Amerika

Anto in Amerika deel 3 – over bosbranden en moeder natuur

En alweer een update uit Amerika, een korte deze keer. Mijn ervaring van vandaag wilde ik even met jullie delen. De afgelopen dagen zijn heet geweest. Al toen ik drie dagen geleden weg reed vanaf het Olympic Peninsula, kreeg ik bijna non-stop weeralarmen op mijn app van The Weather Channel. Waarschuwingen over een hittegolf die zit steeds verder over Washington verspreid. Ik besloot deze serieus te nemen want er gaan op Facebook al verhalen rond van hikers die zijn bezweken onder de extreme warmte. Voor vandaag had ik eigenlijk een pittige alpiene hike naar The Enchantments gepland vanuit Leavenworth, een van de mooiste wandelingen van heel Washington. Helaas gaf de app aan dat het vandaag maar liefst 39 graden zou worden en gezien het feit dat ik alleen ben, besloot ik toch maar om de hike niet te maken. Heel jammer, maar wel verstandig.
 
Dat het een goede keuze bleek, merkte ik al een uur nadat ik Leavenworth had verlaten. De rit van vandaag zou me naar North Cascades National Park voeren, een rit van ongeveer 3.5 uur. Toen ik na Leavenworth de volgende vallei in reed, begon de lucht langzaam maar zeker heiig te worden. In eerste instantie dacht ik dat het smog was vanwege de warmte, maar al snel begon ik ook een brandlucht te ruiken. Niet veel later moest ik een afslag nemen en ineens was de hele vallei gevuld met rook. Inmiddels was ik ook omgeven door zwartgeblakerde bomen, maar omdat ik verder geen wegafsluiting zag en er ook auto’s uit tegenovergestelde richting kwamen, ging ik er vanuit dat het geen probleem zou zijn die route te volgen.
 
Het rijden over deze weg, de 153 North, was op zijn zachtst gezegd best wel beangstigend. Ik zag de heuvels om me heen nauwelijks meer en zoals gezegd waren er overal zwarte bomen. Toch kon ik me niet voorstellen dat er op dat moment nog een bosbrand bleek te zijn, omdat de weg open was en ik bij mijn vorige camping (waar ik na een week ein-de-lijk weer kon douchen, jeuj!) duidelijk had aangegeven richting North Cascades te gaan. Niemand daar had gezegd dat er branden waren, dus ik kon me niet voorstellen dat het gevaarlijk zou zijn.
 
Ik zorgde ervoor dat ik mijn tank volgooide bij de laatste mogelijkheid voor het nationale park (want dat deed ik in Crater Lake niet en dat heeft me wat benauwde momenten bezorgd!) en reed de bergen in. De North Cascades worden ook wel het Alaska van de Lower 48 genoemd en dus verheugde ik me enorm op het zien van de bergen en het maken van enkele korte wandelingen. Ik had eigenlijk verwacht dat het weer helder zou worden als ik eenmaal de bergpas over was, maar helaas. Ik zag nauwelijks iets van de bergen, de meren en de gletsjers die zich om mij heen bevonden. De route was angstvallig stil (in de meeste nationale parken waar ik tot nu toe was, was het file rijden) en ook op de parkeerplaatsen zag ik bijna niemand. Inmiddels had ik ook geen service meer op mijn mobiel, dus checken wat er aan de hand was, kon niet meer. Ik besloot dus maar door te rijden, omdat er nog steeds auto’s uit tegenovergestelde richting bleven komen.
 
Eenmaal bij Diablo Lake, een turquoise gekleurd meer, besloot ik te stoppen en informatie in te winnen bij andere mensen. Daar bleek al snel dat de rookontwikkeling aan de andere kant van de pas ongeveer even erg was. Ik besloot daarop om maar door te rijden en niet in de rook op de camping daar te gaan staan. Spijtig maar een verstandige keuze, ook gezien mijn astma en recente medicijngebruik. Ik daalde af en kwam uiteindelijk in het gehucht Newhalem. Hier bevindt zich het bezoekerscentrum van de North Cascades en dus besloot ik daar naartoe te gaan. Het nieuws dat ik hier kreeg, maakte me allesbehalve blij: de rook is afkomstig van hevige bosbranden in zuidelijk British Columbia in Canada. De verwachting is dat het enkele dagen blijft hangen en dat zo’n beetje de halve staat Washington in rook gehuld zal zijn aan het einde van de dag. Pfft, niet echt iets om vrolijk van te worden. Inmiddels zag ik dat ik weer internet had en dus besloot ik een berichtje te plaatsen in de Facebook groep PNW Outdoor Women, of de situatie elders in Washington beter was. Helaas waren de berichten alleen maar negatief. Niet alleen heeft de rook zich inmiddels verspreid naar het zuiden, maar bevindt ook het grootste deel van het Olympic Peninsula zich inmiddels in een waas gehuld. Maar ook Leavenworth, waar ik vier uur eerder vertrokken was, had nog nauwelijks zicht.
 
diablolake
Ik was werkelijk met stomheid geslagen want zoiets extreems had ik nog nooit meegemaakt. In eerste instantie was ik zwaar teleurgesteld omdat ik dus niks zie van het mooiste stukje van Washington, maar inmiddels heeft mijn teleurstelling plaats gemaakt voor verdriet. De afgebrande dorpen waar ik op de 153 doorheen reed, met zwartgeblakerde bomen en vervallen huizen, deden me realiseren dat wij als mensen maar nietig zijn en zeker niet zijn opgewassen tegen dit soort natuurgeweld. Dat het vreselijk moet zijn om je huis in vlammen op te zien gaan en er niks tegen kunnen doen. En dat er waarschijnlijk ook nu weer mensen dakloos worden en overgeleverd zijn aan de grillen van moeder natuur.
 
Ik heb inmiddels mijn tentje toch maar bij Newhalem opgezet. Ik wacht tot morgen om te kijken of de ergste rook dan wellicht voorbij is, zodat ik alsnog naar het nationale park kan rijden. Zo niet, dan verplaats ik me richting Seattle en ga ik me daar gewoon proberen te vermaken. Bovendien mag ik niet klagen. Het weer is tot nu toe werkelijk fantastisch geweest, met uitzondering van een onweersbui in Crater Lake heb ik geen regen gehad. Het is elke dag weer warm, strak blauw en heerlijk weer om te kamperen. Plus het niet kunnen zien van de North Cascades geeft me een goede reden om volgend jaar gewoon weer terug te komen.
 
Dat was hem, het verhaal dat ik even met jullie wilde delen. Mijn laatste nachtjes kamperen zijn aangebroken, waar ik morgen slaap weet ik nog niet, maar op donderdag heb ik een hotel geboekt bij de luchthaven van Seattle omdat ik op vrijdag al om 06.00 naar Alaska vlieg. Ik denk dat de volgende update vanuit daar komt. Ohja en voor het geval je het je afvraagt: wel internet maar geen douche? Ik gebruik mijn iPhone als hotspot en aangezien ik van de 6GB nog 3.5 GB over heb voor de komende 10 dagen, kan ik er flink op los internetten.
 
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
Anto in Amerika deel 1 – over dikke Amerikanen en douaneperikelen
Anto in Amerika deel 2 – over alleen reizen

Dank je voor het delen!
 

6 Comments

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *