hiking in crater lake national park
we12inspire

Anto in Amerika – deel 2 – Over alleen reizen in Amerika

Plop zegt de kurk van mijn fles wijn. Vanavond drink ik hem helemaal leeg. Het is mijn slaapmiddeltje van de afgelopen paar dagen. Het is bizar, maar in een tent slaap ik beter dan in een vreemd bed. Zoals je hebt kunnen lezen in mijn eerste blog, was mijn overnachting in Seattle niet een bijster goede. Ook de nachten daarna in Portland zal ik maar bijzonder noemen. Voor het eerst in mijn leven boekte ik een Airbnb omdat hotels schreeuwend duur zijn en ik eigenlijk niet veel meer nodig heb dan een bed. Ik heb een tijdje getwijfeld of ik de betreffende Airbnb moest boeken, omdat het bij een man thuis was. Ik ben op zich niet wantrouwend van aard, maar het zou niet mijn eerste keuze zijn om bij een man die ik nog nooit had gezien in huis te slapen. Op de site zag ik meerdere goede reviews van solo female travellers die hem allemaal positief beoordeelden en dus besloot ik ook te boeken.
 
Hij had me via de inbox al laten weten niet thuis te zijn maar ik kon de sleutel op de afgesproken plek vinden. Op zich vond ik het al best spannend om zomaar iemand zijn huis binnen te gaan en toen mijn hike in Columbia River Gorge wat uitliep, kwam ik dus in het donker aan (wederom: ode aan Google Maps!). Eenmaal in mijn kamer probeerde ik te slapen, maar al snel kwam het stel dat de andere kamer bezette terug. Ze maakten enorm veel kabaal en als klap op de vuurpijl ging de jongen porno liggen kijken terwijl zijn vriendin onder de douche stond. En ja, ik heb alles kunnen horen. Geen goede nacht dus. De volgende dag was ik de hele dag op pad met een aantal vriendinnen en ik kwam werkelijk doodop bij de Airbnb terug. Mijn host was er inmiddels ook en ik maakte snel kennis en stelde wat vragen over de omgeving. Niet veel later ging hij onder de douche en toen begon de ellende. Ik maak geen geintje als ik zeg dat hij echt heel bizarre geluiden maakte. Ik kan het ‘t beste omschrijven als het gerochel dat Gollem uit Lord of the Rings maakt. Even dacht ik nog dat het wellicht aan de douche lag, maar toen ik daarna zelf ging douchen, hoorde ik het niet. Daarna bleek het toilet verstopt te zitten maar toen ik hem probeerde te roepen, reageerde hij niet. Ietwat ongelukkig ben ik dus maar naar bed gegaan. Uiteindelijk hoorde ik hem zelf weer naar de wc gaan en vloeken omdat het toilet dus verstopt was. Ik weet niet hoe lang ik gestommel op de badkamer heb gehoord, voor mijn gevoel was het uren. De rest van de nacht heb ik bizar weinig meer geslapen, puur omdat ik het ontzettend ongemakkelijk vond én omdat ik ontzettend nodig moest plassen. De volgende ochtend ben ik dus maar voor dag en dauw opgestaan en naar de eerste de beste Starbucks gereden. Voor een koffie en om te plassen …
 
Tot zover mijn Airbnb ervaring. Je begrijpt: ik ga voortaan wel lekker kamperen. Overigens is kamperen hier nog best wel een dingetje, het is hartje hoogseizoen en de meeste campings zijn gewoon bomvol. Bij Mt. Hood ben ik 4 campings af geweest tot ik een plekje had gevonden. Gisteren reed ik langs de Pacific Coast noordwaarts en heb ik gewoon nergens een plek gevonden. Ik heb minstens 20 campings geprobeerd, maar alles zat vol. Okee, dat is niet helemaal waar, er was ergens een RV spot maar die kostte 80 dollar. Euh, dacht het niet. Dus toen heb ik maar in mijn auto geslapen, op een rest area langs de highway. Allesbehalve ideaal maar ook wel weer avontuurlijk. Daarnaast is het kamperen dus nog best wel duur. De KOA camping waar ik verbleef had de meeste faciliteiten (stromend water, winkeltje en warme douches inbegrepen) en die kostte 20 dollar, een simpel plekje in het bos kost ergens tussen de 22-25 dollar. Maar goed, ik heb het er graag voor over want het geeft me toch een veilig gevoel. Zomaar ergens mijn tentje langs de kant van de weg opzetten mag niet en zie ik ook niet zitten. In de auto ligt ook niet bepaald lekker en maakt me erg onrustig. Gelukkig heb ik voor de komende 2 nachten weer een fijn plekje gevonden in de Olympic region.
 
kamperen farewell bend
Eerlijk is eerlijk: ik vind alleen reizen niet altijd leuk. Het zit hem in de kleine dingetjes, waarbij ik me dan ineens realiseer dat het toch makkelijker is als je met iemand samen bent. Neem het autorijden: op zich totaal geen probleem (ik heb in 6 dagen al ruim 2.000 kilometer afgelegd) maar toch is het niet helemaal ideaal. Want ik kan niet op de routekaart kijken (Google Maps helpt me helaas niet altijd want er is niet overal 4G of LTE) en het is best vermoeiend. Ik rijd enorme afstanden en soms zou het dan best even fijn zijn als iemand het stuur zou overnemen. Ook kost alles veel meer tijd. Toen ik nog samen met mijn toenmalige vriend reisde, ging alles heel snel. Inkopen doen, route bepalen, tentje opzetten, koken, tentje weer afbreken en gaan. Omdat ik dat nu allemaal in mijn eentje doe, merk ik dat ik meer tijd kwijt ben met alles. Ik heb mijn reisplan daarom ook moeten bijstellen en me gerealiseerd dat ik keuzes moet maken. Of veel rijden en alles zien, of minder zien en minder ver rijden. Ik heb minder tijd om te wandelen omdat het uitzoeken van alles ook veel tijd kost. Geen probleem, maar wel iets om rekening mee te houden.
 
kamperen bagels lunch
Is het dan allemaal kut? Nee hoor, gelukkig niet want de meeste tijd geniet ik enorm. Ik kreeg laatst van iemand een appje met de vraag hoe het ermee gaat, zo in mijn eentje op reis. Normaal gesproken ben ik nogal makkelijk en roep ik snel ‘och het gaat wel’ maar nu was ik eerlijk. Ik voel me 75% van de tijd prima en de andere 25% van de tijd wat minder. En dat is okee, want 100% gelukkig zijn is niet mogelijk. Ik heb al veel mooie momenten meegemaakt zo in de eerste week en hoop dat er nog veel mogen komen. Toen ik een eerste blik op Crater Lake National Park wierp, begon mijn innerlijke ik te stralen want daar wilde ik al heel lang naartoe. Toen ik voor het eerst mijn tentje opzette in het bos, voelde ik me best wel stoer. Toen ik op de top van Mount Scott stond (het hoogte punt in Crater Lake NP) glom ik van trots en toen ik mijn eerste stappen op de Pacfic Crest Trail zette, werd ik intens gelukkig. Dus ja, het reizen hier maakt me gelukkig. Ik ben blij dat ik heb besloten deze reis te gaan maken, ondanks dat ik alleen ben. Ik leer elke dag weer nieuwe dingen, spreek inspirerende mensen en heb veel tijd om na te denken over allerlei dingen. Ik slaap heerlijk in mijn tentje, trakteer mezelf zo af en toe op een dikke vette burger (want eerlijk is eerlijk, elke avond pasta uit een zakje is bepaald niet gelukzalig) en kan er enorm van genieten als er een eekhoorntje bij mijn tentje komt kijken.
 
mount scott
Mijn wijn is inmiddels op en dus is het tijd om naar bed te gaan. Het is pas 7 uur maar ik ben heerlijk moe. En uiteindelijk maakt het natuurlijk geen reet uit hoe laat ik ga pitten, want dat is het fijne aan alleen reizen: je hoeft met niemand rekening te houden!
 
Tot de volgende keer! xox uit Amerika
 
Meer lezen? Check dan mijn eerste live update vanuit Amerika!
 
Dank je voor het delen!
 
 

7 Comments

  • Eric

    Hei Anto, al eens aan gedacht om op google maps een offline map te downloaden. Heb dit in Alaska ook gedaan en dat werkt prima zonder 4G. En het is zelfs grappig dat een Nederlandse stem je de juiste weg wijst ergens in Amerika. Veel succes nog met je trip en doe ze de groetjes in Alaska.

    • anto

      Ik gebruik mijn 6GB data 🙂 heb wel een offline app maar die vind ik niks. Plus de GB’s moeten toch een keertje op haha … heb de sim van Martijn gekregen die had hem ook gebruikt, anders nooit 6GB gekozen voor 3 weken haha!

    • anto

      Ja klopt, het ene moment ben ik heel blij, het andere moment kan ik zomaar weer in de put zitten. Hoort erbij denk ik, maar zolang de happy moments de sad moments blijven overtreffen, is het okee 🙂

  • Manon

    Hi Anto, super stoer dat je deze reis maakt en heerlijk dat je zo eerlijk bent. Fijne reis en zo reizen wij al lezend een beetje met je mee

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *