Anto in Amerika – deel 1

Het is zondagochtend heel vroeg en mijn interne klok is volledig in de war. Voor de tweede dag op een rij ben ik om 05.00 uur wakker en kan ik niet meer slapen. Alhoewel ik me had voorgenomen deze vakantie weinig online te gaan, is het makkelijk om mijn iPhone erbij te pakken en een beetje te gaan appen met vrienden en familie in Nederland. Even de Facebook status updaten, even Instagrammen en Twitteren… Ik heb geprobeerd een boek te lezen maar ik kan me niet concentreren. Ik ben nog geen 36 uur hier maar mijn hoofd zit alweer vol met gebeurtenissen en verhalen die ik wil vertellen. En dus krijgen jullie een live update from the road. Geen idee hoeveel er überhaupt gaan komen want wil me vooral niet verplicht voelen te bloggen. Maar mijn eerste indrukken van dit gebied en mijn weerzien met Amerika, wilde ik toch graag even delen.
 
De aankomst in Seattle was een bijzondere. Ik ben er al vaker geland, maar nu mocht ik ook daadwerkelijk uitstappen en het vliegveld verlaten. Onderweg had ik al prachtige uitzichten over de ruige toppen van de Northern Cascades en bij de landing over die van de Olympic Mountains. De douane-procedure was niet lastig, maar duurde gewoon lang. Het was een gedoe om mijn bagage te vinden en ik weigerde om 5 dollar voor een bagagekar te betalen. En dus sleepte ik mijn topzware duffel zelf van de terminal naar de shuttlebus van het Car Rental Depot. De chauffeur van de bus zag me worstelen en kwam naar me toe gerend om me te helpen. Ik kon er niks aan doen, maar mijn eerste gedachte was ‘dat zouden ze in Nederland nooit voor je doen!’
 
Al direct na landing heb ik mijn Amerikaanse simkaart geactiveerd en hij is het geld nu al meer dan waard. Zonder Google Maps had ik het motel waarschijnlijk niet zonder kleerscheuren gevonden. Het motel was trouwens echt zo’n fout Amerikaans motel maar goed, de kamer was okee en het was maar voor een nachtje. Alhoewel ik traditiegetrouw op mijn eerste avond in Amerika een burger wilde eten, had ik geen energie meer om een burgertent te zoeken en dus werd het een broodje van de Subway. Met lekker veel groente, want die krijg ik waarschijnlijk maar weinig de komende periode.
 
Op mijn eerste dag was ik natuurlijk ook al om 05.00 uur wakker. Ik ging rond 22.00 uur slapen en dus bedacht ik meteen dat ik ondanks mijn vermoeidheid wéér geen 8 uur had geslapen. Het feit dat ik al weken op minder dan 8 uur slaap per nacht functioneer, deed me hopen dat mijn jaren zijn aangebroken waar ik zonder moeite met minder af kan, maar ik vrees dat de man met de hamer ergens tijdens deze trip om de hoek zal komen kijken.
 
Terwijl ik een beetje zat te Facebooken, kreeg ik een berichtje van Inge, een fellow Dutchie die in Seattle woont en ik ken van de FB groep Wereldvrouwen. Of ik zin heb om te komen ontbijten? Een jaar geleden was ik waarschijnlijk nooit in gegaan op een dergelijke last-minute invite maar ik besloot het gewoon te doen. Google Maps bracht me niet veel later naar haar appartement in West-Seattle. Onderweg was het wel weer even wennen. De right turn on red moest weer even in mijn systeem komen, evenals het feit dat je in een automaat slechts 1 voet nodig hebt om te rijden. Gelukkig arriveerde ik zonder problemen en dus zat ik gezellig te praten in het Nederlands op mijn eerste ochtend in Seattle. Inge was ooit getrouwd met een Amerikaan en heeft na een roadtrip van Washington DC naar de Pacific Northwest besloten in Seattle te gaan wonen. Ze vertelde me over hoe geweldig ze het hier vindt, iets wat ik me zonder moeite kan voorstellen.
 

 
Na een uurtje stapte ik alweer in de auto voor mijn rit naar Portland, Oregon. Alhoewel rijden in Amerika allesbehalve moeilijk is, moest ik weer even wennen aan het feit dat je op de Interstates gewoon rechts mag inhalen en dat niemand zich echt aan de snelheidslimiet lijkt te houden. Ook werd ik er weer aan herinnerd dat elk dorp langs de snelweg een serie fastfood ketens heeft. Dus niet alleen een MacDonalds, maar ook een Burger King, Panda Express, Jack in the Box, Denny’s, Starbucks, weet ik het allemaal. Heel bizar om te zien en ik kon er niks aan doen dat ik dacht ‘het is niet voor niks dat zoveel Amerikanen kampen met overgewicht.’ Ik maakte een snelle stop bij de Starbucks waar ik om een gewone koffie vraag, die ze in drie smaken hebben. ‘Regular coffee’ is hier alles behalve normaal en hij leek zich erover te verbazen dat ik geen zoete troep in mijn cup wilde.
 
Onderweg had ik veel tijd om na te denken, ik ben immers alleen dus gingen mijn gedachten van hot naar her. Met Inge voerde ik een gesprek over alleen zijn en eenzaamheid en het verschil daartussen. Terwijl ik zo over de Interstate suisde met mijn SUV, nam mijn zelfvertrouwen toe. Onderweg had ik al prachtige uitzichten op Mt. St. Helens en Mt. Hood, plekken die ik later tijdens de reis nog ga bezoeken. Het zien van deze bergen gaf me positieve energie, precies wat ik nodig had na die lange reis!
 
Anderhalf uur later kwam ik in Portland aan, waar ik had afgesproken met Garth. We hadden elkaar jaren geleden op Twitter ontmoet en hij bood aan me mee op pad te nemen. Hij organiseert vaak hikes en heeft alle toppen in de omgeving al beklommen (Rainier, Mt. Hood, noem maar op) en vandaag zijn we de Columbia River Gorge gaan bekijken. Deze rivier vormt de natuurlijke scheiding tussen Washington State en Oregon en is met name bekend vanwege het enorme aantal watervallen. We doen enkele hikes (meer daarover in een andere blog) en hij nam me mee naar Bridge of the Gods.
 

 
Bridge of the Gods is de brug uit de film Wild waar Cheryl Strayed staat als de film eindigt. De scene met het grauwe weer en het verlaten landschap doet heel anders aan dan de werkelijkheid, die is een stuk minder romantisch. Het was warm (zeg maar gerust heet), er reden ladingen auto’s en trucks over de brug (entree: one dollar!) en onder de brug ligt een waaier van motels, restaurants en benzinepompen. Hieruit bleek wel weer dat in Hollywood echt bijna alles nep is. Toch was het een bijzonder moment voor me om hier te zijn, aangezien ik vanaf hier wilde starten met mijn hike over de PCT. Echter bevestigde mijn eerste dag in Amerika dat de keuze om die niet te doen een goede was. Er is zoveel te zien en te doen hier, het zou zonde zijn om alleen maar een klein stukje te voet af te leggen.
 
Ik sluit de dag af met een burger (what else?) en vertrek in het donker naar mijn Airbnb waar ik de komende nachten verblijf. Het zijn mijn laatste nachten in de beschaving, vanaf maandag reis ik zuidwaarts en ga ik kamperen. Geen wifi meer, geen elektriciteit, geen douches. En dat is prima, want dat ik waarvoor ik gekomen ben…
 
[Ik schreef deze blog op zondag maar had nu pas zin/tijd om hem te uploaden. Inmiddels ben ik alweer enkele dagen verder, die verhalen volgen … ooit!]  
Lots of love from America, Anto xox