emerald lakes tongariro crossing
confessions van een travel blogger

De desillusie die digital nomad zijn heet

Zo, daar staat het: ik vond het hele digital nomad zijn maar één grote desillusie. Negen maanden lang probeerde ik het en eigenlijk wist ik het na enkele maanden al: dit wordt niet mijn toekomst. Ik hou van reizen en ik hou van schrijven en wil heel graag heel veel mooie reizen maken, maar poeh hee, niet meer als digitale nomade.
 
Enkele jaren geleden verscheen ineens de hype die ‘digital nomad lifestyle’ genoemd werd. Hierbij werden dan verhalen geschetst van ondernemers die locatie onafhankelijk werken en hierdoor op de meest tropische oorden ter wereld, nippend aan een cocktail, hun werk kunnen doen. Even surfen in je pauze? Bloggen vanuit je hangmat? Met de scooter door de bergen? Het kan allemaal. Net als velen met mij werd ook ik verblind door de hype. Ik wilde dat ook, een reizende schrijver zijn. Alles achter me laten en gewoon gáán … en dus deed ik dat. Negen maanden later kwam ik weer thuis, een illusie armer. Het leven als digital nomad was niet voor mij weggelegd.
 
Laat ik voorop stellen dat ik ontzettend veel respect heb voor digital nomads die deze lifestyle wèl kunnen volhouden. Langer dan een jaar of twee, that is. Ook voor mij gold dat het de eerste maanden geweldig was. Het allesoverheersende gevoel van vrijheid zorgde ervoor dat ik zonder problemen elke dag opstond en dat ik met volle teugen genoot van mijn nieuw gecreëerde vrijheid. Dat ik vol ideeën en plannen zat voor de toekomst en dat mijn leven niet beter kon worden. How wrong I was …
 
Mijn leven als voormalig digital nomad begon bijna een jaar geleden. Op dat moment moest ik mijn appartement in hartje Arnhem verlaten en had ik dus geen ‘thuis’ meer. Ik logeerde bij vrienden in huis, richtte mijn oude slaapkamer in mijn ouderlijk huis in als een soort van vaste basis en sliep zelfs nog een aantal nachten in het huis van mijn ex terwijl hij op reis was. Tussendoor vloog ik van hot naar her, letterlijk en figuurlijk. Ik ging op roadtrip in de Pacific Northwest, maakte bergwandelingen in Oostenrijk en lag aan het zwembad van een landhuis in Portugal. Het leven kon niet beter zou je denken, maar toch knaagde er iets. Net voordat ik naar Indonesië vertrok, keek ik een documentaire van Tony Robbins (I am not your guru, aanrader!) op Netflix en ik werd daar getriggerd voor het opschrijven van dingen die je over een jaar graag bereikt wilde hebben. Ik besloot een viertal jaardoelen voor mezelf te bedenken op het gebied van werk, privé en geluk en een jaar later te kijken wat de stand van zaken zou zijn. Terwijl ik aan het schrijven was, stond daar ineens de volgende zin op papier: ‘een appartementje of vaste woonplek hebben in Arnhem.’ Ik las het, las het nogmaals en daarna nog zo’n tien keer. Het was het moment waarop ik me realiseerde dat ik het hebben van een thuis miste. Al na drie maanden. Slik.
 
Dit was dus pas drie maanden nadat ik aan mijn ‘nieuwe leven’ was begonnen en mijn échte grote reizen (Indonesië, Nepal en Nieuw-Zeeland) moesten nog plaatsvinden. Het inzicht dat ik een thuis miste stelde me al direct gerust want ik was natuurlijk aan niemand verantwoording schuldig. Maar man, dit was niet hoe ik me mijn leven had voorgesteld. De reizen die ik maakte waren stuk voor stuk geweldig, maar tijdens het beklimmen van vulkanen en maken van trektochten kwam ik er achter dat werken op locatie nooit mijn passie zou worden.
 
