Cape Reinga en 90 Mile Beach – Te Araroa deel 1
De eerste 100 van 3.000 kilometers lopen zitten erop! Terwijl ik dit schrijf, zit ik in Kaitaia, het noordelijkste stadje van Nieuw-Zeeland en de laatste plaats van betekenis voor Cape Reinga. De afgelopen week heb ik de beruchte 90 Mile Beach gelopen en wow, het was een killer, zowel fysiek als mentaal. Maar het was ook geweldig en ik was eigenlijk bijna de hele tijd blij dat ik onderweg was. Er wordt ook wel gezegd dat wanneer je 90 Mile Beach overleeft, je de rest ook aankunt. Bij deze het verslag van mijn eerste week op Te Araroa, de hike van Cape Reinga naar 90 Mile Beach.
Table of Contents | Inhoudsopgave
Vertrek vanuit Auckland
Nadat ik bijna een week lang in Auckland ben geweest, ben ik ontzettend blij om de stad achter me te laten. Ik had niet echt een fijn hotel, een enorme jetlag en heb nauwelijks geslapen. Ik wilde dus erg graag starten met de trail, ondanks de verkoudheid die ik had opgelopen. De stad zoog mijn energie echt volledig op en ik besloot dat niks me kon tegenhouden van het starten met Te Araroa. Bij aankomst in Kaitaia breng ik direct maar even een bezoek aan de apotheek voor pijnstillers.
Aankomst bij Cape Reinga
Na een onrustige nacht in Kaitaia voel ik me echt niet lekker, maar goed genoeg om toch op pad te gaan. Ik ga naar de supermarkt om voedsel in te slaan voor de eerste vijf dagen en wacht op mijn transfer naar de Cape, die om 12.30 vertrekt. De transfer duurt normaal gesproken zo’n anderhalf uur dus er blijft nog genoeg tijd over om naar de eerste camping van de trail te lopen: Twilight Beach Camp. Helaas is wildkamperen maar heel beperkt toegestaan op het Noordereiland, waardoor de dagafstanden de eerste paar weken vrij vast liggen. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die toch een eigen plan trekken, maar ik vind het belangrijk om me gewoon aan de regels te houden en niet zomaar ergens te gaan kamperen. Dus voor vandaag betekent dat een wandeltocht van zo’n 12 kilometer.
Ik was in 2018 al eens bij Cape Reinga en toen was het ontzettend mistig en niet al te best weer. Vandaag is het weer echter prachtig en bij aankomst op Cape Reinga ben ik echt ontzettend blij. Cape Reinga is een heilige plek voor de Maori, je vindt hier een 800 jaar oude Pohutukawa boom, vanaf waar de zielen van de overledenen het vasteland verlaten en terugreizen naar hun thuisland: Hawaiki.
In dezelfde auto zit Xavier uit Engeland en bij aankomst blijkt ook Ida uit Canada, met wie ik een kamer deelde in Kaitaia, net te zijn aangekomen. We besluiten samen te gaan lopen. Er was verder niemand bij de vuurtoren, heel bijzonder om dit zo mee te maken! Helaas hadden we hier niet superveel tijd om op ons gemak rond te kijken want die middag staan we al direct voor een eerste uitdaging: de getijden bij Te Werahi Beach.
Cape Reinga naar Te Werahi Beach
Het pad vanaf Cape Reinga naar Te Werahi Beach is vrij eenvoudig en goed gemarkeerd. Eenmaal op Te Werahi Beach moet je twee passages doen die afhankelijk zijn van het getijde. Hoogwater stond gepland om 16.00u dus we wilden eigenlijk niet laten dan 15.00u op het strand zijn, zodat we nog een uur zouden hebben tot hoogwater. We hadden al begrepen dat het niet meer voorstelt dan een paar meter rotsen oversteken zodra de golven zich terugtrekken, maar ik had van Rosie al eens gehoord dat zij hier compleet weggevaagd was door een immense golf, dus ik maakte me toch wel een beetje zorgen. Dit bleek echter onnodig want het getijde was nog laag genoeg om 15.15u om over te kunnen steken zonder problemen.
