5 Dingen die ik leerde tijdens mijn reis naar Nepal

Belangrijke dingen die ik leerde tijdens mijn reis naar Nepal

Joehoe ik ben weer thuis! Al een aantal dagen trouwens, maar ik besloot mijn vakantie nog even te verlengen met een aantal dagen. Behalve af en toe een social media berichtje plaatsen deed ik vrij weinig. Vooral weer acclimatiseren (poeh zeg wat is het lekker warm hier in Nederland!), de horror die pollen heet opsnuiven (hatsjoe) en genieten van een mooie wandeltocht met mijn vriend die ik twee weken moest missen.
 
Alhoewel ik enorm genoten heb van mijn reis naar Nepal, liep het eigenlijk compleet niet zoals ik gepland had. Soms is dat leuk, soms is dat minder leuk. In mijn geval was het vooral érg leerzaam. Wie denkt dat je na jarenlang reizen uitgeleerd bent … Nope! Niks is minder waar. De belangrijkste reis die ik het afgelopen jaar maakte, was waarschijnlijk die op zoek naar mezelf. Nu klinkt dat wellicht een stuk dramatischer dan het is, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik deze reis redelijk hard heb moeten werken. Benieuwd? Lees dan verder in dit artikel over vijf dingen die ik leerde tijdens mijn reis naar Nepal.
 

1. Volg je gevoel. Altijd!

Het allerbelangrijkste dat ik de afgelopen twee weken leerde tijdens mijn Nepal reis is om te vertrouwen op mijn gevoel en intuitie. Ook al druist dat regelrecht in tegen wat er algemeen geaccepteerd wordt of wat ik geacht word te doen. Het klinkt een beetje vaag, maar ik probeer het met een voorbeeld te omschrijven.
 
Vanaf het eindpunt van mijn hike had ik twee opties om terug te reizen naar Kathmandu. De eerste was per jeep (had ik op de heenweg ook gedaan) of met de lokale bus. Nu weet ik dat de lokale bus een avontuur an sich is maar aangezien de prijs van de bus 10x lager ligt dan de jeep, besloot ik het erop te wagen. De af te leggen route is één van de slechtste van Nepal maar goed, een beetje avontuur leek me wel leuk.
 
Tot de betreffende bus kwam. Het was met recht de meest krikkemikkige bus die ik ooit had gezien en ik had werkelijk waar het idee dat ie elk moment door zijn as kon zakken. Mijn gids en ik waren de enigen in de bus, alle gordijnen waren gesloten en ik zat binnen vijf minuten hobbelen langs een diepe afgrond al met mijn hoofd tussen mijn benen van misselijkheid en angst. Denk filmpjes van bussen in India die over een onverharde bergweg langs het ravijn stuntelen enzo die je vast wel eens op Facebook hebt gezien.
 
Ik was binnen vijf minuten kotsmisselijk dus vroeg mijn gids om bij de eerstvolgende mogelijkheid die kwam uit te stappen. De € 100 die ik moest betalen voor de verdere reis per jeep nam ik op de koop toe maar no way dat ik tien uur lang in zo’n bus wilde zitten. En dat bleek een goede keuze want uiteindelijk werd zelfs de reis per jeep al een hele onderneming van acht uur op een route van zeventig kilometer. Ik ben eindeloos dankbaar dat ik ervoor koos om die bus te laten voor wat het was en op een veilige en verantwoorde manier verder te reizen.
 

2. Soms werkt je lichaam gewoon niet mee

En dat is k*t maar je moet het er wel mee doen. Ik kamp al sinds afgelopen najaar met een blessure in mijn heup. Ik heb al diverse trajecten doorlopen bij een fysiotherapeut en een mylogenics therapeut en alhoewel alleen die laatste mij met regelmaat van mijn pijn af hielp, zit er toch ergens iets niet goed in mijn lichaam. Want al na enkele uren op de trail begon mijn heup weer te zeuren, afgewisseld met steken in mijn bovenbeen. De eerste dag kwam ik met een behoorlijke pijn op mijn bestemming aan en tegen het einde van de tweede dag had ik voor mezelf besloten dat op deze manier 11 dagen lopen geen doen zou zijn.
 
En dus nam ik op de vierde dag de pijnlijke beslissing om terug te keren naar het begin van de track in plaats van de bergpas over te steken. Waar ik in eerste instantie hevig teleurgesteld was, voelde ik ook al snel vrede met de situatie. ‘Het is zoals het is’ is de laatste jaren één van mijn lijfspreuken geworden en in plaats van me rot te voelen, heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om eerder dan gepland naar Kathmandu terug te keren en daar compleet tot rust te komen. Wat me ook meteen naar het volgende punt brengt:
 

3. Moe op vakantie gaan is gewoon een slecht idee

Ik heb tijdens deze reis één keer naar huis gebeld en toen ik vertelde dat het fysiek even niet helemaal fijn voelde omdat ik zo moe was, kreeg ik als antwoord ‘ja maar lief, we zijn nu zo’n anderhalf jaar samen en al anderhalf jaar zeg je dat je veels te moe op vakantie bent gegaan! Misschien is het tijd om daar eens iets aan te gaan doen?’ Daar had ie me even gelijk!
 