Waar helaas nog steeds het leven als digital nomad veelal als hemels wordt gezien (dat geldt overigens ook voor het leven als freelancer, merk ik steeds meer) heb ik het totaal niet zo ervaren. Niet dat ik het reizen niet leuk vond, maar werken op reis is gewoon niet zo mijn ding. Ik zal je enkele voorbeelden van gebeurtenissen en een kijkje achter de schermen geven:
 
– In Nieuw-Zeeland was er nauwelijks wifi en als de wifi er al was, was ie tergend langzaam. Probeer dan maar eens foto’s te uploaden of bestanden te versturen. Vaak kwam ik uit bij een lokale bibliotheek, waar ik me al dan niet tussen de backpackers bevond die hier hun electronica gingen opladen of juist tussen de locals die het maar raar vonden dat ik daar de hele dag zat te werken. Plus de wifi was vaak betaald in de bieb, helaas. Een flinke aanslag op mijn vakantiebudget want mobiel internet was ook niet bepaald goedkoop.
 
– Je kunt bijna nergens ergonomisch werken. Oftewel, je rug, schouders en nek hebben het zwaar te verduren. Werken in een hangmat klinkt natuurlijk super cool, maar is eigenlijk allesbehalve dat. Sowieso werkt buiten met je laptop op schoot aan de slag gaan niet echt voor mij (voor de meesten niet) maar dat wordt op de foto’s vaak niet verteld. Regelmatig zat ik op een hotelkamer op een bed, achter een veels te hoog bureau of aan een bar te werken, verre van ideaal.
 
– Altijd maar uit een tas leven vond ik ontzettend vermoeiend. Ik ben echt geen luxepaardje maar werd uiteindelijk het bijna dagelijks in- en uitpakken echt beu. Altijd maar weer zorgen dat alles past, dat je niks vergeet en dat je alle snoeren, stekkers en dat soort shit weer hebt ingepakt, brak me op een gegeven moment een beetje op. Overigens is het enige wat ik tijdens die negen maanden ben kwijt geraakt mijn zakmes, dus ik mag eigenlijk helemaal niet klagen.
 
– Even ‘thuis’ zijn werd een enorme chaos want in de periodes tussen mijn reizen, wilde iedereen met mij afspreken. Logisch natuurlijk, maar ik rende werkelijk van hot naar her en probeerde iedereen tevreden te stellen door even hoi te komen zeggen en vervolgens snel weer naar de volgende afspraak door te gaan. En ohja, er moest natuurlijk ook nog gewerkt worden. Dit was niet de manier waarop ik met vrienden en familie om wilde gaan.
 
– Digital nomad zijn en de liefde gaan niet echt lekker samen. De meeste details houd ik voor mezelf, maar net stapelverliefd zijn en dan het vliegtuig in stappen en naar de andere kant van de wereld gaan voor drie maanden was allesbehalve leuk. Mijn solo-reis door Nieuw-Zeeland was op zich geweldig, maar ik heb heel wat uurtjes in mijn tentje enorm eenzaam liggen zijn. Hij was hier, ik was daar. Overigens ben ik er best trots op dat het ons gelukt is om drie maanden zonder elkaar te zijn als je net verliefd bent en dat we dit ‘overleefd’ hebben.
 
Need I say more? Ik gok van niet. Het geromantiseerde beeld van het leven als digital nomad bleek een complete illusie en totaal niet wat ik zocht in mijn leven. Wil ik dan nooit meer reizen? Zeker wel. Wil ik dan nooit meer ergens anders werken? Dat ook, want ik werk slechts enkele dagen per week vanuit mijn nieuwe thuis. Een thuis dat zich, zoals je eerder hebt kunnen lezen, in het bos ten noorden van Arnhem staat en waar ik helemaal tot rust kan komen en kan ontsnappen aan de hectiek van de dag. Een thuis waar ik mijn eigen spulletjes heb, waar ik me geen zorgen hoef te maken over in- en uitpakken van spullen en waar ik, helaas pindakaas, hele langzame wifi heb waardoor ik regelmatig buitenshuis moet werken. Een thuis waar ik soms ook wel een beetje eenzaam ben omdat er dagen zijn dat ik niemand spreek en een thuis waar ik soms veel meer moet plannen dan ik zou willen omdat ik nou eenmaal niet even een brood bij de bakker op de hoek kan halen. Maar toch, het is een thuis en dat heb ik negen maanden lang ontzettend gemist. Ik ben enorm dankbaar dat ik weer een plek heb gevonden waar ik me thuis voel.
 