Te Werahi Beach
Te Werahi Beach is simpelweg prachtig. Aan het einde van het strand stroomt een rivier naar zee en deze kun je alleen doorsteken bij laagwater. Bij hoogwater sta je zomaar tot aan je middel in het water. We zijn er precies om 16.00u maar besluiten toch maar te kijken hoe diep het water is. We willen onze voeten graag droog houden de eerste dag, dus schoenen uit en waden maar. Gelukkig komt het water maar tot net onder onze knieën en zo staan we zonder al te veel problemen aan de overkant.
Rode rotsen en Twilight Beach
Vanaf hier klimt het pad aardig omhoog, door een landschap dat het best omschreven kan worden als een mix tussen woestijn en vulkanisch. Om me heen zijn overal vijftig tinten rood en geel. De trail is niet al te best gemarkeerd maar met onze gecombineerde inzichten vinden we de route zonder al te veel problemen. Ik begin echter wel uitgeput te raken dus eenmaal boven plof ik neer naast de trail. Ik heb vandaag nog geen pijnstillers genomen en mijn benen zijn helemaal op, ik heb geen energie. Eten erin, pijnstillers erin en gaan maar weer.
Twilight Beach
De pijnstillers slaan aan want al binnen 30 minuten ben ik weer fit genoeg om verder te gaan en zelfs te genieten van het prachtige landschap om me heen. Elke stap die ik zet ben ik dankbaar en blij dat ik hier mag zijn en dit mag ervaren. De laatste afdaling brengt ons naar Twilight Beach, het laatste strand voor vandaag. Het oversteken van het strand duurt ongeveer een uur en vanaf het einde van het strand is het een fikse trap op naar Twilight Beach Campsite. Ik kom net voor zonsondergang aan, zet mijn tent op en val na het avondeten eigenlijk direct in slaap.
90 Mile Beach – dag 2
De volgende dag begin ik aan 90 Mile Beach, dat eigenlijk maar 88 kilometer lang is. Dat is nog steeds een aardig eind en vanwege de beperkte kampeeropties, worden het dagen van elk zo’n 30 kilometer. Ik ben de laatste die wakker word en onder het genot van een ochtendkoffie besluit ik het rustig aan te gaan doen vandaag. Ik pak mijn spullen in en verlaat Twilight Beach. Het eerste uur van de route voert me door de rollende heuvels van het Noordereiland, waarna ik bij het uitzichtpunt uitkom. 90 Mile Beach ligt onder me en alhoewel het zwaar gaat worden, kijk ik er naar uit om hier te gaan lopen!
De eerste dag op 90 Mile Beach gaat me goed af. Ik heb al snel een lekker tempo te pakken en de wind staat in de rug. Af en hoe heb ik zelf het gevoel dat ik vlieg, zo lekker gaat het. De zon schijnt en de wolken zijn prachtig. Er zijn geen voorzieningen dus ik eet mijn lunch op het strand en uiteindelijk kom ik halverwege de middag aan bij Maunganui Bluff Campsite met een goed humeur. Ik heb slechts één blaar dus dat valt mee. Het wordt helaas een rusteloze nacht vanwege de harde wind.
90 Mile Beach – dag 3
De tweede dag op Ninety Mile Beach begint met een donkere lucht en een miezer. Ik besluit mijn regenkleding vast aan te trekken, al is het maar omdat ik niet straks in de regen die alsnog aan wil gaan doen. Uiteindelijk zet de regen nooit door en tijdens mijn eerste pauze kan alle regenkleding dus weer uit. De wind is vandaag iets harder maar ik luister onderweg naar muziek en podcasts. Alleen aan het einde van de dag heb ik het even wat zwaarder, maar ik besluit tijdens het laatste uur voiceberichten voor vrienden en familie in te spreken. De camping van vanavond, Hukatere Lodge, zegt 200 meter van het strand af te liggen, maar het blijkt een dikke kilometer over een gravelweg. De voeten hebben het zwaar, maar het koude bier dat ik tref maakt veel goed.
