Amerika … here I come!

Het is weer tijd voor een (korte) persoonlijke update want … mijn reis naar Amerika komt er aan! Ik kan haast niet geloven dat het ein-de-lijk zover is. Ik moet nog vier dagen werken bij Askja, dan mijn tas inpakken en de volgende dag vlieg ik via Reykjavík naar Seattle, waar mijn avontuur gaat beginnen. Ik ben super excited maar stiekem vind ik het ook enorm spannend en zelfs een beetje eng. Waarom? Dat ga ik je vertellen. Plus waarom ik de keuze maakte om naar Oregon en Washington te gaan in plaats van veel populairdere plekken in Amerika.
 
Als jullie dit lezen ben ik alweer vijf (jahaa) dagen in Nederland. Na Oostenrijk was ik even een dagje thuis en ging ik de volgende dag weer door naar San Marino, waar ik met diverse andere bloggers The Great Outdoors ging ontdekken. Dit microland heeft mij aangenaam verrast en er volgen spoedig blogs en meer foto’s op mijn social media kanalen. De headerfoto is gemaakt in San Marino, zo mooi is het er dus! Ook bracht ik een dag in de Italiaanse regio Emilia Romagna door waar ik op foodtour ging en mijn eigen pasta leerde maken. Zo leuk! Plus het heeft me gelukkig doen inzien dat mijn onaangename ervaring met een niet nader te noemen Italiaans restaurant me niet ervan weerhoudt gewoon weer pasta te eten, waar ik oprecht heel blij mee ben want een leven zonder pasta kan ik me eigenlijk niet voorstellen.
 
Inmiddels ben ik dus alweer vijf hele dagen in Nederland en begint mijn reis naar de USA in zicht te komen. Sterker nog: vandaag over een week ben ik met een kennis aan de wandel ergens in Oregon. Want alhoewel ik natuurlijk enorm uit kijk naar het bezoeken van Seattle en Portland, is het natuurlijk vooral The Great Outdoors waarom ik naar The Pacific Northwest ga. Ik droom er al jaren van om dit gebied te bezoeken en nu gaat het er dan eindelijk van komen. Vorig jaar boekte ik ook al een ticket naar Portland maar moest toen annuleren. Nu is het dus eindelijk zo ver. Ik heb nog niet echt een route vastgesteld maar wel een aantal dingen die ik wil gaan zien. Uiteindelijk heb ik een kleine twee weken te besteden en in die periode wil ik zo veel mogelijk natuur bezoeken, waar mogelijk natuurlijk te voet.
 
De planning is dat ik na Portland en een wandeling bij de Columbia River Gorge verder zuidwaarts rijd naar Crater Lake National Park. Dit nationale park staat al eeuwen op mijn wishlist om te zien. Okee, dat is overdreven, maar sinds mijn vorige roadtrip in de US wil ik er dolgraag naartoe. Ik bracht destijds in Moab enkele dagen met Allen door, die mij vertelde dat een van de mooiste dingen die hij ooit had gezien dus Crater Lake NP was. En dus was dat voor mij alleen al voldoende om een ticket te boeken. Eerlijk gezegd heeft dit er ook aan bijgedragen dat ik uiteindelijk besloten heb om niet de Pacific Crest Trail te lopen, want dan zou ik slechts een klein stukje van Amerika zien. Zo dicht in de buurt zijn en dan dus niet naar Crater Lake gaan, voelde een beetje fout.
 