En dus heb ik mijn doelstelling gehaald en heb ik weer een thuis gevonden. Toen ik die doelstelling schreef had ik niet verwacht dat het hier in het bos met de man van mijn leven zou zijn maar ik ben dankbaar voor hoe één en ander verlopen is de afgelopen maanden. Ik heb het leven als digital nomad uitgeprobeerd maar het bleek niet voor mij. Veel voormalige nomads die ik ken geven aan uiteindelijk weer naar een thuis te verlangen en houden de levensstijl niet langer dan enkele jaren vol. Alhoewel ik in eerste instantie wellicht een beetje teleurgesteld was in mezelf, overheerste uiteindelijk het gevoel van geluk. Geluk dat ik de mogelijkheid heb om te kiezen hoe ik mijn leven wil inrichten. Dat ik een partner heb die mij hierin steunt en dat ik de vrijheid heb om te gaan en staan waar ik wil. Waar mijn werk en mijn reislust mij ook naartoe gaan brengen, ik zal altijd, waar dan ook ter wereld, weer verlangen naar mijn thuis.
 
Fijne zondag allemaal!
 
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
Landen waar je als vrouw prima alleen kunt reizen
Hoe het met mij gaat … een jaar later!
11 Dingen die ik over mijzelf leerde in Indonesië
 
Nieuw hier en benieuwd wie ik ben? Check dan mijn bio! Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
 
Dank je voor het delen!
 

33 Comments

  • Robert

    Ik ga niet zeggen “ik wist het wel”, maar ik dacht het wel een klein beetje. Sorry.. Wel petje af dat je het hier zo neer durft te schrijven en gewoon eerlijk bent over je ervaring. Het digital nomad bestaan is ook een hype en het lijkt ook geweldig.

    Ik weet uit eerste bronnen dat het veel schijn is en dat die plaatjes vaak de werkelijkheid niet vertellen. Het ergste vind ik nog de digital nomads die een stoer imago ophouden en stiekem jaloers kijken als een “normale” (part-time) reiziger als ik nog een biertje bestelt in een te dure tent of wel een privékamer boekt. Of die, die doen alsof die steeds uitvallende laptop geen probleem is. Geld voor een nieuwe is er al een tijdje niet. Toegeven is a bitch 😉 Natuurlijk zijn er ook succesvolle digital nomads en natuurlijk moet iedereen zelf weten hoe hij of zij leeft. Ik vind het knap als ze het volhouden, vooral voor die die van een blog moeten leven.

    Mijn motto is “doe waar je gelukkig van wordt en laat je niet door hype’s meesleuren”. Ik vind, net als jij, het hebben van een eigen plek ook enorm belangrijk. Ik zou ook mijn lp’s, concerten en motoren gaan missen. Verder kan ik met mijn gewone baan erbij samen met mijn partner keuzes maken zonder over het nodige inkomen onderweg te hoeven nadenken en de schijn naar anderen toe in overweging te hoeven nemen. Da’s niet onbelangrijk.

    Ben niet teleurgesteld in jezelf, want je doet nu precies dat wat voor jou belangrijk is!

    • anto

      Hahaha stiekem zeg je het nu toch 😉 maar je hebt helemaal gelijk hoor! En het was inderdaad even spannend (de blog stond al een paar weken klaar om gepubliceerd te worden) maar over het algemeen zijn de reacties goed. Toevallig hadden we het er dit weekend over dat ik echt klaar ben met het slapen op dormitories en dat ik eigenlijk meer van de ‘dure’ bestemmingen ben (dus Nieuw-Zeeland, Amerika, IJsland …) waardoor DN zijn eigenlijk ook niet haalbaar is. En inderdaad van een blog leven is niet makkelijk …
      En ik moest echt even lachen om de motoren en lp’s want die heeft mijn vriend hier ook. Ik heb voordat ik op reis ging al mijn boeken ingepakt en een deel ervan weggedaan. Ik had ze bij mijn ex en mijn broertje opgeslagen maar onlangs moest ik ze ophalen. Ik krijg het niet over mijn hart om mijn boeken weg te doen, dus ik heb ze nu bij een vriendin staan, omdat ik op den duur droom van een mooie muur vol met boeken. Dus de deal is als we hopelijk ooit een iets groter huisje krijgen, is dat hij zijn platen mee kan nemen en ik mijn boekenkast weer kan inrichten 🙂
      En dank voor je wijze woorden, wordt enorm gewaardeerd!