Als zelfstandig ondernemer vind ik het best lastig om met vakantie te gaan. De laatste keer dat ik dat deed was vorige zomer toen ik vijf weken met de Rudolph de Volvo door Zweden en Noorwegen reisde. De andere reizen die ik daarna maakte waren eigenlijk altijd werk-gerelateerd en ik was continue bezig met het maken van foto’s (IJsland), het volgen van online SEO trainingen (La Palma) en het doen van social media (Duitsland).
 
Omdat er niemand is die je toch gewoon betaalt (je bent immers eigen baas) betekent het dat ik in de weken voor mijn vakantie/reizen altijd bezig ben om voorbereidingen te treffen zodat niet alles compleet stil komt te liggen. Daarnaast neem ik soms extra werk aan om het financiële gat dat ontstaat op te vullen. Twee weken niet werken is voor mij namelijk twee weken minder inkomen. Gelukkig heb ik inmiddels een aantal manieren gevonden om een ‘passief inkomen’ te creeëren waarbij ik geld verdien zonder dat ik online hoef te zijn, maar die zijn op dit moment nog niet voldoende om in een compleet maandsalaris te voorzien.
 
Dit alles zorgt ervoor dat ik me voor mijn vakanties vaak een slag in de rondte werk. Ik dacht het deze keer beter gepland te hebben maar vanwege wat onvoorziene gebeurtenissen liep het allemaal net iets anders dan gedacht. De belangrijkste note to self was dus: ‘bereid je voor op het onvoorziene.’ Volgende keer neem ik me echt voor om beter uitgerust op vakantie te gaan!
 

 

4. Het Aziatische gepingel vind ik echt waardeloos

Ik weet natuurlijk heus wel dat het gedoe met geld nu eenmaal bij Azië hoort maar zoals ik al in mijn blog met dingen die ik over mezelf leerde in Indonesië schreef voel ik me ongemakkelijk bij afdingen. In aanvulling daarop ben ik er ook achter dat genaaid worden mij echt extreem pissig maakt.
 
Toen ik die eerder genoemde bus uitstapte, had de gids vast laten bellen voor een jeep en één van de chauffeurs wist wel een mannetje die mij voor 11.000 rupees naar Kathmandu wilde brengen. Eenmaal bij de volgende halte stapte ik uit en na een uur wachten was er nog niemand. Mijn gids kwam met het verhaal dat de betreffende persoon ziek was (huh) en wilde mij nu 15.000 (= 32 euro meer) laten betalen. Daar sta je dan in de middle of nowhere. Uiteindelijk heb ik wat gesjoemeld met mijn contante geld en laten zien dat ik nog maar 12.000 had en mocht ik dat betalen. Eerlijk is eerlijk, ik heb daar best een tijdje rot over gevoeld. Het bekende scam verhaal in Azië. En ja nogmaals, ik weet dat het Azië is en dat het erbij hoort, ik zie alleen de charme er niet van in om opgelicht te worden. Waarschijnlijk dat Azië daarom ook niet mijn favoriete bestemming is om te reizen …
 

5. ‘It is not the mountain we conquer but ourselves’

Deze quote van Sir Edmund Hillary (die als eerste met Tenzing Norquay Mount Everest beklom) is echt volledig waar en dat heb ik tijdens mijn afgelopen reis maar weer eens ervaren. Alhoewel dit waarschijnlijk de reis was waar ik het meest voor getraind had en ik qua conditie het beste in vorm was, had ik het ongelofelijk zwaar tijdens het lopen, vooral de eerste paar dagen. Tel daarbij de enorme sneeuwval op én het feit dat ik de hele tocht nauwelijks heb geslapen (denk: yaks naast je raam, een kamer naast het gezamenlijke toilet, snurkende buren) en je hebt de perfecte mix voor complete uitputting. Zowel lichamelijk én geestelijk.
 
Toch zie ik deze reis als een overwinning. Ik zette steeds weer een stap terwijl ik eigenlijk niet meer verder kon, besloot op mijn gevoel af te gaan en te kiezen voor de veilige optie (terugkeren in plaats van verder gaan). Daarnaast bracht ik vier dagen door in Kathmandu waar ik echt helemaal niks anders heb gedaan dan slapen, lezen, Netflixen, bier drinken en luieren. Vier dagen in dergelijke modus zonder me schuldig te voelen is wellicht de grootste overwinning op mijzelf. Daarom liet ik de dag voor ik naar huis vloog een tattoo zetten van het woord ‘Sahaash’ oftewel ‘moed’ in het Nepalees. Want het kost moed om mij te zijn maar nog meer moed om bepaalde keuzes te maken.
 

 
“Heb je dan wel genoten van deze reis?” was de terechte vraag die mijn vriend stelde toen ik hem bij thuiskomst al het bovenstaande vertelde. Ik moest even slikken en nadenken. Het was niet de reis zoals in hem gepland had en al met al viel ie ruim 1.000 euro duurder uit dan verwacht (want: airline failliet en een nieuw ticket moeten kopen plus extra kosten voor jeep en verblijf in Kathmandu). Maar of ik dan minder genoten heb? Nee uiteindelijk niet. Je kunt bij thuiskomst in Nederland van balen dat alles anders is gelopen en dit op social media gooien middels een zeiktirade. Of je kunt ervoor kiezen om de mooie momenten te koesteren en te delen en je erbij neer te leggen dat dingen nou eenmaal niet altijd lopen zoals gepland. Ik kies voor dat laatste.