bus van Into the Wild
– 5 Super coole en koude dingen die je moet doen in Alaska
 
Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!