  • Ctheworld - Claudia

    Dapper dat je dit zo eerlijk opschrijft. En wat een verademing om ook over deze kant van de medaille te lezen. Ik herken er veel in. Zelf ben ik nooit digital Nomad geweest, omdat ik te veel van reizen hou om er mijn werk van te maken. En mijn familie en vrienden zou ik ook vreselijk missen. Maar het kan ook anders: binnenkort ga ik met the love if my life 9 weken reizen. Niet verkeerd, toch?

  • Rosanne

    Herkenbaar verhaal, ik ben ook echt gehecht aan mijn plekje thuis. Op dit moment zit ik middenin de verbouwing van onze keuken en dat ontregelt me al helemaal, hahaha. Omdat het er nu tijdelijk ineens anders uitziet (bouwput) en ik mijn ochtendritueel niet kan uitvoeren. Thuis is rust, thuis is fijn, thuis is van jou. Inderdaad veel respect voor zij die het wel kunnen. Maar wees vooral trots dat je het geprobeerd hebt!

    • anto

      Ja dat ben ik zeker. En herkenbaar, die verstoring van je ochtendritueel! Ik merk dat ik in die van mij nog niet genoeg zit, want als ik druk ben, schiet het erbij in. Net wel lekker gemediteerd in de zon om mezelf naar een hogere energie te tillen, maar dat lukte al veel beter omdat het gras vers gemaaid was en het huis opgeruimd was 😉

  • Shamira | Wander Rebel

    Fijn dit soort artikelen! Ik beschouw mezelf meer als parttime digital nomad. Ik werk al langere tijd als freelancer en heb het voor mezelf zo ingericht dat reizen geen belemmering vormt voor mijn werk. Maar zo romantisch is het verder idd niet. Want uiteindelijk is er veel meer dan reizen en is het hebben van een eigen plek, het hebben van een partner en ook andere doelen nastreven heel fijn. Werken vanuit een hangmat of aan het zwembad in de zon is simpelweg niet de realiteit. Jammer dat zoveel nomads dat verkeerde beeld schetsen…

    • anto

      Leuk om te horen! Ik denk dat ik ook nog wel een soort van part-time digital nomad ben, maar ik wil graag van het label af. Ik kan locatie onafhankelijk werken en wanneer ik dat zou willen morgen op het vliegtuig stappen. Maar dan wel met mijn partner deze keer 😉 en inderdaad, het beeld wordt vaak verkeerd geschetst. Hopelijk heb ik met deze blog mensen die deze life-style willen een beetje de ogen kunnen openen dat het niet alleen maar zon, zee en strand is.

  • Kenny

    Mooie post.

    Dit is het soort blogposts dat ik graag lees…

    Een oprechte stem met een echt inzicht.

    Heel wat interessanter dan alle wannabees die doen alsof.

    Goed dat je hiervan kunnen proeven hebt!

    Nomoremovies.be

  • Aad Spronk

    Wat een ontboezeming weer en wat is een teleurstelling. Een teleurstelling is het pas als je er niet beter uitkomt dan gedacht en dat is denk ik wel gelukt, een nieuw thuis en een vriend voor het leven. Wat wil je nog meer, gezondheid! Je gaat het zeker maken en met al die teleurstellingen op zak, zal je alleen maar sterker worden. Geniet van de mooie dingen en reizen. Een hartelijke groet vanuit de Dolomieten.

    • anto

      He-le-maal waar! Dit weekend spraken mijn vriend en ik dankbaarheid uit en we kwamen allebei tot de conclusie dat wij en onze dierbaren gezond zijn en dat is veel meel waard dan wat dan ook 🙂 geniet van de Dolomieten!

  • Milou

    Ik snap helemaal waar je vandaan komt, Anto. Ik kan het me ook heel goed voorstellen. Goed dat je er over schrijft. Zoals je weet heb ik ook echt mijn balans moeten vinden. En het scheelt dat ik het merendeel van de tijd met mijn vriend reis. Ik denk dat ik het als solo-reiziger ook veel zwaarder zou vinden. Nu reis ik ook regelmatig solo, maar dat is toch op zijn langst drie weken geweest.

    Ik denk dat voor mij twee dingen mijn redding zijn geweest:
    De belangrijkste is langzamer reizen. Nu zit ik eigenlijk altijd minimaal een week op dezelfde plek, zodat ik niet elke twee nachten weer alles in moet pakken, want dát is slopend. Korte tripjes doe ik wel, maar dan als “weekendje weg” binnen mijn reis, en dan hoef ik ook niet te werken van mezelf en kan ik genieten als een gewone reiziger.

