Een brief aan mijn vader
Het is bijzonder hoe bepaalde gesprekken, ook al zijn ze inmiddels jaren geleden, nog in je geheugen gegrift staan. Vandaag is het precies zeven jaar geleden dat ik rond de klok van 22.30 een telefoontje kreeg van een onbekend nummer. Ik neem normaal gesproken zo laat de telefoon niet meer op, maar iets in mij zei dat ik dat maar beter wel kon doen.
“Spreek ik met de dochter van meneer Spaan?” Het bleek het ziekenhuis te zijn en op dat moment wist ik het al. Toen ik bevestigend antwoordde, sprak de verpleegster de woorden “dan heb ik heel vervelend nieuws voor u. Uw vader is zojuist overleden.”
Tijdens gesprekken met verschillende artsen eerder die week was ons verteld dat hij, indien hij zich niet wilde laten opereren, nog maximaal een jaar te leven had. We waren de procedure gestart om hem naar een verzorgingstehuis te krijgen, waar hij zijn laatste jaar zo comfortabel mogelijk door zou kunnen brengen. Ik had altijd in mijn hoofd dat mijn vader met gemak 100 kon worden. Dit bleek niet het geval.
Alhoewel ik wist dat we hem kwijt zouden raken, is hetgeen mij het meeste pijn deed dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. De dag ervoor was ik nog op bezoek geweest, met in mijn achterhoofd in gedachten dat ik hem twee dagen later weer zou zien. Dat moment zou helaas niet meer komen. Hij is vredig ingeslapen op het moment dat er niemand bij was. Dat ik nooit écht afscheid heb kunnen nemen, doet me nog steeds pijn. Ondanks de gesprekken met psychologen die ik hierover gesproken heb of mensen die zeggen “ja maar misschien was het juist wel goed zo.” Nee, dat was het niet. Niet voor mij althans.
Inmiddels zijn we zeven jaar verder. Na het overlijden van mijn vader wist ik al snel dat het tijd was voor mij om mijn vleugels te spreiden en Nederland voor een tijdje te verlaten. Alhoewel hij mij altijd volledig gesteund heeft met de reizen die ik wilde maken, vond hij het ook wel spannend als ik weer eens, vaak in mijn eentje, op het vliegtuig naar de andere kant van de wereld stapte.
Hij wist hoeveel reizen voor mij betekende. Als jonge Antonette was er geen internet en reisde ik de wereld over door te corresponderen met meiden over de hele wereld. Gisteren werd ik er door een vriend van mijn broer nog aan herinnerd hoe onze keukenbar thuis altijd vol lag met internationale post voor mij. Ik geloof dat mijn vader stiekem net zo enthousiast werd van al die mooi versierde enveloppen als ik. Ik zat regelmatig in zijn slaapkamer achter het raam te wachten tot de postbode de tuin in zou lopen met hopelijk een hand vol post voor mij.
Alhoewel mijn vader mijn carrière switch van kantoorbaan naar reizende schrijver nooit meer heeft meegemaakt hoop ik dat hij het van bovenaf ziet. En dat hij mijn brief aan hem op die manier alsnog leest.
“Lieve papa,
Vandaag is het zeven jaar geleden dat jij besloot jouw laatste reis te maken. De laatste tijd denk ik vaak “kon je dit maar zien of horen.” Zo stond ik laatst in de lokale krant hier in Zweden en inmiddels word ik op straat regelmatig aangesproken. Ik heb van reizen en schrijven mijn beroep gemaakt en alhoewel het soms best eenzaam en altijd keihard werken is, kan ik me geen ander leven voorstellen.
Jij hebt me altijd geïnspireerd om mooie reizen te maken, net zoals jij zelf gedaan hebt. En je hebt me altijd gesteund. Ik zal nooit vergeten hoe jij geld van een bekende moest lenen om mijn IATA opleiding te kunnen betalen, zodat ik een internationaal erkend luchtvaartdiploma op zak zou hebben. Je was me een partij trots toen ik mijn diploma haalde en vertelde het aan iedereen die het maar wilde horen.
Als wij elkaar weer zouden treffen zou ik je honderduit vertellen over de mooie dingen die ik heb meegemaakt. Over mijn leermomenten, de moeilijke keuzes die ik de afgelopen zeven jaar heb moeten maken en de momenten die niemand anders ziet, namelijk de dagen waarop het allemaal even niet zo lekker gaat.
Soms vraag ik me weleens af “maar wat heb ik nu bij te dragen aan deze wereld?” Ik reis en zit achter mijn laptop, heb van Instagrammen en verhalen schrijven mijn werk gemaakt en het voelt soms een beetje als een luxe dat ik meermaals per jaar op reis kan. Dat zijn de momenten dat ik weer even terugdenk aan de manieren waarop jij me hebt geïnspireerd met jouw reizen. Voor jouw tijd was jij een echte wereldreiziger en mocht je op je werk in een laboratorium presentaties geven over jouw avonturen in Afrika en Azië voor iedereen die dat wilde horen. Dan realiseer ik me dat ik, zij het op nieuwerwetse wijze, in jouw voetspoor ben getreden en dat mijn bijdrage aan deze wereld is anderen te inspireren zoals jij mij vroeger inspireerde.
Jouw laatste reis was een one way ticket. Ik hoop dat we elkaar daarboven ooit weer zien. Maar nu nog even niet, want ik ben nog niet uitgereisd.
Veel liefs, je dochter.”
2 Comments
Marieke de Groot-Eijsink
Mooi liefdevol stuk! Papa zal trots meekijken vanaf boven.
Wim Rutten
Antonette,je hebt dit echt met liefde geschreven, heb altijd veel respect gehad voor je pa gehad en vooral voor hoe zich inzette voor jullie.
Hij was zeer betrokken en trots op z’n kinderen!❤️