-
Persoonlijk: twee weken later en nieuwe reisplannen!
Het is inmiddels twee weken geleden dat ik mijn blog schreef over mijn reisplannen en WOW, wat een reacties kwamen daar op binnen. Niet alleen op de site zelf maar via whatsapp, DMs en emails. Omdat ik ging schilderen bij een vriendin had ik mijn telefoon die ochtend even uit gezet, maar toen ik ’s middags mijn internet weer aan zette, werd ik bedolven onder de opbeurende berichten. Zelfs van mensen van wie ik al jaren niks had gehoord en mensen die, zonder dat ik het wist, ook in een burn out gezeten hebben. Dikke Kudos aan jullie! Het is dus inmiddels twee weken later en alhoewel ik natuurlijk…
-
Amerika … here I come!
Het is weer tijd voor een (korte) persoonlijke update want … mijn reis naar Amerika komt er aan! Ik kan haast niet geloven dat het ein-de-lijk zover is. Ik moet nog vier dagen werken bij Askja, dan mijn tas inpakken en de volgende dag vlieg ik via Reykjavík naar Seattle, waar mijn avontuur gaat beginnen. Ik ben super excited maar stiekem vind ik het ook enorm spannend en zelfs een beetje eng. Waarom? Dat ga ik je vertellen. Plus waarom ik de keuze maakte om naar Oregon en Washington te gaan in plaats van veel populairdere plekken in Amerika. Als jullie dit lezen ben ik alweer vijf (jahaa) dagen…
-
Update: op naar het vrije leven (en… waar is Anto?)
De laatste tijd was het nagenoeg stil op We12travel en dat was niet zonder reden. De komende periode staat in het teken van grote veranderingen in mijn leven en de eerste vond gisteren plaats. Toen verhuisde ik namelijk mijn spullen en verliet ik het appartementje in het centrum van Arnhem waar ik het laatste half jaar met ontzettend veel plezier heb gewoond. De eerste stap naar een vrij bestaan is gezet! De verhuizing verliep niet bepaald zonder slag of stoot. Normaal gesproken ben ik van de goede voorbereidingen maar daar kwam deze keer helaas weinig van. Ergens twee weken geleden begon ik me ziek te voelen en had ik…
-
Shit just got real: op naar de Pacific Crest Trail!
Het is een regenachtige doordeweekse avond als ik dit schrijf. Er ligt een lege zak Djupur (= IJslandse snoep) naast me en er kleven klodders mascara op mijn wang. Ik ben even gebroken en doe zoals een normale vrouw af en toe betaamt te doen: ik zit op de bank een potje te grienen. Gewoon om alles. Teveel om op te noemen. Waarom schrijf ik het dan? Om jullie even te laten weten dat ik menselijk ben. Dat ik gevoelens heb en dat ik geen robot ben die aan de lopende band blogs schrijft en daarmee probeert te verhullen dat er zoveel gaande is in mijn leven. Dat hetgeen je…