    En het feit dat ik niet super zuinig hoef te leven in hostel dorms om rond te kunnen komen helpt ook. Ik leef een normaal leven. Maar dat gaat denk ik meer over het beginnen van een bedrijf: elk begin is moeilijk en je komt gewoon als digital nomad veel beginnende ondernemers tegen.

    Anyway, ik denk dat het menselijk is om te verlangen naar een thuis en naar je “eigen mensen” om je heen. En met eigen mensen bedoel ik dan je clubje van vrienden en familie. Ik ben nu bijna negen maanden digital nomad, en ben er nog lang niet klaar mee. Maar ik denk dat ik uiteindelijk ook wel een plekje voor mezelf zou willen. Waar… dat is de vraag 😉

    Liefs uit een zonnig Boekarest! X

    • anto

      Jij/jullie doen het super goed! Heerlijk dat je dit avontuur met zijn tweeën kunt beleven. En fijn dat jullie de mogelijkheid hebben om overal een week te blijven, dat is al een veel betere insteek dan die ik had, ik was altijd zoekende naar de werk/fun balans. Ik vind het super stoer dat jullie het op deze manier aanpakken en elkaar ook de vrijheid geven zelfstandig op pad te gaan. Ik ben benieuwd waar jullie reis je uiteindelijk naartoe brengt! Voor nu: geniet van Boekarest, ben heel benieuwd hoe Roemenië jullie bevalt! xxx

  • Ellis

    Goed dat je hier zo eerlijk over bent! Je hebt het zelf geprobeerd, maar bent er ook eerlijk over dat het niet wat voor jou is, echt knap! Het is voor iedereen anders. Ik denk dat ik zelf gewoon blijf genieten van de mooie reizen die ik maak tijdens mijn vakantie. Dan kan ik er voor mijn gevoel echt van genieten.

    • anto

      Precies, dat moet ik af en toe nog even weten te herkennen. En helemaal mee eens, ik wil dat mijn vakanties ook weer écht vakanties worden, zonder me zorgen te hoeven maken en overal foto’s van te maken voor mijn blog 🙂

  • Yvonne

    Wat fijn Anto, dat je weer een thuishebt gevonden en steeds je geboel hebt gevolgd. Klinkt als t beste om te doen. Zelf gingen we ooit na 17 maanden reizen.. niet omdat t geld op was, maar dat leven uit een tas en vooral t nooit weten wie er nu weer ging zorgen dat je je nachtrust niet kon pakken lieten ons terug naar NL gaan en weer een thuis creëeren. Geniet van je nieuwe leventje! Maar zo te lezen komt dat helemaal goed.

  • Carolien

    Fijn dat je duidelijkheid hebt voor jezelf! Digital Nomad is ook echt niks voor mij. En ik heb het nog niet eens geprobeerd. Ik wil gewoon niet of nauwelijks werken tijdens mijn reizen, maar vooral genieten. Ben bang dat als ik dan steeds moet werken ik het genieten kwijt raak. En niet goed zitten tijdens je werk is funest. Ik zit bij Mensendieck voor zere rug en ik mag eigenlijk niet met laptop op schoot. Ik werk dus bijna altijd gewoon achter mijn bureau…heel saai Een thuis vind ik ook heel belangrijk. Je eigen spullen. Je geliefden om je heen. En voor mij: de Zeeuwse kust. De zee ruiken, de meeuwen horen krijsen, de golven horen…meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn. Dat heb jijj met de bossen denk ik! Op naar een gelukkig leven!

    • anto

      Ja ik werk ook gewoon achter een tafel in de woonkamer (wel met een goede bureaustoel) ipv in mijn hangmat. En wat voor jou geldt voor de Zeeuwse kust, geldt voor mij voor De Veluwe. Zou het gewoon niet willen missen hier 🙂

  • Suzanne

    Mooi geschreven! Ook wel eens goed om de nadelen te horen van een digital nomad. Ik denk dat ik het niet zou kunnen, dus wel respect dat je he gedaan hebt! Ik heb ook liever een thuis. Reizen kan je dan nogsteeds 🙂

    • anto

      Dankjewel, leuk om te horen! En inderdaad, ik reis me (redelijk) suf haha maar heb wel een thuis en een hele leuke man die er weer is als ik daar terug kom 🙂

  • Jaro Broeklander

    Snap je helemaal hoor, maar voor mij werkt het (tot nu toe) wel geweldig!