Daarnaast heb ik een soort van obsessie met vulkanen. Ik ga daarom ook de gebieden rondom Mt. Rainier, Mt. Hood en Mt. St. Helens bezoeken. Toen ik voor de laatste keer op de luchthaven van Seattle was enkele jaren geleden, was het winter en zag ik vanuit mijn toestel Mt. Rainier liggen. De zon kwam op dat moment op en kleurde de lucht helemaal roze. Ik was net geland vanuit Anchorage en verdrietig dat ik mijn geliefde Alaska achter me had moeten laten. Het zien van die besneeuwde berg nam het verdriet eventjes weg. Daarnaast bezoek ik nog twee andere nationale parken, namelijk het Olympic National Park ten westen van Seattle en North Cascades National Park op de grens met Canada. In beide parken kun je perfect hiken en kamperen. Hoe ik een en ander precies aan elkaar ga breien weet ik nog niet. Ik heb in ieder geval een fijne SUV gehuurd (kadootje aan mezelf) waarmee ik lekker kan cruisen. Ik vind het heerlijk om door Amerika te rijden en het zal dan ook totaal geen straf zijn om me van de ene naar de andere plek te verplaatsen, zelfs niet terwijl ik alleen ben.
 
Ik ben trouwens heel benieuwd hoe het alleen reizen me gaat bevallen. Technisch gezien ben ik maar zo’n tien dagen alleen want vanuit Seattle vlieg ik uiteindelijk door naar Alaska, waar ik bij bekenden ga logeren. Maar okee, tien dagen alleen kunnen best lang zijn. In Oostenrijk was ik ook alleen op pad en eerlijk is eerlijk, ik voelde me daar soms best eenzaam. Voor sommige mensen een taboe om eerlijk over te zijn, voor mij echt totaal niet. Ik bedoel, waarom zou je daar niet eerlijk over zijn? Ondanks dat het werk was en ik hele gave dingen heb gedaan, was het soms echt niet leuk om ’s avonds alleen op mijn hotelkamer te zitten. Daarnaast was ik in Oostenrijk op de dag dat het precies een jaar geleden was dat mijn vader werd aangereden (het begin van het einde, als het ware) en dat was een emo-momentje, ook omdat ik op de plek was waar we vroeger als gezin onze onbezorgde vakanties beleefden. Ik ben echter vastbesloten om mijn eenzame momenten te koesteren en niet als een last maar als een leermoment te zien.
 
Daarnaast zal het solo hiken een mooie uitdaging worden. Ik ben al een tijdje lid van enkele wandelgroepen op Facebook voor eerder genoemde regio’s en zo af en toe komt er een horror-verhaal voorbij van vermiste wandelaars en/of hikers die door een ongeval om het leven kwamen. Alhoewel ik zeker niet in zeven sloten tegelijk zal lopen en ruime ervaring heb met mezelf redden in de wildernis, weet je natuurlijk nooit wat er gebeurt onderweg. In een persoonlijke post op Facebook sprak ik daar vorige week mijn zorgen over uit. Dat ik, wanneer ik ’s avonds niet terugkeer van een wandeling, waarschijnlijk pas later gemist ga worden. En dat ik nu extra moet opletten op waar ik bijvoorbeeld mijn voeten neerzet, bijvoorbeeld. Maar maak je geen zorgen, het komt allemaal goed en over vier weken heb ik waarschijnlijk intense heimwee naar de mooie dingen die ik gezien heb.
 
Donderdag sluit ik mijn hoofdstuk als werknemer in loondienst af en begin ik officieel aan mijn leven als digital nomad. Een vrij leven waar ik al eerder over schreef, waarin ik mezelf de vrijheid gun om voorlopig even te gaan en staan waar ik wil. Waarin ik kan uitrusten, genieten, wandelen, schrijven en alleen maar dingen doe waar ik voldoening uit haal. Een leven waarvan ik hopelijk later op mijn sterfbed kan zeggen dat het was zoals ik het gewild had.
 
Mijn social media kanalen waren wat rustiger de afgelopen week maar waar mogelijk ga ik ze vanuit Amerika natuurlijk weer regelmatig updaten. Volg me voor een dagelijkse dosis outdoor & adventure inspiratie dus op Instagram en Facebook!
 
Fijne zondag allemaal!
 
Meer lezen? De volgende blogs vind je ook vast leuk:
– Hoera, ik ga op wereldreis!
– Een ode aan Alaska en waarom ik zou van deze plek hou!
 
Dank je voor het delen!