Eén jaar in Zweden – een overview (hoogtepunten, dieptepunten, leermomenten)
Vandaag is het precies één jaar geleden dat ik op de boot stapte in Kiel en ik de volgende ochtend mijn ogen open deed in Zweden. Mijn nieuwe leven was begonnen. Nieuw leven klinkt wellicht een beetje vreemd, maar dat is wel hoe ik het destijds ervoer. Een jaar ervoor (zomer ’22) was ik uit mijn laatste huis vertrokken en sindsdien leefde ik nomadisch. Ik maakte prachtige reizen, paste op huizen en leefde in mijn Volvo. Super gaaf, maar ook ontzettend vermoeiend.
Ik was enorm toe aan een vaste basis, een eigen plek en rust, ruimte, stilte en regelmaat. Inmiddels ben ik dus een jaar in Zweden en leerde ik ontzettend veel. Het was een jaar vol hoogtepunten maar ook met enkele dieptepunten. Ik neem je in vogelvlucht mee door een van de meest bijzondere jaren van mijn leven!
Table of Contents | Inhoudsopgave
Aankomst in Lapland
Na aankomst in Zweden bezocht ik eerst een aantal bekenden. Ik liep een aantal dagen over de Sörmlandsleden in opdracht en reisde uiteindelijk noordwaarts. Ik wist al sinds enkele jaren dat ik in het noorden van Zweden wilde wonen. De provincies Västerbotten en Norbotten vormen samen Zweeds-Lapland en deze regio trekt me elke keer enorm. Ook deze keer weer. Bij aankomst in Lapland (een denkbeeldige grens) sprongen de tranen me in de ogen. Het lijkt wel alsof in Lapland alles anders is. Het is rustiger. De bomen zijn anders. De bergen zijn hoger. De stilte intenser.
Een eigen huis gekocht in Zweden
Ik had geen vastomlijnd plan maar wist alleen dat ik voor het einde van de zomer een eigen huis wilde hebben. Er werd mij gezegd door enkelen: “huur eerst een jaar, probeer het uit” of “doe niet zo gehaast” maar het kopen van mijn huis was de beste beslissing die ik het afgelopen jaar maakte. Als je in zeven jaar tijd vijf keer hebt moeten verhuizen wegens allerlei omstandigheden (verbroken relatie, opzegging van de huur …) dan ben je daar op een gegeven moment klaar mee. Je ergens thuis gaan voelen kost veel tijd en elke keer werd tijdsinvestering teniet gedaan.
Met het kopen van een huis creëerde ik mijn eigen thuis. Een basis waar ik altijd terecht kan en waar niemand mij kan vertellen dat ik moet vertrekken. Het is voor mij een plek waar ik tot rust kan komen tijdens drukke tijden, me terug kan trekken als ik even niet online gezien wil worden en waar ik volledig mijzelf kan zijn.
Het kopen van het huis waar ik woon verliep heel snel en voorspoedig. In deze blog lees je er meer over. Inmiddels ben aan het overwegen om een deel van mijn huis onder te verhuren in de winter en/of een plek te bieden voor workations. Ik heb ontzettend veel ruimte en die heb ik eigenlijk niet nodig. Bovendien ben ik er vaker niet dan wel. Hoe dit zich verder gaat ontwikkelen gaan we zien.
Een nieuwe liefde
De dag waarop ik dit huis bezocht, was bovendien de dag dat ik mijn (inmiddels niet meer zo nieuwe) liefde opnieuw ontmoette. Toeval bestaat niet! We hadden elkaar zo’n negen maanden geleden ontmoet bij de start van een wandeling en hebben gedurende die periode af en toe contact gehouden.
Na terugkomst in Zweden besloot ik contact met hem op te nemen, zonder verwachtingen. We hadden alleen maar via Instagram Messenger contact gehad (Zweden whatsappen over het algemeen niet) dus ik had geen idee of hij in het echt leuk zou zijn of niet. Het jaar ervoor hadden we elkaar zo’n vijf minuten gesproken en via de messenger bleek dat we veel gezamenlijke interesses hadden. Ik trok de stoute wandelschoenen aan vroeg hem mee op een kampeertripje, zonder het woord date te gebruiken. Tot mijn grote verbazing zei hij ja. Van het een kwam het ander en nu zijn we inmiddels bijna een jaar samen.
Afgelopen weken waren we samen in Nederland, onze eerste reis samen. Alhoewel hij wel van reizen houdt, kan hij vanwege zijn kinderen niet met mij mee op grote reizen. En dat is prima, want er valt hier in Zweden (en Noorwegen) genoeg te beleven. Hij woont bijna vier uur rijden noordelijker dan ik woon en meestal ben ik om de week een tijdje daar. Ik kan mijn werk namelijk overal doen.
Emigreren is zwaar, solo emigreren nog zwaarder
Ik had vooraf niet het plan om definitief te emigreren. Een aantal jaar geleden was mijn globale idee “zomers in Zweden, winters in Nieuw-Zeeland, de rest van de tijd in Nederland.” Het liep anders, net zoals heel veel dingen in mijn avontuurlijke leven. Uiteindelijk viel de keuze om definitief naar Zweden te emigreren.
Inmiddels ben ik op persoonlijk vlak geëmigreerd en dus ben ik bewoner van Zweden. Mijn bedrijf zit nu in de overgangsfase en ik verwacht tegen het einde van de zomer alles overgezet te hebben.
Wat ik niet had verwacht, dat emigreren zó ontzettend vermoeiend en zwaar zou zijn. Laat ik voorop stellen dat dit voor iedereen anders is. Zo zijn er veel Nederlanders die naar Zweden emigreren omdat ze Nederland zat zijn. Of emigreren ze samen. Ik was Nederland niet zat en emigreerde alleen. Dát vond ik zwaar. Dus alles in je eentje moeten regelen. Niemand hebben om ‘s avonds uitgeput naast te kruipen op de bank. Niemand die écht begrijpt hoezeer je je vrienden en familie (en soms je oude leven) mist. Niemand die je af en toe een knuffel geeft en zegt dat het wel goed komt.
Natuurlijk had ik mijn vriend en heb ik inmiddels nieuwe mensen leren kennen hier in het dorp waar ik woon. Maar dat is niet hetzelfde als samen emigreren. Voor mijn vriend ging zijn bestaande leven gewoon door, alleen was ik ‘erbij’ gekomen. Voor mij stond alles op zijn kop en in het teken van verandering. Nieuw huis, nieuwe liefde, nieuw land, nieuwe taal, nieuwe omgeving.
Net als velen heb ook ik last van het imposter syndrome. Dan zie je op Instagram of Facebook emigranten die het anders gedaan hebben en dacht ik vaak “had ik maar … “. Gelukkig waren die momenten vaak maar van korte duur en kon ik mijn negatieve gevoelens snel ombuigen naar “maar ik heb het wél gedaan!“.
Blijf je voor altijd in Zweden?
De meest gestelde vraag van het afgelopen jaar is toch wel “blijf je voor altijd in Zweden?” en mijn antwoord is nee. Ben je daardoor verrast? Laat ik het je uitleggen. Niks is voor altijd. Ik woon in Zweden zolang ik het hier fijn heb. Dat geldt voor alles wat ik doe in het leven. Iets voor altijd willen vind ik een ouderwets idee. Het leven anno nu biedt zo ontzettend veel mogelijkheden. Waarom zou je je committeren aan iets waarvan je ooit roept dat het voor altijd is terwijl er na een aantal jaren wellicht iets veel mooiers op je pad komt?
Mijn intentie is om voor een langere tijd in Zweden te wonen. Maar ik zeg niet voor altijd omdat ik dat simpelweg niet zo wil voelen en ook niet zo ervaar.