Helaas heb ik flink wat blaren gelopen. Gisteren had ik de hele dag natte voeten vanwege de stroompjes die doorgestoken moeten worden en daar zijn mijn voeten simpelweg niet aan gewend. Ik heb zeven blaren te pakken maar ik ben nu al zo ver gekomen dat morgen me ook moet gaan lukken.
90 Mile Beach – dag 4
Ik dacht dat vandaag me wel moest gaan lukken, maar al zodra ik mijn schoenen aantrek weet ik dat het pure horror gaat worden vandaag. Ik besluit mezelf veel tijd en pauzes te gunnen, ik heb 31 kilometer voor de boeg en wil niet geblesseerd raken. Ik ben inmiddels gestopt met de pijnstillers dus ga er zo rauw mogelijk in. Al binnen een uur heb ik alweer enorme pijn aan mijn voeten. Het gaat een lange dag worden …
De eerste helft van de dag luister ik opnieuw naar muziek en podcasts. Ik kan bij kilometer 17 kamperen, maar besluit toch verder te lopen naar Ahipara, het eerste dorp aan de trail. Een paar kilometer na de afslag naar het kamp merk ik dat mijn voeten steeds pijnlijker worden en dat ik beter daar had kunnen gaan kamperen. Ik zet toch maar door maar pffft … het is niet makkelijk. In de verte zie ik een aantal andere lopers en ik besluit een tandje bij te zetten zodat ik ze kan bijhalen. De wind is gedraaid en staat vol in mijn gezicht en het einde van het strand, dat ik in de verte al kan zien, lijkt maar niet dichterbij te komen.
Het laatste uur gaat strompelend. Ik kan echt niet meer. Ik blijf mezelf maar volhouden dat het alleen m’n voeten zijn, maar inmiddels doet mijn hele lijf zeer. Bij aankomst op de camping blijkt nagenoeg iedereen het mega zwaar gehad te hebben en het is op een bepaalde manier toch wel een opluchting dat ik niet de enige ben die er moeite mee heeft gehad.
Zodra ik mijn schoenen uit doe zie ik dat twee blaren zijn gaan ontsteken en dat een van mijn teennagels los gaat laten. Ik had dus niet zonder reden zo’n enorme pijn aan mijn voeten. We bestellen met een aantal hikers van onze groep Thais en lekker eten maakt veel goed. De pijn is even vergeten.
Een lift naar Kaitaia
Liften of niet liften? Dat is de vraag die veel hikers regelmatig bezig houdt op Te Araroa. Voorafgaand aan dit avontuur was ik van plan zo veel mogelijk te gaan lopen. Echter al binnen een uur of wat na de start hoorde ik dat enkele secties gesloten zijn en dat er dit jaar dus extra veel road walks aan zitten te komen. Ik wist al direct: dat ga ik niet doen. Ik ben hier om mooie wandelingen te maken, niet om dagenlang achter elkaar langs snelwegen te lopen. Als ik een lift krijg aangeboden, zal ik die met beide handen aannemen als ik daar zin in heb. Ik ben hier omdat Nieuw-Zeeland me blij maakt. Niet om elke kilometer te lopen.
De keuze om een lift naar Kaitaia te nemen was dus snel gemaakt. Herekino Forest, het bos dat erna zou komen, was gesloten vanwege de kauri dieback disease. Het Raetea Forest ook. Samen met twee andere die ook geblesseerd waren geraakt, hebben we binnen vijf minuten een lift te pakken en een half uur later ben ik terug in Kaitaia. Dit was en prima keuze. Ik neem een paar dagen vrij om volledig te herstellen en mijn voeten te laten rusten.
Ondanks de pijn en het afzien waren de eerste 100 kilometer van Te Araroa helemaal geweldig. Nieuw-Zeeland is ontzettend aardig voor me wat weer betreft, afgezien van een beetje miezer heb ik geen regen gehad. Die 88 kilometer over het strand heb ik in de pocket en ik kijk er naar uit om snel aan het volgende traject te beginnen.
Vind je mijn content leuk en wil je een kop koffie doneren voor onderweg? Dat kan op Buy Me a Coffee. Alvast bedankt!
