chili,  we12climb

Beklimming van de Villarrica vulkaan: de ongemakkelijke waarheid

Ongeveer anderhalf jaar geleden was ik op Curaçao met een aantal andere bloggers en een journalist van een grote Nederlandse krant. Ze wist niet zoveel over bloggen en vroeg mij op een gegeven moment of ik ook weleens schreef over dingen die ik niet zo leuk vond. Ik vertelde haar toen, dat ik dat probeer te vermijden omdat bloggen voor mij slechts een hobby is en dat het niet mijn doelstelling is om vervelende verhalen te vertellen. Ik ben geen journalist, ik ben een blogger en wil graag lol beleven aan de dingen die ik doe, in plaats van nare herinneringen ophalen. Echter heb ik een tijdje geleden een minder leuke ervaring gehad en omdat ik de hele roadtrip die we door Patagonië maakten inmiddels beschreven heb, vond ik dat ik mijn verhaal over de beklimming van de Villarrica vulkaan in Chili ook moest vertellen.
 
Toen wij voor de tweede keer een reis naar het zuiden van Argentinië en Chili planden, was één ding zeker: ik wilde de Villarrica vulkaan beklimmen. Een collega van mij had dit al eerder gedaan en kwam met super gave foto’s en verhalen terug. Sindsdien stond dit prominent bovenaan op mijn bucketlist.
 
Bij aankomst in Pucón in het zuiden van Chili, waren we blij dat het weer eens een keertje goed was en dat dit deel van de beklimming er goed uit zag. Nadat we hadden ingecheckt bij het hotel, kregen we een telefoontje van de organisatie waarbij we de beklimming geboekt hadden, dat we naar het kantoor moesten komen om onze gear te passen en een aantal formulieren te tekenen. Hier kregen we te horen dat ze, ondanks het zonnige weer, al een week de vulkaan niet op waren geweest in verband met de enorme wind die door het gebied raasde. Uiteraard had ik de waarschuwingen in Lonely Planet en andere reisgidsen wel gelezen over dat het beklimmen van deze vulkaan nou niet bepaald een rondje door het stadspark is. Maar aan de andere kant was mijn ervaring dat Lonely Planet wel vaker sommige activiteiten gevaarlijker omschreef dan dat ze waren. Dat er een aantal jaar ervoor doden waren gevallen bij een poging tot beklimming, nam ik ter kennisgeving aan. Ik had me er verder niet in verdiept omdat het niet iets was waar ik meer over wilde weten op dat moment.
 
Die avond maakten we een ritje door de omgeving om de zonsondergang te bekijken en terwijl ik genoot van de stilte om mij heen en de zon die de vulkaan oplichtte, kringelde er een klein pluimpje rook uit de Villarrica. “Dat is een flinke pukkel die we morgen gaan beklimmen” dacht ik nog…
 
villarrica-sunset
 
anto-pucon-sunset
 
De volgende ochtend stonden we heel vroeg op en werden we opgehaald door het bedrijf waar we mee omhoog zouden gaan. Bij aankomst op het kantoor waren er al diverse andere avonturiers en allemaal hadden ze dezelfde blik op hun gezicht. Zouden ze vandaag wel omhoog kunnen gaan? Terwijl we zo allemaal onze eigen overpeinzingen hadden, nam de eindverantwoordelijke onder de gidsen het besluit om in ieder geval naar de vulkaan te rijden en bij aankomst te besluiten of het vandaag veilig genoeg was om aan de beklimming te beginnen. Bij aankomst leek het ons zo klaar als een klontje: de lucht was strakblauw en er was nauwelijks wind te bekennen. We mochten kiezen of we het eerste stuk met de stoeltjeslift of lopend wilden afleggen, maar aangezien we nog genoeg hoogtemeters voor de boeg hadden, besloten we een paar extra Pesos te betalen en de stoeltjeslift te nemen.
 
arrival-at-villarrica
 
Bij aankomst boven op dit deel van de berg, keken de gidsen enigszins verontrust. Zou de klim dan toch geannuleerd worden? We wisten dat het vandaag onze enige kans zou zijn, maar ook dat de bergen geen grapje zijn en dat een verkeerde beslissing fataal kan worden. Steeds meer mensen kwamen bij het bergstation van de stoeltjeslift aan en uiteindelijk werd besloten dat we toch omhoog gingen en daar opnieuw verder zouden kijken.
 
In een stevig tempo liepen we steil omhoog tot aan het punt waar we bij het ijs kwamen. De beklimming benam me hier al de adem, letterlijk en figuurlijk. De uitzichten op de weide omgeving waren werkelijk prachtig en we zagen diverse andere vulkanen liggen in de verte.
 
climbing-villarrica-volcano
 
Eenmaal aangekomen bij het ijs, werd ons gezegd hier uit te rusten en te wachten. De gidsen gingen het ijs controleren en besloten daarna of het veilig was om verder te gaan. De meesten in onze groep keken nerveus, sommigen die we spraken, bleken al een week in Pucón verblijven in de hoop de vulkaan te kunnen beklimmen. Anderen maakten zich zorgen over het geld, vanaf dit punt was er geen refund meer mogelijk. Gidsen van andere organisaties kwamen hoofdschuddend terug van de gletsjer, het zag er niet goed uit. Teveel ijs en te gevaarlijk. Andere gidsen sommeerden de deelnemers de stijgijzers aan te trekken omdat ze het toch gingen proberen.
 