Hoe het écht is om in Zweden te wonen
Vaak wordt er enorm gejubeld over het wonen in Zweden. Laat ik voorop stellen dat ik ook na een jaar nog steeds ontzettend dankbaar en blij ben met de keuze die ik gemaakt heb. Maar in Zweden woon ik ook gewoon zoals ik dat in Nederland deed. Oftewel: ik run een eenpersoonshuishouden, heb een bedrijf, moet rekeningen betalen, doe boodschappen, heb dagelijkse beslommeringen en heb te maken met dezelfde ups en downs van het leven die ik in Nederland ook zou ervaren. Bijvoorbeeld ziekte, stress en een volle (werk)agenda.
Wél is het zo dat de natuur mij vaak weer terug fluit en de rust geeft waar ik een jaar geleden zo naar op zoek was. Vanuit mijn huis stap ik zo het bos in en kan ik urenlang wandelen, vaak zonder iemand tegen te komen. In de winter begint de langlauf loipe bijna in mijn voortuin. Het is hier ‘s nachts gewoon écht stil en ik kan een deel van mijn eten zonder problemen uit de natuur halen. Dát is voor mij wat wonen in Zweden zo fijn maakt.
Hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar
Zoals de titel van de blog al aangeeft, waren er vele hoogtepunten en dieptepunten. Sommige dieptepunten werden uiteindelijk hoogtepunten. Een lijstje:
Hoogtepunten van mijn eerste jaar in Zweden:
- De aankoop van mijn eigen huis, zonder lening of hypotheek.
- Het vinden van een nieuwe liefde waarmee ik regelmatig op avontuur ga.
- Het kunnen zien van het noorderlicht vanaf mijn balkon.
- Ik ben niet één keer verkouden geweest en heb ook geen griep gehad. Die bessen die ik vorige zomer zelf plukte en ik elke dag door mijn ontbijt doe, hebben dus absoluut een functie.
- Het lopen van de Padjelantaleden met Rianne.
- De eerste zonnestralen op je gezicht na midwinter.
- Mijn workation op Bali afgelopen december als onderbreking van de winter in Zweden.
Ook leuk: ik verscheen in de Zweedse krant over mijn keuze voor Zweden. Toevallig liep ik vandaag de reporter die het artikel maakte tegen het lijf en hij vertelde me dat mijn artikel gedurende een lange periode het best gelezen artikel op hun site was!
De dieptepunten van mijn eerste jaar in Zweden:
- De lange winter. Doe mij maar iets minder lang sneeuw, zes maanden is prima (nu waren het er ruim zeven).
- De Google updates waardoor mijn inkomen diep gekelderd is terwijl ik ontzettend hard werk.
- De komst van de pre-menopause en dus depressies, slecht slapen en nog zo’n twintig andere klachten.
- Het missen van vrienden en familie in Nederland.
- Bijna 24 uur vertraging op weg naar Bali (dieptepunt) maar hierdoor kreeg ik uiteindelijk € 600 vergoeding van KLM die ik kan investeren in een ticket naar Nieuw-Zeeland dit najaar (hoogtepunt).
- Soms een week lang niemand live spreken. Was eenmalig gelukkig, maar toch niet leuk!
En tenslotte
Ik zou werkelijk waar nog uren door kunnen schrijven en waarschijnlijk zelf een heel boek vol kunnen pennen over mijn ervaringen hier in Zweden. Maar alhoewel schrijven hetgeen is dat ik het allerleukste vind, roept de natuur en ga ik vanmiddag weer heerlijk erop uit. En werken om geld te verdienen zodat ik hier voorlopig kan blijven.
Wil je verder lezen, check dan ook de volgende posts:
- Alle blogs over mijn leven in Zweden
- Alle blogs over mijn avontuurlijke leven van het afgelopen jaar
Liefs uit Zweden, Antonette