    Ik heb mijn vrouw op reis ontmoet in 2015 en we zijn samen – ieder voor zich – onze bedrijfjes gaan opstarten. We hebben een hondje geadopteerd en inmiddels reizen we al 3 jaar rond en zijn niet van plan om te stoppen. We huren een huisje voor gemiddeld 6 weken, zodat we niet steeds hoeven in te pakken (heb daar ook een hekel aan).

    Moet toegeven dat ik zonder mijn ‘gezinnetje’ ook was afgehaakt, mede door de redenen die jij opnoemt.

    • anto

      Wat heerlijk dat het jullie goed bevalt! Ik heb ook wel plannen om iets meer digitaal te gaan werken vanuit het buitenland, maar dan niet (meer) zonder mijn vriend en inderdaad op een vaste plek én met een vaste basis in Nederland. Het digital nomad leven in mijn eentje vond ik best eenzaam, hier kan ik ten minste nog overleggen met mede-ondernemers … in het buitenland was dat een stuk lastiger. Met het hondje blijf je dan vooral binnen Europa denk ik? Kan hij/zij dat goed aan?

      • Jaro Broeklander

        Ja hoor! Tot nu toe hebben we vooral Europa gedaan, met uitzonderingen zoals Turkije en Marokko, maar volgend jaar gaan we voor 6 maanden naar Canada en ook Zuid-Amerika staat op ons lijstje!

        Onze hond is erg sportief (een Spaanse jachthond) en vindt het erg leuk. Ook doen we veel aan ‘house-sitting’. Dan passen we op honden van anderen wat we super leuk vinden!

  • Angelique

    Wat een mooie eerlijke blog! Je hebt het geprobeerd en daar mag je super trots op zijn en dat je dan ook zegt dat het niet voor jou is weggelegd daar heb ik bewondering voor. Op nog vele prachtige reizen en veel geluk met de man van je leven in jullie eigen plekje!

  • Agnes van Duffelen

    Helder en eerlijk geschreven Anto! Wij krijgen zijdelings zoveel mee van digitale nomads en het is maar een enkeling gegeven hier oprecht een gelukkig bestaan mee op te bouwen. Soms maak je een omweg om op je bestemming te komen 🙂

  • Denise

    Mooi geschreven Antonette! Soms moest ik even slikken, en soms moest ik lachen, zoals om het zinnetje ‘Werken in een hangmat klinkt natuurlijk super cool.’ Haha, soms moet ik ook zo lachen om dat soort foto’s; alsof je zo uren relaxed kunt werken…
    Ook al ben ik geen digital nomad geweest, ik heb (zoals je denk ik wel weet) vaker in het buitenland gewoond en ook ik -die altijd weg wilde, overal naartoe, als het maar geen Nederland was- verlangde op den duur weer naar Nederland. Ik had het in Barcelona en ik had het in Bangkok, ook al zijn het nog steeds de steden waar ik enorm van hou en heel erg naar terug kan verlangen. Ik mis het weer en de sfeer nog steeds (vooral Bangkok!), maar hoe mooi alles ook mag lijken, dat knagende gevoel kun je niet negeren. Als je dan ook nog steeds van plek wisselt dan kan ik me voorstellen dat je dat nog sterker ervaart. Bij mij was het overheersende gevoel vooral dat het niet écht voelde. Ook al had ik de 2e keer alles opgezegd en was ik echt voor onbepaalde tijd (wat ook voor goed kon zijn) weggegaan, ik begon bepaalde dingen echt te missen. Dat ik bij terugkomst niet meteen een plek voor mezelf had en eigenlijk toen pas echt een tijdje nomad was vond ik misschien nog wel het allermoeilijkst. Fijn dat jij je plekje hebt, een man erbij ook nog. Nu de wifi nog. 😉

    • anto

      Grappig he, hoe je juist de plek mist waar je soms niet bent. Ik verlang nu weer terug naar Nieuw-Zeeland, maar toen ik daar was, miste ik het comfort van Nederland, ondanks dat het een westers land is.

Leave a Reply

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *