Tongariro Crossing – de vetste daghike in Nieuw-Zeeland

Alles wat je wilt weten over de Tongariro Crossing, de a mooiste hike van Nieuw-Zeeland

De Tongariro Alpine Crossing is de meest spectaculaire daghike van Nieuw-Zeeland. De tocht voert je door het hart van het ruige Tongariro National Park en één van de meest onwaarschijnlijke landschappen die je ooit gaat zien. Van turkoois gekleurde zwavelmeren tot rokende kraters en een prachtig groen oerbos, Tongariro National Park heeft het allemaal. Je moet er even voor werken want de Tongariro Crossing is niet voor watjes, maar ontzettend de moeite van het harde werken waard. Zelfs als je hem, zoals ik, met een net gekneusde enkel loopt.
 

Let op!

Laat ik beginnen met een waarschuwing voor je verder leest: de Tongariro Crossing hike is geen rondje stadspark. Elk jaar opnieuw moeten er toeristen van de trail gered worden door helikopters aangezien ze niet de juiste kleding hadden of tegen beter advies in toch zijn gaan lopen ondanks het slechte weer. Voor je überhaupt gaat beginnen aan de Tongariro Crossing, moet je jezelf eerst het volgende afvragen:
 
– Heb je de juiste kleding en schoenen om de Tongariro Crossing hike te doen? Dit betekent stevige wandelschoenen, een wind- en waterdichte regenjas en regenbroek, een fatsoenlijke rugzak met regenhoes en een EHBO-set. Ter info: een korte broek, slippers en een spijkerjasje zijn is geen geschikte outfit. Geloof me, je gaat er spijt van krijgen!
 
– Ben je fit genoeg om deze hike te doen? Oftewel acht uur door alpien terrein, met een stijging van 770 meter en een daling van 1.150 meter in minder dan acht uur.
 
– Heb je bij Department of Conservation gecheckt of de hike open is en of de omstandigheden het toelaten om de hike op de door jou geplande dag te doen.
 
Wanneer je al deze vragen met JA kunt beantwoorden, ben je klaar om deze hike te gaan maken.
 

 

Shuttle naar de Tongariro Alpine Crossing

Vanwege het grote aantal toeristen dat deze hike wil lopen, is het niet mogelijk om zelf met de auto je vervoer te regelen. Je moet een shuttle gebruiken die je bij je aan de start van de trek af zet en aan de andere kant weer ophaalt. Ik nam de Tongariro Crossing Shuttles die mij om 05.20u ophaalde in Taupo, bij YHA Finlay Jacks YHA waar ik overnachtte. Er zijn talloze busmaatschappijen die vervoer aanbieden en ik boekte, mede wegens de steeds veranderende weersomstandigheden, pas de avond van tevoren via mijn hostel.
 

Het eerste deel van de Tongariro Crossing is vrij eenvoudig. De trail voert je naar Soda Springs en is relatief vlak en weinig technisch. Tot aan hier zou je er weinig tot geen moeite mee moeten hebben. Is dit wel het geval, keer hier dan om en ga terug naar de parkeerplaats. Op een heldere dag kun je vanaf hier Mount Ngauruhoe zien, ook wel bekend als Mount Doom in Lord of the Rings. Bij Soda Springs begint de steile klim met de naam Devil’s Staircase, een flinke serie trappen die zijn naam eer aan doet. Aan het einde van deze klim ben je in Central Crater aangekomen en sta je pal aan de voet van Mount Ngauruhoe. Het stuk door de krater is vlak maar je gaat wel merken dat de wind hier al flink in kracht is toegenomen. Dit is vaak pas het begin van de veranderende weersomstandigheden …
 

Aan het einde van Central Crater is een klein meer en zijn diverse rotspartijen waar je een prima eerste pauze kunt houden. Neem vooral je tijd want met goed weer zijn de uitzichten vanaf hier al prachtig. En vergeet niet, zoals ik deed, je camera nadat je je rugzak hebt ingepakt. Ik liet hem op één van de rotsen liggen en kwam er enkele honderden meters verder pas achter dat ik iets miste … oeps! Gelukkig vond ik hem na een lange zoektocht terug (want … op welke rotspartij zat ik ook alweer?) en kon ik mijn weg vervolgen. Aan het eind van Central Crater begin je aan het zwaarste deel van de hike, de klim naar Red Crater. De trail is steil en niet geschikt voor mensen met hoogtevrees aangezien je aan weerskanten diepe afgronden hebt. Als kers op de taart waait het hier meestal ontzettend hard en je zou de eerste niet zijn die hier de trail af wordt geblazen. De trail bestaat voornamelijk uit los gruis en her en der zijn er staalkabels aan de rotsen bevestigd om je te helpen verder omhoog te klimmen. Ondanks dat ik de Tongariro Crossing op een zonnige dag midden in de zomer liep, was de wind hier ongelofelijk hard en was ik echt heel blij dat ik een goed windjack bij me had. Net voor de top van Red Crater heb je een uitzicht de krater in en met een beetje geluk kun je wat rook omhoog zien kringelen en de geur van rotte eieren waarnemen. De laatste stappen naar boven zijn niet al te zwaar en bij de stapel stenen heb je het hoogste punt van de hike bereikt.
 

Emerald Lakes op de Tongariro Crossing

Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de wijde omgeving en beneden je de bekende Emerald Lakes. De afdaling is steil en omdat er niet echt een pad is maar slechts een puinhelling naar beneden is het een flinke aanslag op de knieën. Doe rustig aan en het zal je niet al te veel moeite kosten om veilig beneden te komen. De Emerald Lakes zijn een mooie plek voor een lunchstop, maar houd er rekening mee dat iedereen hier pauze houdt en dat het dus aardig druk is. Een betere plek is aan de oevers van Blue Lake, een half uurtje verderop. Vanaf de Emerald Lakes is het nog wat verder naar beneden, dan een stuk vlak (vergeet hier vooral niet achterom te kijken!) en dan weer omhoog, tot aan Blue Lake. Na Blue Lake is het alleen nog maar naar beneden naar de Ketetahi Hut. Alhoewel je al voorbij de helft bent, vond ik dit deel van de trail het langst lijken. De trail op zich is vrij makkelijk, maar gewoon heel lang en ver naar beneden. In de verte heb je prachtige uitzichten op Lake Taupo en de omringende omgeving. Ook word je omgeven door rokende bergen, maar deze liggen op private land en kun je dus niet betreden.
 

Eenmaal bij de Ketetahi Hut kun je nog een toiletstop maken (de laatste mogelijkheid voor de parkeerplaats) en vanaf hier is het nog een dik uur naar beneden. Je ziet de trail al ver beneden je lopen en uiteindelijk verdwijnt ie het bos in, de laatste 45 minuten van de hike. Na ongeveer 20 kilometer ben je bij de parkeerplaats en kun je heel trots zijn op het feit dat je de befaamde Tongariro Alpine Crossing in Nieuw-Zeeland hebt gelopen!
 

Zoals ik al eerder zei is de Tongariro Crossing niet geschikt voor iedereen. Ik heb behoorlijk wat mensen gezien van alle leeftijden, sommigen niet altijd heel blij. Maar ook Nederlandse meisjes die in hotpants liepen en klaagden over het feit dat ze de komende week hun haar niet meer uit de klit zouden krijgen vanwege alle wind. Just saying …
 
De trail wordt regelmatig afgesloten wegens slecht weer (de vriendin die mij een paar weken laten op het Zuidereiland kwam opzoeken kon hem helaas ook niet doen) en alhoewel het weer in de bewoonde wereld soms goed genoeg lijkt, is het bovenop de berg vaak niet het geval. Ik liep de Tongariro Crossing al eerder tijdens mijn trektocht over Tongariro Northern Circuit (een van de mooiste meerdaagse hikes in Nieuw-Zeeland!) en toen was het weer aanzienlijk slechter dan deze keer. Ik kwam toen hikers tegen die tegen het advies van Department of Conservation toch waren gaan lopen en letterlijk huilend over de rand van Red Crater waren gekropen. Ze dachten dat ze dood gingen. Zoiets wil je gewoon niet meemaken.
 

Ik heb de Tongariro Crossing inmiddels meerdere keren gelopen en het is by far de meest spectaculaire daghike in Nieuw-Zeeland. Samen met Hooker Valley – maar dat is maar een halve dag! Wanneer het weer ook nog eens mee zit, is het een bijzondere ervaring. Confession: ik liep hem met een gekneusde enkel want ik moest en zou hem een keer met mooi weer lopen. Meer over het hoe en wat lees je in deze blog. Mocht je aanvullende vragen hebben over de hike, drop ze dan in de comments! Ook maakte ik nog een kort filmpje van mijn hike over de Tongariro Crossing, enjoy: