Beklimming van Mount Rinjani – van hel naar hemel en terug
De beklimming van Mount Rinjani – het begon met een droom!
Het beklimmen van Mount Rinjani was voor mij al sinds jaren een droom. Tijdens mijn zes weken durende hiking trip door Nieuw-Zeeland in 2011, kwam ik in een hut op de Tongariro Northern Circuit een stel tegen dat me foto’s liet zien van de Rinjani trektocht. Tot aan dan toe had ik nog nooit van Mount Rinjani gehoord, maar de foto’s die zij me lieten zien, spraken voor zich. Dat wilde ik ook! Volgens hen was het ‘t zwaarste wat ze ooit hadden gedaan, maar ik wist dat ik het wilde. Echter kwam het er tot nog toe nooit van. Ik zocht ooit eens uit of ik het in een week vakantie die ik over had kon doen, maar het was in die periode regenseizoen en dus liet ik het idee weer varen. Het hele idee raakte een beetje op de achtergrond (want … een lange bucketlist!) maar toen ik het idee had opgevat om naar Bali te gaan, verscheen de mogelijkheid tot het beklimmen van Rinjani ineens weer op mijn radar.
Mount Rinjani beklimmen: de voorbereiding
Ik las redelijk wat blogs over de beklimming van Mount Rinjani want het zou mijn eerste trektocht ‘alleen’ worden. Dat klinkt een beetje zielig maar dat is het niet hoor. Vroeger deed ik alle tochten samen met mijn toenmalige partner en dit zou mijn eerste tocht worden zonder hem. Alhoewel ik al redelijk wat (alpiene) tochten in mijn eentje heb gelopen, vind ik het toch altijd wel fijn om een maatje mee te hebben die je kan motiveren en (mentaal) ondersteunen. En andersom natuurlijk. Een vulkaan beklimmen kan je natuurlijk niet echt trainen in Nederland, maar ik liep zo veel als ik kon. In de Amerikaanse Pacific Northwest maakte ik aardig wat mooie bergtochten en in Alaska deed ik de alpiene Harding Icefield Track. Daarnaast liep ik nog over de Westerwald Steig vlak voor mijn vertrek naar Indonesië en ging ik minstens drie tot vier keer per week naar de sportschool om te trainen. Op Bali beklom ik Mt. Batur, die door Lonely Planet als ‘makkelijk’ wordt omschreven. Tja, ik vond het niet bepaald een walk in the park maar okee … de meningen daarover zijn verdeeld. Op Gili Air liep ik regelmatig een rondje om het eiland en in Senggigi liep ik op mijn teenslippertjes kilometers door de hitte. Tot zover mijn voorbereiding.
De beklimming van Mount Rinjani: uitstelgedrag
En toen was ik op Bali. Ik ‘deed’ daar Mt. Batur en vond het een vreselijk zware tocht. Op zich was het maar twee uur steil omhoog, maar op één of andere manier lukte het me niet. Althans, het lukte me wel, maar ik had het zwaar. Misschien had het ermee te maken dat ik nacht ervoor nauwelijks sliep (ik werd om 01.30 opgehaald en omdat ik bang was me te verslapen, deed ik bijna geen oog dicht), misschien had ik gewoon moeite met de hitte van de afgelopen dagen. Hoe dan ook, Mt. Batur beklimmen vond ik zwaarder dan gedacht. Op zich heeft die ‘maar’ 700 hoogtemeters dus een eitje vergeleken bij de beklimming van Mount Rinjani. Ik kreeg er een mentale tik van en daar ben ik redelijk gevoelig voor. Ik begon te twijfelen of Rinjani voor mij haalbaar zou zijn en of het niet gewoon te hoog gegrepen was. En ik begon uitstelgedrag te vertonen. Toen ik van een vriendin een appje kreeg ‘heb je de beklimming van Mount Rinjani al geboekt’ reageerde ik nogal nonchalant, maar in mijn achterhoofd wist ik dat het mentaal niet goed zat. Steeds als ik bij een boekingskantoortje langs liep dacht ik ‘ohja, dat zou ik ook nog gaan doen …’ Eenmaal op Gili Air kreeg ik een verkoudheid en een bronchitis te pakken. Dahaaag, zelfvertrouwen!
Mount Rinjani trektocht: de beslissing
Eenmaal op Gili Air wist ik dat ik, wanneer ik terug zou gaan naar Bali, ik de Rinjani trektocht niet meer zou maken. Gili Air ligt namelijk voor de kust van Lombok en de Rinjani vulkaan ligt op Lombok. Een mentale strijd volgde: wel gaan, niet gaan, wel gaan, niet gaan. De zwakke Anto wilde lekker op het strand blijven hangen, in mijn comfort zone. De sterke Anto hakte uiteindelijk de knoop door. Ik wilde dit al zo ontzettend lang, het was nu of nooit. En dus stapte ik op de boot naar Lombok en informeerde ik waar ik het beste de tour kon boeken. Ik kreeg van meerdere kanten het advies om voor de Rinjani Trekking Club te gaan en zo geschiedde. Ik boekte mijn driedaagse trektocht en rustte nog een paar dagen goed uit voor mijn trektocht naar Mount Rinjani zou beginnen.
De beklimming van Mount Rinjani: van hel naar hemel en weer terug
En dan ineens is de dag daar. Om 05.00 uur word ik opgehaald. De rugtas keurig ingepakt, batterijen opgeladen en klaar om te gaan. Mijn groep blijkt uit drie personen te bestaan. Ik en twee über fitte Duitse vijftigplussers, Renate en Ullrich. Tijdens het eerste deel van dag één kan ik ze nog redelijk bijhouden, maar op tweederde van de klim naar boven haak ik af. Ik ben hier immers voor mezelf en niet om een aantal anderen achterna te rennen. Die dag stijg ik zo’n 1.500 meter in zes uur lopen. Aangekomen op de rim zit de hele krater in de wolken. Af en toe schijnt de zon even door de wolken heen. Ik vertel mijn gids, een mannetje van 47 die al 20 jaar trektochten op de Rinjani begeleidt, over mijn droom om deze berg te beklimmen. ‘Don’t worry miss, you can do this. I see your step, you are strong!’ Moe maar voldaan duik ik vroeg mijn tentje in want om 02.00 gaat de volgende ochtend de wekker.
‘HELLO, GOOD MORNING!’ De stem van mijn gids maakt me om 01.49 uur wakker. Vandaag is DE dag. Ik voel me bijzonder goed, maar weet dat de klim naar de top een pittige gaat worden. En dat er een redelijke kans bestaat dat ik de top niet zal halen. Ik trek al mijn warme kleding aan, zet mijn muts en hoofdlampje op en ben er klaar voor. Het eerste uur van de beklimming van Mount Rinjani is steil omhoog. Ik zie in het donker slechts mijn eigen voeten en af en toe die van mijn voorganger. De Duitsers hebben de pas er alweer aardig in zo midden in de nacht. Al na een kwartier haak ik wederom af. Onze gids besluit dat zij op eigen houtje verder omhoog kunnen, hij blijft bij mij in de buurt. Na een uur ben ik al bekaf maar gelukkig volgt vanaf hier een relatief makkelijk stuk. Mijn gids noemt het vlak, ik zeg vals plat. Af en toe word ik ingehaald door andere lopers, soms haal ik zelf iemand in. Na drie uur ploeteren, ben ik er klaar mee. Ik word gek van mijn eigen gehijg. Het is werkelijk ijskoud en de wind maakt het er niet makkelijker op. Waarom had die man in het kantoor gezegd dat ik geen handschoenen nodig zou hebben??? Ik zie een rotspartij en duik er achter, uit de wind en om op adem te komen. Inmiddels zit ik op zo’n 3.300 meter hoogte en ik weet dat het moeilijkste gedeelte nog moet komen. De beruchte ‘two steps up, one step down’. Oftewel een steile helling van vulkanisch zand waarbij je bij elke stap omhoog net zo hard weer terug zakt. En waarbij een misstap je fataal kan worden want aan beide kanten van het pad is een kilometers diepe afgrond.
Ik wil stoppen maar ook weer niet. Opgeven is gewoon geen optie, ik ben slechts een uur verwijderd van mijn droom. Maar man, wat kan een uur lang duren. Ik weet al dat ik niet op tijd op de top zal zijn voor de zonsopgang maar dat zal me een worst wezen. Het enige waar het nu om gaat is overleven en naar boven kruipen. Kruipen ja, want van lopen is geen sprake meer. Na ongeveer drie kwartier krijg ik de top van de Rinjani in zicht maar ik kan niet meer. Elke twee stappen omhoog putten me volledig uit. Elke stap omhoog zak ik weer naar beneden en voor mijn gevoel schiet het voor geen meter op. Ik spreek met mezelf af dat ik tien stappen omhoog doe en dan even op adem mag komen. Het klinkt bizar, maar meer lukt me op dat moment niet. Net voor de top komen de eerste beklimmers alweer naar beneden. ‘Come on, you can do it, almost there!’ Hun bemoedigende woorden doen me weinig, ik ben alleen maar aan het overleven. Ik heb geen gevoel meer in mijn handen, mijn gezicht zit onder het snot dat mijn neus uit waait en ik krijg nauwelijks meer adem.
De laatste meters naar de top strompel ik. Voetje voor voetje en langzamer dan een slak vervolg ik mijn weg naar boven. Ik zie de gids al staan en de Duitsers ook. Uiteindelijk bereik ik een kleine vier uur nadat ik uit het base camp ben vertrokken de top van Gunung Rinjani. Een hevige emotie maakt zich van mij meester en ik verlies de controle over mijn adem. Wat er gebeurt weet ik niet, maar ik wil huilen en op adem komen tegelijk en de zuurstof bereikt mijn longen niet meer. Ik zak in elkaar en de gids snelt naar me toe. Ik weet dat ik mijn adem snel onder controle moet krijgen want anders is het foute boel. Uiteindelijk lukt het en pas een paar minuten na aankomst op de top neem ik de moeite om me heen te kijken. Ik sta boven de wolken! Een traan rolt over mijn wang. Lieve pa, ik sta 3.726 meter dichter bij je!
Dan is het tijd voor de verplichte fotoserie op de top. Ik heb het nog steeds onmogelijk koud maar het gevoel van overwinning overheerst. Een dikke smile verschijnt op mijn gezicht zodra ik het bordje Puncak Rinjani in mijn handen heb. Ik heb het gewoon geflikt! Op dat moment ben ik even in de hemel. Ik kijk om me heen en zie overal wolken. De zon is inmiddels op gekomen en ik raak in gesprek met de jongen die voor mij de berg op kroop. Hij blijkt ook een Nederlander te zijn en hij vertelt dat de rest van zijn groep halverwege al is afgehaakt. Met een peuk in zijn mond maak ik foto’s van hem op de top. Op zijn hoodie staat ‘nothing is impossible’. Dat blijkt maar weer.
Dan is het tijd om afscheid te nemen van de top en weer naar beneden te gaan. De afdaling is er eentje om je koppie bij te houden, maar zonder al te veel moeite bereik ik twee uur later mijn tent weer. Hier kom ik op adem, krijg ik een ontbijt voorgeschoteld en doe ik even mijn ogen dicht. Mijn benen doen zeer want ik heb zojuist in zes uur nog eens 1.200 meter geklommen en weer afgedaald. Niet veel later staat Renate voor mijn tent. ‘Anto, we have to go!’ Oja, ik moet nog eens zes uur wandelen vandaag. Ik had van tevoren nooit kunnen bedenken dat dit het moment was waarop de helletocht pas echt zou beginnen …
Het tweede deel van mijn verhaal over de beklimming van Mount Rinjani bewaar ik voor een volgende keer. Terwijl ik dit schrijf, verschijnt er kippenvel op mijn lichaam. Ik ben inmiddels terug op Bali en zit in een hele fijne accommodatie in Canggu, the Chillhouse. Iets boven mijn budget, maar het is een cadeautje aan mezelf na de helletocht op Lombok waarbij ik me meermaals heb afgevraagd of ik het er levend vanaf zou brengen. Benieuwd? Stay tuned!
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– Waarom je NU naar Sidemen op Bali moet
– Bali week 1: van schommelen tot fietsen en een vulkaan beklimmen
– Nepal: een hoofd vol emoties tijdens de trektocht naar Everest Base Camp
Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie op Instagram en Facebook!
Dank je voor het delen!
Related posts..
43 Comments
Linda
Hoe knap. Mooi geschreven, mijn traan rolde ook. Panto boven de wolken! Hoge vijf!
anto
Thanks Pin! Snel weer een keer wandelen om bij te kletsen! x
Stéphanie
Wat een mooi verhaal! Het klinkt als een ontzettend zware tocht. Heel logisch dat je na zo’n helse klim overspoeld werd door emoties en je lichaam even niet meer onder controle had. Je mag echt trots zijn op deze overwinning. Nu kijk uit naar deel twee van je verhaal! 🙂
anto
Merci! Deel twee is in de maak 🙂
Jenny
Ik vind het zo knap dat je het gedaan hebt! Ik durf het gewoon niet aan…. ik kan slecht tegen de hoogte.
Trots op je. En fijn dat je pa even bij je was. X
anto
Thanks! Hoogte was niet echt het probleem, de kou wel. Op zich zou je ook alleen tot de rim kunnen gaan (2.600) dat doen ook best veel mensen. Met goed weer is het uitzicht dan sowieso prachtig!
Chantal
Wat prachtig geschreven en wat een fantastische ervaring! Ik vond het bij Ijen al zo zwaar om in het donker omhoog te lopen (geen afleiding van een mooie omgeving), maar dat is natuurlijk maar een klein stukje vergeleken bij de Rinjani. Heel knap van je!
anto
Dankjewel! Ik wilde nog naar Ijen maar had geen zin om weer van eiland te verplaatsen voor die twee nachten. Dus die bewaar ik voor de volgende keer, want het lijkt me wel echt ontzettend gaaf!
Aad Spronk
Een mooie prestatie en overwinning. Trots op deze kanjer.
anto
Dankjewel Aad!
Marcella
Kippenvel lieve Anto, wat onwijs knap gedaan!!! Toen je zei dat je 3-duizend-nog-wat kilometer dichterbij je vader was gekomen rolde er bij mij ook even een traantje. Je kunt met recht trots zijn op jezelf lieverd!
anto
Dankjewel Marcella!
Gabrielle
Super goed! Je mag echt trots zijn op jezelf. Mooi geschreven, ik was echt even met jou mee op pad.
anto
Leuk om te horen, dankjewel!
Diana
Wauw wat ben je ook een topper. Kippenvel!!! Zo mooi omschreven dat ik elk stukje emotie voelde. Zo knap dat je ondanks je angst hebt doorgezet. You Rock!
anto
Thanks Diana!
Elisa
Ok, heb serieus kippenvel nu. Wat ongelofelijk stoer dat je zo hebt doorgezet. Daar kan ik alleen maar heel veel respect voor hebben!
anto
Wow, tof om te horen! Dank je!
Marcel
Een ontzettende doorzetter ben je, je mag trots op jezelf zijn. Wat moet dit een zware tocht geweest zijn. Mooi geschreven, als ik ook de berg beklom. Je emoties gaan alle kanten op en dan het kleine zinnetje over je pa, kippenvel. Heel benieuwd naar deel 2.
anto
Deel 2 is in de maak! En dank je!
Chantal
Zo, die kwam even binnen. En bedankt hè…..nu staat deze ook op mijn ‘ooit’ of ‘wil ik ook’ lijstje.
Vind het super stoer!
anto
Thanks! En doen … als je Harding Icefield hebt gedaan, lukt deze je ook!
Liz
Wat mooi geschreven! Je bent een bikkel! 🙂
anto
Dankjewel meid!
Annelies
Wat een geweldige prestatie! Degene in de hemel zal trots zijn geweest op zijn doorzetter. Wat een moeilijke tocht maar je mag hem met trots afstrepen! Goed gedaan
anto
Dankjewel Annelies!
Wendy
Mijn god, wat een barre tocht en wat super knap dat je hebt doorgezet! Een emotionele rollercoaster maar je hebt hem verslagen! Petje af.
anto
Haha ja best wel … als ik dit van tevoren had geweten had ik het overgeslagen denk ik 😉
Yvonne
Jeetje, wat een heftige en emotionele beklimming. Mooi dat het je lukte… natuurlijk lukte het, de gids zei het je al. 😉 Prachtige foto van jou op de top, goed gedaan.. mooie overwinning.
anto
Dankjewel Yvonne!
weeralweg
Dat gevoel van hemel en hel is heel herkenbaar. We hebben Rinjani een paar jaar geleden beklommen. Nooit zo hard afgezien. Twee dagen erna liepen we rond als cowboys. Overal pijn. Maar de uitzichten waren het wel waard 😉
anto
Jazeker! Alleen was het weer heel slecht en had ik eigenlijk alleen uitzicht toen ik op de top stond, de rest van de tijd was de krater in de wolken. Maar het was het afzien zeker waard!
Jeanette
Nou Antonette, je maakt het wel weer spannend
hoor, maar dat doe je immers altijd, Top dat de
de Top hebt gehaald, doorzettertje van me,
Prachtig verhaal en prachtige foto’s
zo ken ik je weer, liefs mama
anto
Dankjewel mam! x
Carolien
Spannend…waar blijft deel 2?
Je bent een doorzetter en kan trots op jezelf zijn!!
anto
Is in de maak 🙂 maar ik kan je verklappen, ik leef nog! En thanks!
Raymond 9ke
Oeh wauw. Ik heb besloten deze zomer een meerdaagse tocht te gaan lopen omdat kamperen met het gezin moeilijk wordt met de corona.
Dus bij het zoeken kwam ik bij jouw verhalen uit. Wauw wat een tocht . En wat mooi beschreven. Ik zou het wel willen maar ik ga in Europa lopen en ik denk dat het Duitsland of Portugal wordt.
Ik was best ontroerd bij het lezen van dit verhaal. Ik voelde alles.
anto
Dankjewel leuk om te horen. En succes met jouw avonturen!
MIrre
Jeetje wat heftig, zeg! Had ik niet gedacht toen ik een beklimming overwoog 😉 maar wàt een mooi uitzicht!
anto
Haha nee de andere Nederlanders wisten dit ook niet. Want dat zeggen ze ook niet … ze willen gewoon zoveel mogelijk business hebben, helaas.
Eva
Jeetje wat een zware tocht en jeetje wat een spannend en mooi verhaal. Bij mij rolde er ook een traan of wel drie. Ik vind het echt heel inspirerend dat je zo persoonlijk schrijft. En dat is natuurlijk waarom je maandoverzicht het zo goed doet. Ik ben benieuwd naar het vervolg!
Charlotte
Wat supergaaf! Er zijn maar weinigen die het je nadoen. Je bent een topper 🙂
anto
Ahhh thanks Charlotte!