Bay of Islands – Te Araroa deel 2
Tien dagen aan de wandel en wow … wat heb ik al veel meegemaakt. Inmiddels heb ik een sectie overgeslagen, zijn mijn blaren bijna geheeld (maar nog niet helemaal) en heb ik mijn telefoon bijna zien verdrinken. Het was een bijzondere week om door de Bay of Islands te wandelen. Bij deze een verslag van mijn tweede week op de Te Araroa Trail in Nieuw-Zeeland.
Regen en afgesloten bossen
Na 90 Mile Beach neem ik vier dagen de tijd om mijn voeten te laten helen. Tegen het einde van die vier dagen sta ik te trappelen om weer op pad te gaan, maar zodra ik aan de planning begin, kom ik er niet helemaal uit. Het is ongeveer 4-5 dagen lopen van Kaitaia naar Kerikeri, maar een deel van deze route is afgesloten vanwege de kauri dieback disease, waardoor je flinke stukken over (gravel)wegen moet lopen. Ook wordt aangeraden om Puketi Forest te mijden tijdens hevige regenval. En laat er nu net een flinke code oranje gepland staan voor de dagen dat ik gepland heb daar te zijn. Ik heb er een slapeloze nacht van en in de ochtend besluit ik deze sectie over te slaan en per bus naar Kerikeri te reizen. Vier dagen alleen maar roadwalks omdat bossen zijn afgesloten en/of gevaarlijk zijn zie ik niet zitten. Direct na het maken van een keuze valt er een last van mijn schouders lijkt het wel. Knopen doorhakken lucht op!
Op naar de Bay of Islands
In Kerikeri logeer ik bij Asanka, die vorig jaar met zijn gezin Te Araroa heeft gelopen, waaronder een baby van twee maanden oud. Hij geeft me een aantal zeer waardevolle tips, waaronder om electrolytes aan mijn drinkwater toe te voegen en om magnesium te gaan slikken. Voordat ik aan de volgende sectie begin, ga ik op bezoek bij de lokale apotheek en goed bevoorraad ga ik op pad. Asanka zet me af buiten Kerikeri waar ik direct het bos in loop.
Vanwege de bosbouw is ook hier de route wat omgelegd en ondanks dat ik regelmatig aan de kant moet springen voor de zogenaamde ‘logging trucks’ en het feit dat nagenoeg de hele dag over een gravelweg gaat, geniet ik ervan weer onderweg te zijn. De uitzichten zijn prachtig en de varens enorm. Mijn voeten zijn licht geïrriteerd maar het is te doen. Voordat ik aan de afdaling naar Waitangi begin, maak ik een omweg naar Mt. Bledisloe, vanaf waar ik een eerste blik op de beroemde Bay of Islands kan werpen.
De Waitangi Treaty Grounds
De volgende dag besluit ik rustig aan te doen. In de ochtend ga ik eerst naar de Waitangi Treaty Grounds, de belangrijkste historische plek van Nieuw-Zeeland. Hier werd in 1840 het verdrag van Waitangi getekend, wat de basis legde voor het huidige Nieuw-Zeeland. De kwaliteit van de rondleiding is matig dus ik besluit al snel op eigen houtje verder te gaan, wat me prima bevalt. Na een paar uur rondkijken, haal ik mijn backpack weer op bij de receptie. Het is tijd om weer te gaan lopen.
Russell
Via de kustlijn loop ik naar Pahia, waar ik even van de trail af ga. Ik wil namelijk een bezoek brengen aan Russell, aan de andere kant van de baai. Russell is een historisch dorp waar de eerste permanente Europese nederzettingen waren en het lijkt me leuk om er even rond te kijken. Ik neem de ferry en tien minuten later sta ik aan de overkant. Ik wandel naar Flagstsaff Hill, opnieuw een belangrijke plek voor de Nieuw-Zeelandse geschiedenis. Vanaf hier heb ik een prachtig uitzicht over de rest van de Bay of Islands. Even speel ik met het idee om naar Cape Brett te gaan, een hike die ik al jarenlang op mijn vizier heb staan. Toch maar niet, ik ben hier immers om Te Araroa te doen. Ik wandel vanuit Russel naar Orongo Bay, langs de weg.
Een mentale uitdaging
Eenmaal op de camping heb ik even een mentale inzinking. Wandelen is niet alleen maar leuk. Het is een combinatie van alles. Van al weken slecht slapen tot ver van ‘huis’ zijn. Van elke dag pijn hebben tot het vaak niet even kunnen luchten van je hart vanwege het tijdsverschil. Ineens voelt Nederland écht heel ver weg en met 12 uur tijdsverschil is het lastig communiceren, mede omdat ik aan het lopen ben zodra Nederland tijd heeft en zodra ik tijd heb, Nederland naar zijn werk gaat. Het vooruitzicht dat dit nog vijf maanden zo gaat zijn komt hard binnen en ik besluit dan ook maar op tijd te gaan slapen. Morgen is vast een betere dag!
Roadwalking …
De dagen erna bestaan volledig uit roadwalking, oftewel langs de doorgaande weg lopen. De ene keer langs een geasfalteerde weg, de andere keer over een gravelweg. Het regent beide dagen en dus maak ik er het meeste van door enthousiast naar tegemoetkomend verkeer te zwaaien en muziek te luisteren. De tweede dag loop ik samen met Simone uit Zuid-Afrika. In eerste instantie wilde ik niet gaan vanwege de afgegeven code oranje, maar in de ochtend leek het weer goed genoeg om toch te gaan lopen. Na drie uur in miezer, openen de hemelsluizen zich volledig en raak ik binnen no-time volledig doorweekt. Hier kan geen regenjas tegenop. Zelfs in mijn zakken staat een laag water, maar mijn telefoon lijkt het in eerste instantie nog te doen.
Gelukkig bestaat er zoiets als ‘trail angels’ oftewel mensen die je onderweg verwelkomen in hun huis. Dave en Alex wonen in Helena Bay en hosten wandelaars bij hun in de tuin. Ik bel ze en ik ben van harte welkom. Op hun veranda mag ik opdrogen en krijg ik een biertje in mijn hand gedrukt en een goede maaltijd. Mijn tentje zet ik later wel op. Ik wil mijn telefoon opladen, maar krijg ineens de melding dat er water in mijn iPhone zit en dat er niet opgeladen kan worden. Ik schrik, want alles wat ik nodig heb staat hierop. Ook heeft mijn telefoon vanwege de slechte wifi hier in Nieuw-Zeeland al een maand geen backups meer gemaakt en staan geen van de gemaakte foto’s nog in mijn iCloud. Oftewel: stress!
Uiteindelijk lukt het via mijn powerbank uiteindelijk alsnog om mijn telefoon op te laden, maar het eerste dat ik doe zodra ik ‘in town’ aankom is een waterdichte zak voor mijn telefoon halen. Mijn koptelefoon heeft het overigens echt niet overleefd.
Terug naar de kust
De volgende dag staat de Helena Ridge Track gepland, een route die goed gemarkeerd is, maar wel enkele zeer steile stukken heeft. Ondanks de vele regenval besluit ik er toch voor te gaan en alhoewel het pad goed is, is het ook spekglad op veel plekken. Ik glij regelmatig onderuit en ben opgelucht dat ik niet loodrecht de afgrond in kukel. Compleet onder de modder lukt het Simone en mij om voor de laatste 10 kilometer, want weer roadwalk, een lift te regelen naar het volgende dorp: Whananaki.
Hier is een heerlijke camping waar ik al mijn materiaal laat opdrogen in de zon. Zo slecht als het weer de afgelopen dagen was, zo goed en warm is het nu. Ik regel verse eieren voor het ontbijt, laad mijn telefoon weer vol en bereid me voor op de laatste stretch van deze sectie.
Deze begint met de langste voetbrug van het zuidelijk halfrond, die een lengte van 395 meter heeft. Nadat ik deze ben overgestoken, loop ik de Whananaki Coastal Track. Na een kilometer of 8 kom ik weer bij een asfaltweg uit en moet ik even slikken. Van de afgelopen 110 kilometer, was het bijna 90 kilometer over doorgaande wegen en maar weinig trail. Gelukkig zijn de stukken trail die ik liep prachtig en houd ik goede moed om door te gaan. Ik loop de volledige 26 kilometer tot aan het dorp, waar ik een lift regel naar de stad. Hier haal ik mijn pakket met laptop en nieuwe contactlenzen op en zit ik nu op het bed van mijn hotel dit stukje voor jullie te typen. Ik heb goede wifi gevonden en alle backups gemaakt.
Trail life
Het leven op de trail is eenvoudig. Een gemiddelde dag is voor mij opstaan tussen 06.00-06.30, lopen vanaf 08.00, onderweg genieten. Meestal kom ik zo rond 16.00 aan bij mijn overnachtingsplek waar ik dan mijn tent op zet en inricht, soms even socialize met andere wandelaars als die er zijn, maar soms ook even niks doe. Rond 18.00u ga ik koken en eten, waarna ik rond 19.00 mijn bed induik en om 20.00u ga slapen. Op de dagen dat ik ‘in town’ ben regel ik mijn eten en drinken voor de komende dagen, bereid ik me voor op de secties die komen gaan (aantal kms per dag berekenen, uitzoeken of je onderweg water kunt bijvullen, uitzoeken waar eten verkrijgbaar is en waar je kunt overnachten). Elke dag plaats ik, wanneer ik bereik heb, een update op Instagram en soms beantwoord ik vragen van volgers.
Het zijn de kleine dingen
Mijn blaren zijn inmiddels redelijk geheeld, mijn voeten hebben nog steeds wat moeite met het vele asfalt. Maar ook dat went. Net als het lopen op trailrunners, het eten van veel droogvoer met ontzettend veel calorieën, het soms maar weinig slapen en het continue ruiken van je eigen stank omdat je al zes dagen in dezelfde ongewassen kleding loopt. Ik ben de mensen die mij een lift gaven dankbaar dat ze me niet geweigerd hebben … ik geniet van de kleine dingen zoals verse eieren of een kop koffie. Of een vriendelijke lach van een vreemde. Van het gewekt worden door de vogels (ik heb nog geen enkele dag mijn wekker gezet) en van de schoonheid van Nieuw-Zeeland. Het gaat me goed. Tot de volgende keer!
Vind je mijn content leuk en wil je een kop koffie doneren voor onderweg? Dat kan op Buy Me a Coffee. Alvast bedankt!
Aantal kms gelopen:
Dag 5. Kerikeri – Waitangi 17 km
Dag 6. Waitangi – Russel – Orongo 12 km
Dag 7. Orongo – The Farm 22 km
Dag 8. The Farm – Helena Bay 18 km
Dag 9. Helena Bay – Whananaki 15 km (en 12 km lift)
Dag 10. Whananaki – Ngunguru 26 km
Totaal aantal kms op deze sectie: 110
Totaal aantal kilometers gelopen: 214
You may also like