Na ongeveer een kwartiertje kwamen onze gidsen terug van het ijs en hun blik baarde me zorgen. De eerste groep was inmiddels het ijs op gestapt, maar onze gidsen vertelden dat het ijs er niet goed uit zag. Dat het een moeilijke, zware tocht zou worden en dat ze alleen écht sterke mensen mee konden nemen. Dat ze waarschijnlijk niet ver gingen komen en dat de kans om de krater uiteindelijk te bereiken, zeer gering was. Maar ook vertelden ze ons dat we, indien we een verkeerde stap maakten en zouden vallen, dat in de meeste gevallen onze dood betekende. “If you fall, you are dead.” Ze eindigden hun betoog met de opmerking dat de enige reden dat ze omhoog gingen, was omdat anderen het ook deden.
 
Dat was het punt waarop ik besloot niet verder te gaan. Ik wilde mijn leven niet laten riskeren door een stel gidsen die hun beslissing maakten op basis van een competitie in plaats van te vertrouwen op hun eigen expertise. Alhoewel mijn reisgenoot meerdere ijsklim- en alpiene cursussen heeft gedaan, heb ik die ervaring niet en had ik eigenlijk niet echt een idee hoe ik met een ijsbijl om moest gaan. Ik was er daarom niet bepaald van overtuigd dat ik, wanneer ik zou struikelen en/of vallen en daardoor over de helling van een besneeuwde vulkaan zou glijden, ik mezelf met behulp van zo’n ding in veiligheid kon brengen.
 
Mijn reisgenoot besloot verder te gaan samen met het grootste deel van de groep en ik bleef met een aantal anderen achter. We zagen de ene na de andere groep het ijs op gaan. Sommigen waren al snel weer terug, anderen bleven langer weg. Mijn groepje ging terug naar de stoeltjeslift en daar aangekomen zagen we de mensen als mieren over het ijs bewegen. Het wachten duurde lang en ik had geen idee of mijn reisgenoot en zijn groep de top gingen halen. Elke keer als ik mensen terug zag komen, kon ik aan de blik op hun gezicht zien of ze de top hadden gehaald. Sad face versus happy face. De meesten die terugkwamen, hadden het niet gehaald. Uiteindelijk kwamen de groepjes terug die het wel gehaald hadden. Het bleek dat de groep van mijn reisgenoot de krater uiteindelijk wel bereikt had.
 
Toen ik hem vroeg hoe het geweest was, antwoordde hij: “het stonk, het was prachtig maar ook een hele zware klim. Het was gevaarlijk en geen goede dag voor mensen zonder alpiene ervaring. Eigenlijk hadden ze niet door moeten gaan, was er iemand gevallen, dan had diegene het wellicht niet overleefd.”
 
Hieronder enkele foto’s die mijn reisgenoot nam. Zoals hij zei, gewoon prachtig. De volgende keer dat ik in Pucón ben (want die komt er zeker, er is nog zoveel te zien en doen daar) probeer ik het gewoon opnieuw, tenminste als de situatie dan beter is.
 
view-on-lago-villarrica
 
villarrica-crater-1
 
into-the-villarrica-crater
 
 
climbers-on-villarrica
 
Tuurlijk was ik uiteindelijk teleurgesteld in mezelf dat ik ervoor had gekozen om niet verder te gaan. Bij terugkomst bij het hotel, ben ik online gaan zoeken naar ervaringen van anderen, en kwam uiteindelijk een verhaal tegen van mensen die in de groep hadden gezeten waar enkele jaren eerder een paar deelnemers door gemaakte fouten van gidsen, om het leven waren gekomen. Ik kon er met mijn hoofd niet bij dat de gidsen die dag hadden besloten verder te gaan “omdat de anderen dat ook deden.”
 
Gelukkig zijn er nog genoeg andere dingen te doen in het gebied rondom Pucón, zoals wandelen in Huerquehue National Park, een duik nemen in een van de vele thermaalbaden (zorg wel dat je er bent voordat de grote busladingen arriveren) en mountainbiken.
 
Ik heb even wat onderzoek gedaan en zoals je wellicht gehoord hebt, is de Villarrica vulkaan eerder dit jaar uitgebarsten. Momenteel zijn er geen wandelingen meer mogelijk naar de krater en is de status van de vulkaan code oranje. Aangezien ik nog steeds heel graag een actieve vulkaan wilde beklimmen, heb ik dat eerder dit jaar elders in de wereld gedaan. Mijn honger naar het beklimmen van een vulkaan is dus enigszins gestild op dit moment…
 
Ik heb besloten de naam van de organisatie waarbij we geboekt hadden niet te noemen, omdat het niet mijn bedoeling is hun reputatie om zeep te helpen met dit verhaal. Mijn mening is slechts gebaseerd op die ene slechte ervaring, waarvan ik van mening ben dat ze dit anders hadden moeten aanpakken. Met een groep onervaren klimmers omhoog gaan op een actieve vulkaan wanneer de omstandigheden er niet goed voor zijn, was gewoon geen slimme actie.
 
Meer lezen over onze rondreis door Patagonië? Deze blogs vind je ook vast leuk:
Roadtrip Patagonië: Ruta de los Siete Lagos en Lanín NP
Bariloche: op je bucketlist of toeristenval?
Trektocht naar Refugio Otto Meiling
 
Dank je voor het delen!
 

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *