Blådålen en Møsevassbreen in Noorwegen – daar waar niemand naartoe gaat

Zijn er nog onbekende plekken in Noorwegen? Plekken waar bijna niemand komt, waar geen blogs of reisverslagen over zijn en waar je niet in de reisgidsen over kunt lezen? Ik dacht tot een jaar geleden van niet, tot ik op een plek terecht kwam die zo ongelofelijk mooi is dat je je niet kunt voorstellen dat er nauwelijks andere toeristen zijn. Toch is die plek er en ik vond hem bij toeval. Ik heb het over Blådålen en de Møsevassbreen in Folgefonna National Park in Noorwegen.
 
Al mijn blogs over Noorwegen vind je op de Noorwegen startpagina.
 
 

Een vakantie in het Åkrafjord

Als je het Åkrafjord noemt kent bijna niemand dit fjord. En ik tot vorig jaar ook niet. Ondanks dat ik twee keer eerder in Fjord-Noorwegen op reis was, was er toch nog een onbekend fjord voor me, waar ik tijdens mijn zoektocht naar een huisje in Noorwegen bij toeval op stuitte. We zochten een rustig gelegen vakantiehuisje aan een fjord in Noorwegen en bovenal: betaalbaar. Echt uren hebben we zitten speuren en uiteindelijk kwamen we bij een klein huisje boven het Åkrafjord uit. Op goed geluk reden we die kant op.
 
Na een paar dagen met alleen maar regen en heel veel binnen zitten, besluiten we op pad te gaan. Zoeken naar mooie wandelingen in de omgeving levert in eerste instantie niet veel op. We doen een poging naar de Åkrastølen te hiken maar door alle regen van de voorgaande dagen is de brug weggeslagen. Op diverse Noorse wandelapps doen we onderzoek naar andere wandelmogelijkheden en dan ineens valt mijn oog op de zuidkant van het Folgefonna National Park. Op Google Maps zie ik een weg lopen en een lijntje langs een meer naar een gletsjer. De volgende dag en besluiten we ervoor te gaan, op zoek naar een mooi avontuur!
 

 

Rit door Blådålen

‘Het blauwe dal’ oftewel Blådålen ligt op een uur rijden van ons huisje. Eerst moeten we het fjord uit, de bergpas op en hier schijnt een weggetje te liggen het dal in. Het dal wordt gedomineerd door het enorme stuwmeer en de waterkrachtcentrale maar eerlijk is eerlijk, al vanaf het eerste moment dat we het dal in rijden hangen onze monden open van verbazing.
 
Niet alleen is het prachtig weer, maar overal om ons heen liggen meren, bergen en groene weiden. We worden omringd door kuddes schapen en spotten zelfs een enorme zeearend met de verrekijker. Op de navigatie rijden we door, bereik is er niet meer maar de weg zou naar een meer moeten leiden, vanaf waar we richting de gletsjer kunnen hiken.
 

Aankomst bij Møsevattnet

Na een flinke klim met haarspeldbochten over een hele smalle weg komen we aan bij het Møsevattnet, een turkooizen meer omringd door rotspartijen en in de verte: een gletsjer. Het blijkt de Møsevassbreen te zijn, één van de gletsjers van het Folgefonna Nationaal Park. Er staat een informatiepaneel bij de parkeerplaats waaruit blijkt dat er een soort van wandelpad richting de gletsjer is.
 
We pakken de rugzakken in, trekken de wandelschoenen aan en gaan op pad naar de gletsjer. Op naar het avontuur!
 

 

Op naar de Møsevassbreen

Is er een pad? Nee er is geen pad. Wel zijn er af en toe steenmannetjes die de route aanduiden, maar voor de rest is het vooral heel veel over rotsblokken springen en klimmen. Soms is het vlak, soms is het steil en komen er handen aan te pas. Na een uur kijken we op, de gletsjermond lijkt nog even ver weg te liggen.
 
We dalen weer wat af naar het meer, dan stijgen we weer. Uiteindelijk een kam over en daar houdt de markering op. Onder ons ligt een afgrond, hier kunnen we niet verder, tenzij we omhoog klimmen. Vanaf hier loopt het pad alleen maar omhoog, verder van de gletsjer af.
 
Maar … dat maakt niks uit. Inmiddels zijn we aardig bij de gletsjer in de buurt gekomen (zonder onderweg iemand tegen te komen) en gaan we zitten en genieten. De zon breekt soms even door en verlicht het felblauwe ijs op een bijzondere manier. Er brokkelt een stuk ijs van de gletsjer af dat vervolgens met een luide knal in het water van het Møsevattnet dondert.
 
Zo zitten we hier een dik uur te genieten met een kop thee en een stroopwafel erbij. Daar zit je dan, voor je gevoel aan het einde van de wereld, op toch maar een kleine anderhalf uur rijden van de doorgaande weg. Intens te genieten van al het moois dat zich hier binnen ons blikveld bevindt.
 
Uiteindelijk besluit we langzaam aan de terugweg te beginnen. Af en toe werp ik nog even een blik over mijn schouder. Wat een heerlijke verrassing tijdens een regenachtige vakantie!
 

 
Check ook de video van deze reis die ik maakte:
 

 

Conclusie en disclaimer

Voordat ik aan het schrijven van dit blog begon probeerde ik wat onderzoek te doen naar Blådålen en Møsevassbreen maar ik vond nagenoeg geen informatie online over deze vallei. Zonde? Nee zeker niet, want alhoewel ik hoop dat er in de toekomst meer mensen van dit mooie plekje in Noorwegen gaan genieten, hoop ik ook dat niet door het massatoerisme ontdekt wordt. Werk ik daar dan op een bepaalde manier aan mee door dit te schrijven? Misschien. Maar ik kan er ook enorm van genieten om een nieuw ontdekte plek met jullie te delen. Het eeuwige dilemma van de reisschrijver …